ซุปเปอร์มหาเศรษฐีหน้าใหม่ นิยาย บท 537

บทที่ 537

หวังโหลวถอนหายใจออกมาหนึ่งที ก่อนจะพูดขึ้นอย่างหมดหนทาง“นายไม่ควรจะพูดปฏิเสธการสนับสนุนจากคุณลุงต่อหน้าคนอื่นๆนะ อีกอย่าง การเป็นเหยื่อล่อเนี่ยก็สิ้นสุดลงแล้ว แล้วนายจะทำขนาดนั้นเพื่ออะไร?”

“มีการสนับสนุนจากคุณลุง นายก็จะได้กลายเป็นประธานของสหพันธ์ธุรกิจ อย่างน้อยมันก็พอจะมีประโยชน์อยู่บ้างกับการที่ตนเองต้องไปเป็นเหยื่อล่อ ไม่ใช่หรือไง?”

ไป๋ยี่เฟยยิ้มอย่างเย้ยหยัน“ฉันไม่สนใจ！”

หวังโหลวเห็นว่าไป๋ยี่เฟยมีท่าทางไม่เห็นด้วย ในใจก็รู้สึกโกรธขึ้นมานิดหน่อย“ไป๋ยี่เฟย ทำไมนายถึงดื้อด้านขนาดนี้เนี่ย? มาอยู่ตรงหน้านายแล้วแท้ๆ แต่นายกลับปล่อยมันไป หรือว่านายไม่พอใจหรือไง?”

ไป๋ยี่เฟยยิ้มอย่างเย้ยหยันอีกครั้ง ไม่ได้พูดอะไร ความหมายมันชัดเจนอยู่แล้ว

หวังโหลวอัดอั้นไปด้วยความโกรธ ลุกขึ้นยืนเดินวนในห้องอยู่หลายรอบ สุดท้ายก็กัดฟันพูดขึ้น“นายนี่มันเสียของจริงๆ！”

“อาหารอันโอชะอยู่ตรงหน้าแท้ๆ กลับไม่เอาให้เสียของเพราะว่าความดื้อด้านของนายเลยจริงๆ！”

“แค่อีกนิดเดียวก็จะได้แล้ว อดทนอีกสักหน่อยไม่ได้เลยเหรอ?”

หวังโหลวไม่เข้าใจจริงๆ แล้วก็รู้สึกโกรธสุดๆ ผ่านไปนานกว่าจะอดกลั้นลงได้ ช่วงเวลาที่อันตรายที่สุดก็ผ่านพ้นไปแล้ว ตอนนี้อีกแค่ก้าวสุดท้ายก้าวเดียวก็จะได้รับผลลัพธ์ที่ดีที่สุดแล้ว แต่กลับปล่อยมันไปซะอย่างนั้น

ถ้าไป๋ยี่เฟยไม่ได้ปฏิเสธการสนับสนุนจากไป๋หยุนเผิง อย่าน้อยก็จะมีโอกาสครึ่งๆกับเย่ฮวนแล้ว！

ไป๋ยี่เฟยได้ฟังแบบนั้นก็ยิ้มอย่างเย้ยหยัน“อดทนอีกหน่อย?”

“มีสิทธิ์อะไร”

“ฉันรู้สึกไม่สบายใจ ฉันก็ต้องระบายออกมา ทำไมฉันต้องอดกลั้นเอาไว้ด้วย?”

“แถม เขาก็เป็นคนที่ทำให้ฉันรู้สึกไม่สบายใจ ฉันก็ต้องไประบายกับเขา ให้เข้าได้รู้ว่าฉันอัดอั้นตันใจแค่ไหน！”

“ถ้าครั้งนี้ฉันอดกลั้นเอาไว้แล้ว เขาจะต้องนึกว่าเขาเป็นพ่อของฉัน ในเมื่อฉันเป็นลูกของเขา การที่จะเสียสละชีวิตเพื่อเขาก็จะกลายเป็นเรื่องที่สมเหตุสมผลทันที แล้วครั้งต่อไป ถ้าเจอกับสถานการณ์แบบนี้อีก เขาก็จะเอาฉันมารับมีดแทนเขาอีกแน่นอน”

“แต่ว่า ฉันไม่อยากตาย！”

“ฉันมีภรรยา ฉันมีคนในครอบครัว ถ้าฉันตายไป ฉันจะทำยังไง?”

“ฉันรู้ ฉันเป็นลูกชายแท้ๆของเขา ถ้าเขามีอันตราย ฉันก็จะต้องลงมือทำอะไรสักอย่าง แต่นั่นก็เพราะฉันสำนึกบุญคุณ แล้วก็เป็นสถานการณ์ที่ฉันเต็มใจทำ ไม่ใช่ด้วยการถูกครอบงำบงการ เหมือนกับตัวหมาก ที่ใครจะมาบังคับจัดการก็ได้！”

หวังโหลวรู้สึกตกใจกับคำพูดยาวเหยียดเป็นชุดของไป๋ยี่เฟย ไม่พูดอะไรอยู่นานสองนาน

มีประโยคหนึ่งที่บอกว่าคนที่อยู่ในเกมจะอ่านเกมไม่ออก ส่วนคนที่อยู่นอกเกมจะมองทุกอย่างทะลุปรุโปร่ง

มันก็สมเหตุสมผล คนที่อยู่นอกเกมเข้าใจอย่างแจ่มแจ้ง แต่ว่าจะสักกี่คนที่เข้าใจความรู้สึกของคนที่อยู่ในเกมล่ะ? ถ้าตัวเองอยู่ในนั้น ก็บอกไม่ได้ว่าตัวเองจะทำยังไง?

ผ่านไปอยู่นาน หวังโหลวก็ถอนหายใจออกมา“เอาเถอะ ฉันเข้าใจแล้ว”

ไป๋ยี่เฟยมองหวังโหลวหนึ่งที ก่อนจะพูดออกมาอย่างนิ่งๆ“นายไม่เข้าใจ”

หวังโหลวพูดอะไรไม่ออก

ผ่านไปอีกหลายนาที หวังโหลวถึงจะพูดขึ้นอย่างเบาๆ“แล้วต่อไปจะทำยังไงต่อ? เย่ฮวนได้เป็นประธานของสหพันธ์ธุรกิจ เกรงว่าช่วงเวลาหลังจากนี้น่าจะผ่านไปอย่างยากลำบากแล้วล่ะ”

ไป๋ยี่เฟยมองเพดาน“นายรู้ได้ยังไง ว่าเย่ฮวนจะได้เป็นประธานของสหพันธ์ธุรกิจอย่างแน่นอน?”

หวังโหลวเอนหัวมองเขา ไป๋ยี่เฟยกลับพูดขึ้น“ผลมันยังไม่ออก ไม่มีใครบอกได้หรอก?”

……

ลมเบาๆพัดผ่าน คนที่อยู่บนดาดฟ้าก็ค่อยๆกลับไปพักผ่อนตามห้องพักของตัวเอง

ไป๋หยุนเผิงนอนไม่หลับ จึงเอาแต่ยืนตรงดาดฟ้าอยู่ตลอดเวลา มองทะเลที่กว้างใหญ่และมืดมิด เงยหน้าขึ้นไปมองท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยดวงดาวเป็นระยะๆ แต่อารมณ์ความรู้สึกกลับไม่ได้สวยงามเหมือนกับท้องฟ้าที่มีดวงดาวเลย

“เห้อ……”

“ขอโทษนะคะ”ในเวลานี้ ก็มีเสียงที่ดังฟังชัดดังขึ้นมาจากข้างหลังของไป๋หยุนเผิง

ไป๋หยุนเผิงหันไปมอง พบว่าเป็นหลี่เสว่ที่สวมชุดกระโปรงสีครีม เขารู้สึกประหลาดใจทันที

หลี่เสว่เดินมาอยู่เยื้องๆตรงหน้าของไป๋หยุนเผิง เอนตัวเล็กน้อย พร้อมกับพูดขอโทษ“ขอโทษนะคะ ฉันมาขอโทษคุณแทนสามีค่ะ”

“ฉันไม่ทราบแน่ชัดว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ เพราะอะไรถึงทำให้เขาต้องทำกับคุณขนาดนี้ แต่ถึงยังไงท่าทีของเขาก็ไม่ถูกต้องเหมาะสมอยู่ดี ฉันก็เลยมาขอโทษคุณ หวังว่าคุณจะให้อภัยเขานะคะ”

ไป๋หยุนเผิงส่ายหัวเล็กน้อย ท่าทีที่น่าเกรงขามดูลดลงไปเยอะ สายตาแฝงไปด้วยความรักเอ็นดูอยู่ไม่น้อย“ยัยหนู ไม่เป็นไร เธอไม่ต้องขอโทษหรอก นี่มันไม่ใช่ความผิดของเขา”

หลี่เสว่ยิ้มเล็กน้อย ก่อนจะพูดขึ้น“คนในครอบครัวเดียวกันทั้งนั้น”

ประโยคนี้ เหมือนหลี่เสว่กำลังจะบอกว่า คนในครอบครัวเดียวกันไม่มีผิดไม่มีถูก แล้วก็กำลังจะบอกอีกด้วยว่า เพราะว่าเธอกับไป๋ยี่เฟยเป็นครอบครัวเดียวกัน ดังนั้นจึงมาบอกขอโทษ

ไม่ว่ายังไง พอไป๋หยุนเผิงได้ฟังประโยคนี้ก็อึ้งตะลึงอยู่เหมือนกัน

หลี่เสว่ออกมาจากอ้อมกอดของไป๋ยี่เฟย สายตามองพื้นผิวทะเลอย่างเงียบสงบ พร้อมกับพูดขึ้นอย่างนิ่งๆ“คุณสามี เรื่องบางเรื่อง ถ้าไม่ยอมถอดใจล่ะก็ มันก็จะยังคงเต็มไปด้วยความหวังเหมือนกับดวงอาทิตย์ในทุกๆวันไหม?”

ไป๋ยี่เฟยรู้สึกว่ามันแปลกไปจริงๆ มองเธอพร้อมกับพูดขึ้นด้วยความเป็นห่วง“คุณภรรยา เป็นอะไรไป? จู่ๆถามแบบนี้? เจอเรื่องอะไรมาหรือเปล่า?”

“มีคนรังแกคุณใช่ไหม?”พอไป๋ยี่เฟยคิดถึงตรงนี้ก็รู้สึกโมโหอย่างช่วยไม่ได้ ใครเป็นคนรังแกภรรยาของเขา?

หลี่เสว่กุมมือของเขาเอาไว้ทันที“ไม่มีใครรังแกฉัน ฉันเพียงแค่มองดวงอาทิตย์แล้วแค่อยากแสดงความรู้สึกออกมาก็เท่านั้น”

“จริงเหรอ?”ไป๋ยี่เฟยดูเหมือนไม่ค่อยเชื่อ

หลี่เสว่พยักหน้าอย่างจริงจัง“จริงค่ะ”

ไป๋ยี่เฟยมองด้วยสองตา มองอะไรไม่ออก จึงถอนหายใจออกมา“อย่าคิดเยอะเลย ถึงยังไงสามีของคุณจะอยู่เคียงข้างคุณตลอดไป”

“อื้อ”หลี่เสว่มุดเข้าไปในอ้อมกอดของไป๋ยี่เฟย ไม่ให้เขาเห็นขอบตาที่เริ่มแดงของตัวเอง

ทั้งสองคนกอดกันแน่น ทำให้คนบนดาดฟ้าเห็นแล้วก็พากันอิจฉาไปตามๆกัน

ไม่นาน ก็ถึงเวลาเก้าโมงตรง การเลือกตั้งครั้งสุดท้ายเริ่มต้นขึ้นแล้ว

ไป๋ยี่เฟยจูงหลี่เสว่ไปยังห้องโถง นั่งลง

แม้ว่าจะเหลือผู้เลือกตั้งเพียงแค่สามคน แต่ห้องโถงก็เต็มไปด้วยคนมากมาย พวกเขาล้วนแต่อยากรู้ว่าตำแหน่งประธานสหพันธ์ธุรกิจนี้จะตกเป็นของใคร

แน่นอนว่า คนส่วนใหญ่ ก็คิดว่าจะเป็นเย่ฮวน

ไป๋ยี่เฟยเพิ่งจะนั่งลง เย่ฮวนก็เข้ามา

เย่ฮวนเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าของเขา พูดขอบคุณไป๋ยี่เฟยอย่างหนักแน่น“ขอบคุณมาก”

ไป๋ยี่เฟยชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะตอบสนองกลับมา เย่ฮวนขอบคุณเขาเรื่องที่เกิดขึ้นกับเฝิงเซียนเซียนเมื่อคืนนี้ เขาโบกๆมืออย่างไม่สนใจอะไร

“ไม่ต้องเกรงใจขนาดนี้หรอก”

เย่ฮวนชะงักไป ตอนที่กำลังสงสัยอยู่นั้น ไป๋ยี่เฟยก็พูดขึ้นต่อ“ถ้าอย่างนั้นยกตำแหน่งประธานให้กับผมไหมล่ะ ถือซะว่าเป็นของขวัญขอบคุณ?”

พูดจบ เย่ฮวนก็เปลี่ยนสีหน้าทันที