ซุปเปอร์มหาเศรษฐีหน้าใหม่ นิยาย บท 571

บทที่ 571

“บอกเขาไป ชีวิตถึงเป็นสิ่งที่มีค่าที่สุด!” ฉีฉีพูดอย่างเย็นชา

ไป๋ยี่เฟยคร่ำครวญอยู่ในใจ พลางพูดแบบนี้ในสถานที่เช่นนี้ มันคือการรนหาที่ตายไม่ใช่เหรอ?

ถึงจะเป็นเช่นนี้ ตอนนี้ไป๋ยี่เฟยก็เหมือนขี่เสือและไม่มีทางเลือกอื่น นอกจากกัดฟันสู้ “นายข่ายเหวิน ในบนโลกใบนี้ ชีวิตถึงเป็นสิ่งที่มีค่าที่สุด! ”

เมื่อพูดจบ ข่ายเหวินก็ชักปืนออกมา จ่อไปที่หน้าผากของไป๋ยี่เฟยอย่างรวดเร็ว โดยเห็นด้วยว่า “คุณพูดถูก ชีวิตถึงเป็นสิ่งที่มีค่าที่สุด”

“ดังนั้น ส่งเงินมาเถอะ!”

เงินที่นี่ในหลันเต่า ไม่ใช่เงินหยวน แต่เป็นทองคำ

ทันใดนั้นหัวใจของไป๋ยี่เฟยก็รู้สึกผิดมากขึ้น AK ในมือของเขาก็ไม่มีกระสุนเลย และยังถูกคนใช้ปืนจ่ออยู่ด้วย

“หรือว่า..........จะให้นายจ้าวช่วยจ่ายไปก่อน?” ไป๋ยี่เฟยยังคงใช้ความคิดอยู่ คำพูดนี้พูดออกมาจากฉีฉี

การแสดงออกของจ้าวคั่ว ดูไม่ดีทันทีที่ได้ยินเช่นนี้ แต่ไป๋ยี่เฟยเป็นคนของท่านรอง ดังนั้นเขาจึงพูดอย่างแห้งๆ ว่า “ในเมื่อเป็นเช่นนี้แล้ว ก็ช่วยจ่ายไปก่อน..........”

ไป๋ยี่เฟยอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจอย่างโล่งอกเมื่อเห็นเช่นนี้ เรื่องนี้ถึงชะลอลงเล็กน้อย

อย่างไรก็ตามฉีฉีก็บอกเขาว่า “บอกข่ายเหวินว่า ควรวางปืนลงภายในสามวินาทีจะดีกว่า!”

ไป๋ยี่เฟยก็ตื่นเต้นขึ้นมาทันที “เชี่ย.........”

จ้าวคั่วยังคิดว่าเขากำลังด่าเขาอยู่ และดูไม่พอใจทันทีและพูดว่า “ท่านครับ คุณหมายความว่าอย่างไร? ”

ไป๋ยี่เฟยโบกมือทันที “ไม่ใช่ ผมไม่ได้พูดกับคุณ”

หลังจากพูดจบ ไป๋ยี่เฟยก็หายใจเข้าลึกๆ ในเมื่อเป็นเช่นนี้ งั้นเขาก็ไม่สามารถสนใจได้แล้ว ดังนั้นไป๋ยี่เฟยจึงเงยหน้าขึ้นมองข่ายเหวินและพูดอย่างมีอำนาจว่า “นายข่ายเหวิน ผมแนะนำให้คุณวางปืนลง ภายในสามวินาทีจะดีที่สุด!”

หลังจากคำพูดจบลง ข่ายเหวินไม่เพียงแต่ไม่ได้วางปืนลง และยังเยาะเย้ยว่า “ขู่ผมงั้นเหรอ? จะขอบอกคุณนะว่า พวกเราคนในประเทศต้าซานไม่เคยกลัวคำขู่เข็ญของใครอยู่แล้ว เอาเงินออกมา ภายในสามวินาทีจะดีที่สุด!”

หลังจากได้ยินคำพูดเหล่านี้ผู้คนที่ข่ายเหวินพามา ต่างก็ก้าวไปข้างหน้า และข่มขู่คน

แต่จู่ๆ ในเวลานี้

“ตูม!”

มีเสียงปืนดังขึ้น

ข่ายเหวินถูกยิงที่ศีรษะโดยตรง

เลือดกระเซ็นออกมา และตกลงบนใบหน้าของไป๋ยี่เฟย และบนโต๊ะอาหารที่อยู่ข้างๆ เขา

ทุกคนที่อยู่ในสถานที่ต่างก็รู้สึกหวาดกลัวมาก

ส่วนไป๋ยี่เฟยหันศีรษะ และมองไปที่รูกระสุนที่อยู่บนหน้าต่าง มันมาจากอาคารตรงข้าม นอกจากฉีฉีแล้ว ไม่ได้ทำตามที่ต้องการเลย

จ้าวคั่วตกใจกับการดำเนินการของไป๋ยี่เฟยนี้ “ท่าน คุณทำเช่นนี้มันคงไม่ดีมั้ง? ”

ไป๋ยี่เฟยเหลือบมองผู้คนอย่างใจเย็นเมื่อได้ยินคำพูดนั้น และพบว่าบอดี้การ์ดของข่ายเหวินตกใจมากจนถอยไปสองสามก้าว ต่างคนต่างหาอะไรบางอย่างมาปิดกั้นร่างกายของตัวเอง เพราะกลัวว่าจะถูกยิง

“ผมเคยเตือนเขาไปแล้ว” ไป๋ยี่เฟยพูดด้วยท่าทางเก๊กผิดปกติ “สามวินาที ไม่มากไม่น้อย”

จ้าวคั่ว “..........”

ในเวลานี้ บอดี้การ์ดคนที่ปิดกั้นร่างกายของตัวเองด้วยกระถางต้นไม้ค่อยๆ ยื่นมือออกมา และมีปืนถืออยู่ในมือ และเล็งไปที่ไป๋ยี่เฟย

มีคนเห็นฉากนี้ แต่ไม่มีใครกล้าออกเสียงเตือนพวกเขาเลย

ในขณะนี้ ก็มีเสียงปืนดังขึ้นมาอีกครั้ง

“ตูม!”

ชายคนที่เล็งไปที่ไป๋ยี่เฟยถูกยิงศีรษะระเบิด

ในขณะนี้ ไม่มีใครกล้าเคลื่อนไหวอีกเลย

เมื่อไป๋ยี่เฟยเห็นฉากนี้ สีหน้าของเขาก็แผ่วเบา แต่ในความเป็นจริงหัวใจของเขากำลังจะพุ่งสู่ที่ลำคอแล้ว มันช่างน่าตื่นเต้นเสียจริงๆ!

คนอื่นๆ ตัวสั่นด้วยความตกใจ มันไม่น่ากลัวที่จะมีศัตรู สิ่งที่น่ากลัวที่สุดก็คือไม่รู้ว่าศัตรูอยู่ที่ไหนกัน

เมื่อเห็นเช่นนี้ ไป๋ยี่เฟยก็ถามอย่างเงียบๆ “ขั้นตอนต่อไปจะต้องทำอะไรอีก?”

อย่างไรก็ตามฉีฉีกล่าวอย่างไร้ความปรานี “ภารกิจเสร็จสมบูรณ์แล้ว คุณสามารถทำในสิ่งที่คุณต้องการได้”

“หือ? ” ไป๋ยี่เฟยตะลึงไปชั่วขณะ “ไอ้เชี่ย! มึงแม่งล้อกูเล่นเหรอ?”

แต่ทันใดนั้น ไป๋ยี่เฟยก็เข้าใจได้ว่า ฉีฉีก็คือให้เขามาเป็นแพะรับบาปแทน เธอไม่ได้มาที่นี่เพื่อเจรจา และก็ไม่ได้มาทำการค้าขาย เธอมาที่นี่เพื่อจะมาฆ่าข่ายเหวิน

จากนั้น ไป๋ยี่เฟยก็เห็นปากกระบอกปืนค่อยๆ หันไปทางตึกสูงที่อยู่ฝั่งตรงข้าม

ในขณะนี้ ฉีฉีที่อยู่บนชั้นดาดฟ้าของอาคารสูงที่อยู่ฝั่งตรงข้าม เธอได้ยิน และก็ได้เห็นรถถังเมื่อมันปรากฏตัว

แต่เธอไม่คาดคิดมาก่อนว่ารถถังคันนี้จะหันไปทางเธอจริงๆ!

“ไอ้บ้า!”

ฉีฉีทิ้งปืนในมือโดยไม่พูดอะไร แล้วหันหลังวิ่งไป

“ตูม!”

รถถังยิงระเบิดออก และหลังจากเสียงที่ดังขึ้น ตึกสูงก็ถูกระเบิดจนแยกออกจากกัน และถล่มลงมาตามเสียง

ไป๋ยี่เฟยเห็นวิวมุมกว้างทั้งหมดอยู่ที่ชั้นสองฝั่งตรงข้าม และพูดอยู่ในใจว่าเชี่ย “ผู้หญิงคนนี้จะไม่โดนระเบิดตายง่ายๆ แบบนี้ใช่ไหม?”

คนอื่นๆ ตกใจมากและตกตะลึงไป

ในเวลานี้ ไป๋ยี่เฟยก็มีความคิดออกมาทันที

“วิ่งเร็ว!”

ไป๋ยี่เฟยตะโกนเรียกคนในห้องโถง

ผู้คนในห้องโถงมีปฏิกิริยาตอบสนองทันทีที่ได้ยินเสียง ไม่ว่าจะทำธุรกรรมอะไร ชีวิตคือสิ่งที่สำคัญที่สุด ดังนั้นทุกคนจึงวิ่งออกไปอย่างเมามันโดยไม่คำนึงถึงสิ่งใดเลย

ไป๋ยี่เฟยก็วิ่งไปพร้อมกับฝูงชน แต่แทนที่จะวิ่งออกไป เขากลับวิ่งไปที่ห้องน้ำ เข้าไปในห้อง และล็อกประตู

ไป๋ยี่เฟยยกเสื้อตัวเองขึ้นมา และปลดผ้าก๊อซ มองดูที่สะเก็ดแผล แล้วหายใจเข้าลึกๆ

จากนั้น ไป๋ยี่เฟยก็นำผ้าก๊อซและเสื้อผ้ากัดเข้าที่ปาก แล้วหยิบมีดผลไม้ที่หยิบออกมาจากในครัวตอนเมื่อกี้นี้จากกระเป๋ากางเกงของเขา

ไป๋ยี่เฟยหลับตา จากนั้นก็ลืมตาขึ้นมา แล้วชี้มีดผลไม้ไปที่บาดแผลและแทงเข้าไปโดยตรง

“เอ่อ..........”

ไป๋ยี่เฟยอยากจะกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด แต่โชคดีที่เขากัดอะไรไว้ล่วงหน้า

บาดแผลนั้นเจ็บปวดอยู่แล้ว และตอนนี้มันก็ถูกแทงเข้าไปด้วยมีดอีกครั้ง ความเจ็บปวดที่เข้าถึงใจนั้น ทำให้ไป๋ยี่เฟยแทบจะเป็นลมไป