ซุปเปอร์มหาเศรษฐีหน้าใหม่ นิยาย บท 644

บทที่ 644

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ไป๋ยี่เฟยก็ลุกขึ้นนั่ง และมองไปที่หลิ่วเชียนเชียน

หลิ่วเชียนเชียนดูเหมือนจะคล้ายกับเขามาก แต่เมื่อเขาต้องการหาเงาของตัวเองจากบนใบหน้าของเธอ แต่ก็ไม่สามารถพบได้

ในความเป็นจริงเขาโชคดีกว่าหลิ่วเชียนเชียนมาก เขาเป็นผู้ชายคนหนึ่ง แม้จะไม่มีพ่อแม่ เขาก็สามารถหาเงินเพื่อเลี้ยงดูตัวเองได้ แล้วไปเรียนมหาวิทยาลัย

หลังจากจบการศึกษา เขาก็ได้แต่งงานกับหลี่เสว่ แต่ความจริงแล้วพ่อแม่ผู้ให้กำเนิดของเขาแข็งแกร่งมาก

ความคิดของไป๋ยี่เฟยกระพือปีก และทันใดนั้นเขาก็ได้ตัดสินใจ “คุณไปเรียนต่อเถอะ ผมจะจ่ายค่าใช้จ่ายทั้งหมดให้ หลังจากเรียนจบแล้วผมก็สามารถช่วยคุณจัดหางานได้อีกด้วย”

“แต่ข้อแม้คือตอนนั้นผมยังมีชีวิตอยู่”

หลิ่วเชียนเชียนมองไปที่ไป๋ยี่เฟยด้วยความประหลาดใจ ไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่เธอได้ยินในตอนเมื่อกี้นี้เลย

การได้ไปเรียนต่อเป็นความฝันของเธอมาโดยตลอด และมันก็เป็นเหตุผลว่าทำไมเธอกับพี่หวงถึงอยากจะหาเงิน สำหรับพวกเขาแล้วมันยากเกินไปที่จะเก็บเงินก้อนนี้ครบจนได้

แต่สำหรับไป๋ยี่เฟยแล้ว มันเป็นเพียงเรื่องง่ายที่ใช้คำพูดเพียงประโยคเดียวเท่านั้น

ในเวลานี้ ก็มีสายเรียกเข้ามาจากจางหัวปิน

“ฟ่านกวางหมิงแห่งบาร์ฮุยหวงตายไปแล้ว เย่อ้ายก็หายตัวไป เย่ฮวนโกรธมาก และระดมกองกำลังทั้งหมดของเย่ซื่อกรุ๊ปเพื่อค้นหาข่าวของเย่อ้าย”

ตอนสุดท้ายก็ย้ำอีกครั้งว่า “เย่ฮวนกังวลจนเป็นบ้าไปแล้ว”

ความอดทนของเย่ฮวนแข็งแกร่งมากมาโดยตลอด อยู่ต่อหน้าของไป๋ยี่เฟย เย่ฮวนเปิดเผยเพียงแค่ความแข็งแกร่งทางการเงินของตัวเอง แต่ไป๋ยี่เฟยก็รู้ว่าเย่ฮวนไม่ใช่คนที่ง่ายเลย

เนื่องจากเย่อ้ายหายตัวไปในครั้งนี้ ในที่สุดเย่ฮวนก็ไม่สามารถอดทนได้อีกต่อไปแล้ว

การหายตัวไปในครั้งนี้แตกต่างจากการถูกไป๋ยี่เฟยจับตัวไปในครั้งที่แล้ว เพราะเย่ฮวนรู้ว่าไป๋ยี่เฟยจะไม่ฆ่าเย่อ้ายแน่นอน ดังนั้นเขาจึงไม่ได้กังวลมากในเวลานั้น

ในครั้งนี้มันแตกต่างออกไปอย่างแท้จริง ไม่รู้ตัวตนของอีกฝ่าย รู้จุดประสงค์ของอีกฝ่าย และยิ่งไปกว่านั้น ฟ่านกวางหมิงที่จับตัวเย่อ้ายไปถูกฆ่าตายแล้ว สามารถจินตนาการได้ว่า ในครั้งนี้จะอันตรายแค่ไหนกัน

หลังจากวางสายโทรศัพท์ ไป๋ยี่เฟยก็หยิบบัตรธนาคารออกมา และยื่นให้หลิ่วเชียนเชียน และพูดอย่างจางๆ ว่า “ต่อไปไม่ต้องไปทำงานแบบระบำนางฟ้าแล้ว ไปเรียนต่อให้ดีๆ เถอะ เงินในบัตรธนาคารใบนี้เพียงพอสำหรับค่าใช้จ่ายที่คุณไปเรียนมหาวิทยาลัยทั้งหมดแล้ว”

หลิ่วเชียนเชียนจ้องมองไปที่ไป๋ยี่เฟยด้วยดวงตาที่เบิกกว้าง น้ำตาเอ่อล้นออกมา เธอไม่รู้จะพูดอะไรเพื่อแสดงความขอบคุณของตัวเองเลย

ไป๋ยี่เฟยเปลี่ยนเสื้อผ้าตัวเองอีกครั้ง และกะว่าจะจากไป เมื่อเขาเดินไปถึงที่ประตู ทันใดนั้นเขาก็พูดกับหลิ่วเชียนเชียนว่า “ค่าห้องสี่ห้องที่ติดเรียงกันนี้ ผมได้จ่ายเงินไปเรียบร้อยแล้ว สามารถให้พวกคุณอยู่ได้จนถึงวันมะรืนนี้”

หลิ่วเชียนเชียนรู้สึกซาบซึ้งมาก จึงรีบวิ่งเข้าไป “พี่ใหญ่ คุณช่วยบอกชื่อของคุณแก่ฉันหน่อยได้ไหม?”

“ไป๋ยี่เฟย” ไป๋ยี่เฟยผงะ และตอบอย่างจางๆ

หลังจากพูดเสร็จเขาก็ออกจากห้องไป

หลังจากได้เห็นจางหัวปินและเฉินอ้าวเจียว ไป๋ยี่เฟยก็พูดโดยตรงว่า “เรากลับไปที่เมืองเทียนเป่ยกันเถอะ”

จางหัวปินประหลาดใจมาก “ไม่ไปพบกับหลี่จู้เหรอ?”

“ตอนนี้เมืองเป่ยไห่กำลังเกิดความวุ่นวาย เราก็ไม่จำเป็นต้องไปเข้าร่วมความวุ่นวายนี้แล้ว” ไป๋ยี่เฟยพูดพร้อมกับส่ายหัว

ไป๋ยี่เฟยและพรรคพวกกลับไปที่เมืองเทียนเป่ยในชั่วข้ามคืน

เมื่อไป๋ยี่เฟยจากไป พี่หวงและคนอื่นๆ ก็รีบวิ่งเข้าไปในห้องที่ไป๋ยี่เฟยเคยอยู่ก่อนหน้านี้

เมื่อเข้าไปข้างในพวกเขาก็เห็นหลิ่วเชียนเชียนที่ยืนอึ้งอยู่ พี่หวงคิดว่าเกิดอะไรขึ้นเมื่อเห็นเช่นนี้ จึงรีบวิ่งเข้าไป พูดด้วยความรู้สึกที่ละอายใจมาก “เชียนเชียน เขา..........เขาทำอะไรคุณใช่ไหม.............

เมื่อพูดถึงตอนสุดท้ายก็ไม่สามารถพูดออกได้อีก เสียงของเขาสั่นและกลัว แล้วก็กอดหลิ่วเชียนเชียนไว้เบาๆ “มันเป็นความผิดของผมทั้งหมด ผมเองทั้งหมด............”

หลิ่วเชียนเชียนกลับมามีสติ และเห็นใบหน้าของพี่หวงที่เต็มไปด้วยความรู้สึกผิด รู้ว่าเขากำลังเข้าใจผิด และมอบบัตรธนาคารให้พี่หวงทันที “พี่หวง ดูสิ”

“นี่.........” หลังจากเห็นบัตรธนาคารพี่หวงไม่พอใจอย่างที่หลิ่วเชียนเชียนคาดหวัง แต่กลับรู้สึกผิดมากยิ่งขึ้น และใบหน้าของเขาก็ซีดลงมาก “นี่คือ.........”

“เงินไง!” หลิ่วเชียนเชียนกล่าว

พี่หวงเงียบไป

จากนั้นพี่หวงก็ค่อยๆ ลดศีรษะลง และพูดโทษตัวเองว่า “เชียนเชียน ผมขอโทษ! มันเป็นความผิดของผมทั้งหมด ผมไม่ได้ดูแลคุณให้ดี ผมผิดต่อพี่ชายของคุณ มันเป็นความผิดของผมทั้งหมด..........”

จากนั้นพี่หวงก็โยนบัตรธนาคารลงบนพื้นอีกครั้งด้วยความโกรธ และพูดว่า “แม่งเอ๊ย! กูจะสู้ตายกับเขา!”

หลังพูดจบก็จะวิ่งออกไปทันที

หลิ่วเชียนเชียนรู้สึกตะลึงเล็กน้อย