ซุปเปอร์มหาเศรษฐีหน้าใหม่ นิยาย บท 556

บทที่556

หลี่เสว่ที่เมื่อกี้ยังคิดหนักอยู่เลยว่าเสียใจรึเปล่าที่เลือกแบบนั้นไป ตอนนี้เธอก็กำลังรู้สึกเสียใจแล้ว

สวี่ชางที่เห็นหลี่เสว่ยืนเงียบอยู่นาน จึงได้ถอนหายใจและหยิบมือถือของตัวเองออกมา

“ผมมีอะไรให้คุณดู”

หลี่เสว่แต่มองมาที่เขา โดยไม่ได้มองมือถือเลย สวี่ชางก็ไม่ได้สนใจ แล้วกดเล่นคลิปวิดีโอไป ยกมันมาข้างหน้าหลี่เสว่

ในคลิปคือภาพเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นที่หน้าประตูภัตตาคารตะวันตกของเที่ยงวันนี้

พอดูถึงตรงนี้ หลี่เสว่ก็รีบแย่งมือถือไปทันที

คลิปยังคงเล่นต่อไป

เป็นช่วงหลังจากที่หลี่เสว่นั่งรถของสวี่ชางไปแล้ว ไป๋ยี่เฟยยืนนิ่งอยู่กับที่ แล้วยืนมองไปทางยังทางที่รถของพวกเธอวิ่งผ่านไปด้วยสีหน้าที่เจ็บปวดอย่างถึงที่สุด

แค่เพียงแวบเดียวก็สามารถรู้สึกถึงบรรยากาศที่สิ้นหวังและโดดเดี่ยวที่ถูกส่งออกมาจากตัวของไป๋ยี่เฟย

จากนั้น ก็ได้มีชายที่สวมหมวกแก็ปคนหนึ่งปรากฏตัวออกมาจากทางด้านหลังของไป๋ยี่เฟย เขาสะพายกระเป๋าเอาไว้ ชายคนนั้นหยิบมีดออกมาจากกระเป๋า แล้วแทงเข้าไปในตัวของไป๋ยี่เฟย

สุดท้าย ชายคนนั้นก็ปล่อยมีด แล้วเดินจากไป

ส่วนไป๋ยี่เฟยก็ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ยังคงมองไปยังรถขับไปที่ถูกขับไปไกลแล้ว ราวกับว่ามีดที่แทงมาเมื่อกี้ไม่ได้แทงใส่ตัวอย่างอย่างนั้นแหละ

ท้ายที่สุด ไป๋ยี่เฟยก็ทนต่อไปไม่ไหว จนล้มลงกับพื้นด้วยสีหน้าที่สิ้นหวัง จากนั้นก็หลับตาลงด้วยความรู้สึกที่ไม่อยากจะอยู่ต่อ

มันเป็นความสิ้นหวังแบบไหนกันนะที่สามารถทำให้คนๆ หนึ่งยอมแพ้ที่จะดิ้นรนเพื่อมีชีวิตรอด จนถึงขั้นอยากตายไปเลย

น้ำตาของหลี่เสว่ได้ไหลเต็มหน้าไปนานแล้ว

สวี่ชางรับมือถือคืนมา และพูดออกมาอย่างเรียบเฉยว่า “นี่คือคลิปที่บอดี้การ์ดของผมไปเอามาจากภัตตาคารนั้น เขาเพิ่งส่งมาให้ผมเมื่อกี้”

เขาชะงักไปแป๊บหนึ่ง ก่อนจะพูดต่อว่า “ดังนั้น คุณจะไม่เสียใจจริงๆ ใช่มั้ยครับ? หรือจะบอกว่า การที่คุณเลือกแบบนี้ไปมันดีกับเขาแล้วจริงๆ ใช่มั้ยครับ?”

หลี่เสว่เอามือกุมอก ตรงนั้นมันเจ็บมาก เจ็บจนเธอแทบหายใจไม่ออกแล้ว

ผ่านไปเนิ่นนาน หลี่เสว่ก็เช็ดน้ำตาแล้วบอกกับสวีลั่งว่า “ขอบคุณค่ะ”

พูดจบ หลี่เสว่ก็ลงจากเรือไปโดยไม่หันหลังกลับเลยแม้แต่น้อย

คำพูดของจางหัวปินยังคงดังก้องอยู่ในหัวของเธอ “ไป๋ยี่เฟยรู้ว่าคืนนี้จะมีการลอบสังหารสวี่ชางเกิดขึ้น เขากลัวคุณจะเป็นอันตรายจึงได้รีบมาที่นี่ มาเพื่อปกป้องคุณเท่านั้น”

ซึ่งมันไม่ใช่อย่างที่เธอคิดเลย

เธอนึกว่าเขายังไม่ยอมเลยตามมาแบบนี้ เธอนึกว่าเขาเธอหลิ่วจาวเฟิงกำลังคุยกับเธอแล้วเกิดอาการหึงหวง ถึงได้ลงมือทำร้ายไปแบบนั้น

ทั้งหมดมันเป็นแค่สิ่งที่เธอนึก แต่ในความเป็นจริงนั้น ไป๋ยี่เฟยรีบมาที่นี่ด้วยร่างกายที่สาหัส เพียงเพื่อปกป้องเธอเท่านั้น

ตอนที่หลี่เสว่เดินลงมาจากเรือ น้ำตาได้แห้งไปหมดแล้ว เธอเดินไปยังหน้ารถธุรกิจ เปิดประตู แล้วนั่งเข้าไปข้างใน

ภายในรถ ไป๋หู่ จางหัวปินและคนอื่นๆ กำลังคุยกันว่าจะช่วยเหลือไป๋ยี่เฟยยังไงดี พอเห็นหลี่เสว่ที่จู่ๆ ก็เข้ามา ทุกคนก็พากันเงียบไปทันที

หลี่เสว่ท่าทางเย็นชา แล้วพูดกับคนในรถด้วยความแน่วแน่ว่า “ไป๋ยี่เฟยเป็นสามีของฉัน ฉันจะไปช่วยเขา และฉันก็ต้องการความช่วยเหลือจากพวกคุณ”

จ้องเขม็งมาที่หลี่เสว่ คนอื่นๆ ไม่ได้รู้จักหลี่เสว่ดีเท่าเขา เขารู้ดีว่า หลี่เสว่ในตอนนี้แตกต่างจากหลี่เสว่คนเก่าไปแล้ว

เมื่อก่อนตอนที่ไป๋ยี่เฟยตกอยู่ในอันตราย หลี่เสว่ก็เป็นห่วง ร้อนรน และหาทางช่วยเหลือไป๋ยี่เฟยเหมือนกัน แต่เธอในตอนนั้น ทำได้เพียงแค่ร้องไห้เพื่อขอร้องให้คนช่วยเท่านั้น

แต่ตอนนี้ เธอมีความคิดเป็นของตัวเอง เธอรู้ว่าตัวเองควรทำอะไร และรู้วิธีใช้งานทรัพยากรและความช่วยเหลือที่อยู่รอบตัวไป๋ยี่เฟย

พอเห็นอย่างนั้น จางหัวปินก็พยักหน้าด้วยความยินดี จากนั้นก็ตอบไปอย่างหนักแน่นว่า “ครับ”

หลี่เสว่พยักหน้าเบาๆ “ถ้าอย่างนั้นก็ทำตามที่ฉันบอกนะคะ”

“พี่จาง ความรู้ด้านเทคโนโลยีของพี่นั้นไม่เลว พี่ช่วงตรวจสอบกล้องวงจรปิดที่อยู่ในละแวกนี้และทุกๆ ทางเข้าออกของเมืองเป่ยไห่ให้ทีนะคะ”

“ถ้ามีรถคันไหนที่ออกไปหลังจากสามทุ่มสิบห้าละก็ พี่ช่วยจดทะเบียนรถไว้หน่อยนะคะ”

“อีกอย่าง ฉันหวังว่าฉันจะสามารถเคลื่อนย้ายคนทั้งหมดของสามีฉันได้ ให้พวกเขารีบมาที่เมืองเป่ยไห่ทันที ถ้าเห็นใครน่าสงสัย ก็รีบแจ้งให้ฉันรู้ทันที”

……

ไป๋ยี่เฟยที่กำลังสะลึมสะลือ รู้สึกเหมือนตัวเองกำลังอยู่ในความฝัน

เขาฝันว่าตัวเองกำลังลอยอยู่กลางทะเล โยกย้ายไปตามคลื่นทะเล

เขาอยากจะใช้มือพาย แต่แขนขามันก็ไม่ยอมทำตามที่ใจสั่งเลย ใช้แรงเท่าไหร่พวกมันก็ไม่ยอมขยับ

พอมองไปรอบๆ นอกจากน้ำทะเลกับท้องฟ้าแล้วมันก็ไม่มีอะไรอีกเลย