CRAZY GUY คลั่งรักร้าย นายเย็นชา นิยาย บท 13

EP13

[เมฆา]

ผมจ้องคนตัวเล็กแทบจะอยากฉีกร่างกายเธอออกเป็นชิ้น เผลอแป๊บเดียวก็ยิ้มกริ่มมีความสุขกับผู้ชายหว่านเสน่ห์ไปทั่ว มันบ่งบอกว่ายัยนี้มีความสุขซึ่งมันก็ขัดหูขัดตาผมมากจนความอดทนมันหมดลงต้องไล่ไอ้หน้าอ่อนนั้นไปให้พ้นตีน

"พี่ปล่อยหนูสักที คะ…คนมองหมดแล้ว" ของขวัญบอกผมด้วยน้ำเสียงสั่น เธอคงกลัวแม้จะสบตาก็ไม่กล้า คนมองแบบนั้นหรอแล้วใครสนกันล่ะ?

"ก็ทำไปสิ"

"หนูทำไม่ได้ถ้าพี่ยังไม่ยอมปล่อย"

"แล้ว?"

"พี่เมด!" ใบหน้าหวานฉายแววไม่พอใจแต่มันกลับไม่ได้น่ากลัวเลยสักนิด ซึ่งมันก็ทำให้ผมนิ่งยัยนี้ไม่ได้มีอิทธิพลอะไรต่อผมเลยสักนิด

"…"

"หนูก็เคยบอกพี่ไปแล้วว่าไม่อยากให้คนอื่นรู้ว่าเรารู้จักกัน แต่ทำไมพี่ถึงไม่ยอมไปไหนอีก" ไม่อยากให้คนอื่นว่ารู้จักกัน ทั้งที่แตกในไปด้วยกันหลายรอบขนาดนั้นมันมากกว่าคนรู้จักซะอีก หรือกลัวไอ้เด็กนั้นรู้แล้วไม่ได้ไปมีอะไรกับมันแบบนั้นหรอ? มันจะมากเกินไปแล้ว เห็นหน้าใสๆแบบนี้เด็กนี่มันร้ายมาก ผมไม่ยอมปล่อยให้คลาดสายตาเด็ดขาด ยิ่งในป่าบนดอยแบบนี้จะเผลอไม่ได้ ฝันไปเถอะว่าเธอจะได้มีความสุขกับไอ้หน้าอ่อน

"…"

"พี่ได้ยินที่หนูพูดรึเปล่า"

"หุบปากแล้วทำต่อ ก่อนที่ฉันจะหมดความอดทน"

"…" ผมขู่ของขวัญจนเธอยอมเงียบ หลังจากนั้นก็ตวัดสายตามองหาเชือกก่อนจะเดินไปหยิบมันมาแล้วผูกข้อมือกับของขวัญเอาไว้ไม่ให้เธอห่างไปไหน ใครจะมองก็ช่างหัวมัน ผมไม่สน

"พี่ทำอะไร พี่เมด ไม่นะ อย่าทำแบบนี้สิ" ของขวัญพยายามห้ามแต่กลับถูกสายตาผมหยุดเอาไว้ก่อน ภายในระยะเวลาไม่นานมือของเราสองคนก็ติดกันเป็นที่เรียบร้อย เธอมองไปยังกลุ่มนักศึกษาพวกนั้นด้วยความอับอายใบหน้าคล้ายจะร้องไห้ออกมาก่อนจะเริ่มจัดฐานต่อโดยมีผมอยู่ข้างกายตลอด

"…" สายตาจ้องมองคนตัวเล็กที่ทำหน้าที่ของตนเองด้วยความทุลักทุเล ใบหน้าหวานยังคงบึ้งตึงอยู่ตลอดเวลา แล้วยังไงต่อผมต้องยอมปล่อยให้ยัยนี้ไปอ่อยไปยิ้มมีความสุขกับไอ้นั้นต่อแบบนั้นหรอ ถ้าผมไม่เข้ามาห้ามคงแลกไลน์กับมันไปแล้ว คิดแล้วก็โมโหชะมัดอยากจะจับมาตีด้วยคxยให้เข็ด

"พี่…เมื่อไหร่จะปล่อยหนูสักที" ของขวัญเงยหน้ามองแล้วถามเสียงแผ่ว ดวงตากลมโตนั้นเคลือบด้วยหยาดนํ้าสีใสเหมือนจะร้องไห้ออกมา มันอับอายขนาดนั้นเลยรึไง?

"ไม่"

"พี่ต้องการอะไรกันแน่ หนูเจ็บแขนไปหมดแล้ว"

"มันเรื่องของเธอ" ผมหลุบตามองข้อมือเล็กก็พบว่าผิวขาวเนียนเกิดรอยแดงจากเชือกที่ผูกเอาไว้แน่น ถึงยังไงผมก็ไม่ยอมปล่อยหรอกนะมันเรื่องของเธอจะเจ็บหรือไม่เจ็บก็ตาม ใครใช้ให้รนหาที่

"อื้อ!" หลังจากที่ของขวัญจัดฐานเสร็จผมก็ออกแรงเดินขึ้นมาจากลำธาร ตามมาด้วยคนตัวเล็กที่เดินตามด้วยความยากลำบากมือบางพยายามแกะเชือกออกแต่ก็ยังคงทำไม่สำเร็จ

"อ้าวเมด ทำไมผูกเชือกติดแขนน้องแบบนั้นล่ะ" เจนนี่ที่เดินมาตรวจงานถาม เธอหลุบตามองด้วยความสงสัย

"พี่ไม่ต้องยุ่งจะดีกว่า"

"แล้วแบบนี้น้องจะทำกิจกรรมได้ไง?"

"เดี๋ยวปล่อย" ตอบเพื่อตัดความรำคาญก็พาของขวัญเดินมาดูงานกับกลุ่มนักศึกษาผู้หญิงที่กำลังเขียนป้ายชื่อฐานอยู่ ความจริงแล้วผมไม่ปล่อยยัยนี้ง่ายๆหรอกนะ วันนี้คงทั้งวันเพื่อเตือนสักหน่อยว่าไม่ควรทำตัวให้ผมหงุดหงิด

"พี่เมดคะ มาช่วยพวกเราทำหน่อยได้มั้ยคะ"

"ใช่ค่ะ ถ้าพี่เมดมาทำช่วยงานคงออกมาดีมากแน่ๆ"

"แล้วนี่ทำไมต้องผูกเชือกติดกันด้วยคะ เป็นอะไรกันหรอ?" เป็นอะไรกันแบบนั้นหรอ ถ้าจะให้ตอบตามความเป็นจริงที่ได้เปิดซิงยัยนี้ก็คงเป็นผัว แต่ไม่หรอกผมไม่ตอบแบบนั้นแน่นอนเพราะผมไม่ได้รักยัยนี้

"คือ เราไม่ได้เป็นอะไรกันนะ ทุกคนอย่าพึ่งเข้าใจผิด เราแค่แอบอู้แล้วโดนจับได้เลยโดนลงโทษแบบนี้" ของขวัญรีบปฏิเสธว่ารู้จักกับผม กลัวคนรู้จังเลยนะ

"จริงหรอคะพี่เมด"

"ครับ" ตอบออกไปก็ปรายตามองไปยังไอ้หน้าอ่อน มันเหมือนจะอ้าปากพูดอะไรขึ้นมาแต่พอเห็นสายตาผมก็ยอมปิดปากเงียบ ถึงของขวัญจะบอกออกไปแบบนั้นแต่เชื่อสิคงไม่มีใครเชื่อสนิทใจหรอก รุ่นพี่ที่ไหนจะลงโทษรุ่นน้องด้วยการผูกเชือกติดกันเอาไว้แบบนี้ คงมีสังสัยกับความสัมพันธ์ของเราสองคนบ้างแหละ…

•••

[ของขวัญ]

ใช่ค่ะ…วันนี้ทั้งวันพี่เมฆาไม่ยอมปล่อยเชือกจนกระทั่งจนถึงช่วงดึกที่จะต้องลอบกองไฟเราก็ยังตัวติดกันอยู่แบบนี้ เขากำลังคิดอะไรของเขาอยู่กันแน่นะ ถึงทำเรื่องน่าไม่อายแบบนี้ขึ้นมาได้ อับอายชะมัดเลยTT

"กลุ่มเราจะเล่นอะไรกันดีคะพี่เมฆา กลุ่มอื่นคงจะสนุกกันมากเลย" เอมี่ ผู้หญิงในกลุ่มที่เหมือนจะไม่ค่อยชอบหน้าฉันสักเท่าไหร่นักที่ตัวกับพี่เมฆาทั้งวันเอ่ยขึ้น

"เล่นไรก็ได้"

"งั้นกลุ่มเรามาเล่นหมุนขวดกันดีกว่า ดีไหมคะทุกคน"