ซุปเปอร์มหาเศรษฐีหน้าใหม่ นิยาย บท 548

บทที่548

หลี่เสว่จ้องเขม็งมาที่หลิวเสี่ยวอิง แล้วพูดต่อว่า “ความจริงฉันดูออกว่าเธอรักเขามาก”

“ฉะ……” กำเสื้อของตัวเองด้วยความตื่นเต้น “ฉันจะไม่รบกวนพวกเธอเด็ดขาด พวกเธอรักกันขนาดนั้น ฉันไม่มีทางทำลายมันเด็ดขาด”

นี่คือคำพูดที่ออกมาจากใจจริง ถ้าหลิวเสี่ยวอิงต้องการทำลายจริงๆ ละก็ เธอก็สามารถฉวยโอกาสตอนที่หลี่เสว่ความจำเสื่อมไปนานแล้ว ทำไมต้องรอจนถึงตอนนี้ล่ะ?

ถ้าจะให้ถูก ตอนนี้คุณธรรมในใจเธอยังคงอยู่ เธอไม่มีทางไปทำเรื่องที่ทำร้ายความสัมพันธ์ของคนอื่นเด็ดขาด

หลี่เสว่จ้องมาที่หลิวเสี่ยวอิง สูดหายใจเข้าลึกๆ จากนั้นก็ถามไปว่า “จะไปหาน้าสองเธอได้เมื่อไหร่?”

หลิวเสี่ยวอิงชะงักไปพักหนึ่ง ก่อนจะตอบไปว่า “ฉันต้องถามน้าสองดูก่อน เหมือนน้าสองจะติดธุระอยู่ เลยยังไม่มั่นใจเรื่องเวลา”

“โอเค” หลี่เสว่พยักหน้า แล้วหันไปมองไป๋ยี่เฟยที่นอนอยู่บนเตียง สุดท้ายเธอก็ไม่ได้พูดในสิ่งที่เธอคิดออกมา

หลิวเสี่ยวอิงกล่าวขอโทษอย่างสุดซึ้ง “ขอโทษจริงๆ นะ”

หลี่เสว่ส่ายหน้าเบาๆ “เธอเองก็เหนื่อยแล้วสินะ? รีบกลับไปพักผ่อนเถอะ!”

“อืม” หลิวเสี่ยวอิงพยักหน้า แล้วออกจากห้องทันที

พอหลี่เสว่ปิดประตูลง เธอก็มานั่งอยู่ข้างเตียง มองดูไป๋ยี่เฟย จู่ๆ ก็รู้สึกเลื่อนลอย “ฉันทำแบบนี้มันดีแล้วจริงๆ เหรอ?”

หัวใจที่มั่นคงของหลี่เสว่กำลังสั่นไหว

ไป๋ยี่เฟยนั้นจะต้องสืบทอดตระกูลไป๋ แต่เธอไม่สามารถมีลูกได้ จะรักษาได้รึเปล่ายังไม่รู้เลย การที่เธอเอาแต่ยึดเขาไว้แบบนี้มันดีแล้วจริงๆ เหรอ?

แล้วถ้ามันรักษาไม่หายล่ะ?

ถ้าอย่างนั้นเธอก็ควรที่จะเตรียมตัวไว้ตั้งแต่เนิ่นๆ จริงมั้ย?

ภาพที่หลิวเสี่ยวอิงกำลังจะจูบไป๋ยี่เฟยเมื่อกี้ผุดขึ้นมาในหัวเธออีกครั้ง ถ้าเธอไปจากไป๋ยี่เฟย แล้วให้หลิวเสี่ยวอิงมาแทนที่มันก็น่าจะรับได้นะ?

พอดีกับที่หลิวเสี่ยวอิงยังสามารถมีลูกให้ไป๋ยี่เฟยได้ เท่านี้ไป๋ยี่เฟยก็สามารถเป็นผู้สืบทอดของตระกูลไป๋ได้แล้ว และจะไม่ถูกตระกูลไป๋ทอดทิ้งอีก

แต่พอคิดไปคิดมา น้ำตาที่แวววาวก็ไหลออกมาจากทางหางตาของหลี่เสว่

ถึงในความคิดมันจะใจกว้างเพียงไหนก็ตาม แต่ความรู้สึกมันกลับใจแคบอย่างถึงที่สุด นี่แหละคือความรัก ไม่มีที่สำหรับคนที่สามเลยแม้แต่นิดเดียว ถึงจะทำเพื่ออีกฝ่ายก็ตาม

หลี่เสว่เช็ดน้ำตาให้ตัวเอง จากนั้นก็ลุกขึ้นมาเช็ดตัวให้ไป๋ยี่เฟย

……

หลังจากหลิวเสี่ยวอิงออกมา เธอก็นั่งลิฟต์ขึ้นไปบนดาดฟ้า

ในยามค่ำคืน ไฟนีออนทำให้เมืองทั้งเมืองสว่างขึ้นมา

หลิวเสี่ยวอิงยืนอยู่บนดาดฟ้า มองไปยังตึกรามบ้านช่องที่อยู่ไม่ไกลอย่างดูเลื่อนลอย

เธอทำแบบนี้ไปเพื่ออะไร?

ทั้งๆ ที่รู้อยู่แล้วว่าไป๋ยี่เฟยกับหลี่เสว่นั้นรักกันมาก แต่เมื่อกี้เธอกลับควบคุมตัวเองไม่ได้จนเกือบข้ามเส้นไปแล้ว ทำไมเธอถึงทำเรื่องแบบนี้ออกมาได้?

ความรู้สึกผิดมันทำให้เธอไม่สบายใจ

แล้วความคิดอย่างหนึ่งก็ค่อยๆ ผุดขึ้นมาในหัวของหลิวเสี่ยวอิง เธออยากจะไปจากไป๋ยี่เฟย รอให้สามารถลืมไป๋ยี่เฟยได้แล้วค่อยกลับมาช่วยเขาในฐานะเพื่อนอีกที

……

แสงอรุณส่องสว่าง เช้าวันใหม่ได้เริ่มขึ้นแล้ว

ภายในห้องของโรงแรม ไป๋ยี่เฟยขมวดคิ้วตื่นขึ้นมาจากความฝัน

อาการเมาค้างจากเมื่อคืนทำให้ไป๋ยี่เฟยรู้สึกปวดหัวจนหัวแทบระเบิด พอนั่งขึ้นมาได้ เขาก็นวดไปที่ขมับของตัวเองแต่ก็ช่วยอะไรได้ไม่มาก

“ซี๊ด……”

ไป๋ยี่เฟยนั่งนวดอยู่นานกว่าจะตื่น หัวก็ไม่ได้ปวดขนาดนั้นแล้ว จากนั้นก็สังเกตได้ว่าที่นี่ไม่ใช่ห้องของตัวเอง

แล้วเขาก็เข้าใจขึ้นมาทันที ดูเหมือนว่าเมื่อคืนเขาจะดื่มหนักไปหน่อย ถูกหลี่เสว่พยุงมาเปิดห้องที่โรงแรมแล้ว

แต่ว่า ทำไมในห้องถึงมีเขาอยู่แค่คนเดียวล่ะ?

ไป๋ยี่เฟยสังเกตดูรอบ ในห้องน้ำก็ไม่มีเสียง ในห้องนี้มีแค่เขาคนเดียวจริงๆ

“แย่แล้ว!”

จู่ๆ ไป๋ยี่เฟยก็นึกขึ้นได้ว่าวันนี้หลี่เสว่ต้องไปรับตำแหน่งที่เมืองเป่ยไห่นี่ ตอนนี้หลี่เสว่ต้องไปเมืองเป่ยไห่แล้วแน่ๆ!