ซูเปอร์หมอเข็ม นิยาย บท 84

ตอนที่84 อาบน้ำฝังเข็ม

จางเยว่พยักหน้า แล้วกดโทรออกหาครอบครัวของเธอ

ปลายสายกดรับอย่างรวดเร็ว เสียงที่ดังขึ้นมานั้นค่อนข้างน่าเกรงขาม : “ฮัลโหล ใครครับ?”

“พ่อ หนูเองค่ะเสี่ยวเยว่” จางเยว่เสียงดังขึ้นมา

“เสี่ยวเยว่ เด็กนี่ จะใช้ชีวิตแบบตามใจตัวเองอยู่ข้างนอกไม่ต้องการพ่อแล้วใช่ไหม?” ทางปลายสายเมื่อได้ยินว่าเป็นเสียงของจางเยว่ น้ำเสียงก็เปลี่ยนไปตามแบบฉบับคนเป็นพ่อในทันที

“พ่อ--” จางเยว่เอ่ยขึ้นอย่างไม่พอใจเท่าไรนัก : “อะไรคะที่เรียกว่าใช้ชีวิตตามใจตัวเอง ลูกสาวของพ่อเกือบจะตายเชียวนะ ตอนนี้ยังคงอยู่ในขึ้นตอนรักษาบาดแผลอยู่ ใช้ชีวิตตามใจตัวเองที่ไหนกัน.....” ว่ามาถึงตรงนี้แล้ว ในใจของจางเยว่นั้นก็เต็มไปด้วยความเขินอาย จะว่าไปจริงๆแล้ว เธออยู่ที่บ้านของหลินหยาง ไม่เพียงแต่กินดีอยู่ดีเพียงเท่านั้น ทุกคืนยังทำอะไรตามใจตัวเองกับหลินหยางแบบนั้น ก็คงจะเหมาะกับประโยคที่พ่อของเธอพูดมาว่าเธอใช้ชีวิตตามใจตัวเองแบบนั้นจริงๆ

“โอเคๆ ลูกอุทิศตัวเองให้กับประเทศสินะแบบนี้ ฟังจากเสียงลูกแล้วอารมณ์ดีอยู่นี่ ตอนนี้ทางนั้นเป็นอย่างไรบ้าง ร่างกายฟื้นฟูได้ดีอยู่ใช่ไหม?” เพียงแค่หยอกล้อไปไม่กี่ประโยค คนทางนั้นก็รู้สึกเป็นห่วงจางเยว่ขึ้นมาในทันที

“ร่างกายหนูฟื้นฟูได้ดีขึ้นมากแล้วค่ะ หนูเตรียมตัวจะกลับบ้านอีกสามวันข้างหน้านี้นะ” จางเยว่กล่าว

คนทางนั้นได้ยินแล้วก็ชะงักไป แล้วตามมาด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น : “ดีๆ กลับมาเร็วๆนะ อยู่บ้านคืนอื่นแบบนั้นไม่สะดวกหรอก ใช่แล้ว ตอนที่ลูกกลับมาแล้ว พาหมอคนนั้นของลูกมาด้วยนะ พวกเราจะได้ขอบคุณเขาดีๆหน่อย”

“อืม เขาจะไปส่งหนูอยู่แล้วค่ะ” จางเยว่มองหลินหยางอย่างพอใจ

“ถ้าอย่างนั้นก็ดีแล้ว จริงสิ ลูกได้บอกเขาหรือเปล่าว่าพ่อทำอะไร?” ทางปลายสายเอ่ยถามเสียงเบา

ถ้าหากเป็นช่วงสองสามวันก่อนหน้านี้ หลินหยางก็คงจะไม่ได้ยินเสียงเบาๆเช่นนี้ แต่หลังจากที่ความสามารถของเขาบรรลุบทหลงเฟิ่งเจว๋ระดับกลางแล้วนั้น คำพูดเหล่านี้เขาสามารถได้ยินโดยไม่ตกหล่นไปเลยแม้แต่คำเดียว

หลินหยางหูผึ่ง เขาอยากจะฟังว่าสรุปแล้วพื้นหลังของครอบครัวจางเยว่นั้นจะเป็นอย่างไรกันแน่

“เปล่าค่ะ หนูจะพูดเรื่องนี้ออกไปทำไมกัน?” จางเยว่เอ่ยตอบกลับไปเบาๆ

“ยังไม่ได้พูดก็ไม่ต้องพูดออกไปหรอก ถ้าอย่างนั้นอีกสามวันพ่อรอลูกกลับมานะ!” ทางปลายสายหัวเราะ เห็นได้ชัดว่าพอใจมากกับวิธีที่จางเยว่จะได้กลับมาบ้านเสียที

“อืม โอเคค่ะ” จางเยว่เอ่ยพูดกับพ่ออยู่ครู่ใหญ่ๆ ถึงได้ส่งโทรศัพท์มือถือคืนให้กับหลินหยาง จากบทสนทนาของทั้งสองคนนั้นหลินหยางไม่ได้ยินถึงข้อมูลที่มีประโยชน์เลย จึงทำได้เพียงยิ้มเจื่อนๆแล้วรับโทรศัพท์มือถือมา

และเวลานี้เอง ด้านนอกก็มีเสียงรถยนต์ดังขึ้นมา หลินหยางและจางเยว่จึงหันไปมอง พบว่าฉีหวนพาหลานสาวของเธอมาหาเขานั่นเอง

“เหล่าฉีมาเร็วจังครับ” หลินหยางยิ้มพลางเดินออกไปต้อนรับ

“ไม่หรอก รู้ว่าเธอจะรักษาอาการป่วยของเยนเอ๋อร์ได้ สองวันนี้ตื่นเต้นเสียจนนอนไม่หลับ นี่ไม่เร็วเกินไปหรอกที่พาเยนเอ๋อร์มาน่ะ” ฉีหวนหัวเราะพลางเอ่ยขึ้น

หลินหยางได้ยินดังนั้นจึงเอ่ยพูดขึ้น : “เหล่าฉีก็ต้องดูแลสุขภาพตัวเองด้วยนะครับ”

“อันนี้ก็รู้แหล่ะ แต่สองวันนี้ดีใจมากจริงๆ” ฉีหวนหัวเราะแล้วเดินเข้าบ้านไปกับหลินหยาง

รินน้ำให้กับหลานสาวและจางเด๋อคนขับรถแล้วนั้น หลังจากที่ฉีหวนเอ่ยขอบคุณแล้ว จึงเอ่ยถามขึ้น : “เสี่ยวหยาง ไม่รู้ว่าครั้งนี้จะรักษาอย่างไร?”

ตอนที่เข้ามานั้น หลินหยางมองพิจารณาสีหน้าของฉีเยนเอ๋อร์อยู่ตลอด การฟื้นฟูหนึ่งสัปดาห์ ทำให้สีหน้าของเธอดูมีความมันวาวมากขึ้น แววตาที่เซื่องซึมในตอนแรก ก็จางหายไปมาก การรักษาครั้งที่แล้วถือว่าได้ผลดีมาก

“ดูจากสีหน้าของคุณฉีแล้ว การรักษาในครั้งที่แล้วถือว่าได้ผลดีมากครับ ไม่ทราบว่าคุณฉีรู้สึกอย่างไรบ้างครับ?” หลินหยางมองฉีเยนเอ๋อร์พลางเอ่ยถาม

“รู้สึกว่าร่างกายผ่อนคลายมากกว่าเมื่อก่อนมากค่ะ เดิมทีจะหลับไม่ลึก ช่วงนี้หลับสบายมาก สภาพจิตใจก็ดีขึ้นมากด้วยเหมือนกันค่ะ” ฉีเยนเอ๋อร์บอกข่าวดีนี้ออกมา

“ถ้าอย่างนั้นก็สามารถเข้าสู่การรักษาขึ้นตอนต่อไปได้แล้วครับ อวัยวะภายในทั้ง5ของคุณฉีอ่อนแอ ตอนนี้ฟื้นฟูได้เกือบจะหายเป็นปกติแล้ว ครั้งนี้จะต้องกำจัดสิ่งที่เจือปนอยู่ภายในเลือดออก ถ้าหากครั้งนี้ทำสำเร็จ ต่อไปเพียงแค่บำรุงรักษาให้สมเหตุสมผล การจะหายเป็นปกติก็ไม่เป็นปัญหาครับ”

ได้ยินที่หลินหยางบอกนั้น ในใจของฉีหวนก็รู้สึกตื่นเต้นขึ้นมา สีหน้าแดงๆนั้นเอ่ยขึ้น : “ดีเลย ไม่รู้ว่าเสี่ยวหยางจะเริ่มรักษาเมื่อไหร่?”

“ตอนนี้ก็ได้ครับ” หลินหยางตอบ

“ครั้งที่แล้วที่ผมโทรไปขอยา พวกคุณเอามาด้วยหรือเปล่าครับ?” หลินหยางยิ้มพลางเอ่ยถาม สองวันก่อนเขายังโทรไปหาฉีหวน ให้เขาเตรียมยามาด้วย

“เตรียมเอาไว้หมดแล้วล่ะ จางเด๋อ ไปเอายาเข้ามาที” ฉีหวนว่าพลางโบกมือ

จางเด๋อตอบรับ แล้วจึงรีบวิ่งไปที่รถ แล้วหยิบห่อพัสดุห่อหนึ่งออกมา เปิดของที่อยู่ภายใน ล้วนแต่เป็นยาที่กำจัดพิษทั้งสิ้น ยาเหล่านี้ส่วนมากล้วนแต่เป็นยาธรรมดาๆ ยาที่โด่งดังก็จะมีเพียงแค่ห่อสิ่วโอวเพียงเท่านั้น

“วิธีการรักษาครั้งนี้กับครั้งที่แล้วจะไม่เหมือนกันนะครับ ครั้งนี้จะต้องอาบยาก่อน” หลินหยางลุกขึ้นแล้วเดินออกไปด้านนอก แล้วเดินเข้าไปหนึ่งในห้องทางทิศตะวันออก

ห้องนี้เป็นห้องเอนกประสงค์ หลินหยางจะเข้ามาน้อยครั้งมาก แต่ทุกครั้งที่เข้ามาก็จะทำความสะอาดด้านในห้อง ดังนั้นด้านในห้องจึงค่อนข้างสะอาด ตรงมุมกำแพงของห้องนั้นมีถังไม้ใบใหญ่ใบหนึ่งวางอยู่ ความสูงประมาณเมตรกว่าๆ และกว้างครึ่งหนึ่งของความสูง

มองดูถังไม้ขนาดใหญ่นี้ ฉีเยนเอ๋อร์กระพริบตาพลางเอ่ยถามขึ้นด้วยความสงสัย : “คงจะไม่ได้ให้ฉันลงไปแช่ตัวลงในนี้หรอกนะคะ?”

“ถูกต้องครับ เข้าไปอาบในนี้ แต่น้ำที่จะอาบนั้นจะต้องพิถีพิถันเสียหน่อย จะเป็นที่จะต้องผสมยาเข้าไปด้วยครับ” หลินหยางเอ่ยขึ้นมา เมื่อออกแรงก็หยิบถังนั้นขึ้นมากอดไว้ได้อย่างสบายๆ

เมื่อเห็นหลินหยางอุ้มถังไม้ใบนั้นเดินออกมาด้านนอก ฉีหวนและจางเด๋อคนขับรถสบตากันแวบหนึ่ง ทั้งคู่พบสายตาที่ตกใจและประหลาดใจของอีกฝ่าย

ถังไม้ใบนี้มองดูก็รู้แล้วว่าเป็นไม้จริง ถังใบใหญ่ขนาดนั้น อย่างน้อยๆก็คงจะหนักเป็นร้อยกว่าชั่ง ไม่คิดว่าหลินหยางแทบจะไม่ต้องออกแรงมากก็สามารถยกถังใบนั้นขึ้นมาได้แบบนี้ เด็กหนุ่มคนนี้ไม่ธรรมดาเลย!