ซุปเปอร์มหาเศรษฐีหน้าใหม่ นิยาย บท 69

ตอนที่ 69

นักฆ่าเอียงศีรษะ เพื่อหลบหมัด

ไป๋หู่ก็ชกหมัดออกไปอีกครั้ง

นักฆ่าไม่สามารถหลบได้ทัน หมัดนั้นฟาดลงไปบนหน้าของเขา พ่นเลือดออกมาจากปาก พร้อมกับฟันสองซี่

ไป๋ยี่เฟยขู่เสียงฟู่ออกไป เขารู้สึกเจ็บแทนนักฆ่า

นี่เป็นครั้งแรกที่นักฆ่าถูกต่อยจนเป็นแบบนี้ จึงโกรธขึ้นในทันที

ทันใดนั้นก็ระเบิดอารมณ์ขึ้น ทำให้เขาเขย่าตัวให้ไป๋หู่ออกไป จากนั้นก็ถีบไปยังไป๋หู่อย่างรวดเร็ว

ดวงตาของไป๋หู่ลดลงเล็กน้อย มืออีกข้างหนึ่งก็จับเท้านั้นได้อย่างง่ายดาย ในเวลาเดียวกัน จากนั้นก็ยกขาถีบไปยังนักฆ่า

เมื่อนักฆ่าเห็นดังนั้น จึงผลักร่างของไป๋หู่ออก และหันกลับไปด้านหลัง

และวิ่งหนีไป

“ทำไมใจเสาะขนาดนี้” ไป๋ยี่เฟยเห็นนักฆ่าจากไปแล้ว ก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก จากนั้นก็ปิดแผลที่หน้าท้องของตนเอง อดไม่ได้ที่จะต้องล้มลงไปนั่งกับพื้น เหงื่อไหลออกเต็มหน้าผาก

หลี่เสว่เห็นดังนั้นก็เข้าไปกอดไป๋ยี่เฟยด้วยความเป็นห่วง “คุณเป็นอย่างไรบ้าง เจ็บมากหรือเปล่า ฉันจะโทรเรียก 120......”

พูดจบ หลี่เสว่หยิบโทรศัพท์ออกมาด้วยมือที่สั่นเทา

ไป๋ยี่เฟยรีบคว้ามือของหลี่เสว่ และพูดว่า “ไม่เป็นไร แค่คุณกอดเอาไว้ก็พอแล้ว”

ในความเป็นจริงอาการบาดเจ็บไม่ได้รุนแรงมาก แต่ตอนนี้หลี่เสว่กอดเขาเอาไว้ครึ่งหนึ่ง อุณหภูมิจากร่างกายของเธอทำให้ไม่รู้สึกหนาว แม้แต่ความเจ็บปวดก็บรรเทาลงไปไม่น้อย นอกจากนี้ นี่ก็เป็นโอกาสที่หาได้ยากสำหรับการได้ใกล้ชิดกัน

ไป๋หู่ที่ยืนยังยืนอยู่ที่เดิมมองดูไป๋ยี่เฟยด้วยสีหน้าที่นิ่งเฉย และพูดไปเบา ๆ “แผลเล็กน้อยแค่นี้เอง ไก่อ่อน!”

ไป๋ยี่เฟยเหลือบไปมองหลี่เสว่อย่างรู้สึกผิด

“เป็นแผลเล็กน้อยจริงไหม” หลี่เสว่ถามด้วยความกังวล

ไป๋หู่ส่งเสียงฮึมขึ้นมา กลับหลังหันเดินออกไปแล้ว

จากนั้น หลี่เสว่ก็ช่วยประคองไป๋ยี่เฟยให้ลุกขึ้น จากนั้นก็ลงไปชั้นล่างเพื่อเรียกรถ ไปโรงพยาบาล

พันแผลเสร็จแล้ว ก็ไปยังห้องผู้ป่วย หลี่เสว่นั่งลงอยู่ข้างๆ สายตามองไปยังไป๋ยี่เฟย

“คุณ มองผมอยู่อย่างนั้นทำไม มีอะไรที่หน้าผมหรือ” ในความเป็นจริงไป๋ยี่เฟยยังคงเพลิดเพลินอยู่กับสายตาของหลี่เสว่ แต่การจ้องมองจองหลี่เสว่เหมือนกำลังสำรวจอะไร ทำให้เขารู้สึกร้อนตัว

หลี่เสว่พูดอย่างจริงจัง “พูดตามตรง ช่วงนี้คุณดูลึกลับขึ้นเรื่อย ๆ ฉันยิ่งไม่เข้าใจคุณขึ้นเรื่อย ๆ”

หัวใจของไป๋ยี่เฟยก็รู้สึก ”กระตุก” แล้วเขาก็พูดไปพร้อมกับยิ้มแห้ง “มีอะไรที่ไหนกัน ทุกวันนอกจากไปทำงาน ก็อยู่กับคุณตลอดไม่ใช่หรือ”

หลี่เสว่พูดอย่างจริงจัง “อย่างนั้นทำไมถึงมีนักฆ่ามาฆ่าคุณล่ะ”

“เอ่อ......” ไป๋ยี่เฟยทำแกล้งโง่ “ผมก็ไม่รู้เหมือนกันนะ!”

หลี่เสว่รู้สึกฉุน และถามขึ้นอีก “แล้วคนที่รีบเข้ามาช่วยเราคนนั้นเขาเป็นใคร”

“ผมก็ไม่แน่ใจนะ......” ไป๋ยี่เฟยส่ายหน้าและแกล้งทำไม่รู้เรื่องต่อไป

หลี่เสว่ทำอะไรไม่ถูก สุดท้ายก็ได้แต่ถอนหายใจ “โอเค! คุณคงจะไม่มีศัตรูอื่นที่ไหนเลยใช่ไหม”

“ไม่มี” ไป๋ยี่เฟยยิ้มและส่ายหน้า

“ในกรณีนี้ ฉันพอจะรู้แล้วว่าเป็นใคร” หลี่เสว่พูดด้วยใบหน้าที่ดูจริงจัง

ไป๋ยี่เฟยงุนงง “เอ๊ะ”

“คุณพักผ่อนให้ดีเถอะ! เดี๋ยวฉันไปซื้อของกินมาให้คุณ” หลี่เสว่พูดเบาๆ

ไป๋ยี่เฟยเห็นดังนั้นแม้ว่าจะสงสัย แต่ก็พูดไปได้แค่เอ๊ะคำเดียว

หลี่เสว่ออกจากห้องไป ก็ตรงไปยังข้างถนน เรียกรถแท็กซี่ออกไป