ซุปเปอร์มหาเศรษฐีหน้าใหม่ นิยาย บท 463

บทที่463

ความจริงตั้งแต่ที่หลงหลิงหลิงจากไป ไป๋ยี่เฟยก็ให้จางหัวปินคอยจับตาดูการเคลื่อนไหวของหลงหลิงหลิงและยังให้คนไปตามหาเธอด้วยเหมือนกัน แต่น่าเสียดายที่ไม่ว่าจะเป็นบ้านเกิดของเธอหรือในเมืองเทียนเป่ยก็หาเธอไม่เจอเลย

หลังสั่งงานเสร็จไป๋ยี่เฟยก็เข้าไปอาบน้ำอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็พาไป๋หู่กับสวีลั่งไปที่โรงพยาบาลโว่หลง

หนึ่งชั่วโมงหลังจากนั้นจางหัวปินก็ได้ส่งข้อความมาบอกว่าหาไม่เจอ

ไป๋ยี่เฟยรู้สึกร้อนรน “ไม่มีเบาะแสสั่งนิดเลยเหรอครับ?”

จางหัวปินส่ายหน้า “แต่ผมมีข้อสันนิษฐานอย่างหนึ่งนะ”

“ตอนนี้โหวจวี๋กรุ๊ปเป็นของตระกูลเย่ พอเธอเอาเงินไปแบบนี้ คนที่มีความเป็นไปได้มากที่สุดที่จะไปตามหาเธอก็คือคนของตระกูลเย่” จางหัวปินบอกข้อสันนิษฐานของตัวเองออกมา

แววตาของไป๋ยี่เฟยหยั่งลึกลงไป เขาเองก็เคยคิดถึงจุดนี้เหมือนกัน แค่ไม่มีอะไรมายืนยันเท่านั้น เขาไม่กล้าเดินดุ่มๆ เข้าไปหาเย่ฮวน ที่สำคัญวันนี้ยังเป็นวันแต่งงานของเย่ฮวนอีกด้วย มันยิ่งดูไม่เหมาะเข้าไปอีก

“ถ้าจะเอาแต่ทายกันไปมาอยู่ตรงนี้ เราเข้าไปถามเลยไม่ดีกว่าเหรอครับ?” สวีลั่งพูดขึ้น

ทุกคนจ้องมาที่เขา จากนั้นหลิวเสี่ยวอิงก็พูดขึ้นว่า “ใช่ ไปถามเลยดีกว่า ฉันกลัวว่าถ้ามัวชักช้าหลงหลิงหลิงอาจเป็นอันตรายได้”

ไป๋ยี่เฟยนวดที่หว่างคิ้ว แล้วเห็นมือถือที่วางอยู่บนโต๊ะ เขาก็นึกขึ้นได้ว่าข้อมูลนี้เมื่อเช้าหลินขวางเป็นคนโทรมาบอกเขาเอง ไม่อย่างนั้นเขาคงไม่มีทางรู้หรอกว่าหลงหลิงหลิงกำลังอยู่ในอันตราย

และหลินขวางยังบอกอีกว่าเอาเรื่องนี้มาจากไป๋เซี่ยว แสดงว่าไป๋เซี่ยวจะต้องรู้แน่ว่าหลงหลิงหลิงตอนนี้อยู่ที่ไหน!

พอไป๋ยี่เฟยคิดได้ เขาก็รีบหยิบมือถือขึ้นมาโทรหาไป๋เซี่ยวทันทีโดยไม่มีความลังเลเลยแม้แต่น้อย

ถึงแม้ไป๋ยี่เฟยจะไม่อยากคุยกับไป๋เซี่ยวนัก แต่เพื่อความปลอดภัยของหลงหลิงหลิงแล้วเขาจำเป็นต้องถามไป๋เซี่ยว ที่สำคัญกว่านั้น ตอนนี้คนเดียวที่สามารถบอกได้ว่าหลงหลิงหลิงอยู่ที่ไหนก็มีเพียงไป๋เซี่ยวคนเดียวเท่านั้น

แต่พอเอามือถือขึ้นมาดู เขาก็ได้รู้ว่าตัวเองไม่ได้มีช่องทางการติดต่อของไป๋เซี่ยวเลย

ไป๋ยี่เฟยขมวดคิ้ว จากนั้นก็หันไปบอกกับจางหัวปินว่า “ช่วยหาช่องทางการต่อของไป๋เซี่ยวให้ผมที”

จางหัวปินอึ้งไป จากนั้นก็หยิบมือถือของตัวเองออกมาแล้วโทรออกไปเป็นการใหญ่

สิบนาทีหลังจากนั้น จางหัวปินก็แจ้งหมายเลขชุดหนึ่งให้ไป๋ยี่เฟย ไป๋ยี่เฟยก็รีบโทรหายเบอร์นั้นทันที

“ฮัลโหล?” เสียงที่สงสัยของไป๋เซี่ยวดังขึ้น เพราะเขาไม่รู้ว่าคนที่โทรหาตัวเองเป็นใคร