ซุปเปอร์มหาเศรษฐีหน้าใหม่ นิยาย บท 536

บทที่ 536

ขณะที่ไป๋ยี่เฟยกำลังคิดว่าเขาหมายความว่ายังไง จู่ๆก็มีเสียงปืนดังขึ้นมา

“ปั้ง！”

ไป๋ยี่เฟยหันไปดู ไป๋หยุนเผิงกำลังทิ้งปืนลงไปในทะเล ส่วนท่านจุนที่อยู่ใต้เท้า ก็ตายไปเรียบร้อยแล้ว

ตามมาด้วยเสียงที่เยือกเย็นของไป๋หยุนเผิง“จะแตะต้องใครก็ได้ แต่ถ้ามาแตะต้องลูกชายของฉัน มีแต่ตายสถานเดียวเท่านั้น！”

ตอนนี้ท่านจุนตายแล้ว ชายคนที่เป็นหัวหน้าคนนั้นก็ตายแล้วเช่นกัน

พวกกลุ่มคนร้ายที่เหลือพอไม่มีหัวหน้าแล้ว ก็พากันตื่นตกใจ ไม่รู้ว่าควรจะทำยังไงต่อไป

ต่างมองหน้ากันเอง ราวกับว่ากำลังรอให้ใครสักคนออกคำสั่ง มาชี้นำพวกเขาอีกครั้ง

ในเวลานี้ เย่เจี่ยเดินเข้ามาหนึ่งก้าว ก่อนจะพูดขึ้นอย่างนิ่งๆ“หัวหน้าสองคนก็ตายไปแล้ว พวกแกยังจะต่ออีกไหม? อย่าบอกว่าฉันไม่เตือนพวกแก ต่อให้พวกแกจับพวกเราได้จริงๆ ก็ไม่มีใครให้เงินกับพวกแกอยู่ดี！”

พูดจบ ก็นิ่งเงียบไปสองสามวินาที พวกคนร้ายที่เหลืออยู่ ก็ทยอยกันวางมีดในมือลง จากนั้นก็ปีนลงไปตามเชือกที่ปืนขึ้นมาในตอนแรก นั่งสปีดโบ๊ทกลับไป

ในตอนนี้ แผนการสกัดกั้นการฆ่าก็ได้สิ้นสุดลง

คนที่อยู่บนดาดฟ้า เห็นความอันตรายเริ่มคลี่คลายลง ก็ทยอยกันลุกขึ้นมาด้วยความผ่อนคลาย

พูดคุยกันอย่างเบาๆ ทำให้เรือสำราญที่เงียบสงัดมานานเริ่มครึกครื้นขึ้นมาอีกครั้ง

ไป๋ยี่เฟยในตอนนี้ก็ยืนอยู่ตรงระเบียง ในหัวว่างเปล่าไม่น้อย ราวกับว่าทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้นเมื่อตะกี้เหมือนกับกำลังฝันไป

ไป๋ยี่เฟยนึกย้อนกลับไปถึงคำพูดของไป๋หยุนเผิงเมื่อตะกี้นี้อย่างไม่รู้ตัว

ลูกของฉันบอกว่าให้มันตาย วันนี้มันก็ต้องตาย！

จะแตะต้องใครได้หมด แต่ถ้ามาแตะต้องลูกชายของฉัน มีแต่ตายสถานเดียว！

คำพูดที่ทำให้มันซาบซึ้งใจคนมากขนาดนี้！

แต่ที่น่าเสียดายก็คือ ไป๋ยี่เฟยไม่รู้สึกอะไร

ถ้าไป๋ยี่เฟยอยู่ด้วยกันกับไป๋หยุนเผิงตั้งแต่เด็ก ได้รับความรักของพ่อ บางทีเขาก็อาจจะรู้สึกซาบซึ้งใจ แต่ว่ามันไม่ใช่

เขาถูกทิ้งไปตั้งแต่ยังเด็กมากๆ อาศัยอยู่ที่ชนบทมาโดยตลอด จนถึงตอนนี้ เนื่องด้วยเหตุผลนู่นนี่ ทำให้รู้สึกไม่ดีกับตระกูลไป๋มาตั้งแต่แรก ยิ่งไปต้องพูดถึงพ่อที่ใช้ลูกของตัวเองไปเป็นเหยื่อล่อ

ไป๋หยุนเผิงพูดขนาดนี้ ก็เพื่อจะลดความแค้นในใจของตัวเองให้เบาลง ก็เหมือนกับที่เขาพูด เพื่อชดใช้ให้นั่นเอง

ไป๋ยี่เฟยดูถูกดูแคลน

ในเวลานี้เอง ไป๋ฟยุนเผิงก็เดินเข้ามา

“ยี่เฟย……”

ไป๋ยี่เฟยไม่ให้โอกาสไป๋หยุนเผิงได้พูดอะไร หันตัวเดินไปก่อน

ในขณะนี้ ความรู้สึกที่มันไม่จริงก็ค่อยๆลอยออกไป แต่มันกลับทำให้เขายิ่งรู้สึกเพ้อฝันไม่จริงมากขึ้นมากว่าเดิม

ไป๋หยุนเผิงรีบตามไปทันที“ยี่เฟย พ่อรู้ว่าลูกไม่สบายใจ แต่เรื่องนี้มันก็อดไม่ได้จริงๆ มีหลายเรื่องที่ตอนนี้ลูกยังไม่เข้าใจ”

“แต่การที่เป็นคนของตระกูลไป๋ ก็ต้องผ่านการทดสอบอยู่ดี ลูกทำได้ดีมาก”

“ตำแหน่งประธานสหพันธ์ธุรกิจเป่ยไห่ ถ้าลูกอยากได้ พ่อช่วยลูกได้นะ”

“ลูก……”

“ไม่ต้องการความหวังดีจอมปลอมของคุณ！”จู่ๆไป๋ยี่เฟยก็หันกลับมา พูดขึ้นด้วยความโกรธ

น้ำเสียงตะคอกด้วยความโมโห ทำให้คนที่กำลังพูดคุยซุบซิบกันบนดาดฟ้าต่างพากันเงียบลง หันมองมา

ไป๋หยุนเผิงก็สะดุ้งกับเสียงตะคอกที่จู่ๆก็ดังขึ้นมาของไป๋ยี่เฟยเช่นกัน

ไป๋ยี่เฟยสองตาแดงกล่ำ จ้องไป๋หยุนเผิงตาเขม็งพร้อมกับพูดขึ้น“อย่าตามผมมา！”

พูดจบ ไป๋ยี่เฟยก็หันตัวเดินไป

ไป๋หยุนเผิงยืนอึ้งตะลึงอยู่ที่เดิม

เนื่องด้วยสิ่งที่เกิดขึ้นนี้ ทุกคนต่างเงียบกันทันที ทำให้ไป๋หยุนเผิงได้ยินเสียงที่ไป๋ยี่เฟยพูดขึ้นมาต่อเช่นเดียวกัน

“ตระกูลไป๋อะไร?”

“แบบทดสอบอะไร?”

“ผมไม่สนเลยสักนิด”