ซุปเปอร์มหาเศรษฐีหน้าใหม่ นิยาย บท 473

บทที่ 473

ในเวลาเดียวกัน หลิ่วจาวเฟิงก้าวไปข้างหน้าเพื่อหยุดพวกเขา “เสว่เอ๋อ คุณยังไม่รู้ใช่ไหม? ตอนนี้ไป๋ยี่เฟยไม่ได้เป็นอะไรแล้ว ผมถึงเป็นประธานกรรมการของโหวจวี๋กรุ๊ป!”

“เขาให้ความสุขแก่คุณไม่ได้ ให้ชีวิตที่ดีกับคุณไม่ได้ มีแต่ผมเท่านั้นที่ทำได้!”

“ผม.........”

“พอแล้ว!”

หลี่เสว่ขัดจังหวะเขา

เพราะเสียงนี้ จึงดึงดูดความสนใจของทุกคนในห้องโถง และเสียงของทุกคนก็ค่อยๆหยุดลง และพวกเขาต่างก็มองไปที่หลี่เสว่ทั้งสามคน

เย่ฮวนและเฝิงเซียนเซียนถึงรู้ในเวลานี้ว่าหลี่เสว่และไป๋ยี่เฟยมาถึงแล้ว

แสงประกายแวบเข้ามาในดวงตาของเย่ฮวนอย่างรวดเร็ว เมื่อเขาเห็นว่าไป๋ยี่เฟยยังอยู่ที่นั่น แต่ยังไม่ทันได้จับ เขาก็หายตัวไปแล้ว

หลี่เสว่มองไปที่หลิ่วจาวเฟิงอย่างเย็นชา “ไป๋ยี่เฟยเป็นสามีของฉัน ไม่ว่าเขาจะเป็นอย่างไร ไม่ว่าเขาจะมีฐานะและอำนาจ มีเงินหรือไม่ก็ตาม ฉันก็จะอยู่กับเขา”

“เราเป็นสามีภรรยากัน และสามีภรรยาควรแบ่งปันความยากลำบากด้วยกัน เขาไม่ไหวแล้ว และยังมีฉัน ฉันสามารถหาเงินได้ และเลี้ยงดูตัวเราเองได้ โดยไม่ต้องให้คนอื่นมากังวล!”

หลิ่วจาวเฟิงถูกตบหน้าทันที และสีหน้าของเขากลายเป็นที่น่าเกลียดหลังจากที่อึ้งไปสักพัก

ไป๋ยี่เฟยไม่ได้เป็นอะไรแล้ว แต่หลี่เสว่ยังต้องการอยู่กับเขา และแม้กระทั่งจะเลี้ยงดูครอบครัวด้วยเองอีกด้วย! และเลี้ยงดูไป๋ยี่เฟย!

นี่ มันน่าขันขนาดไหน! และก็น่าเศร้าแค่ไหน!

ไป๋ยี่เฟยรู้สึกอบอุ่นอยู่ในใจ เมื่อมองดูหลี่เสว่พูดเพื่อตัวเอง ยังแสดงความตั้งใจของตัวเองอย่างชัดเจน และปกป้องตัวเอง หากไม่ใช่โอกาสและเวลาที่ไม่เหมาะสม เขาก็อยากจะรักใคร่หลี่เสว่ให้ดีสักครั้ง

“ภรรยา.......” หัวใจของไป๋ยี่เฟยร้อนขึ้นเล็กน้อย และเขาจ้องไปที่เธออย่างแผดเผา

หลี่เสว่มองไปที่ไป๋ยี่เฟย ทันใดนั้นเองก็รู้สึกอาย เธอจึงหันสายตาไป “เรากลับกันเถอะ!”

“อืม”

ไป๋ยี่เฟยพยักหน้า และลากมือหลี่เสว่แล้วจะจากไป หลิ่วจาวเฟิงที่ไม่เต็มใจก็ลงมืออีกครั้ง ในคราวนี้ เขาคว้าข้อมือของหลี่เสว่ไว้โดยตรง

“เสว่เอ๋อ บอกผมมาว่า ผมเทียบกับเขาไม่ได้ตรงไหน?” ด้วยเสียงนี้ หลิ่วจาวเฟิงเกือบคำรามออกมา

ไป๋ยี่เฟยหันกลับมาทันที และบีบข้อมือของหลิ่วจาวเฟิงไว้ “ปล่อยมือ!”

“ผมไม่ปล่อย!” ในสายตาของหลิ่วจาวเฟิง ไป๋ยี่เฟยเป็นคนที่กำลังจะตาย เขาไม่กลัวเขาเลยแม้แต่น้อย และยังล้อเลียนไป๋ยี่เฟยสักสองสามคำ “ไป๋ยี่เฟย คนที่กำลังจะตาย ไม่มีสิทธิ์พอที่จะมีเสว่เอ๋อ!”

สายตาของไป๋ยี่เฟยมืดลงเล็กน้อย และเขาบีบข้อมือของหลิ่วจาวเฟิงแรงขึ้นอย่างกะทันหัน

“แตก!”

“อ๊ะ!”

หลิ่วจาวเฟิงกรีดร้อง และปล่อยมือของหลี่เสว่ทันที “เชี่ย! ไป๋ยี่เฟย มึงแม่งกล้าลงมืองั้นหรือ?”

ความแข็งแกร่งในปัจจุบันของไป๋ยี่เฟยนั้นไม่ธรรมดา ด้วยการบีบอย่างหนัก ข้อมือของหลิ่วจาวเฟิงก็ถูกบีบจนหักไปแล้ว เสียงเมื่อกี้ คือเสียงกระดูกแตกหัก

ไป๋ยี่เฟยลากมือของหลี่เสว่และถอยกลับไปหนึ่งก้าว ยืนกั้นอยู่หน้าร่างของหลี่เสว่ ตามด้วยเสียงตะคอกอย่างเย็นชา “ผู้ชายที่กล้าแตะต้องเสว่เอ๋อ ผมจะไม่ปล่อยไว้อย่างแน่นอน!”

หลิ่วจาวเฟิงบีบข้อมือของตัวเอง สีหน้าของเขาบิดเบี้ยวด้วยความเจ็บปวด แต่ว่า เขายังใช้โอกาสนี้ใส่ร้ายไป๋ยี่เฟยว่า “เสว่เอ๋อ คุณเห็นหรือยัง? ไป๋ยี่เฟยเป็นแค่คนบ้ากำลังคนหนึ่ง! "

“เจอเรื่องเข้าก็ดีแต่ลงไม้ลงมือ คนแบบนี้ไม่มีทางให้ความสุขกับคุณได้หรอก!”

“ยิ่งไปกว่านั้น เสว่เอ๋อ คุณต้องยอมรับกับความเป็นจริง ในวันนี้ไป๋ยี่เฟยไม่มีทางที่จะมีชีวิตรอดออกจากไปได้!”

“ดังนั้น เลิกหมกมุ่นได้แล้ว ผมถึงเป็นจุดมุ่งหมายที่ดีที่สุดสำหรับคุณ!”