ซุปเปอร์มหาเศรษฐีหน้าใหม่ นิยาย บท 604

บทที่ 604

หลังจากไป๋ยี่เฟยฟังเรื่องนี้ไปแล้ว ก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย และพูดว่า "ที่นี่มีเงินตั้ง 50 ล้านหยวนเลยนะ แล้วคุณจะอยู่ได้ยังไง แต่คุณก็ยังสามารถเลือกใหม่ได้ด้วยตัวเองนะ ถ้าคุณยังอยากให้ภัตตาคารดำเนินกิจการต่อไป คุณต้องทุบเงินลงไป และทำมันให้เป็นภัตตาคารสุดหรูบนถนนสายนี้ มันก็ไม่ใช่ว่าจะเป็นไปไม่ได้ และผมก็สามารถช่วยคุณหาเชฟที่ดีที่สุดได้นะ”

หลังจากพูดจบ จงยู่ถิงก็ตื่นเต้นเป็นอย่างมากแทบจะคุกเข่าให้ไป๋ยี่เฟยเลยทีเดียว

โชคดีที่สวีลั่งสามารถหยุดได้ทันเวลาพอดี

ไป๋ยี่เฟยพูดอย่างเฉยชาว่า "นี่คือสิ่งที่เราเป็นหนี้พวกคุณ"

จงยู่ถิงส่ายหัว "ไม่ใช่หรอกค่ะ ฉันรู้ว่าพ่อของฉันเป็นโรคมะเร็ง และก็รู้ว่า เขาคาดหวังเป็นอย่างมากที่จะเสียชีวิตในทะเล แต่เขาก็ยังมีความอาลัยอาวรณ์ ให้พวกคุณช่วยเป็นทางเลือกให้เขา"

"แต่นี่ก็ไม่ใช่ความผิดของพวกคุณหรอกค่ะ"

ไป๋ยี่เฟยถอนหายใจอย่างจนปัญญา แล้วนึกถึงสิ่งที่จงยู่ถิงพูดไปเมื่อครู่ พร้อมกับถามขึ้นว่า "ที่อดีตสามีคุณมักจะมาขอเงินจากคุณนั้น มันเป็นเรื่องอะไรกัน?“

ในจดหมายของกัปตันเขียนไว้ว่าเขาหวังว่าลูกสาวของเขาจะกลับไปใช้ชีวิตตามปกติ ถ้างั้นการละทิ้งภัตตาคารก็คงเป็นเพียงส่วนหนึ่งเท่านั้นหรือบางทีสิ่งที่สำคัญที่สุดอาจเป็นอดีตสามีหรือเปล่า

หลังจากที่จงยู่ถิงได้ยินดังนั้นก็รู้สึกหดหู่ใจเป็นอย่างมาก และค่อยๆ ก้มหน้าลง

ในขณะนั้นเอง เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น

"ก๊อก ก๊อก!"

จากนั้น เสียงผู้ชายที่หยาบกระด้างก็ดังขึ้นมา

"จงยู่ถิง เปิดประตูให้กูเร็ว!"

เสียงที่ดังขึ้นอย่างไม่คาดคิดนั้นทำให้ทุกคนต่างพากันตกใจ

และเมื่อจงยู่ถิงได้ยินเสียงผู้ชายนั้น สีหน้าก็ซีดลงทันที

เสียงด้านนอกประตูยังคงดังต่อเนื่อง

"จงยู่ถิง ได้ยินไหม? เปิดประตูให้กูเร็ว กูรู้ว่ามึงอยู่!"

"เปิดประตูสะ มีอะไรก็พูดดีๆ ถ้าไม่เปิดละก็..."

ไป๋ยี่เฟยมองไปที่ จงยู่ถิงและจงยู่ถิงเองก็ตัวสั่นอย่างเห็นได้ชัดแววตาก็แสดงความหวาดกลัวออกมา

จงยู่ถิงไม่อยากให้คนคนนี้มารบกวนไป๋ยี่เฟยพวกเขา หล่อนจึงตะโกนไปที่ประตูอย่างอดไม่ได้ว่า "หลิวเห้อ มันดึกมากแล้ว มีเรื่องอะไรพรุ่งนี้ค่อยคุยกันได้ไหม?"

“หยุดพูดเรื่องไร้สาระ!" หลิวเห้อโกรธอย่างเห็นได้ชัด "เปิดประตูเดี๋ยวนี้ วันนี้กูอารมณ์ไม่ดี กูแนะนำให้มึงนะทางที่ดีมึงเปิดประตูสะ มึงก็รู้ว่าไม่ว่าเรื่องอะไรกูทำได้ทุกอย่าง!"

จงยู่ถิงได้ยินดังนั้นก็ตื่นตระหนกขึ้นมาทันที

หล่อนมองไปที่ไป๋ยี่เฟยอย่างช่วยไม่ได้ และพูดอย่างสั่นๆ ว่า "คุณไป๋คะพวกคุณออกทางประตูหลังก่อนนะคะ"

ไป๋ยี่เฟยและสวีลั่งมองหน้ากันแล้วทั้ง 3 คนก็ลุกขึ้นพร้อมกัน และเดินออกไปทางประตูด้านหลัง

แต่พวกเขากลับไม่ได้ออกไป และแอบซ่อนตัวอยู่ที่มุมห้อง

ในที่สุดจงยู่ถิงก็ไปเปิดประตู

ทันทีที่เปิดประตูออก ชายร่างสูงและแข็งแรงคนหนึ่งก็เดินเข้ามา และชายคนนั้นก็เต็มไปด้วยกลิ่นเหล้า

สีหน้าจงยู่ถิงซีดเซียว และแสร้งทำเป็นพูดอย่างใจเย็นว่า "หลิวเห้อ มันดึกมากแล้ว มีเรื่องอะไรค่อยคุยพรุ่งนี้ไม่ได้เหรอ?"

"พัวะ!"

ฝ่ามือข้างหนึ่งของหลิวเห้อฟาดมาพร้อมกับพูดอย่างหัวเราะเยาะ "จงยู่ถิง วันนี้แกกล้ามากใช่ไหม? กล้าปิดกูไว้ด้านนอกและไม่เปิดประตูให้กูอีก?"

"เอ๊ะ? ไม่ใช่ว่ามีผู้ชายซ่อนตัวอยู่ในร้านอาหารเหรอ? คงยุ่งกับการแอบรักกันกับคนอื่นอยู่ใช่ไหม?”

การตบของหลิวเห้อครั้งนี้ใช้แรงค่อนข้างเยอะ จนมุมปากของ จงยู่ถิงมีเลือดไหลออกมา และในตอนนี้หลิวเห้อก็กำลังพังของทุกอย่างที่อยู่รอบๆ

"หลิวเห้อ เราหย่ากันแล้วนะ ต่อให้ฉันจะมีผู้ชาย มันก็ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับคุณแล้ว!"จงยู่ถิงพูดอย่างหนักแน่น

หลิวเห้อหันกลับมามองไปที่จงยู่ถิงและฝ่ามือข้างหนึ่งก็ฟาดมาอีกครั้ง การตบครั้งนี้ใช้แรงเยอะมาก กว่าเดิมทำให้จงยู่ถิงถึงกับนั่งลงบนพื้นกันเลยทีเดียว

"จงยู่ถิง มึงอย่าคิดเลย! กูจะบอกให้นะชาตินี้มึงเป็นผู้หญิงของกูคนเดียว อย่าคิดหนีออกไปจากกูเลย!"

หลังจากพูดจบ หลิวเห้อก็คว้าผมของจงยู่ถิง และพูดอย่างร้ายกาจว่า "ดูเหมือนว่าคืนนี้ธุรกิจของมึงจะไปได้ดีนิ คงหาเงินได้แล้วสินะ? พอดีเลย รีบหยิบเงินออกมาให้กูสะ

"หลิวเห้อ... " ใบหน้าจงยู่ถิงเต็มไปด้วยน้ำตา และพูดอย่างวิงวอนว่า "นั่นมันเงินที่ลูกสาวต้องใช้นะคุณอย่าทำแบบนี้….. ”

สวีลั่งที่ซ่อนตัวอยู่ด้านหลังอดไม่ได้ที่จะพุ่งตัวออกไปแต่ก็โดนไป๋ยี่เฟยดึงไว้

สวีลั่งหันหน้าไปจ้องไป๋ยี่เฟย ทุกอย่างมันเป็นแบบนี้ไปแล้วนะ? ยังหยุดผมไว้ทำไม? ผมจะออกไปฆ่าไอ้กากนั่น!

การฆ่าคนที่นี่ มันไม่ใช่เรื่องดี มันจะเดือดร้อน หรืออาจกระทบกับการกระทำที่กล้าหาญของสวีลั่งก็เป็นได้

เพราะโดยปกติแล้วสวีลั่งมักจะไม่คิดดีๆ ก่อนจะทำอะไร และการช่วยเหลือคนอย่างไม่ยั้งคิดนี้ ก็เป็นแค่ครั้งแรก

เมื่อไป๋ยี่เฟยเข้าไป หลิวเห้อก็กำลังฉีกเสื้อผ้าของจงยู่ถิงออกเป็นชิ้นๆ

จงยู่ถิงพยายามดิ้นต่อสู้ และน้ำตาไหลจนอาบแก้ม

หล่อนคิดว่าไป๋ยี่เฟยพวกเขาออกไปกันหมดแล้ว

จริงๆ แล้วหล่อนแค่ร้องขอความช่วยเหลืออย่างเสียงดัง ก็สามารถได้รับการช่วยเหลือจากไป๋ยี่เฟยแล้ว แต่หล่อนก็ไม่ได้ทำ

ไม่รู้ว่าเพราะอะไรหรือบางทีอาจเป็นเพราะหล่อนยังอยากรักษาศักดิ์ศรีสุดท้ายของตัวเองไว้สักนิด

"ปัง!"

"โอ๊ย!"

"เชี้ย!"

ไป๋ยี่เฟยเดินออกไป และจับไหล่ หลิวเห้อไว้ พร้อมกับเหวี่ยงอย่างโหดเหี้ยม หลิวเห้อโดนไป๋ยี่เฟยเหวี่ยงออกไป และล้มลงกับพื้น

“แม่งเอ๊ย! ที่แท้ก็ซ่อนผู้ชายไว้จริงๆ ด้วย!”

หลิวเห้อลุกขึ้น จ้องไปที่ไป๋ยี่เฟยอย่างโหดเหี้ยม

ไป๋ยี่เฟยจึงแค่พูดอย่างเย็นชาไปว่า "ไปให้พ้น!"

หลิวเห้อส่งเสียงฮึมไปทีหนึ่ง "แม่งเอ๊ยสมรู้ร่วมคิดกับผู้หญิงของกูเหรอ มึงนี่หน้าไม่อายเลยหรือไง? มึงเป็นเหี้ยอะไรวะ?"

เมื่อพูดจบหลิวเห้อก็หยิบขวดเหล้าเปล่าที่วางบนพื้นฟาดไปที่ไป๋ยี่เฟย

เมื่อจงยู่ถิงเห็นดังนั้นจึงร้องออกมาด้วยความตกใจว่า "ระวัง!"

"ปัง! "

ไป๋ยี่เฟยยกเท้าขึ้น และถีบหลิวเห้อไปยังข้างประตูโดยตรง

"โอ๊ย!"