ซุปเปอร์มหาเศรษฐีหน้าใหม่ นิยาย บท 71

บทที่ 71

ไป๋ยี่เฟยมองผู้ชายตรงหน้าอย่างเย็นชา

ชายคนนั้นยังคงพูดอย่างอวดดี“จุ๊ๆ พวกคุณไม่รู้จักที่ต่ำที่สูงซะจริงๆ ที่นี่คือหลิ่วซื่อกรุ๊ป พวกคุณ......”

“เพี๊ยะ！”

ไป๋ยี่เฟยตบไปหนึ่งฉาด

“ไร้สาระจริงๆ！”

ไป๋ยี่เฟยมือหนักไม่เบา ชายคนนั้นชะงักอึ้งไป จากนั้นก็โมโห“สารเลว！ฉันจะจัดการให้ตายเลย！”

พูดจบชายคนนั้นก็ถีบไปหนึ่งที

น่าเสียดาย ขณะที่กำลังยกเท้าขึ้นมานั้น โดนไป๋หู่ถีบเข้ากลางอกจนกระเด็นออกไปพอดี

“อ้ะ！โอ๊ย！”

ชายคนนั้นกระเด็นออกไปชนกับหลายๆคน จนล้มลงไปกองกับพื้นด้วยกัน

ชายคนนั้นหมดสติไป

ส่วนอีก20-30คนที่เหลือต่างพากันงง

ชายคนนี้เป็นบอดี้การ์ดของคุณชายหลิ่วไม่ใช่เหรอ？

เมื่อครู่บอกว่าเป็นเทควันโดสายดำไม่ใช่เหรอ？

โดนถีบไปทีหนึ่งก็สลบซะแล้ว？แม่งล้อกันเล่นใช่ไหมเนี่ย？

ทุกคนต่างพากันถอยหลัง

ไป๋ยี่เฟยมองคนพวกนั้นด้วยสายตาที่แน่วแน่

แต่ในวิดีโอของห้องทำงาน หลิ่วจาวเฟิงเมื่อเห็นฉากนี้หลิ่วจาวเฟิงก็ตะลึง

ผู้ชายผมยาวคนนั้นเป็นบอดี้การ์ดของเขา เป็นถึงนักเทควันโดสายดำขั้นที่แปด มีกำลังมากมาย แต่กลับโดนผู้ชายที่อยู่ด้านหลังไป๋ยี่เฟย ถีบจนเป็นลมไปในครั้งเดียว นี่มันบ้าไปแล้ว？

หลี่เสว่ตกใจเช่นกัน แต่สีหน้าดีกว่าหลิ่วจาวเฟิงมาก ความเก่งกาจของไป๋หู่เธอเพิ่งรู้เมื่อไม่นานมานี้เอง

ขณะนี้ ในวิดีโอไม่รู้ว่าใครตะโกนขึ้น“เรามีคนเยอะ กลัวอะไรกัน？เราบุกพร้อมกัน！”

เมื่อดูถึงตอนนี้หลี่เสว่ก็เป็นกังวล

คนเยอะขนาดนี้ ถึงไป๋หู่จะเก่งแค่ไหน แต่เขามีแค่คนเดียว ถ้าหาก......

จากนั้นฉากต่อมาทำให้หลี่เสว่ตกใจจนอ้าปากค้าง แต่คนที่ตกใจยิ่งกว่าคือหลิ่วจาวเฟิง

เห็นคน20-30คนนั้นกำลังตะลุมบอนไป๋หู่

ไป๋หู่ไม่หลบ ปล่อยให้คนพวกนั้นทำร้ายเขา เขายังคงอยู่ตรงนั้นไม่ขยับไปไหนแม้แต่น้อย

คนเหล่านั้นตกตะลึง ยิ่งต่อสู้ยิ่งหมดกำลัง

ไป๋หู่ตะเบ็งเสียงออกมา แล้วยกมือขึ้นทั้งสองข้าง จนพวกนั้นกระเด็นออกไป แล้วเตะออกไปอีกที

ทุกคนตกตะลึง

นี่แข็งแกร่งเกินไปแล้ว？

ไม่นานนัก คน20-30คนนั้นต่างล้มกันหมด ไม่เหลือแม้แต่คนเดียว

ไป๋ยี่เฟยข้ามทุกคนที่ขวางทางอย่างไรความรู้สึก แล้วเดินไปที่ลิฟท์

ณ ห้องทำงาน เมื่อหลิ่วจาวเฟิงเห็นฉากนี้ก็ลนลาน เขาหยิบเสื้อโค้ทของตน เดินพลางพูดอย่างดุดัน：“เสว่เอ๋อ คุณคอยดูเถอะ อีกไม่นานผมจะให้ไป๋ยี่เฟยกลับมาเป็นไอ้เศษขยะอย่างที่มันเคยเป็น”

หลี่เสว่จ้องหลิ่วจาวเฟิงด้วยความอ่อนแรง เหมือนจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ไม่ทันได้พูดหลิ่วจาวเฟิงก็วิ่งออกไปแล้ว

หลิ่วจาวเฟิงออกมาได้ไม่นาน ไป๋ยี่เฟยก็ถีบประตูห้องทำงานเข้ามา และเห็นหลี่เสว่ที่นอนอยู่บนโซฟา

“เสว่เอ๋อ……”ไป๋ยี่เฟยรีบเข้าไปอุ้มหลี่เสว่ เห็นว่าเธออ่อนแรง จึงถามอย่างเป็นกังวล：“คุณเป็นอะไรไหม？”

หลี่เสว่ส่ายหน้า ทันใดนั้นก็เห็นชุดผู้ป่วยตรงท้องของไป๋ยี่เฟย จึงรู้ได้ว่าแผลเปิด ในใจก็รู้สึกผิด เธออยากพูดแต่ไม่มีแรงจะพูด จากนั้นตาก็ปิดลง และไม่รับรู้อะไรอีกเลย

และในขณะนั้นมีเสียงไซเรนดังมาจากนอกตึก