ซุปเปอร์มหาเศรษฐีหน้าใหม่ นิยาย บท 534

บทที่ 534

ท่านจุนสายตานิ่งขรึม จ้องไป๋ยี่เฟย ไป๋ยี่เฟยก็จ้องมองไปยังท่านจุนเช่นกัน ทั้งสองสบตากัน ต่างก็เห็นความอาฆาตในแววตาของกันและกัน

“ฉันบอกไปแล้ว เขาเป็นคนของฉัน” ท่านจุนตอบกลับอย่างนิ่งขรึม

ไป๋ยี่เฟยไม่อ่อนข้อเลยแม้แต่น้อย“ฉันก็บอกแล้ว ว่าวันนี้ฉันจะเอามันให้ตายให้ได้！”

พูดจบ ก็นิ่งเงียบไปอยู่นาน ทั้งสองจ้องหน้ากันอย่างไร้ซึ่งเสียงใดๆ

สุดท้ายท่านจุนก็ยิ้มออกมา“ไอ้หนุ่ม ยังไม่รู้จุดยืนในตอนนี้ของแกอีกเหรอ? แถมลำพังตัวแกคนเดียว จะฆ่ายังไง? ”

ไป๋ยี่เฟยกำลังจะพูด จู่ๆก็มีอีกเสียงหนึ่งดังขึ้นมา

“เขาไม่ใช่ตัวคนเดียวสักหน่อย”

คนทั้งหมดอึ้งตะลึง หันไปมองตามเสียง

สวี่ชางไม่มีท่าทางหวาดกลัวแบบเมื่อตะกี้อีกแล้ว ในเวลานี้เดินอกผายเข้ามา ใบหน้ามีรอยยิ้มนิ่งๆ“ท่านจุนไม่เจอกันนานเลยนะ”

“สวี่ชาง?” ท่านจุนหลังจากที่เห็นเขาก็ไม่รู้ว่าคิดถึงอะไร สีหน้าไม่ค่อยดี

สวี่ชางพยักหน้ายิ้มเล็กน้อย

ไป๋ยี่เฟยรู้สึกประหลาดใจกับการปรากฏตัวของสวี่ชาง

เมื่อตะกี้ตอนอยู่ในห้องโถง เขาเห็นเฝิงเซียนเซียนถูกขืนใจมากับตาตัวเอง แต่กลับไม่กล้าลงมือ ตอนนี้กลับเดินออกมาอย่างสงบนิ่ง มันช่างต่างกันลิบลับ น่าประแปลกใจไม่น้อย

ไป๋ยี่เฟยอดคิดไม่ได้ ว่าเมื่อตะกี้เขาแสร้งทำใช่ไหม?

สวี่ชางยืนสงบนิ่งอยู่ข้างหน้า ส่ายๆหัว ก่อนจะตะโกนออกมา“ช่างน่าประหลาดใจจริงๆนะเนี่ย！”

“ฉันยังคิดอยู่เลยว่า คนที่มาคืนนี้อาจจะเป็นคนตระกูลฉุง หรือไม่ก็ตระกูลเย่ แต่คิดไม่ถึงว่าจะเป็นคนของตระกูลหลิน”

ท่านจุนขมวดคิ้ว“ตระกูลหลินไม่อยากเป็นศัตรูกับแก ฉันแนะนำแกไม่ต้องเข้ามายุ่งจะดีที่สุด”

สวี่ชางยกๆไหล่“ใครบอกว่าไม่ใช่ล่ะ? ฉันก็ไม่อยากเป็นศัตรูกับตระกูลหลินเหมือนกัน！”

แต่หลังจากที่พูดจบ ก็เปลี่ยนประเด็น“แต่ว่านะ เมื่อตะกี้เพื่อนของฉันพูดไว้แล้ว ว่าอยากให้ไอ้คนคนนี้ตาย”

ไป๋ยี่เฟยสีหน้าอึ้งชะงัก เขากลายเป็นเพื่อนของสวี่ชางตั้งแต่เมื่อไร?

ท่านจุนสบถหึออกมา“สวี่ชางอย่าถือว่าตัวเองมีสถานภาพสูงแล้วมาทำใจดีสู้เสือนะ ถ้ามากระตุกหนวดของฉัน ฉันก็ไม่สนใจที่จะจัดการฆ่าทุกคนบนเรือนี้ทิ้งซะ”

“ถึงตอนนั้น ก็จะไม่มีใครรู้ว่าแกถูกใครฆ่า！”

“หรือไม่ก็ แกแสร้งทำเป็นไม่รู้ไม่เห็น อย่าสอดมือเข้ามา หลังจากเรื่องจบลงแล้ว พวกเราตระกูลหลินก็ค่อยไปกราบไหว้นายสวี่แล้วกัน”

สวี่ชางยิ้มๆ กวาดสายตาไปมองบรรดาผู้คนที่อยู่บนดาดฟ้า พร้อมกับพูดเสียงเบาๆ“ขู่ฉัน?”

ท่านจุนสบถหึออกมาอย่างไม่สนใจ“ก็เห็นๆอยู่ไม่ใช่เหรอ?”

สวี่ชางรู้สึกโกรธไม่น้อย กำลังจะเปิดปากพูดขึ้น จู่กลับมีเสียง“ตู้ม”ดังขึ้น

“ว้าย！”

ตามมาด้วยเสียงกรีดร้อง

พวกไป๋ยี่เฟยรีบหันไปมองทันที พบว่าคนร้ายสองคนกระแทกเข้ากับระเบียง

ในเวลานี้เอง ชายคนที่ถือปืนอยู่นั้นก็ถูกคนคนหนึ่งเข้ามาบีบคอไว้ กดเอาไว้ที่ระเบียง ทำให้คนคนนั้นไม่สามารถขัดขืนได้

หลังจากที่ท่านจุนเห็น ม่านตาก็หดลง“ไป๋หยุนเผิง！”

ไป๋หยุนเผิงชำเลืองตาไปมองท่านจุนอย่างเย็นชา“สิ่งที่ลูกของฉันบอก แกไม่ได้ยินเหรอ?”

พูดจบก็ไม่ให้โอกาสท่านจุน เขาพูดขึ้นต่อด้วยน้ำเสียงเย็นชาทันที“ลูกของฉันบอกว่าอยากให้มันตาย วันนี้มันก็ต้องตาย！”

น้ำเสียงเย็นชา แฝงไปด้วยความแข็งกระด้างที่ไม่มีทางยอมปฏิเสธง่ายๆ ทำให้คนต่างสั่นสะดุ้งด้วยความกลัว

บางทีหลังจากที่รู้สึกกลัวอาจจะมีคนรู้สึกว่าเขากำลังคุยโม้โอ้อวดเกินไป มีสิทธิ์อะไรที่ลูกของตัวเองบอกให้ใครตายคนนั้นก็ต้องตาย?

แต่ถึงยังไง คนที่พูดคำพูดนี้ก็เป็นไป๋หยุนเผิง

ในขณะที่ผู้คนยังไม่ตอบสนองกลับมานั้น ไป๋หยุนเผิงก็บีบคอของชายคนนั้นอย่างแรง ยกชายคนนั้นขึ้นมาอย่างโหดเหี้ยม แล้วฟาดลงบนพื้นอย่างจัง

เสียงดัง“ตู้ม”หัวของชายคนนั้นฟาดลงพื้น ชนจนพื้นบนดาดฟ้าเป็นรู

ศีรษะของชายคนนั้นมีเลือดไหลออกมาทันที

ไม่ให้โอกาสชายคนนั้นได้เคลื่อนไหวใดๆทั้งสิ้น ไป๋หยุยเผิงกำหมัดยกขึ้น ซัดลงไปที่หัวของชายคนนั้น ทำให้หัวของชายคนนั้นทะลุลงไปที่พื้นดาดฟ้าลึกกว่าเดิม