CLOSE FRIEND เพื่อนเล่นไม่เล่นเพื่อน นิยาย บท 6

CLOSE FRIEND

CHAPTER 6

อยากจะบ้าตาย!

ฉันอายจนไม่รู้ว่าจะเอาหัวไปมุดไว้ที่ไหนแล้ว!

ถึงรามจะทำตัวเป็นปกติเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่ฉันก็อายมากอยู่ดีที่มันเป็นคนเปลี่ยนเสื้อผ้าให้!

โอเค… ฉันผิดเองที่เมาเละเทะ แต่ปกติก็คือไม่ได้เปลื้องผ้าทั้งตัวขนาดนี้ แค่ตื่นเช้ามาในสภาพเสื้อของเจินฉันก็ลมแทบจับ และยิ่งไอ้ยักษ์ให้ข้อมูลว่ารามเป็นคนเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ก็ยิ่งไปกันใหญ่ ก็คงไม่รู้สึกขายขี้หน้าขนาดนี้ถ้าฉันไม่ได้รู้สึกอะไรกับมัน!

และที่แย่คือทุกคนผลักภาระการไปส่งฉันที่ห้องให้มันเป็นคนไปส่ง! ตอนนี้ฉันก็เลยต้องมาอยู่กับมันสองต่อสองอีกแล้ว! แถมมันยังหน้าด้านจะนอนห้องฉันต่ออีกคืนด้วย!

เออ เอาสิ! เอาเข้าไป!

ฉันพยายามจะไม่สนใจร่างสูงหุ่นดีของมันที่เดินตัวเปียกออกมาจากห้องน้ำในสภาพผ้าเช็ดตัวผืนเดียว แต่หันมาแกะกล่องพัสดุที่เพิ่งได้รับแทน บนกล่องระบุชื่อผู้ส่งว่าเป็นร้านชุดว่ายน้ำที่มีผู้ติดตามเยอะพอสมควร

มันเป็นงานง่าย ๆ ที่ได้เงินดี และฉันก็รับทำบ้างถ้ามีคนจ้าง ก็แค่ถ่ายรูปกับสินค้าแลกเงินค่าจ้างไง แต่ที่ไม่เหมือนครั้งก่อน ๆ ก็คือรอบนี้สินค้าที่ว่าคือชุดว่ายน้ำ ถึงจะเขิน ๆ อยู่บ้าง แต่เพราะค่าตอบแทนดีฉันเลยอยากลองดู

ฉันเอาชุดว่ายน้ำทั้งหมดมาวางลงบนเตียง และถ่ายรูปเพื่อส่งให้ร้านค้าดูว่าได้รับของเรียบร้อยแล้ว แต่อีกคนที่บังเอิญอยู่ในห้องเดียวกันก็เดินมาหยุดมองที่ข้างกัน มันยืนเท้าสะเอวมองเงียบ ๆ ก่อนจะเอ่ยถาม

“จะไปเที่ยว?”

“เปล่า กูรับงานถ่ายรูปกับสินค้า” ฉันตอบส่ง ๆ ไม่ได้สนใจอะไรเพราะพวกมันรู้อยู่แล้วว่าฉันต้องหาเงิน ไม่ได้อยู่เฉย ๆ ก็มีเงินใช้แบบคนอื่นที่รวยอื้อซ่ากันเป็นปกติ

“ถ่ายกับเศษผ้าพวกนี้?” รามเดินมาคีบเศษผ้าที่ว่าขึ้นดู

“ได้ตั้งหมื่น” ฉันดึงบิกินีตัวเล็กจิ๋วออกจากมือมัน ทำการหอบข้าวหอบของตั้งท่าหนีเข้าไปลองใส่ในห้องน้ำ

“โป๊จะตายห่า มึงจะให้เขาเอารูปไปลงแล้วให้คนอื่นซูมดูนม ดูนั่นดูนี่?” รามทำเสียงดุ กลายร่างเป็นผู้ปกครองขึ้นมาอีกเหมือนเคย

“…” ฉันได้แต่เงยหน้ามองมันพร้อมถอนหายใจ

ก็ไม่ใช่แค่มันหรอก เพื่อนทุกคนชอบทำตัวเป็นผู้ปกครองเสมอเวลาฉันจะทำอะไร ก็คงเพราะฉันเป็นผู้หญิงคนเดียวในกลุ่มไง

“ไม่ต้องทำ เดี๋ยวพวกกูจ้างมึงเองก็ได้ แค่หมื่นเดียว” คนตรงหน้าไหวไหล่เหมือนไม่ใช่ปัญหาใหญ่ แต่ฉันก็กลอกตามองบนอย่างรำคาญใจ

“แค่ที่พวกมึงเลี้ยงกูบ่อย ๆ นี่ก็เกินพอแล้ว ไม่ต้องมาออกให้ทุกอย่างหรอก” ฉันบอกตามความสัตย์จริง

ตั้งแต่คบกับพวกมันมา ฉันเป็นเหมือนตัวฟรีที่จะทำอะไร จะไปที่ไหน ก็ไม่ต้องจ่ายเงินแม้แต่แดงเดียว ต่อให้เสนอตัวจ่ายพวกมันก็จะเมินไม่เอาอยู่ดี

“ไม่ต้อง กูโอนให้มึงเลย” คู่สนทนาไม่พูดเปล่า แต่เดินไปหยิบมือถือตั้งท่าจะทำอย่างปากว่าจริง ๆ

“ไม่เอา!” ฉันรีบเดินไปฉวยมือถือมันมาอย่างหงุดหงิด

รามเม้มปากแน่น เลื่อนสายตามองที่บิกินีพวกนั้นก่อนจะชี้ไม้ชี้มือ

“แค่นี้ก็หวิดจะโดนผู้ชายแดกไม่รู้กี่รอบต่อกี่รอบ มึงไปถ่ายแบบนี้พวกมันจะยิ่งอยากกิน”

“กูไม่ให้ซะอย่าง ใครจะทำอะไรได้”

“ตัวแค่นี้มึงจะไปสู้แรงใครเขาได้”

“ดูถูก”

“กูพูดจริง”

คนตรงหน้าไม่พูดเปล่า รามก้าวเข้าประชิดตัวกะทันหันจนฉันเผลอเดินถอยหลังล้มลงบนเตียง มันหัวเราะเบา ๆ แล้วดึงมือสองข้างของฉันกดไว้เหนือหัวด้วยมือข้างเดียวของมัน ส่วนฉันก็ได้แต่ปั้นหน้างอจ้องสบตาด้วยอารมณ์หงุดหงิดใจ

รู้ดีว่ามันไม่คิดจะทำอะไรกันจริง คงแค่ต้องการแสดงให้เห็นว่าฉันคงไม่มีปัญญาสู้แรงผู้ชายที่ไหนได้ก็เท่านั้น แต่สภาพเราสองคนในตอนนี้ก็คือล่อแหลมไม่ไหวแล้วไง

“เข้าใจยัง?” มันเลิกคิ้วถาม ใบหน้าหล่อจัดอยู่ห่างไปไม่ถึงฝ่ามือ

“เออรู้แล้วน่า”

ฉันถูกปล่อยให้เป็นอิสระในที่สุด ขณะที่รามยกยิ้มอย่างเป็นต่อผละเดินไปใส่บ็อกเซอร์ แล้วสะบัดผ้าเช็ดตัวออกโชว์เรือนร่างกำยำเหมือนเดิม และฉันก็ทำได้แค่นั่งกอดอกมอง

“ทีพวกมึงยังใส่แค่ไอ้นั่นได้เลย”

มันหันมองกลับมาในทันที ก่อนจะหลุบตามองสภาพตัวเอง

“ก็หรือมึงอยากปล้ำกูไหมล่ะ?”

“ทะ… ทุเรศ!”

“ถ้าอยากปล้ำกูไม่ขัดขืนเลยเนี่ย”

“...”

ฟังแล้วฉันก็ได้แต่ดีดตัวลุกขึ้นยืนอย่างหมดคำจะพูด กระแทกเท้าเข้าห้องน้ำโดยไม่ลืมแอบหยิบเอาบิกินีมาด้วย สายตามันมองตามมาอย่างเหนื่อยใจ แต่มันจะอะไรนักกับอีแค่ถ่ายกับชุดว่ายน้ำเนี่ย!

ถ้ามันรู้ว่าล่าสุดฉันตกลงรับงานถ่ายแบบแนวเซ็กซี่ให้เพจสิบแปดบวก คงโดนฟันหัวแบะแน่นอนไม่ต้องสืบเลย

อย่าว่าอย่างนั้นอย่างนี้เลยนะ…

อย่างที่บอกว่าฉันไม่ใช่คนรวย และไม่ได้มีเวลามากพอจะไปทำงานที่ได้เงินเล็กน้อยทุกวัน เพราะปีสี่เรียนโหดมาก ไหนจะต้องทำซีเนียร์โพรเจกต์อีก อะไรที่ได้เงินง่ายก็ต้องคว้าเอาไว้ก่อนไหมล่ะ…

อีกอย่าง… มันก็แค่งานถ่ายรูปเอง…

หลายวันต่อมา

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน