ซุปเปอร์มหาเศรษฐีหน้าใหม่ นิยาย บท 54

บทที่ 54

ไป๋ยี่เฟยออกจากโหวจวี๋กรุ๊ปแล้ว ก็ตรงดิ่งไปที่นิวซีกรุ๊ปทันที

ไม่รู้ว่าผู้บริหารเบื้องหลังนิวซีกรุ๊ปคือใคร และก็ไม่รู้ว่านิวซีกรุ๊ปกับกิจการผลไม้หลี่ซื่อกรุ๊ปมีส่วนเกี่ยวข้องกันอย่างไร ทำให้เขาต้องแฝงตัวเข้ามาที่นิวซีกรุ๊ปมาสืบค้นด้วยตัวเอง

ตอนนี้เขาสงสัยว่าคงจะเป็นหลิ่วจาวเฟิง

หลิ่วจาวเฟิงมักจะมีความคิดที่ไม่ดีต่อหลี่เสว่ แต่ว่าหลี่เสว่ไม่เคยตอบรับไป อีกทั้งยังถูกไป๋ยี่เฟยขัดขวางซ้ำแล้วซ้ำเล่า ดังนั้นเขาตั้งใจจะทำลายหลี่ซื่อกรุ๊ป บีบบังคับให้หลี่ซื่อกรุ๊ปต้องหาแหล่งช่วยเหลือ ถึงตอนนั้นหลิ่วซื่อกรุ๊ปก็ทำเป็นยื่นมือเข้าให้ความช่วยเหลือ แต่ต้องแลกกับ หลี่เสว่

นายท่านหลี่นั้นมักจะวางหลี่ซื่อกรุ๊ปไว้เป็นอันดับหนึ่ง แน่นอนว่าเรื่องนี้คงต้องให้หลี่เสว่หย่ากับไป๋ยี่เฟย และแต่งออกไปกับหลิ่วจาวเฟิงอีกที พอคิดแบบนี้แล้วก็รู้สึกว่าลงล็อกพอดี

แต่ว่า การสันนิษฐานก็คือการสันนิษฐาน ถ้ายังหาหลักฐานไม่ได้ ก็ไม่ควรจะตัดสรุปทันที ไม่เช่นนั้นอาจจะส่งผลกระทบต่อการตัดสินใจของตนได้

นิวซีกรุ๊ปตั้งอยู่ที่บริเวณเมืองเทียนเป่ยเขตนอกเมืองเหนือ ปกติจะเรียกว่าเขตเหนือ ไม่ไกลมาก นั่งรถประมาณยี่สิบ-สามสิบนาทีก็ถึงจุดหมาย

มาถึงนิวซีกรุ๊ป ไป๋ยี่เฟยบอกชื่อตามที่หลงหลิงหลิงบอกกับเขาที่เคาน์เตอร์ต้อนรับ ก่อนจะรอให้คนคนนั้นออกมา

ไม่กี่นาทีผ่านไป ผู้หญิงคนหนึ่งที่มีลักษณะคล้ายกับหลงหลิงหลิงก็เดินเหยียบรองเท้าส้นสูงเข้ามา

ผู้หญิงคนนี้มีอายุประมาณ 25-26 ปีได้ สวมใส่ชุดพนักงานสีขาว ผมดัดเป็นลอนและหุ่นบางเพรียว

“คุณคือไป๋ยี่เฟย?” หญิงสาวเหลือบตามามอบแวบหนึ่ง

ไป๋ยี่เฟยพยักหน้า “ใช่ครับ”

“ฉันชื่อจินเมิ่งหลัน เป็นเลขาส่วนตัวของท่านบริหาร” จินเมิ่งหลันเอ่ยออกมา

ไป๋ยี่เฟยพยักหน้ารับอย่างมีมารยาท “สวัสดีครับ”

จินเมิ่งหลันอืมตอบรับไป “ที่จริงแล้วบริษัทไม่ได้มีแผนจะรับพนักงานใหม่หรอกนะ แต่ว่าคุณคือคนที่หลิงหลิงแนะนำมา ดังนั้นตามฉันมาเถอะ!” พูดจบหญิงสาวก็เดินจากไป

ไป๋ยี่เฟยรับเดินตามติดไป

จินเมิ่งหลันพาไป๋ยี่เฟยเดินขึ้นตึกไป มาจนถึงแผนกดำเนินงานของบริษัท ก่อนจะสั่งการกับผู้หญิงที่สวยหวานคนหนึ่ง “พานหุ้ยหุ้ย พนักงานใหม่ ดูแลด้วย”

พานหุ้ยหุ้ยพยักหน้ารับ ก่อนจะยิ้มออก “รับทราบค่ะ เลขาจิน”

จินเมิ่งหลันเดินจากไปแล้ว

พานหุ้ยหุ้ยรีบเก็บรอยยิ้มกลับมา ก่อนจะตบหน้าอกตนเองเบาๆ “แม่เจ้า ตกใจแทบตาย!”

“คุณกลัวเขา?” ไป๋ยี่เฟยรู้สึกว่าเป็นเรื่องน่าขันมาก

พานหุ้ยหุ้ยตอบกลับโดยอัตโนมัติ “แน่นอนสิ เธอเป็นถึง......” พูดไปครึ่งประโยคก็รีบปิดปากตัวเองขึ้นมา ก่อนจะมองไปยังไป๋ยี่เฟยด้วยความสงสัย “บริษัทไม่รับพนักงานใหม่ คุณถูกเลขาจินพาเข้ามา แสดงว่าคุณสนิทกับเลขาจินอย่างนั้นเหรอ?”

ไป๋ยี่เฟยส่ายหัว “เพิ่งเจอกันครั้งแรก”

“จริงเหรอ?”

“จริงสิ” ไป๋ยี่เฟยพยักหน้า

พานหุ้ยหุ้ยผ่อนลมหายใจออกมา ก่อนจะกวาดสายตาไปรอบๆ ก่อนจะกระซิบบอกไป๋ยี่เฟยเบาๆ “เลขาจินขึ้นชื่อว่าเป็นแม่เสือสาวสุดโหด”

ห้องทำงานแห่งนี้ไม่ใหญ่มากนัก ขนาดประมาณหกสิบเจ็ดสอบตารางเมตรได้ ทุกโต๊ะทำงานจะถูกไม้กั้นสีฟ้าอ่อนกั้นให้แยกจากกัน เวลานี้พนักงานคนอื่นๆล้วนก้มหน้าก้มตาตั้งใจทำงานกัน

เพราะกลัวว่าคนอื่นจะได้ยิน ถึงแม้จะพูดเสียงเบามากแล้ว พานหุ้ยหุ้ยยังเขยิบเข้าไปใกล้หูของไป๋ยี่เฟยอีก ตอนพูดนั้นลมหายใจรดรินลงไปที่ข้างหูของเขาหมด

ไป๋ยี่เฟยขยับหูขึ้นมา ก็จะยกสองมือขึ้นมาทำเป็นกรงเล็บเสือ อ้าปากกว้างคำราม “อย่างนี้เหรอ?”

“ฮ่าๆ......”

ไป๋ยี่เฟยก็หัวเราะออกมาเช่นกัน เพื่อที่จะทำให้ตนคุ้นชินกับบริษัทใหม่ ก็ต้องสร้างความสัมพันธ์ที่ดีกับเพื่อนร่วมงานไว้

ทั้งสองพูดคุยและหัวเราะไปพลางๆ ภาพนี้ถูกคนบางคนสังเกตเข้าให้

เวลาที่เหลือ พานหุ้ยหุ้ยก็สอนงานต่างๆให้กับไป๋ยี่เฟย ทั้งสองใกล้ชิดกันมาก และมักมีเสียงหัวเราะออกมาเป็นพักๆ

สำหรับไป๋ยี่เฟยนั้น เพื่อที่จะทำให้การสืบค้นของตนสะดวกขึ้น ก็เลยต้องตีสนิทกับพานหุ้ยหุ้ยเข้าไว้

แต่เพราะแบบนี้ ก็จะมีความวุ่นวายไม่จบไม่สิ้นที่ยังรอเขาอยู่

หลังเลิกงาน พานหุ้ยหุ้ยพาไป๋ยี่เฟยมายังหอพักของพนักงาน

พนักงานของบริษัทนี้ล้วนมีที่พักเป็นของตนเอง ไป๋ยี่เฟยเพิ่งมาครั้งแรก ทำได้แต่ให้พานหุ้ยหุ้ยช่วยนำทางเขาไปยังที่พัก พานหุ้ยหุ้ยเข้ากับไป๋ยี่เฟยได้ดี ก็เลยตอบรับด้วยความเต็มใจ

แต่ยังไม่ทันที่จะเดินไปถึงที่พัก ก็ถูกกลุ่มคนสี่ห้าคนมาล้อมเข้าให้