ซุปเปอร์มหาเศรษฐีหน้าใหม่ นิยาย บท 572

บทที่ 572

ไป๋ยี่เฟยไม่กล้าประมาท และใช้มีดกรีดบาดแผลออก

“แตก!”

มีดตกลงไปที่พื้น

ไป๋ยี่เฟยยืนพิงกำแพงและหายใจอย่างแรง

เขานึกถึงสถานการณ์ในครั้งแรกที่เจอเฉินอ้าวเจียวได้ เฉินอ้าวเจียวก็เอามีดกรีดท้องของตัวเอง แล้วเอากระสุนออกมา ตอนนั้นเห็นแล้วแค่รู้สึกว่ามันเจ็บปวด แต่นั่นมันก็แค่เป็นเพียงความรู้สึกเท่านั้น

ตอนนี้ตัวเองได้ประสบกับมันด้วยตัวเองแล้ว เขาแค่อยากจะพูดเพียงคำเดียวว่า ไอ้บ้า! มันเจ็บมากเลยจริงๆ!

หลังจากคลายความเจ็บปวดไปสักพัก ไป๋ยี่เฟยก็ไม่กล้าที่จะชักช้า ยืดนิ้วตัวเองออกมา และอดทนความเจ็บปวด และติดนิ้วเข้าไปในบาดแผล

“เอ่อ..........”

ไป๋ยี่เฟยกัดเสื้อผ้าและผ้าก๊อซของตัวเองไว้อย่างแน่น

เขารู้สึกเหมือนกำลังจะกัดเสื้อผ้าและผ้าก๊อซจนขาดไปแล้ว

ไป๋ยี่เฟยใช้นิ้วเขี่ยเนื้อและเลือดของตัวเองทีละนิด ราวกับถูกสัตว์ร้ายกัดกิน

“หึ.......”

ไป๋ยี่เฟยหายใจแรงอย่างหนัก และในที่สุดก็สัมผัสได้ถึงก้อนเนื้อในบาดแผล

จากนั้นก็ยื่นมือออกไปเพื่อบีบไว้ และบังคับให้ดึงก้อนสีดำออกจากเนื้อและเลือดที่พึ่งเติบโตขึ้นมาได้

“ฮะ........”

ในที่สุด ไป๋ยี่เฟยก็โก่งก้อนสีดำออกมา และทิ้งมันลงบนฝ่ามือของเขา

มันเป็นก้อนเนื้อสีดำขนาดเท่าเล็บนิ้วโป้ง ยังมีเนื้อสีแดงติดอยู่ด้วย

ในเวลาเพียงไม่กี่นาที ไป๋ยี่เฟยดูเหมือนจะผ่านไปหนึ่งศตวรรษ และเสื้อผ้าของเขาก็เปียกไปด้วยเหงื่อ

ไป๋ยี่เฟยมองลงไปที่ก้อนเนื้อสีดำในมือด้วยรอยยิ้มที่น่ากลัว “เย็ดแม่ง เป็นเพราะสิ่งเหี้ยนี้ชัดๆ ! ”

ไป๋ยี่เฟยโยนด้วยความโกรธลงไปในถังขยะในห้องน้ำ จากนั้นรีบหยิบยาต้านการอักเสบออกมาจากกระเป๋าเล็กๆ ของเขา และใช้ยาที่ภายนอก ที่แผลของเขา และสุดท้ายก็เอาผ้าก๊อซผืนใหม่มาพันแผล

หลังจากทำทั้งหมดนี้เสร็จ ไป๋ยี่เฟยก็หายใจเข้าลึกๆ ยืนขึ้นมา และเดินออกจากห้องน้ำ

ไป๋ยี่เฟยล้างเลือดที่มือ แล้วเดินออกไป

ทันทีที่เขาออกไป ไป๋ยี่เฟยก็พบว่ามีบอดี้การ์ดเดินไปมา และยังมีบางคนก็มุ่งหน้าไปยังอาคารฝั่งตรงข้าม

หลังจากสังเกตสักพักไป๋ยี่เฟยก็กระโดดออกจากหน้าต่างอย่างเด็ดขาด จากทิศทางอื่น เพื่อหลีกเลี่ยงผู้คน

หลังจากกระโดดออกไปเขาก็ออกจากอาคารฝั่งนี้เท่านั้น แต่ไม่ได้ออกจากบริเวณบ้านของตระกูลจ้าว

ไป๋ยี่เฟยมองไปรอบๆ และเห็นรถออฟโรดจอดอยู่ในที่ไม่ไกล เขาจึงแอบบุกเข้าไปอย่างเงียบๆ

เขาซ่อนตัวอยู่หลังรถออฟโรด และมองไปรอบๆ ไม่มีใคร รีบเปิดประตูและเข้าไปนั่ง

มีคนนั่งอยู่ในรถหนึ่งคน สิ่งที่บังเอิญก็คือ ปรากฏว่าคนคนนี้คือจ้าวเทียน

ใบหน้าของจ้าวเทียนยังคงบวมอยู่ในขณะนี้ เมื่อเห็นว่ามีคนเข้ามา เขาก็รู้สึกหวาดกลัว จากนั้นก็ตะโกนว่า “มึงแม่งเป็นใคร? ลงไปจากรถกูเดี๋ยวนี้!”

ไป๋ยี่เฟยหันศีรษะและยิ้ม “คุณชายจ้าวช่างเป็นคนชั้นสูงที่ลืมง่ายจริงๆ! ”

เมื่อจ้าวเทียนเห็นว่าเป็นไป๋ยี่เฟย เขาก็ตะลึงไปชั่วขณะ จากนั้นก็นึกถึงใบหน้าของเขาที่ถูกทุบตี และตอบสนองทันที “คุณ..........มีคนไหม........อืม........”

ไป๋ยี่เฟยปิดปากของจ้าวเทียน ส่วนมืออีกข้างก็บีบคอของเขาไว้ด้วย

“คุณชายจ้าว กลั่นแกล้งคนอย่างป่าเถื่อน ความรู้สึกที่ฆ่าคนนั้นมันยอดเยี่ยมมากเลยใช่ไหม? หื้อ? ” ไป๋ยี่เฟยบีบคอเขาด้วยความแรง

ไป๋ยี่เฟยไม่สามารถคิดออกได้เลยจริงๆ คนอย่างจ้าวเทียน จะฉีกหน้าคนเพียงเพราะอาหารจานเดียวที่ไม่อร่อย และแม้กระทั่งฆ่าคนไปทั่ว อะไรที่ทำให้พวกเขาไม่เกรงกลัวกฎหมาย และไร้ยางอายได้เช่นนี้?

เมื่อนึกถึงพี่น้องตระกูลหยางทั้งคู่ ความแข็งแกร่งในมือของไป๋ยี่เฟยก็เพิ่มมากขึ้น

จ้าวเทียนรู้สึกหายใจไม่ออก ดวงตาเบิกกว้างขึ้นอย่างตกใจ ไป๋ยี่เฟยไม่ได้ปิดปากเขาไว้อีกต่อไป แต่ถูกบีบคอไว้ จึงออกเสียงได้เพียงแบบติดๆ ขาดๆ เป็นระยะๆ “คุณ..........ปล่อย...........มือ...........”

ไป๋ยี่เฟยยิ้มเยาะ “จะให้ปล่อยมือก็ได้! ”

หลังจากพูดจบ จ้าวเทียนก็ถูกปล่อยตัวจริงๆ แต่จ้าวเทียนยังไม่ทันได้ตอบสนองอะไรมาก ไป๋ยี่เฟยก็ชกเข้ามาหนึ่งหมัด และจ้าวเทียนก็เป็นลมไปโดยตรง

ไป๋ยี่เฟยปล่อยจ้าวเทียน เคลื่อนย้ายร่างคนไปที่ตำแหน่งที่นั่งข้างคนขับ จากนั้นก็ค้นร่างกายของเขา

หลังจากค้นหาไปสักพัก ไป๋ยี่เฟยก็สัมผัสถึงโทรศัพท์ และมีความสุขขึ้นมาทันที

ไป๋ยี่เฟยถือโอกาสนี้เดินเข้าไปหาบอดี้การ์ด ฉวยโอกาสที่ไม่ทันระวัง เตะเข้าไปด้วยขา และเตะคนคนนั้นออกไปโดยตรง

บอดี้การ์ดล้มลงกับพื้นด้วยเสียง “โครมคราม”

บอดี้การ์ดก็ตอบสนองอย่างรวดเร็ว และลุกขึ้นอีกครั้งทันทีที่เขาล้มลงกับพื้น

ความเร็วของไป๋ยี่เฟยก็เร็วมากเช่นกัน เขารู้ดีว่าความแข็งแกร่งของบอดี้การ์ดก็ไม่ต่างจากเขามากนัก หากไม่ใช่การต่อสู้ระยะประชิด เกรงว่าโอกาสในการชนะของเขาจะไม่มากนัก ดังนั้นจึงตามเขาไปในช่วงเวลาของเตะ

ทันทีที่บอดี้การ์ดลุกขึ้นมา เขาก็ลุกขึ้นนั่ง กดคนลงกับพื้น แล้วโอบรอบคอของบอดี้การ์ด เพื่อล็อกคอให้แน่น

บอดี้การ์ดก็ดิ้นรนขึ้นมาทันที

ในขณะที่ไป๋ยี่เฟยใช้กำลัง และก็กล่าวไปด้วยว่า “ผมเคยบอกว่าจำได้ว่าคุณแตะไปทีหนึ่ง งั้นก็คือจำได้แล้ว!”

“ผมเป็นคนที่ยึดถือความแค้น!”

การดิ้นรนของบอดี้การ์ดไม่มีผลเลย มีร่างกายของไป๋ยี่เฟยกดทับอยู่ และถูกล็อกไว้ที่คอ เขาไม่สามารถลุกขึ้นมาได้เลย และก็ขัดขืนไม่ได้เลย และเขาไม่สามารถทำได้แม้แต่จะส่งเสียงเลย

ไป๋ยี่เฟยยิ้มเยาะ “ผมไม่ใช่คนที่ชอบฆ่าคน แต่ว่า อยู่ที่หลันเต่าแห่งนี้ พวกคุณเป็นผู้กำหนดกฎที่คุณสามารถฆ่าคนได้ตามต้องการขึ้นมาเอง”

“ในเมื่อคุณยึดถือกฎของการฆ่าคนได้อย่างป่าเถื่อน และการฆ่าคนเพื่อสุนัขป่าเถื่อนเหล่านั้น ดังนั้น คุณจึงควรชดใช้ในสิ่งที่คุณทำไป!”

หลังจากพูดจบ ไป๋ยี่เฟยก็ใช้กำลัง และได้ยินเสียง “คลิก” และคอของบอดี้การ์ดก็ถูกไป๋ยี่เฟยหักโดยตรง

ไป๋ยี่เฟยปล่อยมือ ลุกขึ้น และบอดี้การ์ดก็นอนลงบนพื้นอย่างนุ่มนวล และตายไปในเช่นนั้น และเขาก็ยังตายตาไม่หลับด้วย

ไป๋ยี่เฟยตะคอกอย่างเย็นชา “นี่คือผลกรรมของการเตะกู และทำเรื่องชั่วร้ายเป็นข้าสุนัข! ”

หลังจากพูดจบ ไป๋ยี่เฟยก็หันหลังและเดินไปที่รถออฟโรด

“เร็วเข้า! เขาอยู่ที่นั่น!”

ในเวลานี้ มีเสียงดังขึ้นอย่างกะทันหัน และไป๋ยี่เฟยมองไป และพบว่ามีคนกำลังวิ่งออกมาจากบ้านของตระกูลจ้าว และวิ่งตรงมาในทิศทางของเขา

“ไอ้บ้าเอ๊ย!”

ไป๋ยี่เฟยรีบเข้าไปในรถ สตาร์ทรถ แล้วรีบวิ่งออกไปพร้อมกับเสียง “ฉวัดเฉวียน”

นี่คือแชสซีของตระกูลจ้าว พวกเขาทุกคนมีอาวุธปืน ไป๋ยี่เฟยไม่กล้าที่จะแข็งแกร่ง เขาแค่ขับรถหนีไป และเส้นทางที่เขาวิ่งหนีคือเส้นทางที่เขาเคยมาก่อน