ซูเปอร์หมอเข็ม นิยาย บท 83

ตอนที่83 หลี่หรูที่ตื่นเต้น

จุดประสงค์หลักที่หลี่หรูมาหาหลินหยางนั้นก็คือต้องการจะมาขอยา ที่ทำให้หัวนมสีเข้มและตรงจุดซ่อนเร้นของเธอนั้นเปลี่ยนเป็นสีชมพู

ได้ยินคำพูดนี้ของหลินหยางแล้วนั้น หลี่หรูจึงรีบก้มลงมองดู หลังจากตอนที่เห็นสีตรงหน้าอกของตัวเองแล้วนั้น ก็เบิกตาโตขึ้น ร่างของเธอนั้นสั่นเล็กน้อย

“เปลี่ยนเป็นสีอ่อนแล้วจริงๆด้วย หลินหยาง ได้ผลจริงๆ!” หลี่หรูร้องขึ้นอย่างตื่นเต้น

ถึงแม้ว่าหลินหยางจะรู้ว่าเมื่อหลี่หรูรู้ข่าวเรื่องนี้แล้วเธอจะต้องดีใจ แต่ปฏิกิริยาของหลี่หรูนั้นอยู่ในระดับที่รุนแรง ยังคงเกินไปจากที่หลินหยางคิดเอาไว้มาก

“เอาล่ะครับ เรื่องเล็กๆแค่นี้เอง คุณดูสิคุณจะต้องตื่นเต้นขนาดนี้เลย” หลินหยางเอ่ยพลางหัวเราะขึ้น

หลี่หรูกอดหลินหยาง หน้าอกของเธอก็แนบไปกับร่างกายของเขาโดยที่เธอไม่ทันได้สังเกต ไม่นาน น้ำตาก็ไหลลงอาบแก้มของเธอ

“เสี่ยวหรู เป็นอะไรไปครับ?” ไม่คิดว่าจะเห็นหลี่หรูร้องไห้ออกมา หลินหยางจึงรีบช่วยเช็ดน้ำตาให้เธอ เช็ดน้ำตาไปพลางและเอ่ยปลอบใจเธอไปพลาง : “สีอ่อนลงแล้ว คุณควรจะดีใจไม่ใช่หรือครับ?”

“ใช่ ฉันดีใจ ตื่นเต้นจนร้องไห้ออกมาเลย” หลี่หรูเช็ดน้ำตาอย่างรู้สึกอายอยู่บ้าง แต่น้ำตาก็ยังคงไหลลงมาไม่หยุด

หลินหยางก็ไม่ได้บีบบังคับเธอ เพียงแต่กอดเธอไว้ แล้วลูบหลังเธอเบาๆ

ราวกับหลินหยางสามารถให้ความรู้สึกที่เชื่อใจและสบายใจกับผู้หญิงได้ ภายใต้อ้อมกอดของเขา ไม่นานหลี่หรูก็สงบลงได้

เธอมองหลินหยางอย่างรู้สึกเกรงใจ หลี่หรูเอ่ยพูดออกมาเสียงเบา : “เสี่ยวหยาง อย่าหัวเราะฉันได้ไหม ฉันตื่นเต้นมากเกินไปหน่อยเท่านั้นเอง”

“ไม่ใช่โรคที่จะรักษาไม่หายเสียหน่อย ดูคุณตื่นเต้นซะ” หลินหยางหัวเราะพลางบีบจมูกหลี่หรูเบาๆ

“ถึงจะไม่ใช่โรคที่จะรักษาไม่หาย แต่ก็ทำให้ลำบากนะ เธอไม่รู้หรอกว่าหลายปีมานี้ในใจของฉันต้องได้รับกับความลำบากมาขนาดไหน” หลี่หรูนึกย้อนกลับไปถึงสิ่งที่ตัวเองผ่านมา : “เมื่อก่อนฉันเคยคุยๆกับผู้ชายอยู่สองสามคน พอเห็นว่าตรงนั้นของฉันเป็นสีดำ ต่างก็พากันคิดว่าฉันไม่รู้จักตรวจดู ซึ่งสำหรับฉันที่มีความรักอย่างไม่มีความสุข ความรู้สึกที่ถูกสงสัย เธอไม่รู้หรอกว่ามันยากลำบากขนาดไหน”

“อีกอย่างเวลาไปอาบน้ำ คนอื่นที่มองหน้าอกฉันที่มีสีเข้มแบบนั้น ก็พากันซุบซิบนินทาทำให้ฉันไม่กล้าที่จะไปอาบน้ำในห้องน้ำสาธารณะแบบนั้นเลย.......” สิ่งที่หลี่หรูผ่านมาในช่วงหลายปีมานี้นั้น เธอพูดมันออกมาทีละนิดๆ หลินหยางที่ได้ฟังดังนั้นก็ถอนหายใจออกมาเช่นกัน

สีของตรงนั้นของผู้หญิง สีเข้มบางครั้งก็ดูเป็นธรรมชาติ ไม่ใช่เป็นเพราะการไม่รู้จักตรวจดูเสียหน่อย แต่อย่างสถานการณ์ของหลี่หรูเช่นนี้ ดูแล้วน่าจะเกิดจากธรรมชาติและการที่ไม่ได้ตรวจดูด้วยนั่นเอง

คำพูดนี้หลินหยางไม่ได้เอ่ยพูดออกไป ทั้งยังกอดหลี่หรูเอาไว้ในอ้อมกอด เธอนอนอยู่ในอ้อมกอดของหลินหยางอยู่เงียบๆ

“คนเลว!” หลินหยางกอดหลี่หรูอยู่ไม่นาน มือใหญ่ก็เริ่มตะเกียกตะกายไปตรงเนื้อนุ่มๆที่อยู่ตรงหน้าอกของเธออีกครั้ง นิ้วมือบีบอยู่ตรงเม็ดมุกทั้งสอง หลี่หรูส่งเสียงร้องออกมา แก้มทั้งสองข้างเป็นสีแดง ราวกับภาพก้อนเมฆที่อยู่ทางทิศตะวันตก ช่างสวยงามมีเสน่ห์เหลือเกิน

“ฮ่าๆ สีสวยขนาดนี้ ให้ผมลิ้มลองรสชาติหน่อยนะว่าจะเหมือนเดิมหรือเปล่า” หลินหยางหัวเราะ แล้วแทบจะกลืนกินเม็ดองุ่นนั้นเข้าไปเสียอย่างนั้น

“อือ....”หลี่หรูส่งเสียงร้องออกมา ทำท่าทางว่าจะผลักหลินหยางออก แต่หลินหยางที่มีแรงมากกว่านั้น ทำให้การเคลื่อนไหวของเธอนั้นไม่สามารถผลักหลินหยางออกไปได้เลย ขณะที่เธอยื้อกันไปมาอยู่นั้น หลินหยางและหลี่หรูก็ได้หยอกล้อกันอยู่บนเตียงกันเป็นที่เรียบร้อย

ภายใต้การกระตุ้นอย่างไม่หยุดของหลินหยางนี้ หลี่หรูนอนอยู่บนเตียง เธอมองหลินหยางด้วยแววตาที่หยาดเยิ้ม แววตาเต็มไปด้วยการหยอกล้อ มือสองข้างที่ยื่นออกไปใช้แรงดึงก็ทำให้กางเกงของเขาหลุดลงมาแล้ว

มองไปยังดาบเล่มที่ยื่นออมานั้น ดวงตาของหลี่หรูก็เป็นประกายและมีความรู้สึกรอคอย เธอเอ่ยถามขึ้น : “หลินหยาง เป็นผู้ชายใช่ไหม?”

“เดี๋ยวคุณก็รู้แล้ว” เมื่อเผชิญกับการยั่วยุเช่นนี้ของหลี่หรูแล้วนั้น หลินหยางเองก็ไม่ยอมแพ้ ร่างของเขาจึงกดไปบนร่างของเธอในทันที

ได้รับรู้ถึงความอุดมสมบูรณ์ของลำธารที่ไหลออกมานี้แล้วนั้น หลี่หรูเองก็รู้สึกสบายเสียจนต้องหลับตาลง

เป็นเวลาชั่วโมงกว่า หลินหยางและหลี่หรูจึงได้หยุดลง หลี่หรูมองหลินยางด้วยความเขินอาย แล้วเอ่ยขึ้นมาอย่างไม่แน่ใจ : “เสี่ยวหยาง ฉันรู้สึกว่าเมื่อกี้ที่เราทำมันรู้สึกสบายกว่าครั้งก่อนๆอีกนะ”

หลินหยางได้ยินดังนั้นแล้วถึงกับอึ้งไป ความสุขนี้ หรือจะเป็นเพราะสาเหตุจากที่ตัวเองได้เข้าสู่บทหลงเฟิ่งเจว๋ระดับกลางแล้ว?

“สบายแค่ไหนครับ?” หลินหยางเอ่ยถามต่อ

“ก็สบายนั่นแหล่ะ!” หลี่หรูรู้สึกอายจึงไม่ได้พูดอะไรออกมา เธอเงยหน้าขึ้นมามองหลินหยางแล้วพูดอีกครั้งว่า : “อีกอยากฉันพบว่าวันนี้หากเทียบกับเมื่อก่อนแล้ว มีการเปลี่ยนแปลงเล็กๆอยู่นะ ส่วนที่ว่าอะไรเปลี่ยนไปนั้น ก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน”

“ทำไมครับ? แก่ขึ้นหรือ?” หลินหยางลูบเนื้อนุ่มๆนั้นพลางเอ่ยถาม

“ไม่ใช่เสียหน่อย เหมือนกับว่ามีออร่าขึ้น ส่วนที่ว่าออร่าอะไรนั้นฉันเองก็บอกไม่ถูกเหมือนกัน ถึงอย่างไรซะก็ทำให้คนชอบก็แล้วกัน” หลี่หรูกอดหลินหยางพลางเอ่ยบอกกับเขา

ถึงแม้ว่าหลินหยางจะไม่ชอบให้คนอื่นมาประจบประแจง แต่ในเมื่อคำพูดประจบประแจงเหล่านี้นั้นคือความจริง ก็จะทำให้คนรู้สึกเหลิง หลินหยางที่ได้ยินดังนั้นก็รู้สึกสบายใจเป็นอย่างมาก

“เอาล่ะ ตอนนี้จะสิบโมงแล้ว คุณพักก่อน แล้วเดี๋ยวลุกขึ้นไปทานข้าวนะครับ” หลินหยางเองก็รับรู้ถึงการเปลี่ยนแปลงหลังจากที่เข้าสู่บทหลงเฟิ่งเจว๋ระดับกลางด้วยเช่นกัน

ใส่เสื้อผ้าเสร็จแล้วเขาก็มายังห้องที่อยู่ทางทิศตะวันตก มองดูจางเยว่ที่กำลังนอนอยู่บนเตียง ถึงแม้ว่าจะไม่ได้ใส่เสื้อผ้า แต่เธอก็ลืมตาขึ้นมาเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

เมื่อเห็นว่าหลินหยางเดินเข้ามา เธอก็รีบหาผ้าห่มบางๆมาปกปิดร่างกายของเธอไว้ พลางเอ่ยถามขึ้นอย่างอายๆ : “เธอจะเข้ามาทำไมไม่เคาะประตูก่อนล่ะ”

“ผมกลัวว่าคุณจะยังไม่ตื่นน่ะครับ เคาะประตูแล้วทำคุณตื่นนั่นก็คงจะเป็นการทำผิดกับคุณอีก” หลินหยางหัวเราะ แล้วเดินมานั่งลงข้างๆเตียงของจางเยว่ มองเธอ เมื่อเทียบสีหน้าของจางเยว่กับก่อนหน้านี้แล้วนั้น มีความวาวมากขึ้นกว่าเดิมอย่างเห็นได้ชัด ได้รับน้ำค้างเมื่อคืนนี้ วันนี้ดูงดงามขึ้นกว่าเดิมเสียอีก

มองดูหลินหยางที่กำลังจ้องมองตัวเองอยู่แล้วนั้น ในใจของจางเยว่ยิ่งรู้สึกเขินอายมากขึ้น แล้วเอ่ยออกมาด้วยใบหน้าแดงระเรื่อ : “เธอมองอะไรน่ะ!”