ซุปเปอร์มหาเศรษฐีหน้าใหม่ นิยาย บท 70

ตอนที่ 70

“เป็นไปไม่ได้!”

หลี่เสว่ไม่ได้ต้องการปฏิเสธในทันที

“ไป๋ยี่เฟยไม่ใช่คนแบบนั้น”

หลิ่วจาวเฟิงกล่าวต่ออย่างเฉยเมย “เสว่เอ๋อ อย่างที่บอกไปคนเรารู้หน้าไม่รู้ใจ คุณจะรู้ได้อย่างไรว่าเขาไม่ใช่คนแบบนั้น”

หลี่เสว่ขมวดคิ้ว ใบหน้าที่ผ่อนคลายของเธอก็เคร่งขรึมขึ้นมาอีกครั้ง พูดกับหลิ่วจาวเฟิงว่า “หลิ่วจาวเฟิง ไป๋ยี่เฟยเป็นสามีของฉัน ฉันไม่อนุญาตให้คุณมาดูถูกเขา!”

หลิ่วจาวเฟิงตะคอกเบา ๆ “เขาไม่คู่ควรกับคุณเลย!”

“คู่ควรหรือไม่คู่ควร คุณเป็นคนนอกเกี่ยวอะไรด้วย!”

พูดจบ หลี่เสว่ก็ต้องการจะออกไปจากสำนักงาน

แต่ในเวลานี้ หลิ่วจาวเฟิงกลับก้าวไปหน้าเธอแล้วขวางประตูไว้ ยิ้มขึ้นด้วยใบหน้าที่เข้มขรึม “เชื่อผม เขาไม่คู่ควรกับคุณจริง ๆ เพราะ......”

“เป็นเพราะมีผมคนเดียวเท่านั้นที่คู่ควรกับคุณ!”

“คุณหมายความว่าอย่างไร” มองไปยังความเปลี่ยนแปลงบนใบหน้าของหลิ่วจาวเฟิง หลี่เสว่ก็อดไม่ได้ที่จะตื่นตระหนก

หลิ่วจาวเฟิงก็พูดขึ้นอย่างโกรธเกรี้ยว “เสว่เอ๋อ ผมชื่นชอบคุณขนาดนี้ คุณกลับไม่เคยหันมามองผมบ้างเลย! แต่ไอ้ห่วยไป๋ยี่เฟยนั่นคือตัวอะไร ผมเริ่มชอบมาตั้งแต่อยู่มหาวิทยาลัย ถ้าไม่ใช่เพราะไป๋ยี่เฟย ผมก็คงจะได้อยู่กับคุณไปแล้ว! คุณยังจะถามคำถามไร้สาระแบบนั้นกับผมอีกหรือ”

ในขณะที่พูด หลิ่วจาวเฟิงก็ผลักตัวหลี่เสว่ลงไปบนโซฟา

“ผมรู้สึกว่าคุณนี่พูดดี ๆไม่ยอมทำตาม ก็คงต้องใช้กำลังบังคับ รอให้ผมได้คุณมาก่อน ผมจะคอยดูว่าไป๋ยี่เฟยนั่นจะทำอะไรผมได้อีก”

หลี่เสว่กำลังตกใจกลัวกับการกระทำของหลิ่วจาวเฟิง เธอต้องการจะขัดขืน ต้องการที่จะลุกจากโซฟา แต่ทันใดนั้นก็ปรากฏว่าตนเองไร้เรี่ยวแรง ราวกับเธอกำลังป่วยหนัก ทั่วทั้งร่างไม่มีเรี่ยวแรงเลยแม้แต่น้อย

จู่ ๆ เธอก็เริ่มเสียใจขึ้นมา เสียใจภายหลังที่ไม่เชื่อฟังคำพูดของไป๋ยี่เฟย

ไป๋ยี่เฟยเคยบอกไว้ว่าหลิ่วจาวเฟิงเป็นบุคคลอันตราย แต่ตอนก่อนหน้านี้ เธอยังคิดแค่ว่าเป็นเพราะไป๋อี่เฟยหึงหวงจึงพูดเช่นนั้น เธอคิดอย่างไร้เดียงสาไปได้ว่าหลิ่วจาวเฟิงเป็นสุภาพบุรุษ

“คุณ คุณให้ฉันดื่มอะไรเข้าไป” หลี่เสว่ก็ตระหนักได้ในที่สุดว่ามีบางอย่างผิดปกติ จึงคิดถึงน้ำแก้วนั้น

ตอนนี้อยากจะตบตัวเองด้วยความเกลียด ทำไมถึงได้โง่แบบนี้ เมื่อสองนาทีก่อนยังคงเชื่อว่าหลิ่วจาวเฟิงเป็นสุภาพบุรุษ ไม่ใช่คนร้ายที่เลวทราม!

หลิ่วจาวเฟิงตะคอกใส่ ถอดเสื้อโค้ตของตนเองออก โยนลงไปบนพื้น “วันนี้วันนี้กูแม่งจะทำให้มึงได้รู้ ว่ากูแข็งแกร่งกว่าไป๋ยี่เฟยเป็นร้อยเท่า”

หลี่เสว่กลัวมาก แต่ตอนนี้เธอไม่มีแรงแม้แต่จะต่อต้าน ดวงตาก็แดงก่ำด้วยความกังวล

“หลิ่วจาวเฟิง! คุณจะทำแบบนี้ไม่ได้นะ!” หลี่เสว่พูดอย่างตื่นตระหนก “ฉันเป็นภรรยาของไป๋ยี่เฟย คุณจะทำแบบนี้ไม่ได้!”

“ห๊ะ!” หลิ่วจาวเฟิงพูดด้วยความรังเกียจ “ไอ้ไป๋ยี่เฟยมันคือตัวอะไร เขาไม่คู่ควรกับคุณเลย! มีแค่ผม ผมถึงจะคู่ควร! เขาเป็นแค่เศษขยะ! ถ้าได้รู้ว่าผมจัดการคุณแล้วละก็ เขาคงไม่กล้าจะทำอะไร! ไม่น่าว่าอาจจะยินดีที่จะแลกคุณเป็นเงินค่าขนมก็ได้!”

“สามีของฉันไม่ใช่ขยะ!” หลี่เสว่โต้กลับเสียงดัง

หลิ่วจาวเฟิงนั่งลงมา จากนั้นก็ยื่นมือไปปลดเสื้อผ้าของหลี่เสว่

“เป็นขยะหรือเปล่า ใจเขาเองนั่นแหละรู้ดีที่สุด!”

หลี่เสว่ต้องการจะหยุดยั้งหลิ่วจาวเฟิง แต่ตนเองไม่มีแรงไปทั้งร่าง แม้แต่มือก็ยังยกไม่ขึ้น ทันใดนั้นก็ส่งเสียงครวญคราง “หลิ่วจาวเฟิง......คุณหยุดนะ! หยุดเดี๋ยวนี้”

แต่อาหารอร่อยกำลังอยู่ใกล้ริมฝีปากแล้ว จะปล่อยไปได้อย่างไรกัน

“กริ้งๆๆ.....” ทันใดนั้นเสียงโทรศัพท์ในสำนักงานก็ดังขึ้น

หลิ่วจาวเฟิงหยุดชั่วคราว เอื้อมมือไปรับโทรศัพท์ แล้วตะโกนเสียงดัง “เฮ้ มีอะไรก็รีบพูดมา”

แต่โทรศัพท์นั้นกลับพูดอย่างกระตือรือร้น “เจ้านาย.....มีคนบุกรุกมาในบริษัท!”

หลิ่วจาวเฟิงตกตะลึง “บุกรุกหรือ”

พูดจบก็ตรงไปเปิดคอมพิวเตอร์ ตรวจสอบจากหน้าจอ

ชายคนหนึ่งในชุดผู้ป่วยปรากฏตัวขึ้นมาในจอภาพ ข้างกายของเขามีคนตัวใหญ่สูงร้าวหนึ่งเมตรเก้าสิบมาด้วย คนที่มาคือไป๋ยี่เฟยและไป๋หู่！

รอบเขาของทั้งสองคน มีเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยอยู่เจ็ดแปดคน

หลิ่วจาวเฟิงตะโกนไป “ขวางเขาให้ได้! เรียกคนมาเพิ่มอีก! ต้องขวางเขาไว้ให้ได้! ฆ่าให้ตายเลยก็ได้ไม่เป็นไร!”