ซุปเปอร์มหาเศรษฐีหน้าใหม่ นิยาย บท 555

บทที่555

“เบื้องหลังของคุณนั้นมันแข็งจริงๆ นั่นแหละ” ไป๋ยี่เฟยพูดออกมาอย่างเรียบเฉย

หลิ่วจาวเฟิงได้ใจยิ่งกว่าเดิม พูดออกมาพร้อมกับรอยยิ้มที่ชั่วร้าย “เข้าใจแล้วก็ดี ต่อไปถ้าเจอฉันก็รีบเดินอ้อมไปเลยไม่อย่างนั้น ถ้าฉันสั่งให้แกมาเลียรองเท้าแกก็ต้องทำตามที่สั่ง!”

“ถ้าแกกล้า……”

“ฉึก!”

หลิ่วจาวเฟิงพูดได้ครึ่งเดียวก็ต้องหยุดไป

เพราะมีดในมือของไป๋ยี่เฟยได้แทงเข้าไปในท้องของหลิ่วจาวเฟิงอย่างไม่ลังเลเลยสักนิด จากนั้นยังมีการบิดมีดด้วยจนลำไส้ที่อยู่ในท้องฉีกขาด

“อ้า!”

หลิ่วจาวเฟิงเบิ่งตากว้าง แล้วมองไป๋ยี่เฟยด้วยแววตาที่ไม่อยากจะเชื่อ จากนั้นค่อยรู้สึกถึงความเจ็บปวดแล้วร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด

ไป๋ยี่เฟยจ้องไปที่หลิ่วจาวเฟิงแล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่เคร่งขรึมว่า “ที่น่าเสียดายคือ คุณมาแตะต้องฟางเส้นสุดท้ายของผม ดังนั้น ต่อให้คนที่อยู่เบื้องหลังคุณเป็นคนที่มีอำนาจขนาดไหน มันก็ไร้ค่า!”

หลิ่วจาวเฟิงรับรู้ได้ว่าลำไส้ของตัวเองได้ขาดไปแล้ว คงไม่มีทางรอดต่อไปได้แล้ว เขาจึงจ้องไปที่ไป๋ยี่เฟยอีกครั้ง “แก……บ้าไปแล้วเหรอ!”

คนของสหพันธ์ธุรกิจบอกฆ่าก็คือฆ่า ถ้าไม่ใช่บ้าแล้วจะเป็นอะไรได้อีก?

จางหัวปินที่อยู่ทางนั้นอยากจะเข้ามาห้าม แต่มันก็สายไปแล้ว สุดท้ายเขาก็ทำได้แค่ถอนหายใจอย่างอับจนหนทางเท่านั้น

หลี่เสว่ได้แต่ยืนอึ้งอยู่กับที่ ไป๋ยี่เฟยได้ฆ่าหลิ่วจาวเฟิงไปแล้วจริงๆ ส่วนฟางเส้นสุดท้ายที่เขาว่าเธอเองก็เข้าใจมันดีด้วยเหตุนี้ มันจึงทำให้เธออึ้งอยู่กับที่

ทันใดนั้นเอง ภายในกลุ่มคนเหล่านั้น มีใครบางคนตะโกนขึ้นมา

“บุก!”

ทันทีที่สิ้นเสียงลง ผู้คนมากมายที่แฝงตัวอยู่บนดาดฟ้าเรือก็ได้หยิบมีดจากกระเป๋าของตัวเองออกมา แล้วหันไปแทงใส่คนที่ยืนอยู่ข้างๆ

………

ห้องพักภายในเรือ อาจถูกพนักงานธรรมดาคนหนึ่งของทางสหพันธ์ธุรกิจเมืองหลวงเรียกมา

“ใครเรียกผมมาเหรอ?” สวี่ชางมาถึงที่หมายแล้ว แต่ยังไม่เห็นใครเลย

พนักงานคนนั้นชี้ไปที่ด้านหลัง “พวกเขาไงครับ”

สวี่ชางหันหลังไป จู่ๆ ก็มีคนสิบกว่าคนยืนอยู่ข้างหลังอย่างไม่รู้ตัว

………

บนดาดฟ้าเรือตอนนี้สู้กันมั่วซั่วไปหมดแล้ว แขกคนอื่นๆ ที่ยังอยู่ กำลังนอนเอามือกุมหัวแล้วกรีดร้องอยู่ข้างๆ

ไป๋หู่และคนอื่นๆ ไม่ได้เข้าร่วมการต่อสู้ด้วย พวกเขาแค่ยืนล้อมอยู่รอบๆ ไป๋ยี่เฟยกับหลี่เสว่ ปกป้องพวกเขา ถ้ามีใครเข้ามา พวกเขาก็จะจัดการทิ้ง

ไป๋ยี่เฟยกำลังนั่งอยู่บนพื้น ดึงมีดออกมา จากนั้นก็แทงกลับเข้าไปอย่างไม่ปรานี

ในหัวของเขายังคงเป็นภาพที่หลิ่วจาวเฟิงรังแกหลี่เสว่ กับภาพของหลงหลิงหลิงที่มีแผลเต็มตัว จากนั้นมือของเขาก็เคลื่อนไหวเร็วขึ้นเรื่อยๆ

ดึงออกแล้วแทงกลับ

ครั้งแล้วครั้งเล่า

หลี่เสว่มองดูทุกอย่างตั้งแต่ต้นจนจบ เธอได้แต่อ้าปากด้วยความช็อก เธอไม่เคยเห็นไป๋ยี่เฟยเป็นแบบนี้มาก่อน และไป๋ยี่เฟยที่เป็นแบบนี้มันทำให้เธอรู้สึกหวาดกลัว

ทันใดนั้น ก็ได้มีเงาดำอันหนึ่งพุ่งเข้ามาทางพวกเขา

ไป๋หู่รีบรุกหน้าไป ตั้งใจจะใช้หัวไหล่ที่บึกบึนของเขากระแทกคนๆ นั้นให้กระเด็นออกไป

แต่แล้ว ภาพที่ทำให้ทุกคนต้องตกใจก็เกิดขึ้น

เมื่อจู่ๆ เงาร่างนั้นก็กระโดดขึ้นไป เขากระโดดสูงถึงสามเมตร นี่ไม่ใช่สิ่งที่คนธรรมดาจะสามารถทำได้เลย

ไป๋หู่กระแทกเข้ากับอากาศ ตอนที่เขาตั้งใจจะหันมาโจมตี ก็ถูกคนๆ นั้นถีบไปหลายที จนเขาต้องถอยหลังตามแรงถีบไปหลายก้าว การถีบครั้งสุดท้ายทำให้ไป๋หู่ถึงกับกระเด็นออกไป

“ปั้ง!”

ไป๋หู่ล้มลงกับพื้น

พอสวีลั่งเห็นอย่างนั้น เขาก็รีบหยิบมีดสั้นของตัวเองออกมา แล้วกระโดดออกไป

เงาดำไม่ได้ร้อนรนเลยสักนิด เขาแค่หมุนตัว แตะไปที่มีดสั้นเบา แล้วอาศัยแรงส่งหมุนตัวไปเตะไปหนึ่งที

การเตะในครั้งนี้ เตะเข้าที่หัวไหล่ของสวีลั่งพอดี แล้วเสียง “ปั้ง” ก็ดังขึ้น สวีลั่งกระเด็นออกไปอีกคน