ดอกหญ้าสีคราม นิยาย บท 31

ดอกหญ้าทานบะหมี่เสร็จแล้ว ก็เก็บทำความสะอาดห้องครัวตามปกติ จากนั้นก็ออกมาพูดกับสีครามว่า “ฉันไปก่อนนะ นายออกจากบ้านก็ล็อกประตูบ้านด้วย”

สีครามเหลือบมองเธอ แล้วก้มหน้ากินบะหมี่ของเขาต่อ

“จริงสิ ผลไม้ที่บ้าน ฉันเอาไปให้พี่สาวฉันกินนิดหน่อย ได้ไหม?”

ผลไม้ที่เธอซื้อมาในวันนั้นมีเยอะ หลังจากครอบครัวสามีไปแล้ว มันเหลือเยอะมาก ใส่ไว้ในตู้เย็นทั้งหมด สองสามีภรรยาทานเยอะขนาดนั้นไม่ไหว เก็บไว้นานมันจะเสีย

คราวนี้สีครามพูดขึ้นแล้ว “พี่สาวไม่ใช่คนนอก เธออยากเอาไปก็เอาไป ไม่ต้องถามฉันเป็นพิเศษหรอก อยู่ในบ้านหลังนี้ นอกจากเรื่องใหญ่ เธอก็สามารถตัดสินใจเองได้เลย”

“เราไม่ค่อยสนิทกัน ฉันอยู่ในบ้านนาย ขอความคิดเห็นนายถือเป็นการให้ความเคารพสามี”

“ฉันไม่ได้เลี้ยงพี่สาวเหมือนลูก ไม่ใช่คนที่เอาของดีไปให้ครอบครัวตัวเองหมด แค่ผลไม้ที่ซื้อมาวันนั้นมันเยอะไปหน่อย เราสองสามีภรรยากินไปเยอะมาก เก็บไว้นานมันจะเสียเอา แบ่งนิดหน่อยไปให้พี่สาวฉันกิน จะได้ไม่เสียของ”

สีครามตอบอืม

ดอกหญ้าเห็นเขาไม่แสดงความคิดเห็น ก็บรรจุผลไม้สองถุงส่งไปให้พี่สาว

น้ำทิพย์ยังว่าน้องสาวอีก “เธออย่าส่งของดีๆ มาที่บ้านพี่เลย ถ้าพี่อยากกินก็ไปซื้อ”

“ที่บ้านมีฉันกับสีครามสองคน ฉันกินไปบางครั้ง แต่สีครามไม่ชอบกินผลไม้ เก็บไว้มันจะเสียแถมสิ้นเปลือง เขาบอกให้ฉันส่งมาให้พี่ แถมบอกอีกว่าพี่ไม่ใช่คนนอก”

เธอไม่เคยเห็นสีครามกินผลไม้เลย

ทุกวันเขาออกไปแต่เช้าและกลับมาตอนดึก พอกลับมาก็เข้าไปในห้องเขา วันต่อมาก็ออกไปอีก ไม่หยิบอะไรกินในบ้านเลย

ดอกหญ้าสงสัยว่าเป็นเพราะตัวเองไม่ทำอาหารเช้าให้เขา เขาก็เลยกินนอกบ้านเหมือนเมื่อก่อน ที่บ้านแม้แต่น้ำต้มสักแก้วก็ไม่มี

น้องสาวพูดแบบนี้ น้ำทิพย์ก็เลยรับผลไม้สองถุงไว้

ดอกหญ้าเล่นเป็นเพื่อนหลานสักพัก ก็กลับไปทำงานที่ร้าน

ทางด้านสีครามพอดอกหญ้าออกจากบ้านไป ก็รีบเอาบะหมี่ชามนั้นที่ยังทานไม่หมดเทใส่ถังขยะ ตั้งแต่เริ่มทานก็รู้สึกเปรี้ยว รสชาติไม่เลว แต่กินไปกินมาก็รู้สึกเปรี้ยวขึ้นเรื่อยๆ

เขากินต่อไปไม่ไหวจริงๆ

บอกแล้วไง ว่าเขาไม่กินจิ๊กโฉ่ว!

กลัวตอนเย็นดอกหญ้ากลับมาเห็นบะหมี่ที่เขาเททิ้ง เขาจึงหิ้วถุงขยะออกไปข้างนอกอย่างขยันหมั่นเพียร

เหล่าการ์ดรอเขาอยู่ใต้ตึก

คุณผู้หญิงออกจากบ้านไปก่อนแล้ว พวกเขาไม่ต้องกังวลว่าคุณผู้หญิงจะพบเห็น

เห็นคุณผู้ชายหิ้วถุงขยะลงมาข้างล่าง เหล่าการ์ดก็ตะลึงงันทันที อยู่กับคุณผู้ชายมาหลายปี พวกเขาเห็นคุณผู้ชายเป็นเทพเจ้า ที่หยิ่งจองหอง

หลังจากสีครามโยนขยะทิ้งไปแล้ว ก็เดินไปทางรถเขา เดินไปไม่กี่ก้าวก็เห็นเหล่าการ์ดไม่ตามมา จึงหันศีรษะไปแล้วถามขึ้นเสียง “โดนซุนหงอคงตรึงร่างไว้หรือไง? แต่ละคนยืนเหม่อตรงนั้นเหมือนคนโง่เลย”

การ์ดทุกคนได้สติกลับมา ก็รีบตามไปข้างหน้า

สีครามใช้รถอเนกประสงค์คันนั้นเพื่อแสร้งว่าจน ทุกวันจะมีการ์ดคนเดียวขับรถไปที่จีรภักดีกรุ๊ป เมื่อสีครามอยากกลับบ้าน เขาก็ขับรถอเนกประสงค์คันนั้นกลับมา

ครึ่งชั่วโมงต่อมา

รถสีครามเพิ่งถึงหน้าประตูบริษัทก็ถูกรถสปอร์ตเฟอร์รารี่สีแดงคันหนึ่งขวางทางด้วยท่าทีกำเริบเสิบสาน

หญิงสาวชุดแดงบนรถสปอร์ต ผมยาวดัดลอนเป็นคลื่น โครงหน้าสวยวิจิตร บนคอสวมสร้อยเพชร บนข้อมือขาวเกลี้ยงเกลาสวมสร้อยข้อมือเพชร ต่างหูก็เป็นเพชร สรุปคือทั้งตัวมีแต่เพชรพลอย

หลังจากขวางรถสีคราม เธอก็ลงมาจากรถ เดินมาข้างๆ โรลส์รอยซ์ แล้วเคาะประตูรถสีคราม

สีครามเลื่อนกระจกรถลง