ดอกหญ้าสีคราม นิยาย บท 36

ค่ำคืนนั้นก็ผ่านไปโดยไม่ได้พูดอะไร

เช้าตรู่วันถัดมา หลังจากดอกหญ้าตื่นมาแล้ว ก็ไปรดน้ำต้นไม้ให้ดอกไม้ของเธอที่ระเบียงก่อน แล้วชื่นชมดอกไม้พวกนั้นแป๊บหนึ่ง

ต้องบอกว่า ตื่นมาดูสวนดอกไม้เล็กๆ แห่งนี้ทุกวัน อารมณ์ก็จะดีขึ้น ความไม่พอใจที่มีต่อสีครามเหล่านั้นหายไปแล้ว เพราะว่าสวนเล็กๆ แห่งนี้สามารถจัดได้สมบูรณ์แบบ ขอบคุณสีครามที่ซื้อดอกไม้พวกนี้กลับมา

หลังจากปรับอารมณ์เรียบร้อยแล้ว ดอกหญ้าจึงเข้าไปในครัวเตรียมอาหารเช้าของพวกเขาสองสามีภรรยา

แป๊บเดียว สีครามก็ตื่นมา เขาเดินมาที่หน้าประตูห้องครัว มองแผ่นหลังดอกหญ้าที่กำลังยุ่งอยู่ ริมฝีปากบางๆ ที่เม้มแน่นก็ขยับ“ดอกหญ้า อรุณสวัสดิ์”

ดอกหญ้าหันหน้ามองไปที่เขา“อรุณสวัสดิ์”

“มีอะไรที่ต้องการให้ผมช่วยไหม？”

“ไม่ต้องหรอก ถ้าคุณรู้สึกเบื่อจริงๆ ไปช่วยฉันตากผ้า แล้วก็กวาดพื้นสิ”

สีครามตกตะลึง เธอช่างไม่เกรงใจจริงๆ

แต่ปากกลับตอบเธอไปว่า：“โอเค”

เขาหันกลับ แล้วเดินออกไป

ไปช่วยดอกหญ้าตากเสื้อผ้า จากนั้นเริ่มทำความสะอาด

บ้านหลังใหญ่ขนาดนี้มีแค่สองสามีภรรยา ซึ่งทั้งสองออกจากบ้านแต่เช้าและกลับมาในตอนดึก บ้านจึงสะอาดมาก แต่สีครามกวาดพื้น เขากวาดทุกซอกทุกมุม

รอดอกหญ้าทำอาหารเช้าของทั้งสองคนเสร็จ เขาก็ยังทำความสะอาดไม่เสร็จ

“ทำไมช้าขนาดนี้”

ดอกหญ้าบ่น แล้วเดินเข้าไป หยิบไม้กวาดมาจากมือของเขา สีคราม：……

เขาทำไวมาก ไม่กี่นาทีก็กวาดเสร็จ

สีครามอ้าปากอยากจะพูดอะไร สุดท้ายก็ไม่พูดอะไรออกมา

เพียงแค่แอบดูท่าทางของเธอไม่กี่ครั้ง หลังจากโดนเขาเข้าใจผิดเมื่อคืนนี้ เธอก็โกรธมาก จนทุบตีเขา

ยังดีที่ เช้าวันนี้ทำอาหารเช้าให้เขากินต่อ สีหน้าก็ดูไม่แย่แล้ว

ยัยนี่ แหย่ไม่ได้เลย！

ถือว่าสีครามรู้จักนิสัยของดอกหญ้าได้ดี มีอะไรต้องแก้ปัญหาต่อหน้า คับแค้นใจก็เอาคืนไปตรงนั้น ถ้าเอาคืนต่อหน้าไม่ได้ก็รอเวลาที่เหมาะสม แล้วเอาคืนให้หนัก ไม่ปรักปรำเธอ ไม่ยั่วโมโหเธอ เธอก็คือหญิงสาวที่นิสัยน่ารักคนหนึ่ง

“จะมองฉันก็มองมาตรงๆ ไม่ต้องแอบมอง ฉันรู้ว่าฉันสวยมาก ไปประกวดนางงามอย่างน้อยก็ต้องได้รองชนะเลิศ”

สีครามอดไม่ได้ที่จะหัวเราะ“ผมคิดว่าคุณจะบอกว่าคุณสามารถคว้าแชมป์ได้เสียอีก”

ดอกหญ้าพูดอย่างหน้าด้าน：“คนเราต้องรู้จักถ่อมตัว ถึงมีความสามารถได้แชมป์มา ก็พูดอย่างนั้นไม่ได้”

สีคราม：“……”

ดอกหญ้าล้างมือ แล้วเรียกเขาเข้ามากินข้าวเช้าด้วยกัน

วันนี้เธอห่อจำพวกเกี๊ยวต่างๆ

สองสามีภรรยาเกี๊ยวคนละชาม เกี๊ยวนึ่งอีกคนละชุด และยังมีฮะเก๋า ซึ่งนี่เป็นสิ่งที่ดอกหญ้าชอบกิน

“เดี๋ยวผมไปส่งคุณที่ที่ร้าน”

สีครามพูด

ดอกหญ้าปฏิเสธ โดยไม่เงยหน้าสักนิด：“เดี๋ยวฉันออกไปเรียกแท็กซี่ข้างนอกก็ได้”

“มันไม่ไกลสักหน่อย ผมไปส่งคุณที่ร้านแล้วค่อยกลับบริษัทก็ไม่มีปัญหา ผมเป็นอิสระมากที่บริษัท ไปสายหน่อย ออกเร็วหน่อย ก็ได้ทั้งนั้น”

เขาจะทำอะไรก็ได้ที่จีรภักดีกรุ๊ป

เขาอยากจะมาก็มา อยากจะไปก็ไป ไม่มีใครห้ามเขาได้จริงๆ และก็ไม่กล้าห้ามด้วย

“ก็ได้ กินเสร็จแล้วออกเลย เข้างานเป็นชั่วโมงเร่งด่วน รถติดง่ายมาก”

สีครามตอบอือ

ไม่ว่าอย่างไร เธอก็คือภรรยาของเขา เขามีรถ มีเวลา ก็ต้องให้เขาไปส่งเธอที่ร้าน ไม่ให้โอกาสชายอื่นไปส่งเธออยู่แล้ว

“กริ๊งกริ๊งกริ๊ง ……”

โทรศัพท์ของดอกหญ้าดังขึ้น

ตอนทานอาหารเช้า เธอวางโทรศัพท์มือถือไว้บนโต๊ะอาหาร สองสามีภรรยากินข้าวด้วยกัน ตอนที่โทรศัพท์ดังขึ้น สีครามก็เหลือบมอง ตัวเขาสูง แม้ว่าเขาจะนั่ง สายตาก็ยังมองเห็นไกลออกไปได้ เห็นชัดเจนว่าสายที่โทรของเธอคือ“นาวีสุดหล่อ”