CLOSE FRIEND เพื่อนเล่นไม่เล่นเพื่อน นิยาย บท 7

CLOSE FRIEND

CHAPTER 7

หลังจากสองคนนั้นออกไปแล้ว รามก็เดินไปนั่งที่โซฟาทำการเปิดกล้องดูรูปของฉันหน้าตาเฉย ไม่ต้องเดาเลยว่ามันต้องลบรูปทิ้งแน่ ๆ

“ราม!” ฉันรู้สึกโมโหจนลมแทบจะออกหู เพราะมันชักจะก้าวก่ายเกินไปแล้ว “มึงทำงี้ไม่ได้นะ!”

“…” มันไม่มองหน้ากันด้วยซ้ำ ยังคงตั้งหน้าตั้งตาลบรูปอย่างเป็นจริงเป็นจัง

“ราม!”

คนเอาแต่ใจเงยหน้าขึ้นมองแต่ไร้เค้าสลดใด ๆ มันคว้ามือถือปัดเลื่อนหน้าจอสองสามทีก็เอ่ยบอก

“กูโอนให้มึงสองหมื่น แค่ไม่ต้องทำงานเวรนี่”

“ราม!”

“ไม่ต้องขอบคุณ กูรวย”

“…”

ฉันขมวดคิ้วหนักมาก ก้าวเดินเข้าไปหามันเพื่อแย่งกล้องกลับมา แต่คนที่นั่งอยู่กลับรวบเอวฉันเข้าหาตัว ฉันไม่ทันได้สนใจท่าทางที่แทบจะขี่มันอยู่แล้วของตัวเอง รีบเปิดกล้องดูเผื่อว่าจะยังหลงเหลือรูปอยู่บ้างเพราะเราถ่ายกันเป็นร้อยรูป

แต่…

“ราม! มึงลบหมดเลย!” ฉันตวาดแหวใส่คนที่กำลังกอดเอวกันอยู่ในท่วงท่าสุดอันตราย โดยที่ฉันถูกมันล็อกตัวเอาไว้ เข่าสองข้างค้ำยันอยู่ที่โซฟา ส่วนมันก็ยังคงยักคิ้วให้ มีรอยยิ้มกวนตีนประดับบนใบหน้าเหมือนเดิม!

“ก็กูจ้างมึงแทนไง”

“กูไม่เอา!”

“ไม่ต้องทำหรอกน่า”

“มึงจะทำแบบนี้ไม่ได้นะ! มึงไม่ใช่ผัวสักหน่อย!” ฉันตะโกนอย่างเหลืออดกับนิสัยเอาแต่ใจที่หนึ่งแบบมัน แต่ดูเหมือนคนตรงหน้าจะยิ่งได้ใจ

“ก็อยากให้เป็นไหม? แบบมึงก็ดีได้ทั้งเพื่อนได้ทั้งเมีย”

“ทะ… ทุเรศ!”

“ไม่ต้องทำงาน กูเลี้ยงดูเอง”

“ไอ้บ้า!”

“หึ!” รามหัวเราะเสียงดังที่แกล้งฉันได้ มันทำท่ายื่นปากจะจูบกันอย่างกวนตีนเป็นที่สุด ฉันเลยรีบใช้สองมือยันหัวมันออกไป พร้อมทั้งกระโดดถอยห่างออกมา

คนขี้แกล้งหัวเราะสะใจในขณะที่ฉันรู้สึกได้ว่าใบหน้าตัวเองกำลังร้อนผ่าว ตัวมันไม่คิดอะไรเลยกล้าทำแบบนี้! แต่คือฉันไม่ใช่ไงโว้ย!!!

เพราะไม่อยากคุยกับมันให้ประสาทแดกมากไปกว่าเดิม ฉันเลยวิ่งหนีเข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าในห้องนอน

ซวยจริง ๆ ไม่รู้ทำไมมันจะต้องโผล่มาขัดจังหวะด้วย!

ไม่นานก็เดินออกมาในสภาพเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดปกติ พร้อมล้างหน้าล้างตาที่ร้อนระอุของตัวเองเรียบร้อย แว่นกรอบบางถูกสวมบนดั้งจมูกตามเดิม เพราะคิดว่ายังไงวันนี้คงจบแล้ว คงไม่ได้ถ่ายแล้วแน่ ๆ

ไอ้ตัวปัญหายังคงนอนกระดิกเท้าอยู่ที่โซฟา ไม่รู้สึกรู้สากับสิ่งที่ตัวเองทำ แหงสิ! หน้าหนายิ่งกว่าปูนโบกตึกแบบมันจะไปรู้สึกอะไร!

“กูโอนคืนไปหมื่นนึง” ฉันยืนเท้าสะเอวมองมัน พร้อมทั้งยื่นหน้าจอมือถือซึ่งยังค้างหน้าทำธุรกรรมให้ดู “แต่อีกหมื่นกูไม่คืนแน่ เพราะมึงทำให้กูเสียการเสียงาน”

“…” คนตัวโตผุดยิ้มนิด ๆ ละสายตากลับไปโดยไม่พูดอะไร

“ไปส่งกูด้วย” ฉันกระแทกตัวนั่งลงข้าง ๆ พยายามทำใจให้สงบกับเหตุการณ์ทุเรศที่เพิ่งเกิดขึ้น พร้อมทั้งแชตไปขอโทษร้านค้าที่ต้องขอยกเลิกงาน แน่นอนว่าฉันโดนด่า…

เป็นเพราะไอ้เวรนี่คนเดียวเลย!

ไม่กี่ชั่วโมงต่อมา

“อืม… เดี๋ยวไปรับครับ”

“…”

“พี่มาส่งพริกที่ห้อง”

“…”

“น่าจะอีกสักชั่วโมง”

“…” ฉันทำเป็นไม่สนใจคนข้าง ๆ ที่กำลังคุยโทรศัพท์กับน้องเหมย หลังจากมันวางสายไปแล้วถึงได้หันมาคุยกับฉัน

“กูไม่นอนละนะ จะไปห้องน้องเหมย”

“เออ”

“นี่ยังโกรธ?”

“เปล่าสักหน่อย ได้เงินมึงมาแล้วนี่”

ฉันทำหน้างอไม่หันไปมองหน้ามัน ก็เลิกโมโหมันเรื่องงานมาสักพักแล้ว แต่ที่มันน่าหงุดหงิดคือมันจะไปนอนกับน้องเหมยต่างหาก

อันที่จริงไม่ใช่ครั้งแรก อีพริกคนนี้เจอมาไม่รู้กี่สิบรอบแล้วเรื่องมันไปนอนกับสาวอื่น ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไรที่คนฮอตระเบิดแบบมันจะไปนอนกับผู้หญิง แถมฉันก็เป็นแค่เพื่อนจะไปพูดอะไรได้ ก็ได้แค่รู้สึกในใจเหมือนอย่างทุกที ตอนแรกบอกว่าจะมานอนห้องฉันแท้ ๆ พอเด็กโทรมาหน่อยก็เทกันดื้อ ๆ

ทันทีที่รถมันจอดลงหน้าหอ ฉันก็รีบกระโดดลงโดยไม่หันกลับไปมองหน้ามันอีกเลย

ก็มัน… น่าหงุดหงิดไง!

ดูเหมือนคนข้างนอกจะรู้ตัวแล้วว่าฉันตื่นอยู่ เงานั้นค่อย ๆ เดินถอยห่างออกไป เสียงรองเท้าดังสะท้อนก้องทางเดินด้านนอก ฉันได้แต่ยกมือขึ้นทาบอก รู้สึกเหมือนน้ำตาจะไหล ใจสั่นระรัวด้วยความตื่นกลัว ไม่เห็นหน้ามันด้วยซ้ำเพราะคนคนนั้นใส่เสื้อมีฮู้ดที่ปิดขึ้นมาจนถึงจมูก เห็นก็แค่ดวงตา

นี่มันเหมือนในข่าวไม่มีผิด…

ผู้หญิงที่อยู่หอพักคนเดียวมีคนมางัดห้องเข้าไปข่มขืน!

ฉันพยายามระงับสติอารมณ์เดินกลับมานั่งบนเตียงเงียบ ๆ ไม่สามารถหลับลงอีกต่อไป ใจจริงอยากจะเรียกเพื่อนมาให้หมด แต่คิดว่าถ้ารามมาแล้วคนอื่นคงไม่เป็นไร คงเป็นการรบกวนพวกมันเปล่า ๆ นี่ก็เกือบตีสามแล้วด้วย ขอแค่ใครสักคนก็พอ…

ยี่สิบนาทีต่อมา

“พริก!”

เสียงหมุนลูกบิดประตูดังขึ้นอีกครั้ง แต่เพราะมีเสียงของรามกำลังตะโกนเรียก ทำให้ฉันรีบเดินไปเปิดประตูให้ทันที

แกร๊ก!

“มึงเป็นไรไหม?” ร่างสูงของมันก้าวเข้ามาสีหน้าเป็นกังวลฉายชัด เรียวคิ้วเข้มขมวดเข้าหากันจนแทบจะผูกเป็นปม

“…” ฉันไม่ตอบ แต่เดินถอยมานั่งบนเตียง มือยังสั่นอยู่น้อย ๆ แต่นับว่าดีกว่าก่อนหน้านี้ หัวใจเต้นแรงกลับมาเต้นในจังหวะปกติแค่ได้เห็นหน้ามัน

รามปิดประตูห้องพร้อมทั้งสำรวจลูกบิดกับล็อกแบบคล้องที่ยังอยู่ดีไม่มีอะไรเสียหาย มันถอนหายใจเสียงดัง ถอดรองเท้าเตะไปทางหนึ่งแล้วเดินเข้ามาทิ้งตัวนั่งลงข้างกัน นัยน์ตาสีเข้มมองกันอย่างเป็นกังวล

“เห็นหน้ามันรึเปล่า?”

“ไม่เห็น” ฉันยกมือลูบใบหน้าร้อนผ่าวของตัวเอง พยายามสงบสติอารมณ์ ก่อนจะหันไปมองหน้าเพื่อน “มึงนอนเป็นเพื่อนกูนะ”

“เออ เดี๋ยวกูอยู่ด้วยไม่ต้องกลัว” รามรีบพยักหน้า ก่อนจะส่ายหัวไปมากดหัวคิ้วมองด้วยสายตาตำหนิ “กูก็บอกแล้วว่าเวลาเดินลงไปข้างล่างให้แต่งตัวให้เรียบร้อย”

“มึงอย่ามาบ่นนะ” ฉันทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ฟาดมือลงบนแขนคนข้าง ๆ เวลาแบบนี้ยังจะมาซ้ำเติมกันอีก

“ไม่ต้องร้อง กูอยู่นี่ ไม่มีอะไรให้ต้องกลัว”

“ก็มันน่ากลัวนี่!” ฉันเถียงเสียงดัง รู้สึกได้ว่าน้ำตากำลังจะไหล

“พอ ๆ ไปนอนได้แล้ว เดี๋ยวกูเฝ้ามึงเอง”

รามไม่พูดเปล่าแต่เดินไปปิดไฟให้ ก่อนตัวมันเองจะถอดเสื้อโยนไปอีกทาง และทอดตัวลงนอนที่ข้างกัน

ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมฉันถึงรู้สึกโล่งอกขนาดนี้ แค่ได้ยินเสียง แค่ได้เห็นหน้า แค่มันนอนอยู่ข้าง ๆ ก็รู้สึกปลอดภัยขึ้นร้อยเท่าพันเท่าเห็นจะได้

ความรู้สึกปลอดโปร่งโล่งใจ รวมถึงความอบอุ่นปลอดภัยในเวลานี้…

ฉันเองก็ไม่รู้… ว่าเป็นเพราะมีคนมานอนเป็นเพื่อน…

หรืออันที่จริง เพราะคนที่มานอนข้าง ๆ ในตอนนี้คือตัวมัน…