ซุปเปอร์มหาเศรษฐีหน้าใหม่ นิยาย บท 83

บทที่ 83

“แกรู้ไหมว่า แกทำให้หลิ่วซื่อสูญเสียไปเท่าไหร่? ไอ้ไร้ประโยชน์!”หลิ่วหลงหัวใจของเขาเต็มไปด้วยการบีบรัด

พูดจบเขาก็เดินออกไปโดยไม่หันกลับมามอง

ในที่เกิดเหตุเหลือเพียงพี่ชายรองอย่าง หลิ่วเซียวเหยา เดินไปตรงหน้า แล้วปลอบใจ: “น้องสาม รอบนี้เรื่องนี้ทำเกินไปจริงๆ พ่อก็ต้องโกรธก็เรื่องธรรมดา รออีกไม่กี่วันก็คงดีขึ้น”

“พี่ชายรอง แล้วเรื่องอุตสาหกรรมที่เป็นของผมล่ะ......”หลิ่วจาวเฟิงยังคงกังวลกับเรื่องนี้มากที่สุด

ดวงตาของหลิ่วเซียวเหยากะพริบเล็กน้อย แล้วถอนหายใจ: “พวกเราไม่สามารถเอาชนะโหวจวี๋ได้....”

……

ไป๋ยี่เฟยเดินออกจากอาคาร ไป๋หู่เดินไปที่เบาะคนขับ ขณะที่ไป๋ยี่เฟยกำลังจะขึ้นรถไอ้หน้าแผลมีดก็เดินเข้ามา

“เจ้านายครับ คุณดูนี่ครับ.....”

ไป๋ยี่เฟยเข้าใจความหมายของไอ้หน้าแผลมีด เปิดประตูรถไปด้วยพร้อม พูดไปด้วย: “หกล้าน ฉันจะรีบจัดการโอนให้นายทันที”

“โอเคครับ ขอบคุณเจ้านายมากครับ เดินทางปลอดภัยนะครับเจ้านาย ”ไอ้หน้าแผลมีดพยักหน้าและโค้งคำนับ

เมื่อเห็นรถออกไปไกล ก็มีลูกน้องคนหนึ่งวิ่งมา ถามด้วยความไม่เข้าใจ: “พี่เตา เราก็สามารถหาเงินได้มากกว่านี้ งั้น.....”

ถ้าเกิดเมื่อกี้ฆ่าไป๋ยี่เฟย พวกเขาสามารถเรียกเงินไปสิบล้าน หรือแม้แต่ยี่สิบล้าน ยังไงก็ได้เงินมากกว่าหกล้าน

ไอ้หน้าแผลมีดมองไปที่ลูกน้อง แล้วตั้งใจพูดอธิบาย: “แกลองคิดดูนะว่าฆ่าคนแล้วได้เงินเป็นสิบล้านๆ หรือว่าไม่ต้องทำอะไร ก็ได้เงินมาเป็นล้านๆอย่างไหนดีกว่า?”

ไอ้หน้าแผลมีดกล่าวต่อ: “ที่สำคัญ ถ้าเราฆ่าคน เราก็จะกลายเป็นฆาตกร หลังจากวันนี้ไปก็ต้องใช้ชีวิตอย่างหลบๆซ่อนๆ และเราอาจกลายเป็นลูกไก่ในกำมือของหลิ่วซื่อ และกลายเป็นมีดที่หลิ่วซื่อหลอกใช้ก็ได้ แต่ถ้าไม่ฆ่าคน ก็สามารถที่จะใช้ชีวิตได้ปกติ สองอย่างนี้เหมือนกันไหม?”

“พูดถึง แกดูเจ้านายไป๋ของพวกเรา ประธานโหวจวี๋กรุ๊ป เทียบกับหลิ่วซื่อกรุ๊ปเทียบกับได้ไหม? ที่สำคัญอย่ามองว่าเขายังอายุน้อย แต่ว่าความฉลาดของเขาคนธรรมเทียบไม่ได้ด้วยซ้ำ เขายังวาดเส้นขีดข้อจำกัดกับพวกเรา แถมยังขอบเขตกับพวกเรา ก็เป็นเพียงแค่การทำธุรกิจอย่างหนึ่ง พวกเราก็พร้อมใจที่จะให้เขาใช้งาน”

หลังจากที่ ลูกน้องได้ยินคำพูดไม่กี่คำก็เข้าใจกุญแจสำคัญเรื่องนี้ในทันที ทันในนั้นเหงื่อก็แตกท่วมทั้งตัว และขนาดเดียวก็ยกนิ้วโป้งให้

“พี่เตาก็ยังคงฉลาดเสมอ”

……

ตามพิกัดที่แสดงตำแหน่ง ไป๋ยี่เฟยก็หาหลี่เสว่เจอที่บ้านพักตากอากาศหลันโปกั่ง

หลังจากที่ไป๋หู่ลงจากรถก็เดินออกไปเอง

ไป๋ยี่เฟยก็ยืนอยู่ตรงหน้าประตู มองตรงหน้าที่มีหลี่เสว่ยืนอยู่อย่างลังเล

เช่นเดียวกับหลี่เสว่ที่ยืนอยู่ด้านหน้า แต่ หลี่เสว่ก็ลังเลอยู่ว่าจะเข้าไปหรือไม่เข้าไปดี?

เธอไม่รู้ว่าจะเผชิญหน้ากับนิวซีกรุ๊ปและหลิ่วซื่อกรุ๊ปอย่างไรในอนาคต และเธอก็ไม่รู้จะเผชิญหน้ากับหลี่เฉียงตงและหลิวจื่อหยุนอย่างไร?

เมื่อไป๋ยี่เฟยเห็นเธอลังเล ในใจรู้สึกทุกข์ใจ เมื่อเห็นท่าทางของเธอแล้ว เธอน่าจะอยู่รอที่นี่นานแล้ว แต่ไม่เข้าไป

ในเวลาเดียวกัน บนดาดฟ้าของบ้านพักตากอากาศ หลี่เฉียงตงก็มองลงมาที่หลี่เสว่ตลอดเวลา

หลิวจื่อหยุนก็วางถ้วยน้ำชาลงข้างๆ แล้วถอนหายใจ “ ฉันไปจะเรียกเธอเข้ามาเอง! ”

“ไม่ต้อง” หลี่เฉี่ยงตงกล่าวอย่างเบาๆ

หลิวจื่อหยุนไม่เข้าใจเลย และพูดอย่างทุกข์ใจ: “ลูกสาวเรายืนอยู่ตรงนั้นมาตั้งนานแล้ว.....”

“แล้วแต่เธอ!”

เมื่อได้ยินสามีพูดเช่นนี้ หลิวจื่อหยุนก็หยุดพูด

ตั้งแต่เหตุการณ์ล่าสุดเกิดขึ้น ทัศนคติที่หลิวจื่อหยุนมีต่อหลี่เฉียงตงก็เปลี่ยนไป ถึงแม้ว่าหลี่เฉียงตงจะไม่ค่อยเชื่อฟังคำพูดของเธอ แต่หลี่เฉียงตงก็ไม่เคยรังเกียจเธอเลย เธอจะกล้าพูดอะไรอีก?

ดังนั้นตอนนี้เรื่องเล็กน้อยๆก็มีหลิวจื่อหยุนเป็นคนตัดสินใจ ส่วนเรื่องใหญ่ๆก็มีหลี่เฉียงตงมาตัดสินใจ

“เด็กโง่นี่....”หลิวจื่อหยุนอดไม่ได้ที่จะพึมพำ

หลี่เฉียงตงยิ้ม แล้วตอบ: “ลูกสาวเราโตแล้วนะ เรื่องบางเรื่องก็ต้องเป็นคนตัดสินใจเอง เป็นคนไปแก้ไขเอง เป็นคนไปเลือกเอง ที่สำคัญ ไม่ใช่ว่าเราไม่ให้แกเข้ามา ดังนั้น รอแกคิดได้เองเถอะ!”