ซุปเปอร์มหาเศรษฐีหน้าใหม่ นิยาย บท 612

บทที่ 612

“แต่ว่า ไป๋ยี่เฟยไม่เชื่อใจพวกเรา”

ไป๋หู่ได้ยิน ก็พูดว่า “พวกเราไม่เหมือนกัน”

สวีลั่งถาม “ไม่เหมือนตรงไหน?”

ไป๋หู่พูดจริงจัง “ถ้าวันหนึ่งจำเป็นต้องเลือก ฉันจะ.....”

“จะทำอะไร?” เฉินอ้าวเจียวกับสวีลั่งมองไป๋หู่อย่างสงสัย

เวลานี้ ประตูถูกเปิดออก หยางเฉียวจูงมือหลี่โย่วเซิงเดินเข้ามา

พวกเขาเปลี่ยนเสื้อแล้ว หยางเฉียวแต่งตัวเรียบร้อย เป็นชุดออกกำลังกายสีขาว มีความสวยงามสดใสคนเด็กผู้หญิงวัยนี้ควรมี

หลี่โย่วเซิงกับหยางเฉียวใส่ชุดแม่ลูก อาบน้ำสะอาดแล้วยิ่งดูหล่อเหลา ตอนนี้ดูสดชื่นขึ้นเยอะ

หลี่โย่วเซิงมองสวีลั่งวิ่งเข้าไปหา หมุนตัวต่อหน้าสวีลั่ง “พ่อ เป็นยังไงบ้าง?”

เขาไม่ค่อยกลัวคนแปลกหน้า ผ่านไปแค่วันเดียว ก็สนิทสนมกับพวกเขาแล้ว และยอมรับสถานะใหม่ของตัวเอง

สวีลั่งพยักหน้า “หล่อ”

หลี่โย่วเซิงหัวเราะเหอะเหอะ “แม่ซื้อให้ผม ยังซื้ออีกหลายชุดเลย ผมไปลองให้พ่อดูนะครับ”

พูดจบ ก็วิ่งเข้าไปในบ้าน

หยางเฉียวหน้าแดง ทักทายไป๋หู่กับเฉินอ้าวเจียวก็กลับเข้าไปในบ้าน

พอคนไปแล้ว ไป๋หู่กับเฉินอ้าวเจียวก็หันไปมองสวีลั่ง

บอกว่าไม่ตกใจนั้นโกหก

สวีลั่งเป็นคนยังไง พวกเขาไม่ใช่ไม่รู้ ทำไมถึงมีลูกชายแล้ว? ยังมีภรรยาอีก?

โดนพวกเขามองแบบนี้ สวีลั่งก็ทนไม่ไหว หูแดงก่ำ พูดเสียงเรียบ “ไม่ใช่อย่างที่พวกนายคิด”

“อย่างไหน? นายรู้ว่าพวกเราคิดยังไง?” เฉินอ้าวเจียวมองเขาด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์

ไป๋หู่พยักหน้า

สวีลั่งเกาหัวด้วยความเขิน แล้วพูดอธิบาย “เด็กไม่รู้เรื่องเรียกไปเลื่อย ฉันกับหยางเฉียวไม่ได้มีอะไร”

ไป๋หู่เพิ่งรู้จักชื่อหยางเฉียว “ที่แท้ชื่อหยางเฉียวหรือเนี่ย”

เฉินอ้าวเจียวพยักหน้า “ชื่อเพราะดี”

สวีลั่งเริ่มโมโห “พวกนายจับใจความที่พูดเป็นไหม? ฉันพูดเรื่องนี้เหรอ?”

เฉินอ้าวเจียวเห็นแล้วก็โบกมือ “พวกเราได้ยินแล้ว พวกนายไม่มีความสัมพันธ์อะไร”

สวีลั่งถึงรู้สึกโล่งใจ อธิบายชัดเจนแล้ว ไม่อย่างนั้นก็ต้องโดนล้อแน่

เวลาเดียวกัน หยางเฉียงยื่นหัวออกมาจากประตู พูดกับไป๋หู่และเฉินอ้าวเจียวว่า “คืนนี้อยู่กินข้าวด้วยกันนะคะ ฉันทำกับข้าวเผื่อ”

ไป๋หู่กับเฉินอ้าวเจียวตอบพร้อมกันว่า “ครับ พี่สะใภ้”

“พี่สะใภ้” คำนี้ทำให้หยางเฉียวหน้าแดง กลับเข้าไปอย่างเขินอาย

สวีลั่ง “......”

เฉินอ้าวเจียวตบก้นตัวเอง ยืนขึ้นแล้วพูดว่า “ฉันต้องไปให้ของขวัญลูกขายคนใหม่แล้ว”

ไป๋หู่นึกขึ้นได้ พยักหน้ายืนขึ้น “ถ้าอย่างนั้นฉันให้พี่สะใภ้.....”

สวีลั่งได้ยินก็ขึงตาใส่ ไป๋หู่รีบแก้คำพูด “ของลูกชาย ให้ขอขวัญการพบกันครั้งแรก”

ไป๋หู่กับเฉินอ้าวเจียวพูดไปก็เดินเข้าไปห้องรับแขก สวีลั่งได้แต่นั่งอยู่ที่เดิม มองเขาสองคน

“โถ พี่สะใภ้น่าเสียดายจัง อยู่กับคนหน้าตาขี้เหร่แบบนี้”

“ชีวิตดีจริงๆ ผมเริ่มอิจฉามันแล้ว”

เสียงของทั้งสองคนไม่ได้ดังมาก แต่ระยะไม่ห่างมาก สวีลั่งก็ต้องได้ยินอยู่แล้ว เพราะฉะนั้นโมโหจนอยากวิ่งเข้าไปแทงคนละครั้ง

สวีลั่งคิด สองคนนี้อธิบายยังไงก็อธิบายไม่ชัดเจน แน่นอน อาจเป็นเพราะว่าตัวเองจัดการเรื่องแบบนี้ไม่เป็น อธิบายแล้วก็เหมือนไม่ได้อธิบาย

เขายังคิด ตัวเองไม่ชอบผู้หญิงอ่อนแอแบบนี้หรอก

ผม.....

“อ้าก”