CRAZY GUY คลั่งรักร้าย นายเย็นชา นิยาย บท 10

EP10

ปัง!

เมฆาเดินออกมาจากห้องลับแล้วปิดประตูลงเสียงดัง ชายหนุ่มเดินออกมายังนอกระเบียงพร้อมกับหยิบซองบุหรี่ที่วางอยู่บนโต๊ะมาด้วย เขาจุดสูบแล้วทอดสายตาเย็นชาคู่นั้นมองไปยังเมืองหลวงยามค่ำคืน ในสมองนึกย้อนไปถึงเหตุการณ์ในอดีต

วันกีฬาสีตอนที่เมฆาอายุเพียงสิบหกปี ทุกคนในโรงเรียนต่างสนุกสนานกับงาน เขาเองก็ได้ลงแข่งบาสแต่แปลกที่แฟนสาวอย่างนิดาไม่ได้มาเชียร์ ทำให้เมฆาแปลกใจไม่น้อยจนกระทั่งการแข่งขันบาสจบลง โค้ชของทีมก็เดินถือโทรศัพท์เข้ามาหา

"เมด มีสายโทรเข้ามา"

"…" เมฆาปรายตามองเล็กน้อยแล้วหยิบขึ้นมารับสาย

(คุณเมฆาใช่ไหมครับ ผมเป็นเจ้าหน้าที่ตำรวจ ตอนนี้เกิดเหตุการฆ่าตัวตายที่ห้องของคุณนิดา…)

พลันได้ยินว่าเกิดอะไรขึ้นกับนิดา ใบหน้าก็ชาไปหมด เขายังคงนิ่งและฟังต่อ

(จับตัวคนร้ายที่เป็นสาเหตุของเรื่องนี้ได้เเล้วนะครับ ชื่อภูผา)

ชายหนุ่มกดตัดสายทิ้งแล้วตวัดสายตาขึ้นไปมองยังของขวัญ เขารู้ดีว่าของขวัญมีพี่ชายคือภูผา

ปึก!

"อ๊ะ!" ในวินาทีต่อมาลูกบาสในมือก็ลอยอัดเข้าที่ใบหน้าของขวัญเข้าเต็มแรง ทำให้เลือดกำเดาไหลออก รวมถึงแว่นตาที่กระเด็นหลุด ทุกคนต่างตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นแต่ก็ไม่มีใครให้ความช่วยเหลือเธอ ปาลูกบาสเสร็จเมฆาก็เดินออกมาจากสนามบาสเพื่อไปยังรถยนต์ส่วนตัวของตนเอง

ชายหนุ่มมุ่งหน้ามายังหอพักของนิดาแล้วจอดเอาไว้ หน้าทางขึ้นมีเจ้าหน้าที่ตำรวจและหน่วยงานที่เกี่ยวข้องกำลังทำงานกันอย่างอลเวง ร่างหนาในชุดบาสเดินลงมาแล้วเดินเข้าไปในหอพักโดยที่ไม่ปริปากพูดอะไรจนมาหยุดอยู่หน้าห้องนิดา

"เข้าไปไม่ได้นะครับ" เจ้าหน้าที่ตำรวจห้ามเอาไว้

"หลีก"

"รอดีข้างนอกให้เจ้าหน้าที่ปฏิบัติงานดีกว่านะครับคุณเมด"

"ผมบอกให้หลีกไง!" เมฆาตวาดออกมาเสียงดังแล้วผลักร่างของตำรวจวัยกลางคนออก เขาเดินเข้าไปหยุดข้างในที่มีเจ้าหน้าที่กำลังถ่ายรูปและตรวจร่องรอยของเหตุการณ์อยู่

สภาพตรงหน้าคือเขตกั้นสีเหลืองที่กั้นบริเวณร่างกายของนิดาเอาไว้ เธอแขวนคออยู่กลางห้อง ลิ้นแลบออกมาพร้อมกับดวงตาที่มองขึ้นไปบนเพดานตามท่อนแขนและขามีรอยแผลจากการใช้มีดกรีดตนเอง มันทำให้ชายหนุ่มแทบล้มทั้งยืนลงตรงนั้น น้ำตาปริ่มออกมาเป็นสายคนแรกที่นึกอยากจะเหยียบให้ตายต่อหน้าคือภูผา

"แฟนของผู้ตายใช่ไหมครับ" พยาบาลที่ทำหน้าที่ชันสูตรศพถามพร้อมกับตำรวจเจ้าของคดีคนที่โทรหาเมฆาหันมาคุยกับเขา

"…" ชายหนุ่มไม่ได้ตอบเพียงปรายตามองสองคนนั้น

"คุณเมฆารู้ตัวก่อนรึเปล่าคะว่าก่อนหน้านี้มีคลิปหลุดอนาจารของเธอออกมา ตอนนี้ถูกโพสว่อนเน็ตและเว็บไซต์ต่างๆเต็มเลยค่ะ" คุณหมอถาม

"ผมไม่รู้" เมฆาไม่ได้เล่นโซเชี่ยล เขาไม่ได้สนใจโลกออนไลน์จึงไม่รู้ว่ามีเรื่องของนิดาเกิดขึ้น และก่อนหน้านี้ดิดาเองก็แปลกไปด้วย

"เราได้ข้อมูลและหลักฐานมาแล้วครับ คนร้ายคือนักศึกษามหาลัยแห่งหนึ่งที่หลอกคุณนิดามาถ่ายคลิปโป๊เพื่อหารายได้ตามเว็บไซต์" ตำรวจเจ้าของคดียื่นเอกสารภาพการเดินเข้าห้องพักของทั้งสองคนในสภาพของการบังคับขืนใจแห่งหนึ่งและข้อมูลที่มาจากเครื่องที่ปล่อยคลิป รวมถึงการตรวจลายมือในห้องของนิดา

"พอพักหลังคุณนิดาไม่ให้ความร่วมมือ จึงเป็นการถูกปล่อยคลิปลงโซเชี่ยลโดยผู้ชายในคลิปก็คือคนร้ายที่เบลอหน้าตนเองเอาไว้"

"ใช่ค่ะ พอคุณนิดาถูกกระแสโซเชี่ยลถล่ม ด้วยความอับอายเธอจึงตัดสินใจปลิดชีวิตตนเองลงแบบนี้ เดี๋ยวศพของคุณนิดาเราจะนำไปทำพิธีตามศาสนาที่วัดนะคะ"

"…" สมองเมฆาอื้ออึงไปหมด สิ่งที่ทั้งสองคนพูดไม่ได้เข้าหัวเลยแม้แต่น้อยเขายืนเหมือนวิญญาณกำร่องรอยออกจากร่างพร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมาไม่ขาดสาย

"ส่วนตัวคนร้ายเราจะดำเนินตามกฎหมายให้ถึงที่สุด คุณเมฆาไม่ต้องห่วงนะครับ"

"…" ชายหนุ่มพูดอะไรไม่ออก มือหนายกขึ้นปาดน้ำตาบนใบหน้าแล้วเดินออกมาจากห้องลงมาที่รถแล้วปล่อยโฮออกมากับตนเอง ความรู้สึกตอนนี้มันเจ็บปวดแทบขาดใจ มือหนากำหมัดแน่นความโกรธแค้นต่อภูผามากขึ้นเรื่อยๆ

นิดาเหมือนครึ่งชีวิต เขารักของเขามาตั้งแต่เด็กพึ่งมีโอกาสครบกันแค่ปีแรกภูผาก็มาพรากเธอไป ความฝันที่วาดไว้อีกหลายอย่างที่อยากทำด้วยกัน ชีวิตที่เคยมีเธอมันพังทลายลงหมดแล้ว ต่อจากนี้เขาคงเหมือนคนที่อยู่แบบตายทั้งเป็น…

ยิ่งคิดดวงตาคู่นั้นก็เคลือบด้วยหยาดนํ้าสีใส มันไม่ใช่ความรู้สึกของคนอ่อนแอมันคือความรู้สึกของคนที่เต็มไปด้วยความแค้น มือหนาคีบมวลบุหรี่ออกจากริมฝีปากหยักแล้วพ้นควันออกมา หลังจากอัดควันสีขาวเข้าปอดจนพอใจก็ทิ้งลงถาดเขี่ย

เมฆาเดินกลับเข้ามาในห้องแล้วจัดการกับตนเองให้เรียบร้อยก็กลับมาหาของขวัญที่นอนไร้สติอยู่บนพื้นห้องลับ เขาลากคนตัวเล็กออกมาที่ห้องน้ำแล้วใช้สายนํ้าฉีดล้างคราบสกปรก จัดการทุกอย่างเสร็จก็สวมชุดเดิมแล้วลากลงมาที่ล็อบบี้ของชั้นล่าง ไม่ได้สนใจว่าเธอจะเป็นยังไง จนกระทั่งเวลาล่วงเลยมาถึงตอนเช้า

•••

@มหาลัยแอสตัน อินซีเรีย (ATR)

"ขวัญ ทางนี้" ในตอนที่ขาเรียวก้าวลงมาจากรถเมล์เสียงเพื่อนสาวคนสนิทก็เอ่ยเรียก โยเกิร์ตกำลังยืนรออยู่หน้าตึกบี ซึ่งตอนนี้นักศึกษาก็ต่างทยอยกันแยกตัวออกมาแล้วหลังจากที่ประชุมกันเดินทางพรุ่งนี้เสร็จ

"ประชุมเสร็จแล้วหรอ"

"ใช่…แล้วทำไมแกมาสายขนาดนี้ล่ะ"

"คงนอนเพลินไปหน่อย"

"ไปช่วยเพื่อนเตรียมของกันดีกว่า" โยเกิร์ตเดินเข้ามาคล้องคอแล้วพาของขวัญเดินไปยังโรงยิมขนาดกว้าง ตอนนี้ทุกคนกำลังต่างขนป้ายและอุปกรณ์ต่างๆมาสำหรับการเตรียมรับน้อง

"เราได้ทำเกี่ยวกับการจัดอุปกรณ์หรอ"