ซุปเปอร์มหาเศรษฐีหน้าใหม่ นิยาย บท 561

บทที่ 561

“ดังนั้นพวกเราจึงหลบอยู่ในโกดังสินค้าก่อน แล้วแอบขึ้นไปบนเกาะ แต่หลังจากที่ขึ้นเกาะแล้วเพิ่งจะรู้ว่า เหตุการณ์มันไม่ได้เป็นแบบที่เราคิดไว้เลย”

“ถึงพวกเราจะมารู้สึกเสียใจทีหลังมันก็สายไปแล้ว ต่อมาพ่อของผมตาย แม่ของผมก็ตาย เหลือแต่ผมกับพี่สาว”

“ตอนนี้ความปรารถนาที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของพวกเราก็คือรวบรวมเงินให้มากพอ แล้วออกไปจากที่นี่”

หลังจากไป๋ยี่เฟยได้ฟังจนจบ ก็พอจะเข้าใจหลันเต่าเกือบทั้งหมด

คนที่มาถึงที่นี่ ต่อให้เมื่อก่อนคุณจะมีสถานะยังไง ก็ไม่มีประโยชน์ มีเงินเท่านั้นถึงจะมีจุดยืน ส่วนชีวิตของคน เป็นสิ่งที่ไม่คุ้มค่าเงินมากที่สุด

ที่นี่อยู่ภายใต้การปกครองของสหพันธ์ธุรกิจเมืองหลวง พวกเขาก็เหมือนกับฮ่องเต้ในสมัยโบราณ ไม่ว่าเรื่องอะไรก็ขึ้นอยู่กับการตัดสินใจของพวกเขาเท่านั้น

หลินจื่อมองไป๋ยี่เฟย พร้อมกับถามขึ้น“คุณก็ถูกหลอกมาเหรอ? อยากจะร่ำรวยใช่ไหม?”

ไป๋ยี่เฟยถอนหายใจออกมาอย่างหมดหนทาง“ฉันก็ไม่รู้ว่าทำไมถึงมาที่นี่ได้ นายเชื่อไหม?”

พูดจบ ก็สีหน้านิ่งเฉย มองไป๋ยี่เฟยด้วยท่าทีดูออกว่าเขาโกหก

ไป๋ยี่เฟยรีบพูดขึ้นทันที“ฉันรู้ว่ามีสถานที่อยู่แห่งหนึ่งมีเรือ แต่ต้องมีน้ำมันถึงจะไปได้ ถ้าหาน้ำมันเจอ ฉันจะพาพวกนายสองคนพี่น้องไปด้วยกัน”

หลินจื่อตกใจ ก่อนจะพูดขึ้น“น้ำมันเป็นของที่แพงที่สุดของเกาะนี้เลยนะ อย่าว่าแต่ของแบบนั้น ขนาดนั้นเงินพวกเราก็ไม่มีด้วยซ้ำ”

“อยู่ในการควบคุมดูแลของสหพันธ์ธุรกิจเมืองหลวงทั้งนั้น เกรงว่าจะไม่ได้เอามาได้ง่ายๆหรอก”

“อ้อ ใช่แล้ว ผมคิดออกแล้ว ตามพวกเหมืองต่างๆจะมีโรงเครื่องจักรอยู่หนึ่งโรง ถ้าอย่างนั้นก็น่าจะมีน้ำมัน แต่มีการคุ้มกันดูแลอยู่ตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง ไม่ได้เอามาง่ายๆเช่นกัน”

ตอนที่ไป๋ยี่เฟยกับฉีฉีขึ้นเกาะมา เรือยอชต์ลำนั้นขับขึ้นฝั่งมาโดยตรง พวกเขาเดินมาอยู่นานเพิ่งจะถึงเขตตัวเมืองทางฝั่งนี้ ถ้าอย่างนั้นก็น่าจะเป็นสถานที่ที่ยังไม่พัฒนา ปกติแล้วจะไม่มีคนไป

ถ้าฉีฉีจะไปล่ะก็ ไม่มีทางไปทางนั้นแน่นอน ถึงยังไงก็ไม่สะดวก ทางระยะไกลไม่ต้องพูดถึง เรือยอชต์ยังอยู่บนฝั่ง

ถ้าเธอไม่ไปล่ะก็ ยิ่งดีเลย เรือยอชต์นั่นจะต้องยังอยู่ที่นั่นอย่างแน่นอน

ไป๋ยี่เฟยนึกถึงตอนที่ฉีฉีกำลังเล่นมือถืออยู่ระหว่างทาง คงจะไม่ได้เล่นเกมอยู่ตลอดเวลา เธอจะติดต่อกับคนที่อยู่บนเกาะให้เตรียมรถให้กับเธอแน่ๆ ไม่อย่างนั้นคงไม่มีทางลงจากเขามาแล้วมีรถจอดรออยู่แล้วแน่นอน

รถก็เป็นอีกหนึ่งสิ่งที่ค่อนข้างหายาก บ่งบอกว่าสถานะของฉีฉีที่นี่ไม่ธรรมดา

ดังนั้นต่อให้เธอจะไปจริงๆ ก็จะต้องออกไปจากที่นี่โดยตรงอย่างแน่นอน

หลินจื่อคิดๆก่อนพูดขึ้น“ดูแล้วคุณไม่น่าจะมีที่พักนะ ถ้าอย่างนั้นคุณจะไปพักที่บ้านของผมก่อนไหมล่ะ?”

ไป๋ยี่เฟยพยักหน้า“ขอบคุณมากๆ”

หลินจื่อพูดยิ้มๆ“ไม่ต้องเกรงใจหรอก ไปกันเถอะ”

บ้านของหลินจื่อเป็นบ้านที่สร้างจากพลาสติกเสริมใยแก้ว

ชั้นหนึ่งเป็นร้านอาหาร มีเนื้อที่ประมาณยี่สิบตารางเมตร มีเตาทำอาหารเล็กมากๆหนึ่งเตา ส่วนตรงอื่นก็มีโต๊ะอาหารวางอยู่ประมาณห้าหกโต๊ะ

เพิ่งจะเดินเข้าไป พี่สาวของ หลินจื่อก็ถือช้อนในมือไล่ตีหลินจื่อทันที แถมยังตะโกนออกด้วย“ไอ้เด็กดื้อ ไปทะเลาะวิวาทมาอีกแล้วเหรอ?”

“วันๆไม่หัดทำตัวให้มันดีๆ เอาแต่ทะเลาะวิวาท！ทะเลาะวิวาทมันกินได้ไหม? หรือว่าช่วยให้ออกไปจากเกาะได้ไหม?”

“ฉันจะตีนายให้ตาย จะตีนายให้แรงกว่าไอ้คนพวกนั้นอีก！”

ไป๋ยี่เฟยยืนอยู่ที่เดิม หลินจื่อบอกว่าพี่สาวของเขาโตกว่าเขาสามปี ก็แสดงว่า พี่สาวของเขาเพิ่งจะอายุยี่สิบเอ็ดปี อายุน้อยขนาดนี้เชียว ถ้าอยู่ข้างนอก อายุขนาดนี้ น่าจะเข้าเรียนมหาลัยแล้ว！

เธอมาถึงที่นี่ตอนอายุสิบสามปี เลี้ยงดูน้องชายของตัวเองจนเติบโต ช่วงอายุที่ดีที่สุด แต่ดันต้องมาใช้ชีวิตอยู่ที่นี่

ยังจำได้ตอนที่อยู่ระหว่างทาง หลินจื่อบอกว่า“ในตอนแรกสุดพี่สาวของผมก็ไปล้างจานให้กับคนอื่น หาเงินมาเลี้ยงปากเลี้ยงท้องพวกเรา ต่อมาเจ้าของบ้านถูกทำร้ายจนตาย พี่สาวของผมก็เลยรับช่วงต่อร้านอาหารร้านนี้”

“แต่ว่าผมบอกคุณไปแล้ว ตอนที่พี่สาวของผมเริ่มทำอาหารรสชาติแย่มากจริงๆ เหล่าบรรดาแขกต่างก็ต่อว่าด่าทอกันทุกคน พี่สาวของผมจึงไม่กล้ารับเงินพวกเขา”

“ตอนที่เพิ่งเริ่มทำ คุณจะต้องไม่เชื่อแน่ๆ ว่าพวกเราไม่ได้กินเนื้อเลยตลอดหนึ่งปี！”

“พี่สาวของผมเอาแต่พูดขอโทษผม ที่ไม่ได้ให้ผมกินของดีๆ ทำให้ผมเติบโตมาไม่ค่อยจะดีนัก ชิ ผมเห็นเธอโตมาก็ไม่ได้ว่าจะดีเหมือนกันนั่นแหละ”

ไป๋ยี่เฟยฟังหลินจื่อเล่าเรื่องในอดีต แม้ว่าเขาจะพูดออกมาอย่างสบายๆ แต่ก็สามารถรับรู้ได้ถึง วันเวลาเหล่านั้นมันผ่านไปอย่างยากลำบากขนาดไหน

……

“พี่ พี่หยุดตีสักทีได้ไหม? มีแขกอยู่ด้วยนะ”หลินจื่อวิ่งพลางหัวเราะเหอะๆออกมาพลาง

พี่สาวของเขาการกระทำหยุดชะงักลง เพิ่งจะสังเกตเห็นไป๋ยี่เฟยที่ยืนอยู่ทางนี้ ดังนั้นจึงใช้ช้อนชี้ไปที่หลินจื่อพร้อมกับพูดขึ้น“เดี๋ยวกลับไปค่อยคิดบัญชีกับนาย！”

พูดพลาง หยางเฉียวก็ออกมาจากครัว พอเห็นจ้าวเทียน ก็รีบยิ้มทันที“คุณจ้าว ไม่ทราบว่าคุณจะทานอะไรเหรอคะ?”

จ้าวเทียนนั่งลงที่โต๊ะตัวหนึ่งไม่ตอบอะไร มีเพียงแค่ชายกำยำคนนั้นตะโกนออกมาแทน“เอาอาหารที่ดีที่สุดของที่นี่มาเสิร์ฟ ถ้าปรนนิบัติคุณชายของพวกเราดี คุณชายก็จะมีรางวัล แต่ถ้าปรนนิบัติดูแลไม่ดี ร้านร้านนี้ก็เตรียมพังได้เลย！”

“ได้ๆๆ แน่นอนค่ะ”หยางเฉียวพยักหน้ารัวๆ

หยางเฉียวรีบเสิร์ฟหมี่ให้กับไป๋ยี่เฟย ก่อนจะเข้าไปในครัวอีกรอบ

ไป๋ยี่เฟยมองหมี่ซีอิ๊วดำตรงหน้า แล้วค่อยดมกลิ่นหอมๆ ทำเอาความอยากอาหารเพิ่มขึ้นมาทันที ไม่สนจ้าวเทียนอะไรแล้ว หยิบตะเกียบขึ้นมา“ซู๊ดๆ”เริ่มกินทันที

นานแล้วที่ไม่ได้กิน ท่าทางการกินของไป๋ยี่เฟยก็ไม่ได้ดูดีน่าจรรโลงเท่าไรนัก บวกเข้ากับเสียงสูดหมี่ ดูสภาพแล้วเหมือนกับคนที่ไม่ได้กินข้าวมานานหลายปี

จ้าวเทียนเห็นแล้ว ก็สีหน้ารังเกียจ พูดเยาะเย้ยขึ้น“เป็นพวกคนจนน่าสมเพชจริงๆ ขนาดกินยังกิริยาหยาบคายได้ขนาดนี้ เหมือนกับอดอยากไม่เคยกินข้าวมาก่อนเลยว่ะ！”

ชายกำยำรีบพูดตอบรับ“ใช่ครับ ที่นี่ก็คือเขตสลัม มีแต่พวกคนจน ทั้งเหม็นทั้งสกปรก”

พูดจบ ชายกำยำก็พูดตะคอกใส่ไป๋ยี่เฟยทันที“เห้ย！กินหมี่ อย่ากินเสียงดังสิวะ！ได้ยินไหม?”

ไป๋ยี่เฟยขมวดคิ้ว กำลังจะหันไปพูดพอดี แต่กับถูกหยางหลินจับแขนเอาไว้ จากนั้นก็เงยหน้าขึ้นยิ้มอย่างขอโทษ“ขอโทษครับ ผมจะให้เขาระวังกว่านี้”

จากนั้นหยางหลินก็พูดกับไป๋ยี่เฟย“คุณต้องอดทนเอาไว้สิ！อย่าผลีผลามไปปะทะกับพวกเขาซึ่งๆหน้า ไม่อย่างนั้นครึ่งชีวิตของคุณคงไม่มีแล้วแน่ๆ”

ไป๋ยี่เฟยพยักหน้า เขาก็ไม่ใช่คนอวดดี ยิ่งไปกว่านั้นก็จะทำให้พวกเขาสองพี่น้องพลอยเดือดร้อนไปด้วย

จากนั้นไป๋ยี่เฟยก็กินหมี่อย่างเงียบๆ แต่กลับพบกับปัญหาหนึ่งอย่าง

เมื่อตะกี้เขาหิวเกินไปจริงๆ ดังนั้นก็เลยกินอย่างเอร็ดอร่อย แต่ตอนนี้ พอมีอาหารตกถึงท้อง พอเขากินเข้าไปอีกคำก็พบว่ารสชาติเริ่มทะแม่งๆ

เขาเองก็เป็นคนทำอาหาร แถมฝีมือไม่เลว จึงรู้ได้เลยว่ารสชาตินี้มันไม่ไหวจริงๆ

อาหารฝีมือของหยางเฉียว คงจะทำให้จ้าวเทียนพึงพอใจไม่ได้แน่ๆ

เป็นอย่างที่คิดไว้ หลังจากที่หยางเฉียวเสิร์ฟผัดเนื้อมาหนึ่งจาน ก็กลับไปทำอาหารต่อ

จ้าวเทียนชิมไปหนึ่งคำ แล้วก็ได้ยินเขา ถุ้ย ออกมาสองที“นี่มันอะไรวะ รสชาติแย่มาก”

พูดพลาง จ้าวเทียนก็คว่ำจานลงทันที“ที่แกทำมานี่มันอะไรวะ? ทำให้หมูกินหรือไง?”