บทที่ 449
ฉางเชี่ยวยืนยันว่าจะตามไป๋ยี่เฟยไป ไป๋ยี่เฟยก็เลยตกลง แต่ว่าก็ได้รู้จักฉางเชี่ยวใหม่อีกครั้ง
ตอนนี้ก็ได้ผ่านเที่ยงคืนไปแล้ว ที่ถนนแทบไม่มีคนอะไรอยู่
ตอนที่ไป๋ยี่เฟยกับฉางเชี่ยวออกมา ก็ได้เดินเข้าไปที่ตรอกมืดๆ
ในซอยตรอกไม่มีไฟ ก็แค่ทางเข้าถนนถึงมีไฟ ยิ่งเข้าไปลึกเท่าไหร่ ไฟก็ยิ่งมืด สุดท้าย ก็ถึงขนาดที่ว่าถนนสายนั้นมีแต่ความมืดมิด
ไป๋ยี่เฟยกับฉางเชี่ยวค่อยๆ เดินเข้าไปในตรอกมืดนั้น
พึ่งเดินเข้าไป ไป๋ยี่เฟยกับฉางเชี่ยวก็ได้หยุดฝีเท้าลง
เวลาเดี๋ยวกัน ข้างหลังก็ได้เสียงตะโกนมาว่า “หยุด!”
ไป๋ยี่เฟยกับฉางเชี่ยวค่อยๆ หันหลังกลับ คนพวกนั้นยังยืนอยู่ที่ในที่ที่มีแสงไฟเล็กน้อย ทั้งสองถือว่ายังมองเห็นพวกเขาอยู่ เป็นไปอย่างที่คิดเป็นคนในบาร์กลุ่มนั้น
ในตรอกที่มืด เดิมพวกนั้นที่ปิดบังความอยากฆ่าของพวกเขาไม่มิดตอนนี้ได้แสดงออกมาหนักกว่าเดิม
“นายคือไป๋ยี่เฟย?” คนที่ยืนอยู่ข้างหน้าก็ได้ถามออกไป
ไป๋ยี่เฟยก็มองเขาราวกับเป็นปัญญาอ่อน “ฉันไม่ใช่”
คนคนนั้นนิ่งไป “นายโกหก!”
ไป๋ยี่เฟยก็ได้ตอบไปเรียบๆ “แม่งมึงก็มั่นใจแล้ว ยังถามทำห่าอะไร?”
คนคนนั้นพูดไม่ออก รู้สึกว่าตัวเองนั้นถูกกวนประสาท เพราะงั้นก็ได้โบกมือ “ไปฆ่ามัน!”
ทั้งหกคน ก็ได้พุ่งเข้ามาเลยทันที
ในความมืด ไป๋ยี่เฟยได้จับมือคนคนหนึ่ง ยกขาแล้วก็ถีบออกไป คนนั้นก็ได้ชนไปกับกำแพงในตรอกแล้วมีเสียง “ตึ้ง”
ต่อด้วย ก็มีอีกคนหนึ่งชนไปที่กำแพง ฉางเชี่ยวเป็นคนทำ เวลาเดียวกัน ฉางเชี่ยวยังพูดว่า “บนตัวพวกเขามีมีด”
พูดจบ ทั้งสองก็ได้ลงมือหนักขึ้นกว่าเดิม ยิ่งไปกว่านั้นก็ได้แย่งมีดจากกลุ่มคนในนั้น แล้วก็แทงเข้าไปกลางอกของคนที่อยู่ใกล้
คนคนนั้นคิดไม่ถึง สุดท้ายก็ทำได้แค่ทำตาโต ตายไปด้วยความไม่พอใจ
แป๊บเดียวตายไปสองคน สำหรับนักฆ่าอย่างพวกเขาก็สับสนเล็กน้อย แล้วก็เริ่มกลัว ในเวลาเดียวกัน ในใจก็ได้มีความสงสัย ข้อมูลที่คนจ้างพวกเขาให้เขานั้นบอกว่าการต่อสู้ของไป๋ยี่เฟยอย่างมากก็แมวสามขา ไม่เก่งอะไร
ทำไมตอนนี้ถึงได้เก่งขนาดนี้ ฆ่าคนไปคนหนึ่งได้อย่างง่ายดายขนาดนี้?
ไม่เพียงแค่นั้น คนที่อยู่ข้างๆ เขาเป็นใครอีก? พวกเขานั้นเทียบไม่ได้เลยแม้แค่นิด
คนที่นำอยู่ข้างหน้าคนนั้นก็ได้ถอยไปเล็กน้อย เขาไม่อยากตาย
ไป๋ยี่เฟยได้สังเกตเห็นเขาตั้งนานแล้ว จะให้เขาหนีไปได้ยังไง?
เพราะงั้นตอนที่คนคนนั้นกำลังจะทำอะไร ไป๋ยี่เฟยสู้ไปสักพักก็ได้ฆ่าคนข้างรวมตัวกันไปอีกคน หันตัวไปจับเขา ใช้มีดจ่อไปที่คอของเขา
เวลานั้น ฉางเชี่ยวก็ได้ฆ่าไปสามคน ตอนนี้เหลือแค่คนนำที่ยังมีชีวิตอยู่
“ไว้ชีวิตด้วยเถอะครับ ลูกพี่ไว้ชีวิตผมด้วย ผมก็แค่รับเงินทำงาน อยากเอาคืนท่านก็ไปหาคนที่จ้างพวกผม เขาเป็นคนที่จะฆ่าท่าน ไม่เกี่ยวอะไรกับพวกผม!”
“ไร้ประโยชน์จริงๆ!” ฉางเชี่ยวขำออกมา “คนแบบนี้เก็บไว้ทำไม?”
“ไว้ชีวิตผมเถอะ ลูกพี่ ไม่เกี่ยวกับผมจริงๆ ......” คนคนนั้นจะร้องไห้ออกมาแล้ว เดิมเขาคิดว่าฆ่าคนคนหนึ่งก็ไม่ได้เสียแรงอะไรมาก ใครจะไปรู้ว่าคนเขาต่อยทีสองทีก็ได้ฆ่าคนของเขาไปหมด
“เจ้านายของนายเป็นใคร?”
ถามคำนี้จบ ไป๋ยี่เฟยก็เริ่มหงุดหงิด วันนี้ได้พูดประโยคนี้ไป เขาก็ไม่รู้แล้วว่าได้พูดไปกี่ครั้งแล้ว
คนคนนั้นไม่มีจรรยาบรรณในการงานแม้แต่น้อย ก็ได้รีบพูดออกมาว่า “คือหวังโหลว คนที่เป็นประธานบริษัทคริสตัลกรุ๊ป”
ไป๋ยี่เฟยได้ยินแบบนั้นสีหน้าก็ได้เครียดลง จากนั้นก็ได้กรีดมีดลง คนคนนั้นเบิกตากว้าง ตายไปด้วยความรู้สึกไม่อยากเชื่อ
ฉางเชี่ยวมองไป๋ยี่เฟยด้วยความสงสัย “นายทำไมไม่ถามออกไปเยอะหน่อย?”
“ฉันรู้แล้ว” น้ำเสียงคำพูดของไป๋ยี่เฟยก็ได้เยือกเย็นไปมาก
ฉางเชี่ยวมองไปสักพัก เพราะว่าแสงไฟมันมืด เขามองอะไรไม่ออก ก็แค่พูดว่า “ไม่มีอะไรแล้วฉันไปล่ะ จำเรื่องการดวลของพวกเราไว้ด้วย”
ฉางเชี่ยวรู้สึกได้ว่าไป๋ยี่เฟยตอนนี้หงุดหงิดมากๆ อีกอย่างไม่เหมาะที่จะมีคนอยู่ข้าง ก็ได้จากไปเอง
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ซุปเปอร์มหาเศรษฐีหน้าใหม่