ซุปเปอร์มหาเศรษฐีหน้าใหม่ นิยาย บท 554

บทที่554

“เดี๋ยวครับ!” จางหัวปินดึงแขนของไป๋ยี่เฟยไว้ “ผมว่าให้พวกไป๋หู่จัดการดีกว่ามั้ยครับ?”

ไป๋ยี่เฟยปฏิเสธ “ไม่!”

จางหัวปินพูดออกมาด้วยความเป็นห่วงว่า “แล้วถ้าคุณเกิดทนไม่ไหวขึ้นมา คนเห็นเยอะขนาดนี้มันดูไม่ดีนะครับ”

“ที่สำคัญเราจำเป็นต้องจับเป็นหลิ่วจาวเฟิง ไม่อย่างนั้นเบาะแสอันนี้ก็จะขาดไป”

พอไป๋ยี่เฟยได้ฟังสิ่งที่จางหัวปินพูดมา เขาก็ลังเลไปแป๊บหนึ่ง จากนั้นก็เหวี่ยงมือของจางหัวปินออก แล้วเดินตรงไปข้างหน้า

หลิ่วจาวเฟิงที่กำลังขอโทษหลี่เสว่อยู่ พอเห็นว่าหลี่เสว่เริ่มอ่อนไหวแล้ว ในตอนที่เขาก็จะพูดเสริมอีก ไป๋ยี่เฟยก็ปรากฏตัวออกมาอยู่ตรงหน้าแล้ว เขาเตะหลิ่วจาวเฟิงจนกระเด็นไป

“ปั้ง!” หลิ่วจาวเฟิงกระแทกเข้ากับราวระเบียง แล้วตกลงมาที่ดาดฟ้าเรือ มันแรงไม่เบาๆเลย

“แม่งเอ๊ย!”

หลิ่วจาวเฟิงคำรามออกมา แล้วมอง “ไป๋ยี่เฟย!”

พอเห็นว่าเป็นไป๋ยี่เฟย หลิ่วจาวเฟิงก็ตกใจสุดขีด เขารีบลุกขึ้นจากพื้น “ไป๋ยี่เฟย ทำไมแกถึงมาอยู่ที่นี่? แกมาได้ยังไง?”

พอไปหลิ่วจาวเฟิงก็คิดจะวิ่งหนี ไป๋ยี่เฟยไม่มีทางให้เขามีโอกาสได้ทำหรอก เขาดึงตัวหลิ่วจาวเฟิงกลับมา แล้วชกไปอีกที จากนั้นก็กดหลิ่วจาวเฟิงลงกับพื้น

หลี่เสว่ที่เพิ่งตั้งสติได้ ก็รีบผลักไป๋ยี่เฟยออกไป แล้วตะคอกออกมาว่า “ไป๋ยี่เฟย นี่คุณคิดจะทำอะไร?”

เนื่องจากยาที่เพิ่งกินไปยังไม่ออกฤทธิ์ แล้วพอมาถูกผลักแบบนี้เขาก็รู้สึกเจ็บจนเหงื่อตก แต่เขาก็ยังหันไปพูดกับหลี่เสว่เบาๆ ว่า “ที่รัก คุณช่วยหลบไปก่อนนะครับ เดี๋ยวผมค่อยอธิบายให้คุณฟังอีกที”

หลี่เสว่จะไปเข้าใจไป๋ยี่เฟยได้ยังไงกัน บอกกับเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อเช้า เธอยิ่งไม่มีทางคุยดีกับเขาอยู่แล้ว “ไป๋ยี่เฟย! คุณอย่างเอาแต่ใจแบบนี้จะได้มั้ย?”

“เราไม่ได้เป็นอะไรกันแล้ว! คุณไม่ต้องมาหาฉันอีก! และอย่ามาทำร้ายคนรอบๆ ตัวฉันอีก วันนี้หลิ่วจาวเฟิงเขาตั้งใจมาขอโทษฉันนะ!”

“คุณห้ามทำร้ายเขา!”

ไป๋ยี่เฟยรับรู้ได้ว่าแผลที่หลังกำลังเลือดออก แต่เขาก็ทนไว้ แล้วพูดไปว่า “ที่รัก คุณเข้าใจผิดแล้ว ผมไม่ได้……”

ความวุ่นวายที่เกิดขึ้น ได้ดึงดูดความสนใจของคนอื่นๆ บนเรือเข้า จนทุกคนต่างหันมามอง

มีชายใส่สูทสีดำสองคนเดินเข้ามา น่าจะเป็นบอดี้การ์ดบนเรือ

“คุณครับ ช่วยใจเย็นลงก่อนนะครับ ห้ามก่อนเรื่องบนเรือนะครับ”

ชายสองคนนั้นกำลังจะยื่นมือมาหยุดไป๋ยี่เฟย แต่ก็ถูกคนจากด้านหลังไหล่เอาไว้

พอหันไปมอง ก็เห็นไป๋หู่ที่ร่างกายสูงใหญ่เหวี่ยงสองคนนั้นออกไปด้วยมือข้างละคน

“ตุ๊บ!”

“แคร็ง!”

มีเสียงดังขึ้นสองเสียง เสียงหนึ่งคือเสียงที่คนกระแทกพื้น อีกเสียงคืนเสียงของมีดที่หล่นลงพื้นจากตัวของหนึ่งในสองคนนั้น

เนื่องจากผู้คนรอบๆ กำลังกระซิบนินทากันอยู่ เสียงนั่นก็ไม่ได้ดังมาก บวกกับคนๆ นี้ถูกไป๋หู่บังไว้พอดี หลี่เสว่จึงมองไม่เห็น

มันจึงทำให้หลี่เสว่โกรธไป๋ยี่เฟยหนักขึ้นไปอีก “ไป๋ยี่เฟย นี่คุณคิดจะทำอะไรกันแน่?”

“คุณคิดจะควบคุมคิดจะทำร้ายทุกคนที่อยู่รอบตัวฉันเลยใช่มั้ย?”

“เมื่อก่อนเคยมีคนบอกว่าคนมันป่าเถื่อน ฉันไม่เคยเชื่อ แต่ตอนนี้ ฉันเชื่อแล้ว!”

ไป๋ยี่เฟยรู้ดีว่าหลี่เสว่ไม่เข้าใจสถานการณ์ แต่เขาก็ไม่ได้อธิบาย เขาแค่บอกกับหลี่เสว่ไปว่า “ที่รัก คุณช่วยหลบไปก่อนเดี๋ยวผมค่อยอธิบายให้คุณฟัง”

หลี่เสว่ยืนคุมอยู่ตรงหน้าของหลิ่วจาวเฟิง “ฉันไม่มีทางหลบไปแน่นอน!”

ไป๋ยี่เฟยอยากที่จะปกป้องหลี่เสว่ แล้วทำไมหลี่เสว่จะไม่อยากปกป้องไป๋ยี่เฟยล่ะ?

บนดาดฟ้ามีคนอยู่เยอะขนาดนี้ ถ้าไป๋ยี่เฟยเกิดทำร้ายหลิ่วจาวเฟิงจนสาหัสหรือตายขึ้นมา ไป๋ยี่เฟยก็ไม่มีทางหนีรอดไปได้อยู่แล้ว

นี่แหละคืนสิ่งที่หลี่เสว่คิดว่าเธอกำลังปกป้องไป๋ยี่เฟยอยู่

ในตอนที่ทั้งคู่กำลังเย็นชาใส่กันนั้น หลิ่วจาวเฟิงก็ฉวยโอกาสจับตัวหลี่เสว่เอาไว้ แล้วหยิบมีดจากในอกเสื้อออกมาจี้ไปที่คอของหลี่เสว่

“ไป๋ยี่เฟย! แกนี่มันตายยากตายเย็นซะจริง!”

ไป๋ยี่เฟยตกใจอย่างมาก รูม่านตาหดเล็กลง “ปล่อยเธอนะ!”

ส่วนคนที่อยู่รอบๆ ต่างก็อุทานออกมาด้วยความตกใจ แล้วพากันก้าวถอยหลัง