ซุปเปอร์มหาเศรษฐีหน้าใหม่ นิยาย บท 563

บทที่ 563

พูดจบ ชายกำยำก็มองไป๋ยี่เฟย ตัวเองพูดออกมาหนึ่งคำ“ไม่เลว！”

จากนั้นก็หันตัวเดินออกไปจากห้องครัว

พอได้ฟังคำพูดนี้จบ สองพี่น้องหยางเฉียวก็รู้สึกดีใจสุดๆ

หยางหลินกอดแขนของไป๋ยี่เฟย“พี่ชาย จากนี้ไปคุณเป็นพี่ชายของผมแล้ว！”

“คุณนี่สุดยอดจริงๆ！คิดไม่ถึงว่าจะทำอาหารเป็นด้วย แถมยังทำเก่งอีกต่างหาก！”

หยางเฉียวก็มองไป๋ยี่เฟยด้วยสีหน้านับถือชื่นชม ไม่ใช่การนับถือชื่นชมแบบชายหญิง แต่เป็นการนับถือฝีมือการทำอาหารของไป๋ยี่เฟย

ตื่นเต้นได้ไม่นาน ไป๋ยี่เฟยก็จับตะหลิว ผัดอาหารต่อ

“รบกวนคุณด้วยนะ” หยางเฉียวพูดขึ้นอย่างตื่นเต้น

อาหารที่ไป๋ยี่เฟยทำ ทำให้จ้าวเทียนพอใจอย่างมาก แล้วก็รักษาสัญญาที่พูดเอาไว้ด้วย แถมตอนที่จะจากไปก็ยังให้แท่งทองหนึ่งแท่งอีกต่างหาก

หยางหลินเห็นแล้วสองตาก็เปล่งประกาย เอามือมาลูบๆอย่างอดไม่ได้ แต่กลับถูกหยางเฉียวตีมือให้ปล่อยออก แล้วหยิบแท่งทองยื่นให้กับไป๋ยี่เฟย“นี่เป็นของคุณ”

ไป๋ยี่เฟยไม่รับ แต่พูดขึ้นอย่างนิ่งๆ“ตอนนี้ฉันไม่มีที่พักชั่วคราว ขอพักอยู่ที่พวกคุณก่อน นี่ก็คิดซะว่าเป็นค่าพักของฉันก็แล้วกันนะ！”

หยางหลินดีใจขึ้นมาทันที แถมยังคิดฝันไปว่า“ถ้าทุกๆวันได้แท่งทองแบบนี้ล่ะก็ พวกเราก็จะออกไปจากเกาะนี้ได้แล้วสินะ?”

“คิดฝันซะสวยหรูเกินไปแล้ว！”หยางเฉียวจ้องมองเขาอย่างไม่สบอารมณ์ แล้วพูดขึ้น“รีบไปเร็วเข้า ที่บ้านไม่มีเนื้อแล้ว ไปซื้อเนื้อมาหน่อยสิ”

หยางเฉียวหันมาพูดกับไป๋ยี่เฟยต่อ“พี่ชาย คุณเอาแท่งทองนี้ไปเถอะ ถ้าไม่ใช่คุณ พวกเราก็คง……ถึงยังไง ทองแท่งนี้พวกเราก็รับไว้ไม่ได้หรอก”

พูดพลางก็กำลังจะยื่นทองให้กับไป๋ยี่เฟย

ไป๋ยี่เฟยตบกลับไป“ฉันก็จะพักอยู่ที่นี่ฟรีๆไม่ได้เหมือนกันใช่ไหมล่ะ? อีกอย่างฉันก็ไม่ได้ขาดแคลนเงินทอง แต่เพียงแค่ออกมาแล้วลืมพกมาด้วยเท่านั้นเอง”

ทั้งสองคนผลักไปมาอยู่นาน ก่อนที่หยางเฉียวจะฝืนรับทองเอาไว้เอง

“พี่ไป๋ คุณรู้จักกับหลินจื่อได้ยังไงเหรอ?” หยางเฉียวถามขึ้นด้วยความอยากรู้อยากเห็น ตอนแรกเธอนึกว่าไป๋ยี่เฟยเป็นแขกที่มาทานอาหาร

แน่นอนว่าไป๋ยี่เฟยบอกไม่ได้ว่ารู้จักกันจากการทะเลาะวิวาท ไม่อย่างนั้นหยางหลินจะต้องโดนตีแน่ๆ ดังนั้นจึงพูดขึ้นอย่างนิ่งๆ“เจอกันระหว่างทางน่ะ”

หลินจื่อถือเนื้อกลับมา เห็นทั้งสองคนกำลังพูดคุยกันอยู่ก็ถามขึ้นมาหนึ่งประโยค“คุยอะไรกันอยู่เหรอ?”

หยางเฉียวพูดตอบกลับ“กำลังคุยกันว่าพวกนายสองคนรู้จักกันได้ยังไงอยู่น่ะสิ”

หลินจื่อชะงักไปทันที จากนั้นก็หัวเราะแหะๆ“รู้จักกันตอนดื่มที่ร้านเหล้าน่ะ”

ไป๋ยี่เฟย“……”

อย่ากลัวฝ่ายตรงข้ามที่ฝีมือเก่งกาจ แต่ให้กลัวคนฝ่ายตัวเองที่ขี้ขลาดอ่อนแอ เล่นเองโดนเองซะแล้ว

หยางเฉียวสัมผัสได้ว่ามันมีอะไรทะแม่งๆอย่างทันที คำตอบที่ทั้งสองคนพูดมามันไม่เหมือนกันเลยแม้แต่น้อย แค่เห็นก็รู้แล้วว่ามันไม่ถูกต้อง ดังนั้นหยางเฉียวจึงคว้าตะหลิวของเธอมาเริ่มสั่งสอนเจ้าน้องชายทันที

หยางหลินเป็นคนที่โกหกไม่เก่ง ภายใต้การเค้นถามของหยางเฉียว สุดท้ายก็พูดเรื่องที่ทะเลาะวิวาทกันออกไป จากนั้นก็ถูกตีไปตามลำดับ

ชั้นหนึ่งเป็นร้านอาหาร ชั้นสองก็คือที่ที่พวกเขาพักอาศัยอยู่ มีห้องอยู่แค่สองห้อง ไป๋ยี่เฟยอยู่กับหยางหลิน

หยางหลินปีนขึ้นมาบนเตียง

ไป๋ยี่เฟยยิ้มๆ“พี่ของนายดีกับนายมากนะ”

หยางหลินสบถ เชอะ ออกมา“ผมรู้ ผมจะบอกอะไรคุณให้ นี่เห็นแก่พี่ผมหรอกนะ ถ้าคนอื่นกล้ามาตีผม ผมจะเอาให้หนักเลย”

ไป๋ยี่เฟยพูดขึ้นอย่างนิ่งๆ“จริงๆแล้วพี่สาวของนายดีกับนายมากจริงๆ นายควรจะขอบคุณเธอนะ”

“เธอไม่อยากให้นายออกไปทะเลาะวิวาทข้างนอก”

“ถ้าเกิดวันดีคืนดีนายไปทะเลาะวิวาทแล้วเกิดเรื่องอะไรขึ้นมา ก็จะเหลือพี่สาวนายแค่คนเดียวนะ”

หยางหลินอึ้งชะงักไป มุดหัวเข้าไปในผ้าปูที่นอน“ใช่ ถ้าอย่างนั้นพี่ผมก็จะถูกกลั่นแกล้งรังแกอยู่คนเดียว ผมก็จะไม่สามารถอยู่กับเธอได้แล้ว”

ในห้องไม่มีหน้าต่าง พออยู่ไปนานก็รู้สึกอุดอู้

ช่วงบ่ายไม่ได้มีกงการอะไรทำ ไป๋ยี่เฟยก็เลยคิดที่จะออกไปเดินเล่นๆ

ตอนที่ออกไปเห็นท่าทางของหยางหลินก็ไม่ได้เรียกเขา แต่พอเดินออกไปก็ได้ยินเสียงของน้ำ“ซู่ๆ”ไป๋ยี่เฟยก็ไม่ได้สนใจ ลงไปสูดอากาศ

ตอนที่กลับมา ก็บังเอิญเดินผ่านห้องน้ำพอดี

ห้องน้ำอยู่ตรงกลางของระหว่างทั้งสองห้อง