ซุปเปอร์มหาเศรษฐีหน้าใหม่ นิยาย บท 476

บทที่ 476

หวังโหลวมองไปที่เขาด้วยสายตาที่แจ้งเตือน สายตาของหลิ่วจาวเฟิงประกายเล็กน้อย คิดอะไรได้บางอย่าง เขาถึงกัดฟันและกล่าวว่า “ใช่ พวกเราก็แค่วัดฝีมือกัน”

จินถังขมวดคิ้วเล็กน้อยเมื่อเห็นเช่นนี้ เห็นได้ชัดว่ามันไม่ได้เป็นเช่นนั้นเลย เขาจึงพูดกับหลิ่วจาวเฟิงว่า “สุภาพบุรุษคนนี้ เป็นเพราะถูกคุกคามหรือไม่ถึงพูดแบบนี้? ถ้าเป็นเช่นนั้น คุณสามารถบอกเราได้ตามความเป็นจริง เราจะคืนความยุติธรรมให้แก่อย่างแน่นอน”

หลิ่วจาวเฟิงดึงที่มุมปากสีแดงของเขาและพูดว่า “คุณตำรวจ ผมไม่ได้ถูกคุกคาม จริงๆ เราก็แค่วัดฝีมือกันเท่านั้น ก่อนหน้านี้ก็เป็นเหมือนกัน”

ในตอนนี้ เย่ฮวนก็เดินออกมา “คุณตำรวจ ผมเป็นพยานว่าสิ่งที่เขาพูดนั้นเป็นความจริง เราทุกคนเป็นเพื่อนกัน เรามักจะเห็นพวกเขาเป็นแบบนี้ ดังนั้นคุณตำรวจ นี่เป็นเรื่องเข้าใจผิดจริงๆ”

จินถังมองไปที่พวกเขา และพูดด้วยน้ำเสียงทุ้ม “ในเมื่อเป็นแบบนี้ ใครเป็นคนแจ้งตำรวจ? นี่พวกคุณกำลังแจ้งตำรวจเท็จ เสียกำลังตำรวจของเรา!”

หวังโหลวยิ้มเล็กน้อย “อันนี้ผมก็ไม่รู้เรื่องแล้ว”

เย่ฮวนส่ายหัว ทำท่าทีเหมือนเขาไม่รู้ว่าใครแจ้งตำรวจ

เฝิงเซียนเซียนย่อตัวอยู่ข้างหลังเย่ฮวน และไม่พูดอะไรเลย

ไป๋ยี่เฟยไม่ได้พูด จ้องไปที่หวังโหลวและเย่หวนด้วยความประหลาดใจ

หวังโหลว เคยทรยศเขามาแล้วก่อนหน้านี้ ปล้นทรัพยากรของโหวจวี๋กรุ๊ปทุกวิถีทาง และวางแผนชั่วร้ายอย่างลับๆอีกมากมาย และยังส่งคนไปฆ่าเขาเมื่อหลายวันก่อน

แต่วันนี้เขารีบมาช่วยเขาทันที นี่มันหมายความว่าอย่างไร?

หวังโหลวอยากจะทำอะไรกัน?

และส่วนเย่ฮวน ความคับแค้นใจระหว่างพวกเขายิ่งไม่ต้องพูดถึง เมื่อกี้ยังตะโกนใส่เขาอยู่ และตอนนี้ก็ช่วยเขาพูดด้วย!

ในนี้มันต้องมีบางสิ่งบางอย่างแน่นอน!

ยิ่งไม่ต้องพูดถึงหลิ่วจาวเฟิงเลย เขายอมรับว่าพวกเขากำลังวัดฝีมือกันจริงๆงั้นเหรอ!

ไม่มีใครรู้ดีไปกว่าเขา หลิ่วจาวเฟิงอยากจะให้เขาตายไปด้วยซ้ำ เพื่อนที่ดีงั้นเหรอ? มันเป็นเรื่องตลกจริงๆ!

ความผิดปกติของทั้งสามคนนี้ ทำให้ไป๋ยี่เฟยต้องระแวดระวังมากขึ้น

จินถังไม่เห็นว่าใครยืนออกมาและพูดว่าตัวเองเป็นคนแจ้งตำรวจ และในที่สุดก็ต้องเตือนสองสามคำ และพาคนของตัวเองไปจากห้องโถง

ไป๋ยี่เฟยพูดเบาๆว่า “ขอบคุณเพื่อนๆทุกคนจริงๆ ผมยังมีเรื่องต้องทำ ดังนั้นขอตัวไปก่อนแล้ว”

หลังจากพูดจบ ไป๋ยี่เฟยก็หันหลังและออกจากห้องโถงโดยตรง

หลิ่วจาวเฟิงไม่เต็มใจ ไป๋ยี่เฟยมีสิทธิ์อะไรถึงเดินออกไปอย่างไม่ไยดีหลังจากที่เขาถูกทุบตีเช่นนี้? ดังนั้นหลิ่วจาวเฟิงจึงอยากจะหยุดไป๋ยี่เฟย

“พอแล้ว!” เย่ฮวนคำราม “ยังขายหน้าไม่พอหรือ?”

หลิ่วจาวเฟิงจ้องมองไปที่เย่ฮวนอย่างดุเดือดเมื่อเขาได้ยินเช่นนี้ “แม่งเอ้ยคนที่เขาทุบตีไม่ใช่คุณ แน่นอนว่าคุณไม่สนใจ ดูสิว่าผมถูกทุบตีจนเป็นแบบไหน?”

เย่ฮวนขมวดคิ้ว มองไปรอบๆแขก และพูดอย่างใจเย็น “ทุกคน ผมขอโทษจริงๆ ที่ให้ทุกคนดูเรื่องตลก อีกสักครู่ผมจะเสิร์ฟอาหารโต๊ะใหม่ให้ทุกคน ทุกคนกินและดื่มให้ดี ผมยังมีเรื่องที่ต้องไปทำ ไม่สามารถอยู่กับทุกคนได้ ขอโทษจริงๆ”

“ไปเถอะ” หลังจากที่เย่ฮวนพูดจบเขาก็ดึงเฝิงเซียนเซียน และขยิบตาให้หลิ่วจาวเฟิงและหวังโหลว

เมื่อเห็นเช่นนี้ ทั้งสี่คนก็ออกจากห้องโถงไปทีละคน

แขกในห้องโถงมองหน้ากัน วันนี้ได้ดูการแสดงที่ยิ่งใหญ่หนึ่งเรื่องจริงๆ แต่ว่า เพื่ออนาคตของพวกเขาเอง ที่ไม่พูดอะไรไปทั่วมันจะดีกว่าการ

ในเมื่อเย่ฮวนบอกแล้วว่าจะมีการเสิร์ฟอาหารโต๊ะใหม่ พวกเขาก็ทำได้เพียงรอ และเพียงแค่กินและดื่มให้ดีๆหลังจากอาหารถูกเสิร์ฟขึ้นมาก็พอแล้ว

............

หลังจากไป๋ยี่เฟยจากไปเขาก็ไปที่ลานจอดรถ