ซุปเปอร์มหาเศรษฐีหน้าใหม่ นิยาย บท 73

บทที่ 73

“ได้ ไม่มีปัญหา！”หวังโหลวเต็มไปด้วยความแค้น“หมาตัวนี้กล้าลบหลู่พี่สะใภ้ ไม่จัดการมันฉันก็ไม่ใช่สกุลหวัง！”

อีกด้านหนึ่ง หลังจากหลิ่วจาวเฟิงหนีไปเขาก็ไปหาหลิ่วเซียวเหยาพี่รองของเขา

ห้องทำงานหลิ่วซื่อกรุ๊ป

“พี่รอง ครั้งนี้พี่ต้องช่วยผม！พี่ไม่เห็นเหรอว่าไป๋ยี่เฟยนั่นอวดดีเกินไปแล้ว แล้วก็เจ้าบึ้กนั่นของมันอีก นี่มันบ้าชัดๆ คนคนเดียวทำร้ายคน20-30คนได้ในพริบตา！”หลิ่วจาวเฟิงฟ้องหลิ่วเซียวเหยา

หลิ่วเซียวเหยาได้ยินแล้วขมวดคิ้ว “คนคนเดียวทำร้ายคน20-30คน？”

หลิ่วจาวเฟิงพยักหน้า“ผมเห็นกับตา！”

หลิ่วเซียวเหยาครุ่นคิดครู่หนึ่ง แล้วเอ่ยขึ้น：“ทำไมไป๋ยี่เฟยพาคนมาบุกถึงบริษัท？”

หลิ่วจาวเฟิงกลอกตาไปมา“เพราะมันบ้าไง ทั้งๆที่รู้ว่าตัวเองเป็นแค่เศษขยะ ไม่มีประโยชน์อะไร ยังคิดว่าตัวเองเป็นสามีหลี่เสว่จริงๆ”

“อีกอย่าง ผมกับหลี่เสว่เป็นเพื่อนกัน วันนั้นเห็นเธออารมณ์ไม่ดีจึงปลอบใจ ไป๋ยี่เฟยเห็นเข้าก็เข้าใจผิดพวกเรา หลังจากนั้นก็คือวันนี้ หลี่เสว่มาพบผมเพื่อคุยธุระ แต่ใครจะไปคิดว่าไป๋ยี่เฟยจะพาคนบุกมาอย่างกับคนบ้า ไม่เกรงใจหลิ่วซื่อของเราแม้แต่น้อย！”

“พี่รอง พี่รู้จักพี่เตาไม่ใช่เหรอ？พี่เรียกพี่เตามาดีไหม？เจ้าบึ้กนั่นสู้ไม่ได้แน่นอน！”

หลิ่วเซียวเหยามองหลิ่วจาวเฟิง พูดอย่างยิ้มเยอะ：“หลี่เสว่มาคุยธุระกับแกจริงๆงั้นเหรอ？”

หลิ่วจาวเฟิงชะงัก“พี่รอง แน่นอนว่ามาคุยธุระหน่ะสิ ไม่งั้นจะมาทำไม？”

“คุยธุระ？แกคงไม่คุยไปคุยมาแล้วทำอะไรใช่ไหม？”หลิ่วเซียวเหยาไม่เชื่อคนอย่างหลิ่วจาวเฟิง

หลิ่วจาวเฟิงได้ยินแล้วทำตัวไม่ถูก แต่ก็ไม่ยอมรับ“พี่รอง ดูพูดเข้า คุยธุระก็คุยธุระสิ จะทำอย่างอื่นทำไมกัน？”

หลิ่วเซียวเหยาตอบรับ แล้วไม่พูดอะไรมาก“ช่างเถอะ ฉันไม่อยากรู้ว่าแกทำหรือไม่ทำ แต่ในเมื่อเขากล้าลองดีกับตระกูลหลิ่วของเรา ไม่เห็นตระกูลหลิ่วอยู่ในสายตา ฉันจะช่วยแกสั่งสอนเขาเอง！”

“ขอบคุณพี่รองมาก！”หลิ่วจาวเฟิงยิ้ม พอใจมาก ไป๋ยี่เฟย！แกตายแน่！

พลบค่ำ เลิกงานไป๋ยี่เฟยก็ขับรถกลับบ้าน แต่ขณะขับรถกลับบ้านโดนรถคาเยนน์คันหนึ่งมาขวางทาง

จากนั้นมีผู้ชายใส่แว่นดำ สวมชุดสูทสีดำลงมาจากรถ มาเคาะกระจกรถไป๋ยี่เฟย

ไป๋ยี่เฟยลดกระจกลง มองชายชุดสูทคนนั้น

“เจ้านายของเราอยากพบคุณ”

ไป๋ยี่เฟยขมวดคิ้ว มองไปยังรถคาเยนน์คันนั้น ด้านในมีผู้ชายอายุราว30กว่าๆนั่งอยู่ คล้ายหลิ่วจาวเฟิงมาก ไม่ต้องคิดเลย คงเป็นคุณชายคนรองของหลิ่วซื่อกรุ๊ปแน่ๆ หลิ่วเซียวเหยา

“แล้วไงต่อ？”ไป๋ยี่เฟยพูดอย่างไม่แยแส

ชายชุดสูทชะงักไปครู่หนึ่ง จากนั้นทำหน้าเคร่งขรึมพูด：“ไม่ยังไงต่อ เจ้านายของเราอยากเจอคุณ”

“อ่อ ฝากบอกเจ้านายพวกแกว่าฉันยุ่งมาก ไม่ว่าง”ไป๋ยี่เฟยพูดอย่างเย็นชา

ชายชุดสูทได้ยินเช่นนั้นก็โมโห“คำเชิญของเจ้านายเรา ไม่เคยมีใครกล้าปฏิเสธ！”

ไป๋ยี่เฟยสตาร์ทรถ แล้วขับออกไป

กลับมาในรถ หลิ่วเซียวเหยาถามอย่างงุนงง：“เขาพูดอะไร？”

ชายชุดสูทพูด：“เขาบอกว่าไม่ว่าง”

“หึ！”หลิ่วเซียวเหยายิ้มดูถูก“ตามไป”

10นาทีต่อมา รถคาเยนน์ตามรถไป๋ยี่เฟยไป ทำให้ไป๋ยี่เฟยต้องหยุดรถอีกครั้ง

รถทั้งสองคันจอดข้างทาง