ซุปเปอร์มหาเศรษฐีหน้าใหม่ นิยาย บท 601

บทที่ 601

"ที่นี่คือห้องครัว เป็นสถานที่ทำงานของพวกคุณคุณลองดูสิว่าพวกคุณสามารถทำอะไรในครัวได้บ้าง?"

เชฟอ้วนยิ้มเยาะอย่างไม่สนใจใคร "แล้วจะยังไงต่อนะ?"

"นี่คุณ!" หญิงสาวโดนทำให้โกรธจนสั่นไปทั้งตัว

เชฟอ้วนส่งเสียงยิ้มเยาะ และพูดด้วยความเหยียบหยามว่า "ใครๆ ก็รู้ว่า ถ้าไม่ใช่เพราะพ่อของคุณให้เงินคุณ เพื่อมาช่วยเหลือล่ะก็ ภัตตาคารนี้ก็คงจะโดนยุบไปตั้งนานแล้วและตอนนี้พ่อของคุณก็ตายไปแล้ว คุณยังจะสามารถจ่ายค่าจ้างให้เราได้อยู่หรือเปล่าล่ะ?"

"เจ้านายครับ อย่าหาว่าผมพูดจาไม่ดีเลยนะครับ ถ้าคุณยังอยากเปิดภัตตาคารนี้ต่อไป ทางที่ดีคุณควรสุภาพกับผมและพี่น้องพวกเราหน่อย ไม่งั้นถ้าเราลาออกไปแล้ว ภัตตาคารของคุณจะยังเปิดให้บริการอยู่ไหมล่ะ?"

พวกเขากำลังเถียงกันที่หลังครัวโดยไม่ได้สังเกตเลยว่ามีคน 3 คนได้ยืนอยู่ที่ประตูแล้ว

หญิงสาวโกรธมาก แต่กลับไม่สามารถพูดอะไรเพื่อโต้ตอบได้เลย

สิ่งที่เชฟอ้วนพูดนั้นสมเหตุสมผลเป็นอย่างมาก และเป็นที่แน่นอนว่าภัตตาคารแห่งหนึ่งต้องดูที่ฝีมือของเชฟด้วยซึ่งหากเชฟฝีมือไม่ดีแล้วจะมีใครมาทานอาหารที่ร้านล่ะ?

ถ้าเชฟอ้วนพาคนกลุ่มนี้ออกไป หล่อนคงไม่สามารถหาเชฟคนอื่นได้ในทันที และร้านอาหารก็คงจะขาดทุนมากขึ้นอีกด้วย

ขอบตาของหญิงสาวคนนั้นแดงก่ำ เหมือนอยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่กลับตะลึงจนไม่สามารถพูดมันออกมาได้ เพราะไม่มีทางตอบโต้ได้เลย

และในขณะนั้นเอง ไป๋ยี่เฟยซึ่งยืนอยู่ที่ประตูก็ส่งเสียงตำหนิว่า "อยากทำก็ทำไป ถ้าไม่ทำก็ออกไปสะ!”

เมื่อพูดจบ สายตาของทุกคนก็จ้องมา

เมื่อหญิงสาวเห็นไป๋ยี่เฟยก็ตะลึงเล็กน้อย

พึ่งพาเชฟแต่กลับไม่ใส่ใจ เขาพูดด้วยความโกรธ "ไอ้เหี้ยนี่เป็นใคร? ใครบอกให้แกมาเอะอะโวยวายที่นี่วะ"

ไป๋ยี่เฟยไม่สนใจเชฟอ้วนแต่ไปยังด้านหน้าของหญิงสาวและถามว่า "คุณคือ จงยู่ถิงใช่ไหม?"

หญิงสาวพยักหน้าและมองเขาอย่างสงสัย

เมื่อได้ยินดังนั้นไป๋ยี่เฟยก็ยิ้มเล็กน้อยและพูดว่า "ผมเป็นเพื่อนพ่อของคุณในขณะที่ยังมีชีวิตอยู่"

เมื่อพูดจบ สีหน้าของจงยู่ถิงก็แข็งกระด้างขึ้นมาทันที

ปล่อยให้เพื่อนของพ่อเห็นว่าตัวเองโดนรังแกอย่างนี้ ก็รู้สึกน่าอายเหมือนกัน

แต่ไป๋ยี่เฟยกลับไม่ได้ใส่ใจกับเรื่องนี้ และชี้ไปที่คนกลุ่มนั้นพร้อมกับพูดกับจงยู่ถิงว่า "เรื่องที่พวกเขาขโมยของและโกหกเรื่องราคาถ้าคุณไม่คิดที่จะแจ้งตำรวจก็ไล่พวกเขาออกไปตอนนี้"

"และสำหรับเรื่องค่าจ้าง ก็อย่าจ่ายให้พวกเขาแล้ว ไม่อย่างนั้นเราจะค่อยๆคิดบัญชี

เชฟอ้วนจ้องไป๋ยี่เฟย "คุณเป็นใครกัน? มายุ่งได้ด้วยเหรอ? อยากหาเรื่องเหรอ?"

พูดอย่างนั้น เชฟอ้วนก็โบกมือไปทีหนึ่ง "ต่อยมัน!"

พวกเชฟทั้งหลายเห็นดังนั้น จึงพากันพุ่งไปที่ไป๋ยี่เฟย โดยคิดว่าไป๋ยี่เฟยก็เป็นเพียงชายหนุ่มที่อ่อนแอคนหนึ่ง และคงจะเอาชนะคนกลุ่มหนึ่งไม่ได้อย่างแน่นอน

แต่อย่างไรก็ตาม...

"ปัง!"

เชฟคนที่อยู่ตรงหน้าสุดกำหมัดแน่นพร้อมชกไป๋ยี่เฟย แต่กลับโดนไป๋ยี่เฟยชกเพียงหมัดเดียว จนกระเด็นออกไป ชนเตา และล้มลงกับพื้น

เมื่อคนอื่นๆ ด้านหลังเห็นฉากนี้ ทั้งหมดก็หยุดการเคลื่อนไหวลง และพากันตะลึงงัน

เชฟอ้วนก็ตะลึงเช่นกันจากนั้นจึงหยิบมีดทำครัวขึ้นมาพร้อมกับพุ่งออกไปทันที

แต่ เขายังไม่ทันได้พุ่งออกไปดาบสันโค้งเล่มหนึ่งก็กดลงที่คอของเขา

สวีลั่งปรากฏตัวข้างๆเขา และพูดเบาๆว่า "มีดไม่ได้ให้คุณนำมาเล่นแบบนี้"

เชฟอ้วนก็เหงื่อแตกทันทีเขาไม่เห็นเลยว่าสวีลั่งมาได้ยังไงและทำไมอยู่ๆ ดาบสันโค้งเล่มนั้นถึงได้อยู่ที่คอตัวเองแล้ว

เชฟคนอื่นๆ ก็หยิบมีดทำครัวขึ้นมาด้วยเช่นกัน แต่เมื่อพวกเขาเห็นมีดที่สามารถฆ่าคนได้จริงในมือของสวีลั่งแล้ว พวกเขาทั้งหมดก็ตะลึงงันและแข็งตัวอยู่กับที่และไม่กล้าก้าวไปข้างหน้า ทั้งยังไม่กล้าวางมีดลงเช่นกัน

ในที่สุดเชฟอ้วนก็กลัวและถามอย่างสั่นๆ ว่า "ตกลงพวกคุณเป็นใครกันแน่? และต้องการทำอะไร?"

เมื่อได้ยินดังนั้นสวีลั่งก็ยิ้มเยาะ "แกไม่สมควรที่จะรู้ตัวตนของเราหรอก"

ไป๋ยี่เฟยหยิบแตงกวาอันหนึ่งจากเคาน์เตอร์ แล้วโยนไปให้สวีลั่ง

สวีลั่งหยิบมีดออกจากคอของเชฟอ้วนอย่างให้ความร่วมมือ จากนั้นก็ทำท่าทีสองสามครั้งในอากาศ

เมื่อเชฟอ้วนรู้สึกว่ามีดไม่ได้อยู่ที่คอของตัวเองแล้ว เขาก็ดีใจมาก และในขณะที่เขากำลังคิดจะออกไป มีดเล่มนั้นก็ใส่กลับเข้าไปที่เดิมอีกครั้ง

ดังนั้นกลุ่มคนนั้นจึงออกไปด้านนอกร้านอาหาร และดูสถานการณ์จากทางหน้าต่างที่อยู่ด้านนอก

จงยู่ถิง ถอนหายใจแล้วในใจก็นึกไปถึงสิ่งที่จะต้องเผชิญในไม่ช้า

ไป๋ยี่เฟยมองไปที่หล่อนและถามขึ้นอีกครั้ง "คุณคงชื่อจงยู่ถิงจริงๆใช่ไหม?"

"ใช่ค่ะ" จงยู่ถิงพยักหน้า แล้วกล่าวขอโทษว่า "ฉันต้องขอโทษด้วยนะคะ แม้ว่าคุณจะช่วยฉันได้แต่ตอนนี้ไม่มีเชฟเลยสักคน เกรงว่าคงให้พวกคุณทานข้าวไม่ได้แล้ว"

"เราไม่ได้มาเพื่อทานข้าว" ไป๋ยี่เฟยยิ้มและตอบว่า "เรามาเพื่อ..."

ในขณะนั้นเอง พนักงานบริการคนหนึ่งก็วิ่งเข้ามา และพูดอย่างรีบร้อนว่า "เจ้านายคะลูกค้ามาแล้วค่ะ!”

เมื่อพูดจบ สีหน้าของจงยู่ถิงก็เปลี่ยนไปอย่างมาก

พนักงานบริการเห็นดังนั้นก็มองไปที่ไป๋ยี่เฟยพวกเขาอย่างกลัวจนตัวสั่น แต่เขาก็ยังถามอย่างระมัดระวังว่า "เจ้านายคะ เราจะทำยังไงดีคะ? ไม่อย่างนั้นเดี๋ยวหนูจะไปบอกกับลูกค้าเหล่านั้นว่า วันนี้ปิดบริการดีไหมคะ?"

จงยู่ถิงถามกลับว่า "มากันกี่คนล่ะ?"

10 กว่าคนค่ะ ไม่ใช่แค่โต๊ะเดียว ตั้ง 3 โต๊ะเลยนะคะ” พนักงานบริการตอบกลับ

จงยู่ถิงนิ่งไปครู่หนึ่ง “มาด้วยกันงั้นเหรอ เป็นไปได้อย่างไร?”

พนักงานบริการเห็นดังนั้นก็ส่ายหัว “หนูก็ไม่รู้เหมือนกันค่ะ ไม่อย่างงั้นเราควรจะปิดบริการชั่วคราวดีไหมคะ?”

“ไม่ได้” จงยู่ถิงส่ายหัว “เราบอกไปแล้วว่าใน 365 วัน เราจะเปิดให้บริการตลอด 24 ชั่วโมงทุกวัน หากปิดให้บริการ ก็จะส่งผลไม่ดีแน่"

"แล้วควรทำยังไงดีคะ?" พนักงานบริการกังวลเป็นอย่างมาก

เมื่อจงยู่ถิงเห็นดังนั้นจึงกัดฟันพูดว่า "ไปสั่งอาหารให้ลูกค้า"

เมื่อได้ยินดังนั้นพนักงานบริการจึงพยักหน้า "ค่ะ เจ้านาย"

จากนั้นพนักงานบริการจึงวิ่งออกไปโดยตรง

จงยู่ถิงหยิบผ้ากันเปื้อนอันหนึ่งขึ้นมาพร้อมกับพันรอบตัว จากนั้นจึงพับแขนเสื้อขึ้น และมองไปที่เตา พร้อมกับให้กำลังใจตัวเองว่า "จงยู่ถิงสู้ๆ เธอต้องทำได้!"

"เสี่ยวจาง มา ให้ฉันลงมือเอง"