ซูเปอร์หมอเข็ม นิยาย บท 82

ตอนที่82บทหลงเฟิ่งเจว๋ระดับกลาง

“ไม่เป็นไรครับ อดทนหน่อยก็ได้แล้ว” หลินหยางหัวเราะพลางเอ่ยขึ้น

“เธอต่ออีกหน่อยก็ได้นะ ฉันทนได้ และอีกอย่างฉันเองก็.....ฉันเองก็อยากเหมือนกัน......” จางเยว่เอ่ยขึ้นอย่างเบาๆและหน้าแดง

เวลาที่ผู้หญิงยิ่งเขินอาย ก็จะยิ่งดึงดูดความสนใจให้กับผู้ชายมากขึ้น ประโยคที่ดูเขินอายนี้ของจางเยว่ นับว่ากระตุ้นความต้องการของหลินหยางได้สำเร็จ

มองดูร่างบางที่อยู่บนเตียง จางเยว่ที่งดงามราวกับดอกไม้ หลินหยางจะทนได้เสียที่ไหนกัน เขานั่งลงบนเตียงแล้วถือโอกาสกดตัวลงไปทางจางเยว่

เดิมทีผืนป่าที่เฉอะแฉะอยู่แล้ว ก็ได้รับรู้ถึงความอุดมสมบูรณ์ของป่าผืนนั้นอีกครั้ง ปากก็เริ่มส่งเสียงออกมาอีกครั้งด้วยเช่นกัน

และผ่านไปอีกสิบนาที ก่อนหน้านี้ที่จางเยว่ทิ้งโอกาสไปแล้วหนึ่งครั้ง ครั้งนี้เวลานั้นเร็วยิ่งกว่าเดิมเสียอีก ร่างกายกระตุกขึ้น ตัวเกร็งและกอดหลินหยางเอาไว้

รับรู้ถึงความฮึกเหิมที่ยังคงมีอยู่เหมือนเดิมเช่นนี้ของหลินหยางแล้ว ในใจของจางเยว่เองก็รับรู้แล้วว่าที่เขาเคยบอกไว้ว่าเขาต้องใช้เวลาเป็นชั่วโมง เขาคงจะไม่ได้หลอกเธอแล้วจริงๆ ทั้งตัวของเธอนั้นนอนอยู่บนเตียง แววตาที่มีเสน่ห์มองไปยังหลินหยางพลางเอ่ยขึ้น : “เสี่ยวหยาง ฉันไม่ไหวแล้ว เธอยกโทษให้ฉันด้วยนะ”

“รู้ว่าจะทนไม่ไหวแล้วใช่ไหมครับ?” หลินหยางเอ่ยถามอย่างหยอกล้อ

“รอให้ร่างกายฟื้นฟูแล้ว จะต้องทำสงครามใหญ่กับเธอได้สามวันสองคืนได้อย่างแน่นอน” เมื่อพูดจบแล้ว ใบหน้าของจางเยว่ก็ยิ่งแดงระเรื่อขึ้น

ถึงแม้ว่าว่าดาบของหลินหยางจะสามารถยืนหยัดอยู่ได้เป็นเวลานาน แต่ร่างกายของจางเยว่นั้นก็อ่อนเพลียอยู่บ้างก็จริงอยู่ ไม่เหมาะกับที่จะทำต่อไปเช่นนี้ หลินหยางจึงทำได้เพียงต้องลุกขึ้น

มองดูความยาวของสิ่งที่อยู่ตรงหว่างขาของหลินหยางที่สามารถทำให้คนใจสั่นได้นั้น จางเยว่จึงเอ่ยพูดขึ้นเบาๆ : “ต่อไปใครที่ได้แต่งงานกับเธอ จะไม่รู้สึกสบายก็ให้รู้ไปสิ”

“ฮ่าๆ คุณพักผ่อนเถอะครับ” หลินหยางเอ่ยพลางหัวเราะ

“แล้วคืนนี้เธอจะยังมาอีกไหม?” จางเยว่หน้าแดงแล้วเอ่ยถามออกมา

“คุณเหนื่อยขนาดนี้แล้ว คืนนี้ผมคงไม่มาแล้วล่ะครับ พรุ่งนี้ค่อยว่ากันนะ” หลินหยางบอกฝันดีกับจางเยว่แล้วจึงเดินออกไปด้านนอก

และเมื่อเพิ่งจะผลักประตูเปิดออกนั้น หลินหยางก็ตกใจขึ้นมา เพียงแค่ไม่คิดว่าด้านนอกจะมีใครคนหนึ่งยืนอยู่

คนที่ยืนอยู่ตรงหน้าประตูนั้นก็ไม่คิดเช่นกันว่าจู่ๆหลินหยางจะเปิดประตูออกมาเช่นนี้ ตกใจเสียจนกระโดดถอยหลังออกไป หลินหยางจ้องมอง คนที่หลบอยู่ตรงหน้าประตูนั้น ก็คือหลี่หรูนั่นเอง

เวลานี้หลี่หรูที่ตกใจตอนหลินหยางเปิดประตูออกมานั้น หากไม่ใช่ว่าใช้มือปิดปากเอาไว้อยู่ก็คงจะร้องส่งเสียงออกมาแล้ว

กลัวว่าจางเยว่จะสังเกตเห็น หลินหยางแสร้งเดินออกไปทำเป็นเหมือนไม่มีอะไร และหลังจากที่ปิดประตูห้องลงแล้วนั้นจึงดึงมือของหลี่หรูเดินเข้าไปยังห้องที่อยู่ทางทิศตะวันออกนั้น

เข้าไปในห้องปิดประตูลงแล้ว หลี่หรูมองหลินหยางด้วยใบหน้าที่คลุมเครือไม่ชัดเจน พูดขึ้นอย่างใจแคบ : “หลินหยาง ก่อนหน้านี้เธอทำอะไรที่ห้องของพี่เยว่น่ะ?”

“ไม่ได้ทำอะไรเลยครับ” หลินหยางเอ่ยถามอย่างจริงจัง : “เมื่อกี้คุณไปแอบฟังที่หน้าประตูห้องคนอื่น คุณมีชอบทำแบบนี้ด้วยหรือครับ”

“ไม่ได้ทำอะไรอย่างนั้นหรือ? แล้วที่ฉันได้ยินสถานการณ์ตอนอยู่ในห้อง ไม่เหมือนกับเธอไม่ได้ทำอะไรอย่างที่บอกเลยนะ?” หลี่หรูมองหลินหยางแวบหนึ่งแล้วเอ่ยพูดขึ้นต่อ : “อีกอย่าง นี่ก็จะโทษฉันทั้งหมดก็ไม่ได้ ฉันรอเธออยู่ที่ห้องตั้งนาน รวมๆแล้วก็ราวครึ่งชั่วโมงกว่าแล้ว จะให้ฉันไม่ออกไปหาเธอได้ไงกัน เมื่อกี้พี่เยว่อยู่ในห้องก็ร้องเสียงดังขนาดนั้น บังเอิญฉันได้ยินเสียงนั้นก็เลยอยู่ฟังอีกซักพักนึงน่ะ”

พูดถึงตรงนี้แล้วเธอหน้าแดงขึ้นมาเล็กน้อย : “เสี่ยวหยาง เมื่อกี้เธอทำอะไรกับพี่เยว่น่ะ เขาถึงได้ร้องออกมาซะขนาดนั้น”

“ร่างกายของเขายังไม่ฟื้นฟูดีเลย จะทำอะไรได้?” ในเมื่อโดนหลี่หรูจับจุดอ่อนได้แล้ว หลินหยางเองก็ไม่อยากจะปิดบังอีก

มองดูสภาพทั่วๆไปตรงหว่างขาของหลินหยางแล้ว หัวใจของหลี่หรูก็เต้นแรงขึ้นมา ยิ้มขึ้นพลางเอ่ยถาม : “ครั้งนี้ทำไมเธอถึงออกมาเร็วจัง ไม่ใช่ว่ายังไม่ได้หาทางออกหรอกนะ”

“ใช่ครับ นี่ผมก็รีบออกมาหาคุณแล้วไม่ใช่หรือ?” หลินหยางหัวเราะออกมา แล้วกอดหลี่หรูที่อยู่ข้างๆเอาไว้ สองมือก็สอดเข้าไปในเสื้อผ้าของเธอ ไม่นานก็สัมผัสกับก้อนเนื้ออันอวบอิ่มเต็มไม้เต็มมือนั่น

ปลดตะขอเสื้อชั้นในออกแล้วนั้น หลินหยางก็ลูบคลำก้อนทั้งสองนั้นอยู่ในมือ ความรู้สึกนุ่มนิ่มเช่นนั้นทำให้อารมณ์ตอบสนองของหลินยางนั้นมีเพิ่มมากขึ้น

ภายใต้การกระตุ้นอย่างไม่หยุดของหลินหยางนั้น ลมหายใจของหลี่หรูนั้นก็ยิ่งหอบถี่ขึ้น มองหลินหยางด้วยใบหน้าทีแดงระเรื่อ ริมฝีปากพุ่งไปหาหลินหยางในทันที

ทั้งสองคนทิ้งตัวล้มลงบนเตียงในทันที จูบรับกันอย่างร้อนแรง สองมือใหญ่ของหลินหยางนั้นนวดคลึงอยู่บนคลื่นสองลูกใหญ่นั่นของเธอ และเธอก็ดึงกางเกงของหลินหยางลงอย่างไม่รู้ตัว

หลังจากนั้นไม่นานทั้งสองคนก็นัวเนียอยู่ด้วยกันเช่นนั้น การรับรู้ความรู้สึกที่ยิ่งมีมากขึ้น หลี่หรูห้ามตัวเองที่จะไม่ให้ส่งเสียงร้องออกมาไม่ได้เลย

“เสี่ยวหยาง ไม่ใช่ว่าเธอจะทาครีมโต้วโค่วให้ฉันหรอกหรือ ยังไม่ทันได้รักษาคนไข้เลย เธอก็คิดที่จะเอาเปรียบกันแล้ว?” หลี่หรูเอ่ยถามออกมาอย่างไม่มีแรง

หลินหยางได้ยินดังนั้นแล้วจึงหยุดร่างกายของตัวเอง แล้วหยอกล้อพูดขึ้นมา : “ถ้าอย่างนั้น ผมรักษาให้คุณก่อนไหม?”

หลี่หรูได้ยินแล้วนั้นก็อดที่จะกรอกตามองหลินหยางไม่ได้ แล้วพูดขึ้นอย่างอายๆ : “ทำภารกิจของเธอไปก่อน!”

หลินหยางหัวเราะออกมา และควบม้าบนร่างของเธอ ผ่านไปเป็นเวลาชั่วโมงกว่า หลี่หรูนอนไร้เรี่ยวแรงอยู่บนเตียง ปากก็พึมพำออกมาฟังไม่รู้เรื่อง

รอจนกระทั่งหลินหยางหยุดร่างกายของตัวเองลงนั้น หลี่หรูกอดหลินหยางไว้ร่างบางเอ่ยพูดขึ้นมา : “เสี่ยวหยาง นับวันนี่เธอยิ่งจะเก่งขึ้นทุกทีๆแล้วนะ เธอว่าถ้าฉันรักเธอเข้าจริงๆจะทำยังไง?”

“คาดว่าแฟนของคุณก็คงจะตามฆ่าผมสิครับ” หลินหยางหัวเราะแล้วเอ่ยถาม : “ทำไมครับ คุณคิดอยากจะคบชู้อย่างนั้นหรือ”

“บ้าสิ แฟนของฉันดีกับฉันออก และฉันกับเขาก็ยังดีๆกันอยู่ด้วย แล้วอีกอย่างจะว่าไปแล้วถ้าฉันเลิกกับเขา ก็ใช่ว่าเธอจะต้องการฉันเสียหน่อย” นิ้วมือของหลี่หรูวนไปมาอยู่ตรงหน้าอกของเขา

“ฮ่าๆ สุภาพบุรุษไม่แย่งของคนอื่นหรอกครับ ภรรยาของคนอื่น ถ้าผมแย่งมา ก็ไม่สบายใจอยู่ดี” หลินหยางว่าพลางหัวเราะออกมา

หลี่หรูมองหลินหยางอย่างเคืองๆพลางเอ่ยว่า : “เธอชอบกินอาหารป่าแบบนี้ ไม่ต้องรับผิดชอบอะไรสินะ”