ซุปเปอร์มหาเศรษฐีหน้าใหม่ นิยาย บท 562

บทที่ 562

ชายกำยำเห็นแบบนี้ก็ตบโต๊ะหนึ่งที“เถ้าแก่เนี้ย โผล่หัวออกมาเดี๋ยวนี้！”

พอได้ยินเสียงตะโกน หยางเฉียวก็เดินตัวสั่นออกมาจากห้องครัว เห็นอาหารบนพื้น พูดถามขึ้นอย่างระมัดระวัง“คุณจ้าว อะไรเหรอคะ?”

“ทำไม?”ชายกำยำตบโต๊ะอีกหนึ่งที“แกทำอะไรมา? รสชาติแย่ขนาดนี้ยังกล้าเอามาให้คุณชายกินอีกเหรอ?”

จ้าวเทียนสบถหึออกมา“อาหารแนะนำของร้านพวกแกอย่างกับข้าวหมู แกยังกล้าเอาเสิร์ฟให้แขกกินอีกเหรอ?”

หยางเฉียวเหงื่อไหลออกมาไม่หยุด รีบก้มหัวขอโทษทันที“ขอโทษค่ะ ขอโทษค่ะ เดี๋ยวฉันจะกลับไปทำให้ใหม่อีกจานนะคะ”

จ้าวเทียนสองมือกอดอก พร้อมกับพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา“ไม่รีบ ของที่แกทำมารสชาติแย่ขนาดนี้ แกไม่อยากจะลองชิมสักหน่อยเหรอ?”

“ฉัน……”หยางเฉียวอึ้งตะลึงไป

จ้าวเทียนพูดขึ้นต่อ“มาสิ กินเนื้อที่พื้นให้สะอาดซะ ชิมสิ่งที่ตัวเองทำมาสักหน่อยสิ”

หยางเฉียวหน้าซีด

หยางหลินได้ยินคำพูดนี้ ก็กำหมัดแน่น

ตั้งแต่เด็กจนโต เขาเห็นพี่สาวของเขาต้องประจบประแจงทำเรื่องน่าละอายใจมานับครั้งไม่ถ้วนเพื่อที่จะเลี้ยงดูเขา

แต่ว่า การเหยียดหยามที่ซึ่งๆหน้าแบบนี้เขาเพิ่งเคยเห็นครั้งแรก

เขาอยากที่จะพุ่งเข้าไปด่า ถึงขนาดที่อยากจะลงไม้ลงมือด้วยซ้ำ

แต่ว่า เขาทำไม่ได้

เขาไปก้าวก่ายจ้าวเทียนไม่ได้ ถ้าเกิดก้าวก่ายจ้าวเทียน เขากับพี่สาวก็จะต้องเจอความยากลำบากแน่นอน ถึงขนาดที่อาจจะถูกจ้าวเทียนฆ่าทิ้งเลยก็ได้

หยางหลินกัดฟันกรอดๆ จ้องเนื้อจานนั้นที่อยู่ที่พื้นตาเขม็ง

ความคิดของหยางหลินเหมือนกับหยางเฉียว จ้าวเทียนที่อยู่ตรงหน้านี้ไม่สามารถไปก้าวก่ายได้เลย เธอหันมาส่งสายตาให้กับหยางหลิน จากนั้นก็ค่อยๆยองตัวลง

“ฉันกิน ฉันจะกินเดี๋ยวนี้แหละค่ะ”

พูดจบ เธอก็เก็บเนื้อที่อยู่บนพื้นขึ้นมายัดเข้าไปในปาก

จ้าวเทียนกับชายกำยำเห็นแบบนี้ก็พออกพอใจอย่างมาก

จ้าวเทียนมองท่าทางที่นั่งยองลงของหยางเฉียว พร้อมกับลูบๆคางแล้วพูดขึ้น“รูปร่างไม่เลวเลย แต่หน้าตาไม่ดีเท่าไร”

ชายกำยำเห็นแบบนี้ก็พูดขึ้น“คืนนี้ปิดไฟซะ ก็มองไม่เห็นอะไรแล้วครับ จะต้องรู้สึกดีแน่ๆเลย”

“ใช่น่ะสิ”จ้าวเทียนกับชายกำยำพากันหัวเราะ

การที่พูดคำพูดแบบนี้ออกมาต่อหน้าผู้หญิง มันคือความอัปยศอดสูสุดๆ

หยางหลินสูดหายใจเข้าหนึ่งที เขาทนดูต่อไปไม่ได้แล้ว

ดังนั้นเขาจึงพุ่งเข้าไป นั่งยองลงที่พื้น“พี่ เดี๋ยวผมกินเอง！”

พูดพลาง หยางหลินก็หยิบเนื้อที่พื้นขึ้นมายัดใส่ปากตัวเอง ยัดไปจนเต็มปากเต็มคำ

ไป๋ยี่เฟยเห็นแบบนั้น แล้วก็รู้สึกว่ามันไม่ได้รสชาติอร่อยอะไรเลยแม้แต่น้อย แต่รู้สึกว่า ที่เขายัดไปขนาดนั้นก็ด้วยความโกรธและหมดหนทาง

หยางเฉียวเห็นหยางหลินก็อึ้งตะลึง ขอบตาแดงขึ้นมาทันที

ถ้าปกติหยางเฉียวก็อยากจะให้เขาแย่งเธอกินอยู่หรอก แต่ตอนนี้ เธอไม่อยาก

“วางไว้ เดี๋ยวฉันกินเอง”

จ้าวเทียนและชายกำยำก็อึ้งไปเช่นเดียวกัน จากนั้นก็รู้สึกว่าน่าสนใจขึ้นมา

“โอ้ คุณผู้ชายดูสิครับ นี่มันเหมือนกับหมาสองตัวกำลังแย่งกันกินข้าวเลยใช่ไหม?”

“เหมือนมาก！”จ้าวเทียนพยักหน้า

พวกเขาพูดพลางหัวเราะกันสนุกสนาน มีความสุขบนความทุกข์ของคนอื่น

ไป๋ยี่เฟยทนดูต่อไปไม่ได้แล้ว

ยิ่งไปกว่านั้น เขากินบะหมี่ไปแล้ว ไม่มีเงินจ่ายให้พวกเขาด้วย

ดังนั้นไป๋ยี่เฟยจึงเปิดปากพูดขึ้น“คุณจ้าวสินะ?”

“แกเป็นใครวะ?”ชายกำยำจ้องไป๋ยี่เฟย เหมือนกับกำลังมองขยะ

ไป๋ยี่เฟยเดินมาหยุดอยู่ข้างหน้าของพวกเขาสองพี่น้องด้วยสีหน้านิ่งไร้ซึ่งอารมณ์ ก่อนจะพูดขึ้น“คุณจ้าว คุณก็แค่อยากกินข้าวมื้อเดียวเท่านั้น ไม่เห็นต้องทำกับเถ้าแก่เนี้ยแบบนี้เลยใช่ไหมล่ะ?”

ไป๋ยี่เฟยไม่เห็นด้วย“ของบางสิ่ง ก็ไม่ได้ใช้ระยะเวลามาวัดหรอกนะ”

“เพราะว่า มีสิ่งที่เรียกว่า พรสวรรค์อยู่ยังไงล่ะ”

พูดจบ ไป๋ยี่เฟยก็ใส่เส้นเนื้อลงไปในกระทะ เสียงดัง“ฉู่”จากนั้นก็ใช่ตะหลิวผัดไปมา สุดท้ายก็ค่อยใช้ช้อนตักพวกเครื่องปรุงใส่ลงไป แล้วค่อยใส่พวกผักลงไปต่อ แล้วก็ผัดต่อ

หยางหลินกับหยางเฉียวมองอย่างอึ้งตะลึง

ไป๋ยี่เฟยยังจำตอนที่สวีลั่งกับไป๋หู่ประลองฝีมือกันในตอนแรกได้อยู่ สวีลั่งแพ้ให้กับไป๋หู่

ทั้งที่สวีลั่งฝึกฝนมาเป็นเวลาสิบกว่าปี แต่ไป๋หู่ฝึกฝนมาเพียงแค่ห้าหกปีเท่านั้น

ในตอนนั้นไป๋หู่ก็พูดแบบนี้“มีบางสิ่ง ที่เรียกว่าพรสวรรค์อยู่”

คำว่า พรสวรรค์ ไม่สามารถใช้เวลามาเป็นตัวชี้วัดความเก่งหรือไม่เก่งได้

สุดท้าย ไป๋ยี่เฟยก็โรยผงยี่หร่าลงไปนิดหน่อย ความหอมของผงยี่หร่าเจอเข้ากับน้ำมัน แล้วทำให้เกิดกลิ่นหอมที่แสนเย้ายวน

หยางหลินกับหยางเฉียวพอได้กลิ่นหอมนี้ สองตาก็เปิดกว้าง

ในเวลานี้เอง ชายกำยำก็เข้ามาในห้องครัวพอดี“ทำไมถึงยังไม่เสร็จอีก? คุณชายแทบจะรอไม่ไหวแล้ว พวกแก……”

พูดมาได้ครึ่งหนึ่ง กลิ่นหอมที่เข้ามาเตะที่จมูกก็ทำให้ชายกำยำนั้นหุบปากไปทันที

ไป๋ยี่เฟยก็กระดกกระทะ เนื้อผัดยี่หร่าที่สดใหม่กระเด็นขึ้นมาจากกระทะ

ชายกำยำรีบจากออกไปทันที

ไป๋ยี่เฟยจึงพูดกับหยางเฉียว“ต้องขอโทษจริงๆ ที่ตัวฉันไม่มีเงินเลย อาหารนี้ก็ถือซะว่าเป็นเงินค่าอาหารของฉันแล้วกันนะ！”

หยางเฉียวยิ้มๆ มาบอกตอนนี้ยังเร็วเกินไป

หยางหลินเห็นว่าหยางเฉียวรู้สึกกดดันอยู่ไม่สุข เขาก็เป็นแบบนี้เหมือนกัน จึงพูดออกไป“หวังว่านะ……”

ไป๋ยี่เฟยกลับมีสีหน้านิ่งเฉย

แม้ว่าเหมืองของหลันเต่าจะมีทรัพยากรอุดมสมบูรณ์ แต่แหล่งทรัพยากรด้านอาหารการกินเหล่านี้กลับสู้ข้างนอกไม่ได้เลย ดังนั้นเขาจึงรู้สึกมั่นใจ ว่าจะต้องดีกว่าพวกเชฟของภัตตาคารบนเกาะทำอย่างแน่นอน

เป็นอย่างที่คิดไว้ ชายกำยำเดินเข้ามาด้วยท่าทีที่ดูยโสโอหังน้อยลงกว่าเมื่อตะกี้นี้“คุณชายของพวกเราบอกว่าอาหารไม่เลวเลย ให้แกทำอาหารอย่างอื่นมาอีกหนึ่งจาน”