ซุปเปอร์มหาเศรษฐีหน้าใหม่ นิยาย บท 573

บทที่ 573

หลังจากเข้าไปในภูเขาและป่าแล้วถนนก็เป็นหลุมเป็นบ่อ และจ้าวเทียนก็ตื่นขึ้นมาโดยไม่คาดคิด

ทันทีที่จ้าวเทียนตื่นขึ้นมา เขาก็ลุกขึ้นนั่งทันที “คุณ........”

ไป๋ยี่เฟยตอบสนองอย่างรวดเร็ว เมื่อเห็นว่าจ้าวเทียนตื่นขึ้นมา ก็ชกไปที่จ้าวเทียนด้วยหมัดทันที

ด้วยเสียง “ปัง” จ้าวเทียนก็เป็นลมไปอีกครั้ง

ถึงในภูเขาและป่า รถก็ไม่สามารถไปข้างหน้าต่อไปได้ ไป๋ยี่เฟยจึงต้องสละรถออฟโรด แล้วเปลี่ยนเป็นเดินเท้าแทน

ในเวลาเดียวกัน ไป๋ยี่เฟยแบกตัวจ้าวเทียนออกมา และลากเขาไปอีกทาง

ไป๋ยี่เฟยเลือกในการเดินไปยังสถานที่ที่มีพืชพันธุ์แข็งแรง เพื่อซ่อนที่อยู่ของเขา

ไม่รู้ว่ารอนานไปเท่าไหร่ ไม่ควรลากจ้าวเทียนมาถึงสถานที่ที่เป็นพื้นที่ค่อนข้างสูง จากนั้นโยนจ้าวเทียนลงบนพื้น แล้วตัวเองก็นั่งลงเช่นกัน

ไป๋ยี่เฟยสูดลมหายใจสองสามครั้งเพื่อสงบลมหายใจ จากนั้นจึงหยิบโทรศัพท์ของจ้าวเทียนออกมา

ไป๋ยี่เฟยเปิดโทรศัพท์ ถึงรู้ว่าผมเองคิดมากเกินไปที่ไม่รู้ว่า โทรศัพท์ไม่มีรหัสผ่านเลย จึงสามารถเปิดได้โดยตรง

ไป๋ยี่เฟยเสียใจทีหลังอย่างช่วยไม่ได้ หากรู้แต่แรกก็คงลองเปิดเครื่องโทรศัพท์ดูแล้ว

ไม่สามารถสนใจอะไรได้อีกต่อไปแล้ว ในตอนนี้เขาต้องการจะติดต่อกับคนภายนอก และเปิดแผนที่อีกครั้งเพื่อดูตำแหน่งของเขา

อย่างไรก็ตาม ไป๋ยี่เฟยก็ได้ตกตะลึงไป

เขาโทรออก แต่ไม่สามารถโทรออกได้เลย หรือกล่าวอีกนัยหนึ่ง โทรศัพท์สามารถใช้ได้แค่อยู่ในบริเวณของหลันเต่าเท่านั้น

ดูแผนที่อีกที ก็มีแต่แผนที่ของหลันเต่าเท่านั้น

ถ้าอย่างนั้น โทรศัพท์มือถือเครื่องนี้ก็ไม่มีประโยชน์สำหรับเขาเลย นอกจากการเปิดเผยตำแหน่งของเขา

แม่งเอ๊ย!

ไป๋ยี่เฟยบีบโทรศัพท์มือถือเสียไป และมองไปที่จ้าวเทียนข้างๆ เขา ตอนนี้เขาเสียใจทีหลังจริงๆ

เขาไม่ควรแบกเขามาด้วยเลย เสียพลังงานของเขา และยังเปล่าประโยชน์อีกด้วย!

ไป๋ยี่เฟยจึงจับผมของจ้าวเทียน และตบเข้าที่ใบหน้าของเขา “พัฟๆๆๆ ...........”

จ้าวเทียนถูกทุบตีจนตื่นขึ้นมา

“อ๊ะ อย่าตบอีกแล้ว อย่าตบอีกแล้ว อ๊ะ............”

ไป๋ยี่เฟยหยุดมือ และจ้องไปที่จ้าวเทียนอย่างดุร้าย “หุบปากซะ! หากร้องออกเสียงอีกครั้งกูก็จะฆ่ามึง! ”

จ้าวเทียนรู้สึกกลัวเกินไป และไม่กล้าที่จะตะโกน ทำได้เพียงสั่นสะท้านและถามว่า “คุณกำลังจะทำอะไรกันแน่? ตัวตนของคุณคืออะไร?”

“ตาย กลัวหรือไม่?” ไป๋ยี่เฟยถามด้วยเสียงเยาะเย้ย

จ้าวเทียนพยักหน้าอย่างรวดเร็ว “กลัว!”

ไม่มีใครไม่กลัวความตาย

ไป๋ยี่เฟยพยักหน้า “รู้ว่ากลัวก็ดีแล้ว ผมถามอะไรคุณก็ต้องตอบตามตรง ไม่งั้นแล้วก็ จะฆ่าคุณให้ตาย”

จ้าวเทียนพยักหน้าอย่างรวดเร็ว เพราะกลัวว่าไป๋ยี่เฟยจะฆ่าเขาโดยตรง

“พวกคุณติดต่อกับโลกภายนอกกันอย่างไร?” ไป๋ยี่เฟยถาม

“คอมพิวเตอร์” จ้าวเทียนตอบ

ไป๋ยี่เฟยถามขึ้นอีกครั้งว่า “คอมพิวเตอร์อยู่ที่ไหน?”

“ที่บ้าน” จ้าวเทียนตอบ “มีเพียงพ่อของผมเท่านั้นที่มีคอมพิวเตอร์”

หลังจากได้ยิน ไป๋ยี่เฟยก็เงียบไป

สามารถใช้คอมพิวเตอร์เพื่อติดต่อกับโลกภายนอกได้เท่านั้น และมีเพียงตระกูลจ้าวเท่านั้นที่มีคอมพิวเตอร์ ตระกูลจ้าวถูกรายล้อมไปด้วยผู้คนมากมายในตอนนี้ และการป้องกันก็เข้มงวดเกินไป หากต้องการกลับไปใช้คอมพิวเตอร์ ก็กลัวว่าจะไม่ได้ผล

จู่ๆ หัวใจของไป๋ยี่เฟยก็หนักขึ้นมาทันที

เขาทำงานหนักมากเป็นเวลานานและมันก็จะไร้ประโยชน์

เขากำลังคิดที่จะขโมยน้ำมันดีเซลเล็กน้อย แล้วใช้เรือยอทช์เพื่อจากไป แต่ฉีฉีบอกเขาว่า ไม่มีน้ำมันดีเซลในพื้นที่ที่สาม และถนนสายนี้ก็จะใช้ไม่ได้

เขาจึงคิดได้อีกว่าทำไมเขาถึงสื่อสารกับโลกภายนอกด้วยโทรศัพท์มือถือไม่ได้? เขาสามารถหาโทรศัพท์มือถือเครื่องหนึ่ง และติดต่อกับจางหัวปิน และให้พวกเขามารับเขาก็โอเคแล้ว

ดังนั้น เขาจึงแสร้งทำเป็นฟังคำพูดของฉีฉี มาถึงที่บ้านของตระกูลจ้าวเพื่อเจรจาข้อตกลงกับคน จากนั้นก็รั่วไหลข้อมูลตำแหน่งที่ตั้งของฉีฉีออกไปอย่างเงียบๆ

สิ่งที่น่าเสียดายก็คือ เพราะตึกสูงถูกระเบิด เศษหินที่ร่วงหล่นกระแทกกับเชือก ทำให้เชือกขาด ฉีฉีตกลงไปในแม่น้ำโดยตรง และได้รับบาดเจ็บ

ไป๋ยี่เฟยเฝ้าดูตามเชือกอยู่สักพัก จากนั้นก็แอบเข้าไป และเมื่อไปถึงอีกฝั่งของแม่น้ำ เขาก็เห็นรอยเลือดเล็กน้อย

จากนั้นเขาก็เดินตามรอยเลือดไปตลอดทาง แต่ยิ่งเดินไป เขาก็ยิ่งรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ

ในขณะนี้ มีเสียงตะโกนดังมา

“เร็วเข้า พวกเขาขึ้นไปบนภูเขาแล้ว และตามหาที่บนภูเขากัน”

ไป๋ยี่เฟยซ่อนตัวอยู่ในพุ่มไม้ทันที และหลังจากนั้นไม่นาน ก็มีกลุ่มคนเดินผ่านเขาไป โดยไม่พบเห็นเขาเลย

ไป๋ยี่เฟยถอนหายใจอย่างโล่งอก และมองไปที่ซากปรักหักพังของอาคารสูงที่ถูกระเบิดในบริเวณใกล้เคียง

เขายังจำฉีฉีพูดได้ว่า หลังจากที่ตัวเองถูกลักพาตัว หลี่เสว่ก็ได้ปิดกั้นทางแยกทั้งหมด และส่งผู้คนทั้งหมดที่สามารถส่งไปได้ แต่ฉีฉีกล่าวอย่างภาคภูมิใจว่า พวกเขาไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่า ทางที่เราเดินนั้นคือทางน้ำ

จากมุมมองนี้ ฉีฉีไม่ได้โง่เลย แต่กลับฉลาดมากกว่า

ถ้าอย่างนั้น ถ้าหากว่าตัวเองได้รับบาดเจ็บ จะหนีไปที่ไหน?

เขาเดินมาตลอดทาง รอยเลือดไม่เคยขาดเลย แต่รอยเท้าที่หนักแน่นมั่นคง และสม่ำเสมอ ดูอย่างไรก็ไม่เหมือนคนได้รับบาดเจ็บสาหัสเลย

แต่ถ้าไม่ใช่เพราะบาดเจ็บสาหัส มันจะมีรอยเลือดได้อย่างไร?

ในทางกลับกัน หากไม่ได้รับบาดเจ็บสาหัส ก็จะสามารถซ่อนรอยเลือดของตัวเองได้อย่างสมบูรณ์ และจะไม่ถูกขัดจังหวะตลอดเวลาเช่นนี้

ดังนั้น จะเห็นได้ว่า คราบเลือดและรอยเท้าเหล่านี้ถูกทิ้งไว้โดยเจตนา

สายตาของไป๋ยี่เฟยตกอยู่บนตึกสูง อย่างที่บอกไป สถานที่ที่อันตรายที่สุดคือที่ที่ปลอดภัยที่สุด ฉีฉีได้จัดทางหนีของตัวเองตั้งแต่แรกแล้ว

ก่อนที่ตึกสูงจะถูกระเบิดไป เธอจงใจปล่อยเชือก จัดคราบเลือดและรอยเท้า และทิ้งร่องรอยไว้ให้คนติดตาม และตัวเองก็ซ่อนตัวอยู่ในตึกสูง

หลังจากการวิเคราะห์ ไป๋ยี่เฟยก็ยืนยันการคาดเดาของตัวเอง

เขาจึงแอบกลับไปที่ตึกสูง และเข้าไปอย่างเงียบๆ

ไป๋ยี่เฟยไม่สามารถเดาตำแหน่งของฉีฉีได้ ดังนั้นเขาจึงต้องค้นหาทีละห้อง

ก่อนที่อาคารสูงจะถูกระเบิด ที่นี่น่าจะเป็นห้างสรรพสินค้า แต่หลังจากถูกระเบิดไป ก็ไม่มีคนแล้ว