ซุปเปอร์มหาเศรษฐีหน้าใหม่ นิยาย บท 62

ตอนที่ 62

“......ตอนนี้ยังไม่มีตำแหน่ง” นายท่านหลี่จึงต้องตอบกลับ

หลี่ฝานถูกไล่ออกจากตำแหน่งของบริษัท เป็นเพราะเหตุผลเรื่องของหลี่เสว่ก่อนหน้านี้ จนตอนหลังจะต้องเข้าโรงพยาบาล

เพียงแต่ทุกคนรู้ดี ว่านายท่านหลี่เอ็นดูหลี่ฝานมาโดยตลอด ดังนั้นไม่ช้าก็เร็วตำแหน่งผู้จัดการทั่วไปก็จะต้องเป็นของหลี่ฝาน

หลินอี้ พูดด้วยความโกรธ “ให้คนไม่มีตำแหน่งมาเจรจากับพวกเรา นี่คือความจริงใจของพวกคุณหรือไง”

ห้องประชุมเงียบสงัดไปครู่หนึ่ง แทบต้องกลั้นหายใจ

“ไม่เห็นความจริงใจของพวกคุณเหมือนกัน...” หลี่ฝานตอบไปโดยไม่รู้ตัว

หลี่ต้าไห่จับมือหลี่ฝานไว้ “หุบปาก”

นายท่านหลี่ก็มีสีหน้าหมองคล้ำเช่นกัน กำลังจะพูดอะไรบางอย่าง ก็ได้เห็นหลินอี้ ลุกขึ้นยืน

“คุณคิดว่าคุณเป็นใคร คนไม่มีตำแหน่งคนหนึ่งกล้ามาพูดจากับผมแบบนี้หรือ คุณเข้ามาได้อย่างไรกัน ห้องประชุมเป็นที่อยู่ของคุณหรือไง” หลินอี้ มองไปยังหลี่ฝานอย่างเย็นชา “ในเมื่อพวกคุณหาคนมาเจรจากับพวกเราตามใจชอบ อย่างนั้นพวกเราก็คงไม่มีความจำเป็นต่อทำกันต่อแล้วล่ะ!”

คนของตระกูลหลี่ตกใจ รีบลุกขึ้นยืน

ในห้องทำงานของประธานกรรมการ ไป๋ยี่เฟยได้เห็นเหตุการณ์ฉากนี้ ทันใดนั้นก็ตบโต๊ะทันที

เมื่อกี้นี้ตอนที่หลี่ฝานต้องทำให้ครอบครัวของหลี่เสว่ต้องลำบากใจเขาก็คิดจะลงไป แต่ด้วยสถานการณ์ไม่เอื้ออำนวย จึงได้แต่อดทน ตอนนี้นิวซีกรุ๊ปก็ได้คำพูดนั้นกลับย้อนคืนแล้ว ไป๋ยี่เฟยรู้สึกผ่อนคลายเป็นพิเศษ อย่างไรก็ตามคนของนิวซีกรุ๊ปก็ดูจะชื่นชมมาก

หลิวจื่อหยุนก็คิดเช่นนี้ เมื่อกี้นี้ยังว่าพวกเขาไม่มีคุณสมบัติ ตอนนี้กลับถูกคนอื่นหาว่าไม่มีคุณสมบัติ ความรู้สึก การตบหน้าแบบนี้บอกได้คำเดียวเลยว่า เด็ด!

หลี่เฉียงตงไม่ได้ตอบสนองอะไรมากมาย ได้แต่เฝ้าดู

อย่างไรก็ตามหลี่เสว่ก็รู้สึกกังวลเล็กน้อย ตอนนี้กิจการผลไม้หลี่ซื่อกรุ๊ปเป็นแบบนี้ เธอเป็นผู้จัดการทั่วไป นี่จึงเป็นอีกความรับผิดชอบหนึ่ง

นายท่านหลี่ยิ้มอย่างจำยอม “ผู้จัดการหลิน ล้วนแต่เป็นเรื่องเข้าใจผิด คุณดูสิเขายังเด็กอยู่เลย เด็กเล็กไม่รู้เดียงสา......”

หลี่ฝานจ้องมอง “คุณปู่ ผม......”

“หุบปาก!”

หลี่ต้าไห่แทบอยากจะชกหลี่ฝานไปสักหมัดจริง ๆ

ปกติแล้วถูกตามใจจนเคยชิน จึงไม่เคยเห็นคนอื่นอยู่ในสายตา เวลาพูดจาจึงพูดอะไรที่หยิ่งผยองและไม่น่าฟัง ถ้าไม่ใช่คนผิดนี่สิแปลก!

ตอนนี้กิจการผลไม้หลี่ซื่อกรุ๊ป กำลังขอความเห็นใจให้ปล่อยพวกเขาไป ท่าทีการขอให้ช่วยแบบนี้ ใครจะมีความสุขเมื่อได้เห็น

“ผู้จัดการหลิน ก็แค่เด็กไม่รู้ประสาคนเดียว ไม่จำเป็นต้องไปเสียเวลากับเขา ในเมื่อทุกคนก็มากันพร้อมแล้ว นั่งลงพูดคุยกันจะดีกว่าไหม” หลี่เสว่ลุกขึ้นยืน แล้วพูดออกไปด้วยรอยยิ้ม

“ท่านผู้นี้คือ...” ผู้จัดการหลินมองไปยังหลี่เสว่

นายท่านหลี่ยังไม่พูดอะไร หลี่ฝานก็อ้าปากขึ้นอีกครั้ง

หลี่ต้าไห่จับกดหลี่ฝานที่กำลังจะลุกขึ้นไว้ทันที “แกนี่แม่งหุบปากเดี๋ยวนี้! ที่เพิ่งพูดไปเมื่อกี้ลืมแล้วหรือไง ถ้ายังพูดอีกประโยค ก็ไสหัวออกไป!”

นายท่านหลี่จ้องไปยังหลี่ฝาน แล้วพูดไปด้วยรอยยิ้มให้กับผู้จัดการหลิน “คนผู้นี้คือ...”

หลี่เสว่ไม่รอให้นายท่านหลี่พูดจบ ก็ปริปากพูดแนะนำตัวเอง “สวัสดีค่ะ ฉันเป็นผู้จัดการทั่วไปของกิจการผลไม้หลี่ซื่อกรุ๊ป ฉันชื่อหลี่เสว่”

พูดจบ หลินอี้ ก็นั่งกลับลงไป

หลี่เสว่ลุกจากด้านข้างเข้ามานั่งตรงกลาง และพูดอย่างชัดเจน “ไม่นานมานี้ บริษัทของคุณได้ทำการกดขี่กิจการผลไม้หลี่ซื่อกรุ๊ปของพวกเราอย่างหนัก ทำให้กิจการผลไม้หลี่ซื่อกรุ๊ปไม่สามารถรับมือได้ทัน และประสบความเสียหายอย่างหนัก แต่พวกเรากิจการผลไม้หลี่ซื่อกรุ๊ปกับบริษัทของพวกคุณไม่เคยก้าวก่ายกัน ในที่นี้จึงขอเป็นตัวแทนของกิจการผลไม้หลี่ซื่อกรุ๊ปถามคุณว่า อะไรเป็นสาเหตุให้บริษัทจึงต้องกดขี่กิจการผลไม้หลี่ซื่อกรุ๊ปแบบนี้”

“หรือจะเป็นเพราะมีความเข้าใจผิดอะไรกันระหว่างสองบริษัทหรือไม่ ถ้าหากเป็นเช่นนี้ ก็อยากจะขอให้บริษัทของคุณแจ้งให้ชัดเจน พวกเราจะได้อธิบายให้ชัดเจน อีกนัยหนึ่ง จะต้องทำอย่างไรเพื่อพลิกฟื้นสถานการณ์ตอนนี้ได้”

หลินอี้ ได้ฟังหลี่เสว่แล้วก็ไม่ได้รู้สึกโกรธ และยังพยักหน้า

“ก็แค่นั้นแหละ อย่างนั้นวันนี้ก็มาพูดกันให้ชัดเจน”

หลังจากทุกคนได้ยินคำพูดนั้น ก็นั่งตัวตรง ต้องการจะฟังว่าสรุปแล้วเพราะอะไรกันแน่ที่ทำให้นิวซีกรุ๊ปมุ่งเป้าไปยังกิจการผลไม้หลี่ซื่อกรุ๊ป

ไป๋ยี่เฟยที่อยู่ในห้องทำงานก็มีความกระตือรือร้น และก็มีความอยากรู้ในเรื่องนี้

“ผมจะขอเล่าเรื่องอะไรให้ทุกคนฟังก่อน” หลินอี้ กวาดสายตามองดูทุกคน สุดท้ายก็ไปหยุดอยู่ที่นายท่านหลี่

เมื่อทุกคนได้ยินก็ถึงกับผงะ

หลินอี้ รีบลุกขึ้นยืน และสละที่นั่งให้

หลี่เฉียงซึ่งอยู่ท่ามกลางสายตาของทุกคน นั่งลงในตำแหน่งของหลินอี้ด้วยสีหน้าปกติ

ภายในห้องทำงาน ไป๋ยี่เฟยถึงกับตกใจ

ทันใดนั้น ก็เริ่มคิดคาดเดาความคิดในใจของเขา......

ในห้องประชุม หลี่ฝานทั้งตกใจทั้งโกรธ “หลี่เฉียงตง คุณแม่งบ้าไปแล้วหรือไง ตำแหน่งตรงนั้นนายนั่งได้ที่ไหนกัน รีบลุกขึ้นเดี๋ยวนี้ อย่าทำให้กิจการผลไม้หลี่ซื่อกรุ๊ปของพวกเราต้องขายหน้า!”

เสียงพูดเพิ่งจะจบลง นายท่านหลี่ก็ตบไปที่เขา

“เพียะ!”

เสียงที่คมชัดนั้น ดังก้องทั่วห้องประชุม

หลี่ฝานปกปิดใบหน้า และมองไปยังนายท่านหลี่อย่างเหลือเชื่อ “คุณปู่......”

“หุบปาก! ถ้ายังขืนพูดอีกประโยคเดียว ก็ไสหัวออกไปจากตระกูลหลี่!”

นายท่านหลี่คิดอยากจะไปบีบคอหลี่ฝานขึ้นมาจริง ๆ

เขาทำธุรกิจมานานหลายปี ไม่ใช่คนโง่ หลี่เฉียงตงไปนั่งอยู่ในตำแหน่งของหลินอี้ อย่างสงบนิ่ง หมายถึงอะไร ไม่ต้องบอกก็รู้ได้ชัดเจนอยู่แล้ว

ในขณะนี้ หลี่เฉียงตงก็มองไปยังทุกคนด้วยรอยยิ้ม และพูดว่า “ผมขอแนะนำตัวใหม่อีกครั้งก็แล้วกันนะ ผมชื่อหลี่เฉียงตง”

หลี่ฝานจ้องมองไปยังหลี่เฉียงตง สายตานั้นบ่งบอกว่ากำลังพูดว่า กูรู้แล้วว่าชื่อหลี่เฉียงตง! จะมาบอกว่าชื่อหลี่เฉียงตงอีกทำแม่งอะไร”

จากนั้น หลี่เฉียงตงก็พูดต่อ “ผมเป็นประธานกรรมการของนิวซีกรุ๊ป หลี่เฉียงตง”

ในตอนนี้ ทุกคนที่นั่นนอกจากนายท่านหลี่ ล้วนแต่งุ่มง่าม

นายท่านหลี่คาดเดาไว้แล้ว แต่คนอื่นยังนึกไม่ถึง

หลิวจื่อหยุนก็ยิ่งรู้สึกสับสนมากขึ้น