CRAZY GUY คลั่งรักร้าย นายเย็นชา นิยาย บท 4

EP04

2 ปีต่อมา

สองพี่น้องนั่งสบตากันอยู่ที่เยี่ยมผู้ต้องขังโดยมีผู้คุมคอยยืนสังเกตการณ์อยู่ ตรงนี้คือเรือนจำของขวัญมาเยี่ยมพี่ชายแท้ๆ ในรอบหลายเดือนพร้อมกับซื้อของฝากติดมือมาด้วย

"หนูขอโทษนะคะพี่ภูที่ไม่ได้มาเยี่ยมนานเลย พอดีช่วงนี้กำลังยุ่งกับเรื่องเรียนมหาลัย"

"พี่เข้าใจ แล้วช่วงนี้เป็นยังไงบ้าง นายนั้นไม่ได้ยุ่งกับขวัญแล้วใช่ไหม" ภูผาถามออกไปด้วยสีหน้าเป็นห่วงน้องสาวถึงแม้จะอยู่ในคุกแต่ก็รู้ดีว่าน้องสาวตนเองต้องทรมานขนาดไหน

"ตั้งแต่จบไป เขาก็ไม่ได้มายุ่งกับหนูแล้วพี่ภูไม่ต้องห่วงนะคะ"

"แน่ใจใช่ไหมว่าไม่ได้มีอะไรปิดบังพี่"

"ไม่มีค่ะ" เธอยิ้มให้คนตรงหน้าเพื่อให้เขามั่นใจ มีสิ่งหนึ่งที่ของขวัญจำมาตลอดคือคำพูดในวันปัจฉิมเธอยังจำได้ดีเเละไม่เคยลืม

"แล้วนี่สอบเข้าได้ที่ไหน กำลังจะเรียนมหาลัยแล้วนิ"

"มหาลัยแอสตัน อินซีเรียค่ะ"

"นั้นมันมหาลัยอันดับหนึ่งเลยนิ น้องสาวของพี่ยังเก่งเหมือนเดิมสินะ" ภูผาฉีกยิ้มกับความสำเร็จของน้องสาวก่อนจะยื่นมือมายีหัวของขวัญ ดวงตากลมโตที่ไร้การปกปิดจากแว่นหนาจ้องมองภูผาด้วยความดีใจไม่ต่างกัน พี่ชายเธอแสนดีขนาดนี้จะทำเรื่องแบบนั้นได้ยังไง…

"พี่ภูคะ…"

"ว่าไง" เขาขานรับแล้วผละมือออกจากศีรษะทุยเจ้าของเรือนผมสีดำเงางามเป็นลอนอย่างธรรมชาติ

"พี่ไม่ได้ทำใช่ไหมคะ" เธอหมายถึงเรื่องนิดาที่เกิดขึ้นเมื่อสองปีก่อน ภูผาเป็นเจ้าของอู่ซ่อมรถเล็กๆ วันหนึ่งแทบจะไม่มีลูกค้าด้วยซ้ำ แต่อยู่ๆ ก็เกิดเรื่องขึ้นเมื่อมีคลิปหลุดเรื่องบนเตียงของนิดาที่บังคับให้ช่วยตนเองและถ่ายภาพอนาจารลงอินเทอร์เน็ต ข่าวนั้นกลายเป็นกระแสทั่วข้ามคืนจนหญิงสาวทนต่อภัยสังคมไม่ไหวตัดสินใจฆ่าตัวตายในวันกีฬาสีของสองปีที่แล้ว และตำรวจก็ได้เข้าจับกุมตัวภูผาพร้อมหลักฐาน

"พี่ไม่อยากพูดถึงเรื่องนี้"

"พี่ภูปิดบังอะไรหนูอยู่ ถ้าพี่ไม่ได้ทำ…"

"พี่เคยบอกแล้วใช่ไหม อย่าถามเรื่องนี้อีก" สีหน้าภูผาแปลเปลี่ยนเป็นดุขึ้นมาภายในพริบตา ทำให้ของขวัญยอมเงียบ เธอมักถูกดุทุกครั้งเมื่อถามถึงเรื่องนี้

"หนูขอโทษค่ะ"

ครืด~ ครืด~

ในตอนนั้นเองเสียงโทรศัพท์มือถือของขวัญก็สั่นเครือในกระเป๋าสะพายใบโปรด มือบางจึงล้วงหยิบขึ้นมาดูรายชื่อก็พบว่าเป็นหัวหน้าแผนกบริการจากโรงแรมชื่อดังแห่งหนึ่ง

"สวัสดีค่ะ ขวัญพูดสายค่ะ"

(งานจะเริ่มแล้ว เธอมาแสตนบายในงานได้เลย)

"ได้ค่ะ หนูจะรีบไป"

(ให้เร็วด้วย)

"ถ้าไม่มีอะไรแล้วดิฉันขอตัวก่อนนะคะ"

"เดี๋ยวก่อนสิ ไม่สงสัยหน่อยหรอทำไมผมถึงพูดภาษาอิตาลีแทนจะพูดภาษาอังกฤษ" เขารั้งของขวัญเอาไว้แล้วถามต่อ เพราะไม่อยากให้แขกไม่พอใจคนตัวเล็กจึงยอมคุยต่ออีกหน่อย

"ทำไมหรอคะ"

"เพราะผมอยากวัดความสามารถของพนักงานเสิร์ฟ"

"เธอพูดภาษาฝรั่งเศสได้รึเปล่า ฉันเป็นศิลปินมาจากฝรั่งเศสนะ" ชายอีกคนถามเป็นภาษาฝรั่งเศสเเล้วยกมือขึ้นหวังจะจับทักทายเธอ ของขวัญจึงตอบกลับด้วยการสวัสดีและชวนมาเที่ยวเมืองไทยเป็นภาษาของเขา

"เธอดูเก่งมากทั้งที่หน้าตาดูยังเด็ก ยินดีที่ได้รู้จักนะสาวน้อย" บุคคลที่สามในกลุ่มทักทายเธอ

"สวัสดีครับ ผมมาทักทายเห็นคุยอะไรกันคงจะสนุกน่าดู" เดชาเดินเข้ามาทักทายด้วยรอยยิ้ม กลุ่มชายวัยกลางคนที่ยืนคุยกับของขวัญจึงหันกลับไปทักทายเขา

"ผมเจอพนักงานเสิร์ฟคนนี้ เธอพูดได้หลายภาษาเป็นเด็กที่เก่งมาก" ชายชาวอิตาลีปรายตามองใบหน้าสวยหวานด้วยความชื่นชม ทำให้สายตาของเขาเดชามองไปที่คนตัวเล็ก

"นั้นใช่ลูกชายของท่านรึเปล่าครับ พึ่งเห็นมาออกงาน หน้าตาหล่อเหลาไม่แพ้คุณเดชาเลยนะครับ" คำทักท้วงของศิลปินชาวฝรั่งเศสทำให้ทุกสายตามองไปที่เมฆาเขากำลังเดินมาพร้อมกับเลขาของเดชา

"ใช่ครับ เมฆา ลูกชายของผมเอง" เดชาแนะนำแล้วจับแขนลูกชายมาทักทาย แต่ทว่าความสนใจของชายหนุ่มไม่ได้อยู่ที่กลุ่มศิลปินระดับโลก สายตาเรียบนิ่งจับจ้องที่ใบหน้าหญิงสาวที่เปลี่ยนไปอย่างมาก ของขวัญไม่ได้สวมแว่นเหมือนแต่ก่อน ดวงตาของเธอกลมโตเป็นประกายขนตาแพหนาคล้ายตุ๊กตา จมูกเชิดรั้นไม่ได้ถูกการแต่งแต้มรับกับริมฝีปากสีแดงระเรื่อ ผมถูกรวบเป็นมวยอวดใบหน้าเรียวมันทำให้ชายหนุ่มแทบจะละสายตาจากเธอไม่ได้แม้แต่เสี้ยววินาที…

•••

อาการตกตะลึงหรือตกหลุมรักแบบไม่รู้ตัวกันนะ555555555555555