ซุปเปอร์มหาเศรษฐีหน้าใหม่ นิยาย บท 82

บทที่ 82

ในหมู่พวกเขา มีใบหน้าดุร้ายและชั่วร้าย และมีรอยแผลมีดที่น่ากลัวบนใบหน้า

หลังจากที่ไอ้หน้าแผลมีดเข้ามาก็เอาไม้เคาะโต๊ะในห้องประชุม “ใครกล้ามีเรื่องในหลิ่วซื่อกรุ๊ป

เสนอหน้าออกมาตอนนี้เลย!”

หลิ่วจาวเฟิงเห็ไอ้หน้าแผลมีดมาแล้ว ก็หัวเราะขึ้นมา “ฮ่าฮ่า ฮ่าฮ่าฮ่า.....”

“ไป๋ยี่เฟย! วันนี้กูไม่ปล่อยให้มึงออกจากหลิ่วซื่อกรุ๊ปได้แน่!”

เพราะไป๋ยี่เฟยหันไปคุยกับหลิ่วหลง เลยหันหลังให้กับไอ้หน้าแผลมีด หลังจากได้ยินเสียงของหลิ่วจาวเฟิง เขาก็เหลือบมองหลิ่วจาวเฟิงอย่างบูดบึ้ง ก่อนจะหันไปพร้อมขมวดคิ้ว

“ไอ้อกตัญญู ไอ้คนพวกนี้ ไอ้พวกนี้แกเป็นคนหามาเหรอ? แกหามาทำไม?”หลิ่วหลงชี้ไปที่กลุ่มคนพวกนั้น แม้แต่นิ้วมือก็สั่น

หลิ่วจาวเฟิงแสยะยิ้มแล้วลุกขึ้นยืมจากเก้าอี้ที่เขานั่งอยู่ และเปรอะเปื้อนด้วยเลือด “พ่อ เรื่องนี้พ่ออย่ายุ่งดีกว่า ให้เป็นหน้าที่ของผม!”

รอบก่อนไป๋หู่บุกรุกอุตสาหกรรมเหล็กหลิ่วซื่อ หลิ่วจาวเฟิงก็ได้ติดต่อไอ้หน้าแผลมีด เพื่อจะจัดการฆ่าไป๋ยี่เฟย ในสายตาเขา ต่อให้ไป๋หู่จะเก่งแค่ไหน ก็คงสู้ไอ้หน้าแผลมีดไม่ได้หรอก?

ดังนั้นไป๋ยี่เฟยเจอกับไอ้หน้ารอยมีด ก็ไม่เจรจาต่อรองกันได้ หลังจากที่ ไป๋ยี่เฟยมาได้สักครู่ เขาก็ส่งข้อความหาไอ้หน้าแผลมีดให้พวกเขารีบมา

หลิ่วหลงยิ่งโกรธมากขึ้นเมื่อได้ยินเช่นนี้ “ไอ้ลูกอกตัญญู! แกคิดจะทำอะไรของแกกันแน่?”

“พ่อ พ่อลองคิดดูดีๆ ยังไงพวกเราก็มีปัญหากับโหวจวี๋กรุ๊ปอยู่แล้ว ยังไงอนาคตเขาก็ไม่ปล่อยพวกเราหรอก ถ้าอย่างงั้นก็ให้เรื่องมันจบวันนี้ไปเลย วันนี้เราก็เปลี่ยนประธานคนใหม่ของโหวจวี๋กรุ๊ป และยิ่งไปกว่านั้น อีกหน่อยโหวจวี๋ก็เป็นของพวกเราหลิ่วซื่อ!”

เมื่อพูดจบ หลิ่วหลงก็อึ้ง และหลบตาเล็กน้อย

ที่หลิ่วจาวเฟิงพูดมาก็เหตุผล โหวจวี๋กรุ๊ปก็เกิดความขุ่นเคือง อีกหน่อยเป็นการยากที่จะความสัมพันธ์นั้นจะพัฒนาดีขึ้น งั้นสู้เปลี่ยนประธานที่สามารถสร้างผลประโยชน์ให้กับเขาไม่ดีกว่าเหรอ

เมื่อเห็นหลิ่วหลงไม่พูดแล้ว หลิ่วจาวเฟิงก็ยืนขึ้นเหมือนกับไก่ที่ได้รับชัยชนะและพูดอย่างภาคภูมิใจ แล้วพูดขึ้น: “ไป๋ยี่เฟย! มึงรนหาที่ตายเองนะ จะโทษใครไม่ได้!”

“เมื่อกี้มึงกล้าสั่งให้พ่อกูตีกู! แม่งเอ๊ยกล้าสั่งพ่อกู! มึงนี่มันไอ้หมา!”

“วันนี้กูจะฆ่ามึง แล้วประกาศออกไปว่ามึงหายตัวไปอย่างลึกลับ แล้วหาคนที่คล้ายๆกับมึงมาขับของมึงไป จากนั้นก็เอาร่างของมึงโบกปูนฝั่งดิน ก็ไม่มีใครรู้แล้วว่ามึงหายไปไหน!”

“ทุกวันนี้มีคนหายตัวไปมากมาย ใครจะมาสนใจว่ามึงตายหรือไม่ตาย?”

“ฮ่า ฮ่า ......”

หลิ่วจาวเฟิงยิ่งพูดยิ่งตื่นเต้น เมื่อเขานึกถึงเรื่องที่พูด ราวกับว่าเกิดขึ้นจริง เขาเริ่มมองเห็นอนาคตที่สดใส เช่นการที่ไป๋ยี่เฟยตาย หลี่เสว่ก็ตกเป็นของเขา

เมื่อหลิ่วหลงได้ยินแบบนี้ก็จับที่หน้าอกแล้วพูด: “แก แกมัน......”

ตอนนี้เขาพูดไม่ออกสักคำ ได้แต่ก้มหน้าก้มหัวยอมรับกับสิ่งที่หลิ่วจาวเฟิงทำ ตอนนี้ก็แกล้งทำราวกับว่า เขาโกรธมากจนพูดไม่ออก

ในที่สุดหลิ่วจาวเฟิงก็พอใจ และพูดกับไอ้หน้าแผลมีดว่า: “ พี่เตา จัดการฆ่าไป๋ยี่เฟยสัก ตามสิ่งที่คุยกันก่อนหน้าเลย ราคาก็แล้วแต่พี่จะเรียก”

พูดจบ เขาก็มองไปที่ไป๋ยี่เฟยอย่างมีชัย และมองไปที่ไอ้หน้าแผลมีดแล้วยิ้มแปลกๆ

ใบหน้าของไอ้หน้าแผลมีดดูหมองคล้ำ

เมื่อกี้ตอนที่ไป๋ยี่เฟยหันหน้ากลับไปไอ้หน้าแผลมีดเพิ่งเห็นหน้าคนที่เขาจะต้องจัดการอย่างชัดเจนคือไป๋ยี่เฟย ดังนั้นเขาจึงอึ้ง

ยิ่งฟังในสิ่งที่หลิ่วจาวเฟิงพูด เขาก็รู้ว่าตัวเองจบแหแน่ๆ

“เจ้า.....เจ้า.....สวัสดีครับเจ้านาย......”ไอ้หน้าแผลมีดกลืนน้ำลาย และฝืนยิ้ม

เรียกจบ ไอ้หน้าแผลมีดก็มองไปที่ไป๋หู่อย่างเกร็งๆ เขาไม่อยากจะรื้อฟื้นว่าไป๋หู่นั้นแกร่งแค่ไหน ไม่รู้ว่ารอบนี้จะทำให้เจ้านายโกรธหรือเปล่า?

จะว่าไปทำไมรอบนี้เจอเจ้านายอีกแล้วเนี่ย? เจ้านายเราก็หาเรื่องเก่งเหมือนกันนะเนี่ย!

ไป๋ยี่เฟยเหลือบไปมองไอ้หน้าแผลมีดอย่างเฉื่อยชา ไม่พูดอะไร

ส่วนหลิ่วจาวเฟิงที่นึกว่าไอ้หน้าแผลมีดเรียกเขา เพราะเขาก็คือคนที่ออกเงินค่าจ้างมาฆ่าไป๋ยี่เฟย เรียกเจ้านายสักคำก็เป็นเรื่องปกติ

“หลิ่วจาวเฟิงก็ใช้น้ำเสียงอย่างคนเป็นเจ้านาย “เห้ย พี่ไม่ต้องกังวล เรื่องเงินให้พี่ไม่น้อยแน่ พี่จัดการให้สะอาดก็พอแล้ว”

ไอ้หน้าแผลมีดหน้าเปลี่ยนสี “ไอ้เวร! มึงหุบปากซะ!”

พูดเช่นนี้ในเวลาแบบนี้ ไอ้หน้าแผลมีดก็จ้องมองไปที่หลิ่วจาวเฟิง อย่างกับจะฆ่าเขาทั้งเป็น