ซุปเปอร์มหาเศรษฐีหน้าใหม่ นิยาย บท 613

บทที่ 613

โยนฉีฉีลงทะเล ปัญหาทุกอย่างก็ไม่ใช่ปัญหา

และเรื่องนี้ก็ไม่มีคนรู้แล้ว

ไป๋ยี่เฟยสูดหายใจเข้า หลับตา แล้วลืมตาอีกครั้ง ค่อยๆพูดว่า “บางทีฉันอาจคิดมากไปก็ได้”

“แต่มันก็ไม่ใช่เรื่องอะไร ยังไงก็ดีกว่าทำให้ไม่สบายใจ”

“ไม่ว่ายังไงสวีลั่งก็เป็นเพื่อนของพวกเรา”

พูดจบ จางหัวปินไม่รู้สึกแปลกใจ ตาก็สว่างสดใสขึ้น “ฉันรู้ นายทำไม่ลงหรอก”

“เชื่อว่าหลายคนถ้าเจอเรื่องแบบนี้แล้ว โดยเฉพาะพวกมีอิทธิพล อาจจะเลือกวิธีที่ง่ายที่สุด แต่นายไม่เหมือนกัน แต่นี่ก็แปลว่า ฉันมองคนไม่ผิด”

ไป๋ยี่เฟยหัวเราะแล้วพูดว่า “ก็แปลว่าฉันไม่ใช่ผู้มีอิทธิพล”

ไป๋ยี่เฟยดื่มชาคำสุดท้าย ลุกขึ้นเดินเข้าไปในห้องพัก

จางหัวปินมองตามหลังของไป๋ยี่เฟย หัวเราะพูดว่า “ใช่ ชาตินี้นายเป็นผู้มีอิทธิพลไม่ได้หรอก”

“แต่ว่า นายจะเป็นผู้มีอำนาจคนหนึ่ง”

......

เรือมาถึงหลันเต่า พวกเขาเทียบจอดทางฝั่งที่ยังไม่ได้พัฒนา

จางหัวปินอยู่เฝ้าบนเรือ ไป๋ยี่เฟยกับเฉินห้าว พาฉีฉีลงจากเรือ

ไป๋ยี่เฟยกับฉีฉียังคงใช้เชือดผูกไว้ เฉินห้าวแบกกระเป๋าใบใหญ่เดินตามหลังพวกเขา

ไป๋ยี่เฟยมองเห็นเรือสำราญที่ติดเกยตื้นอยู่อีกฝั่ง ชี้แล้วพูดว่า “ดูนั่น เรือของคุณยังอยู่”

ฉีฉีได้ยินแล้วก็จ้องไป๋ยี่เฟย ทำให้เธอคิดถึงตอนนั้นที่ตัวเองแข็งแกร่งขนาดไหน แต่ตอนนี้ คนที่แข็งแกร่งคือไป๋ยี่เฟย สถานะของไป๋ยี่เฟยกับเธอสลับกันแล้ว

ไป๋ยี่เฟยตามเส้นทางในความจำของเขา ไม่นานก็มาถึงตรงหน้าต้นไม้เก่าแก่เหล่านั้น

มองดูต้นไม้สูงหกเจ็ดเมตรเหล่านั้น ไป๋ยี่เฟยพูดว่า “ไม่กี่วันก่อน เกือบตายอยู่ตรงนี้แล้ว”

ฉีฉีหัวเราะเย็นชา “ใช่ น่าเสียดาย”

ไป๋ยี่เฟยไม่สนใจคำพูดของฉีฉี แต่กลับพูดว่า “ผมรู้แล้ว ว่าทำไมสหพันธ์ธุรกิจถึงเลือกถมดินสร้างเกาะ”

“เพราะอะไร?” ฉีฉีมองไป๋ยี่เฟยถาม

ไป๋ยี่เฟยไม่ได้อธิบาย แต่ส่งสายตาให้กับเฉินห้าว

เฉินห้าวพยักหน้า หยิบบันไดออกมาจากกระเป๋า โยนไปที่กิ่งไม้

ทั้งสามคนเดินขึ้นไปจากบันได

เมื่อเฉินห้าวบินขึ้นไปแล้ว เห็นภาพที่อยู่ตรงหน้า รู้สึกตะลึงมาก

“โอ้พระเจ้า นี่มันอย่างกับถ่ายหนัง สุดยอด”

เฉินห้าวหยิบบันไดขึ้นมา วางเข้าไปในช่อง ทั้งสามคนก็เดินเข้าไปตามบันได

พวกเขาบินเข้าไปตามช่องแคบ ทางเข้าตามที่จำได้ยาวมาก แต่ครั้งนี้รู้สึกสั้นมาก อาจเป็นเพราะว่าร่างกายไม่ได้บาดเจ็บ

พวกเขาเดินไปประมาณสิบกว่านาที

บินเข้าไปในห้องโถงใหญ่ประมาณสองพันกว่าตารางเมตร ทั้งสามคนรู้สึกตะลึง

ไป๋ยี่เฟยกับฉีฉีเคยเห็นแล้ว แต่ได้มาเห็นอีกครั้ง ยังคงรู้สึกตะลึง

เฉินห้าวก็ยิ่งตะลึง เพราะเพิ่งเห็นเป็นครั้งแรก

“สติกลับมา รีบเก็บ”

ไป๋ยี่เฟยเรียกไปคำหนึ่ง เฉินห้าวก็รีบเรียกสติกลับมา เปิดกระเป๋า ด้านในเป็นกระเป๋าอีกสองใบ ยื่นให้กับไป๋ยี่เฟยกับฉีฉี

ฉีฉีรับกระเป๋ามาอย่างไม่เต็มใจ

สักพัก กระเป๋าทั้งสามใบก็ถูกใส่จนเต็ม แต่ละคนก็ใส่ประมาณห้าสิบกิโล

ต้องแบกกระเป๋าน้ำหนักห้าสิบกิโลบนตัว มันลำบากน่าดู

ดังนั้นไป๋ยี่เฟยพูดว่า “พวกเธอพักผ่อนตรงนี้ก่อน รอฉันกลับมา จากนั้นพวกเราก็กลับไป”

เฉินห้าวไม่เข้าใจ “พี่ พี่จะไปไหน?”