ซุปเปอร์มหาเศรษฐีหน้าใหม่ นิยาย บท 446

บทที่ 446

“พี่ฉางเชี่ยว!” หลังจากที่ฉุงลี่หย่าวิ่งออกมา หันไปดูก็เห็นระเบิดที่ได้เริ่มเข้าใกล้พวกเขาทั้งสองคน เวลานั้นก็ได้ร้องออกมาด้วยความตกใจ

ไป๋หู่กับสวีลั่งก็ได้มองไปทางนั้นส่งเสียง “โครม” ก็ได้ตามด้วยเสียงระเบิด คลื่นร้อนได้พัดเข้ามา ตรงหน้าเต็มไปด้วยทะเลเพลิง โรงงานที่เก่าเป็นทุนเดิมนั้น ก็ได้ถล่มลง

......

ผ่านไปครึ่งชั่วโมง เปลวเพลิงก็ได้เบาลง โรงงานกระดาษที่เคยกว้างใหญ่ ตอนนี้ได้ถล่มราบเป็นหน้ากลอง ของหลายๆ อย่างไม่มีแล้ว เป็นเพราะการระเบิด ก็ได้กลายเป็นเศษซาก

พวกไป๋หู่ทั้งสามคนยืนอยู่ตรงหน้ากว่าครึ่งชั่วโมง และผ่านไปครึ่งชั่วโมงแล้ว ฉางเชี่ยวกับไป๋ยี่เฟยไม่ออกมาสักที

ฉุงลี่หย่านั่งร้องไห้อยู่บนพื้น “พี่ฉางเชี่ยว......”

ไป๋หู่กับสวีลั่งมองกองเพลิงอยู่ตลอด สีหน้าเคร่งเครียด

ผ่านไปนาน ฉุงลี่หย่าไม่เชื่อว่าฉางเชี่ยวจะตายในนั้น ในที่สุดที่เริ่มเสียสติแล้วก็วิ่งเข้าไปให้กองไฟ แต่ถูกไป๋หู่เห็นเข้าก็ได้รีบกระชากตัวไว้ “ตอนนี้ยังเข้าไปไม่ได้”

“นายปล่อยฉันนะ! ปล่อยฉัน! ฉันจะไปหาพี่ฉางเชี่ยว......” ฉุงลี่หย่าออกแรงดิ้นรน

ไป๋หู่ได้พูดด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ “ตอนนี้เธอเข้าไปก็ไม่มีประโยชน์ ไม่ได้ออกมาก็คือไม่ได้ออกมา”

“ฮือๆ ......” ไป๋หู่ได้พูดไปตามความจริงทำให้ฉุงลี่หย่าร้องไห้ออกมาอีกครั้ง “พี่ฉางเชี่ยว......”

สวีลั่งเห็นแบบนั้นได้เอาโทรศัพท์ออกมา โทรไปหาสถานีดับเพลิง แล้วก็โทรไปหาทีมขุดค้นหา จากนั้นถึงเดินมาพูดว่า “ฉันได้เรียกคนมาแล้ว ไม่ออกมาใช่ไหม เดี๋ยวขุดก็รู้”

มองกองเศษซากที่ไฟค่อยๆ ดับไปแล้ว ใจของฉุงลี่หย่าได้สิ้นหวังสุดขีด

ไม่พูดว่าระเบิดได้ระเบิดคนตายไปไหม แค่ซากเหล็กที่ล้มพวกนี้ กับไฟที่โหมหนักขนาดนี้ คนอยู่ข้างในไปกว่าครึ่งชั่วโมง ยังไม่ออกมา ยังจะมีโอกาสรอดเหรอ?

นี่เป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้!

ฉุงลี่หย่าถึงขั้นไม่อยากให้คนไปขุดแล้ว เธอไม่อยากเห็นศพที่โดนเผาไหม้ของฉางเชี่ยว ไม่อยากที่จะเจออะไรที่ทำให้รับไม่ได้อีก

ไป๋หู่กับสวีลั่งจ้องหน้ากันสักพัก จากนัยน์ตาของพวกเขานั้นเต็มไม่ด้วยความไม่เชื่อ ไม่เชื่อว่าไป๋ยี่เฟยจะตายไปทั้งแบบนี้ ความรู้สึกนี้มันปลอบเกินไป

ยิ่งไปกว่านั้น ก่อนหน้าไป๋ยี่เฟยถูกคนลอบฆ่าไปหลายต่อหลายครั้ง ต่อให้แทบที่จะโดนสั่งประหาร พวกนี้ก็ได้ผ่านมาแล้ว เพราะงั้น พวกเขาไม่เชื่อ ไป๋ยี่เฟยจะตายไปง่ายๆ แบบนี้

ผ่านไปไม่นาน คนของสถานีดับเพลิงกับทีมขุดก็ได้มา รถดับเพลิงได้ดับไฟไปจนหมด ทีมขุดก็ได้เริ่มขุด

ฉุงลี่หย่ายืนอยู่ข้างๆ ตลอด จ้องมองไม่ขยับ ในใจไม่อยากจะเชื่อขนาดไหน ก็เทียบไม่ได้กับการมาดูด้วยเองว่าพวกเขายังมีชีวิตไหม

......

และแล้ว พวกเขาไม่ได้สังเกต หลังจากที่โรงงานถล่มไปแล้วสิบนาที ในทางโค้งที่ไม่ไกลนัก ไม่รู้ว่ารถคันนั้นได้ถูกสตาร์ทตั้งแต่ตอนไหน

ในเวลาเดียวกัน รถของไป๋หู่กับสวีลั่งที่ขับมาจอดก็ได้ติดเครื่อง แล้วก็ได้ตามรถขันนั้นไป

รถคันหน้านั้นได้ขับตรงไปในตัวเมือง สุดท้ายก็ได้มาถึงร้านที่มีชื่อว่าKTVซิงเย่า จากนั้นก็ได้มีชายหนุ่มที่สวมหมวกแก๊ปเดินลงมา

ชายหนุ่มมองไปรอบๆ พบว่าไม่มีคนที่น่าสงสัยก็ได้เดินเข้าKTV

ห้องของชั้นสอง

ก็ได้มีกลุ่มหนุ่มสาวนั่งอยู่ บ้างก็ร้องเพลง บ้างก็ทอยลูกเต๋า บนโต๊ะก็ได้มีเหล้าวางเต็มไปหมด เบียร์ห้ากระป๋องได้วางอยู่ตรงเท้า ดื่มไปมากกว่าครึ่ง

ทุกคนสนุกสนานมากๆ นอกจากชายหนุ่มที่นั่งอยู่ตรงกลาง เขาก็แค่ถือแก้วเหล้า ค่อยๆ จิบเหล้า ไม่ร่วมร้องเพลง และก็ไม่ร่วมเล่นทอยลูกเต๋า

และเขา ก็คือหลิ่วจาวเฟิงที่อยู่ในเงามาตลอด

ตอนนี้หลิ่วจาวเฟิงคิดว่า ไป๋ยี่เฟยน่าจะตายแล้วมั้ง? คนของตนนั้นทำไมยังไม่กลับมา? หรือว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น?

ในเวลานี้ ชายหนุ่มที่สวมหมวกแก๊ปคนนั้นก็ได้เคาะประตู แล้วก็ได้เข้ามาในห้อง

หลังจากที่เขาเข้าไปในห้องนั้น คนในห้องทั้งหมดก็ได้หยุดนิ่ง ขนาดเพลงที่ร้องก็ได้หยุด ชั่วขณะนั้น ทั้งห้องมีแค่เสียงดนตรีของเพลง

ชายหนุ่มได้ถอดหมวกลง ก็ได้มีสีหน้าที่เหนื่อยล้าโผล่ออกมา พูดออกไปอย่างสุภาพว่า “ตายแล้วครับ ระเบิดได้ระเบิดขึ้น โรงงานได้ถูกเผาไหม้ แล้วก็ถล่ม ไม่มีทางที่จะมีชีวิตอยู่ได้”

พูดจบ ทั้งห้องก็ได้โฮร้องขึ้นด้วยความดีใจ

หลิ่วจาวเฟิงก็ดีใจเอามากๆ “ดีมาก ในที่สุดไป๋ยี่เฟยก็ตายแล้ว และคราวนี้ไม่มีใครคิดว่าฉันเป็นคนฆ่าไป๋ยี่เฟย ฮ่าๆๆ ......”

หลิ่วจาวเฟิงก็ได้หึออกไป “ไอ้ฉางเชี่ยวนั่น พวกนายจัดการได้ก็จัดการ จัดการไม่ได้ก็ช่างมัน ไป๋ยี่เฟยจำเป็นต้องตาย เข้าใจหรือยัง?”

“ครับ เจ้านาย”

ชายหนุ่มเอาโทรศัพท์ออกมาแล้วก็สั่งคำสั่งที่เจ้านายสั่งออกไป

หลิ่วจาวเฟิงดื่มไปคำหนึ่ง นัยน์ตาเต็มไปด้วยความรู้สึกที่อีกฝ่ายหนีไม่พ้นแน่ออกมา

......

นอกโรงงาน ทีมขุดขุดไปแล้วหนึ่งชั่วโมง ไม่พบอะไร และของที่ขุดออกมานั้น ถ้าไม่ใช่อุปกรณ์ที่โดนเผาไหม้ ก็เป็นพวกไม้ นอกจากพวกนี้ ก็ไม่มีอะไรแล้ว

“หมายความว่ายังไง?”

“แน่ใจนะว่าเป็นส่วนนี้?”

“จำผิดหรือเปล่า?”

ทุกคนคิดว่าคนที่เรียกพวกเขามานั้นจำที่ที่พวกเรายืนอยู่ผิดไป ถึงได้มีคำถามนี้

ฉุงลี่หย่าเห็นแบบนั้นก็ได้รีบส่ายหน้า “เป็นไปไม่ได้ พวกเขาต้องอยู่บริเวณนี้แน่ๆ ทำไมถึงไม่มี!”

“แต่ว่า ไม่มีจริงๆ นี่นา!”

“ไม่อย่างนั้นพวกเราเข้าไปดูลึกหน่อย พวกเขาอาจจะเปลี่ยนเส้นทางวิ่ง?” มีคนได้เสนอความคิด

ไป๋หู่กับสวีลั่งเห็นแบบนั้นแววตาที่ได้ดีใจขึ้น “ไม่ต้องขุดแล้ว”

“อะไรนะ? ไม่ขุดแล้ว?”

ระเบิดตอนนั้นได้ระเบิดจากข้างในโรงงาน ไป๋ยี่เฟยกับฉางเชี่ยวไม่มีทางที่จะวิ่งเข้าไปด้านใน ตอนนั้นพวกเขาเห็นว่าทั้งสองได้วิ่งออกมาด้านนอก เพราะงั้นก็อยู่ได้แต่บริเวณนี้

และตอนนี้ไม่มีร่องรอยอะไร งั้นก็เป็นไปได้แค่อย่างเดียว พวกเขาหนีออกมาได้แล้ว!

ฉุงลี่หย่าก็คิดได้ถึงความเป็นไปได้นี้ ก็ได้ดีใจขึ้นมา “พี่ฉางเชี่ยวยังไม่ตาย......”