ซุปเปอร์มหาเศรษฐีหน้าใหม่ นิยาย บท 436

บทที่ 436

หลังจากไป๋ยี่เฟยพุ่งออกไป ขวางอยู่หน้าประตูเลย

ในเวลานี้ มีคนคนหนึ่งเอารูปถ่ายส่งมาใบหนึ่ง “มึงคือไป๋ยี่เฟยหรือ?”

ไป๋ยี่เฟยที่อยู่บนรูปถ่ายขาวกว่าไป๋ยี่เฟยในตอนนี้หน่อย ทันทีที่เห็น ไม่ค่อยเหมือนกันเล็กน้อย

ไป๋ยี่เฟยรู้มาก่อนแล้วว่าพวกเขาจะมาหาตนเอง ยอมรับโดยตรง “เป็นผม”

พูดจบ คนคนนั้นก็เลยพูดว่า “ก็คือเขา ตีเลย!”

ส่วนไป๋ยี่เฟยสายตาหนาวเหน็บทันที พุ่งออกไปอย่างอัตโนมัติ

ผ่านการอบรมหนึ่งเดือน ไป๋ยี่เฟยกลับเนื้อกลับตัวใหม่มานานแล้ว เผชิญหน้ากับสิบกว่าคนนี้ จัดการพวกเขาง่ายดายจริงๆ เลย

เพียงเห็นคนที่พุ่งอยู่ข้างหน้าสุดคนนั้นโยนไม้เข้ามา หัวไป๋ยี่เฟยหลบพ้น กระโดดขึ้นมา เท้าขวาเตะออกไป เตะคนลอยไปโดยตรง เพราะว่าข้างหลังมีคน กายของเขาล้มลงไปพร้อมกับหลายคนที่อยู่ข้างหลังด้วย

หลังจากไป๋ยี่เฟยล้มลงพื้นเก็บไม้ที่ตกอยู่พื้นขึ้นมา ยกมือขึ้น ขวางไม้ที่กำลังจะตกอยู่บนกายของเขาไว้ ในเวลาเดียวกัน ยกเท้าอีกข้าง เตะคนลอยไป

คนที่เหลือพุ่งเข้ามาพร้อมกัน ไป๋ยี่เฟยหมุนตัวเกาะคนหนึ่งไว้ จากนั้นพาร่างกายของเขาหมุนอย่างรุนแรง ผลักคนที่อยู่รอบๆออกไป อาศัยร่างกายของคนนั้นกระโดดลอยขึ้นไปอีกทีเตะคนที่ใกล้ตัวเองลอยไปด้วย

หลังจากไปมาหลายครั้งเสื้อดำสิบกว่าคนโดนไป๋ยี่เฟยตบตีจนหมอบอยู่บนพื้นลุกขึ้นมาไม่ได้

ไป๋ยี่เฟยหาเจอคนที่เป็นหัวหน้าคนนั้น เอาเท้าขึ้นไปเหยียบ “เถ้าแก่ของมึงเป็นใครหรือ?”

คนนั้นปากแข็ง และปากสกปรกด้วย “ถุ่ย กูจะไม่บอกมึงอยู่แล้ว มึงไอ้เหี้ย ฆาตกรคนหนึ่ง!”

ไป๋ยี่เฟยได้ยินคำพูดหลับตาลงเล็กน้อย หัวเราะเย็นชาเสียงหนึ่ง “ฆาตกรหรือ?”

“ดูแล้วเป็นคนที่รู้ว่าผมฆ่าฉุงโยวเวยหรือ?”

“ตระกูลฉุงหรือ? ตระกูลเย่หรือ?”

ไป๋ยี่เฟยขมวดคิ้วเล็กน้อย น่าจะล้วนไม่ใช่จึงจะถูก ตระกูลฉุงกับตระกูลเย่ตอนนี้ไม่กล้าเตะต้องเขาอย่างเด็ดขาด นอกจากว่าพวกเขาอยากจะโดนสหพันธ์ธุรกิจเมืองหลวงกดขี่

งั้นจะเป็นใครหรือ?

อีกทั้งพวกเขารู้เบาะแสของเขาได้ยังไงหรือ?

“ฆ่าคนชดใช้ด้วยชีวิต! ถุ่ย! มึงรอก่อนเถอะ ยังมีคนจะมาฆ่ามึงอยู่!” คนคนนั้นทั้งด่าทั้งบ่นอีกหนึ่งที

ไป๋ยี่เฟยเหยียบอย่างรุนแรง ถามอีกครั้งว่า “เถ้าแก่ของพวกมึงเป็นใครหรือ?”

“ถ้าไม่พูดตอนนี้กูก็จะฆ่ามึงเลย! ยังไงคนที่กูฆ่ามาก็ไม่น้อยแล้ว!” ไม่ว่าปากแข็งขนาดไหน ยังมีคนที่ไม่กลัวตายหรือ?

คนคนนั้นได้ยินคำพูดลูกตาหดเล็กน้อย กลัวตายจริงๆ แต่ก็ยังไม่พูด

ไป๋ยี่เฟยค่อยๆนั่งลง จับคอของคนคนนั้นไว้ทันที “พูดหรือไม่พูด?”

ตามด้วยแรงที่เพิ่มขึ้นของไป๋ยี่เฟย คนคนนั้นรู้สึกว่าหายใจไม่ออก ออกซิเจนที่ยิ่งมายิ่งน้อย ทำให้เขาไม่อาจจะไม่ดิ้นรนออกมา แต่น่าเสียดายไป๋ยี่เฟยล็อกเขาไว้อย่างแน่น ไม่ให้เขาขยับได้

คนคนนั้นกลัวแล้วจริงๆ ในที่สุดอยู่ในวินาทีสุดท้าย พูดติดๆขัดๆว่า“ผม......พูด......”

“เถ้าแก่เป็นใครพวกเราไม่รู้จริงๆ เขาให้พวกเรามาฆ่าคุณ สิ่งที่บอกไว้คือฆ่าคนชดใช้ด้วยชีวิต!”

ไป๋ยี่เฟยขมวดคิ้ว “เขามาบอกกับพวกคุณด้วยตนเองหรือ?”

“ไม่ใช่ ดูเหมือนเป็นผู้ชายคนหนึ่ง สวมใส่หน้ากากไว้ อย่างอื่นผมไม่รู้แล้ว”

ไป๋ยี่เฟยสายตาเย็นชาจ้องมองเขา นี่พูดแล้วกับไม่ได้พูดต่างกันตรงไหนล่ะ?

คนคนนั้นเห็นแบบนี้คิดว่าไป๋ยี่เฟยก็ยังไม่ยอมปล่อยเขา ก็เลยเอ่ยปากพูดอีกว่า “ยังมีอีก ผู้ชายคนนั้นบอกว่า ให้พวกเราหลังจากฆ่าคุณแล้ว ก็ไปหาเถ้าแก่รายงานผลงาน เถ้าแก่ก็อยู่ในโรงน้ำชาที่อยู่ข้างหน้า”

พูดจบ ไป๋ยี่เฟยทนไม่ได้ต่อยคนคนนั้นหนึ่งหมัด “ไม่พูดก่อนล่ะ!”

“ถอดเสื้อ!”

“อ่า?” คนคนนั้นอึ้งชะงักแล้ว “ถอด......ถอดเสื้อหรือ?”

“อย่าพูดจาไร้สาระ รีบ!” ไป๋ยี่เฟยลงมือโดยตรง คนคนนั้นตกใจจนรีบถอดเสื้อของตนเองออกมา