ดั่งรักบันดาล นิยาย บท 10

ช่วงขาของอวี้อี่มั่วยาวมาก ระยะการสาวเท้าของเขาแต่ละเก้าก็กว้างมาก หร่วนซือซือจึงต้องวิ่งเหยาะๆ ตามมาตลอดทาง

ทั้งสองคนเดินเข้าไปในร้านอาหารที่มีห้องส่วนตัว คนในร้านราวกับว่ารู้ว่าอวี้อี่มั่วเป็นใคร เพียงแค่ได้เห็นเขาเดินเข้ามาก็รีบกุลีกุจอต้อนรับเข้าไปในร้าน

หลังจากที่นั่งลงในห้องรับรองพิเศษก็มีคนเข้ามาบริการทันที ตลอดไปจนถึงการเสิร์ฟอาหารก็เหมือนกับก่อนหน้านี้ได้มีการจัดเตรียมไว้หมดแล้ว มาถึงแล้วก็ได้รับประทานทันที

หร่วนซือซือตะลึงกับความยิ่งใหญ่ของอวี้อี่มั่วอีกครา

ภายในห้องรับรองนั้นเงียบมาก และดูเหมือนว่าอวี้อี่มั่วจะมีงานให้ต้องจัดการ ในมือก็ถือแท็บเล็ตที่ตู้เยี่ยยื่นมาให้เมื่อสักครู่และก็จ้องอย่างไม่วางตา

ห้องรับรองใหญ่เสียขนาดนี้ อาหารที่เรียงรายวางอยู่เต็มโต๊ะก็มีเยอะเสียขนาดนี้ มีเพียงแค่พวกเธอสองคนเท่านั้นเอง หร่วนซือซือรู้สึกว่าเป็นการสิ้นเปลือง

แต่เมื่อพูดถึงสถานะทางสังคมของอวี้อี่มั่วแล้ว สถานการณ์เช่นนี้ก็คงถือเป็นเรื่องปกติแหละ

หร่วนซือซือยกถ้วยชาที่อยู่ข้างๆ มือขึ้น หลังจากที่จิบไปคำเล็กๆ ถึงได้เงยหน้าขึ้นมาเอ่ยกับอวี้อี่มั่วว่า “เรื่องเมื่อสักครู่ ขอบคุณนะ”

เสียงของเธอเบามาก เพราะกลัวว่าจะไปรบกวนการทำงานของอวี้อี่มั่ว

หร่วนซือซือไม่ได้เปล่งเสียงอะไรออกไปต่อ แต่ที่เธอเอ่ยขอบคุณไปนั้นออกมาจากใจเธออย่างแท้จริง

ความจริงแล้วที่ประจันหน้ากับหยางเย่เมื่อสักครู่ แม้ว่าภายนอกจะแสดงออกไปว่าเก่งกาจ แต่จริงๆ แล้วภายในใจนั้นหวาดกลัวเป็นอย่างมาก

นอกจากที่กลัวว่าหยางเย่กับฉินเสียนหลี่ทั้งสองคนจะร่วมมือกันรุมเธอแล้ว อันที่จริงแล้วเธอกลัวเสียยิ่งกว่าที่จะนึกย้อนไปถึงเรื่องที่เคยเกิดขึ้น

สองปีก่อน ก็เหมือนดังเช่นวันนี้ ทั้งสองคนยืนอยู่ด้วยกันต่างพูดจาหยามเกียรติให้เธออับอาย

ผู้ชายที่เธอเคยคิดว่าจะรักเธอมากที่สุด กลับไปยืนอยู่ข้างกายของหญิงอื่น ด่าทอเธอเสียหายไปต่างนานา

ทั้งที่วันเวลาที่เคยใช้ร่วมกับเธอ ก็ไม่ได้เป็นทุกขเวทนาเท่าไหร่นัก

เธอเคยนึกคิดถึงความรักอันสวยงาม ก็ได้ถูกฉินเสียนหลี่และหยางเย่ทำลายลงเช่นนี้

หร่วนซือซือที่อยู่ในห้วงความทรงจำอันแสนเจ็บปวดและทรมาน ไม่ได้สังเกตเห็นว่าอวี้อี่มั่วกำลังหันมามองเธอ

หลังจากที่จ้องมองค้างเป็นเวลาไม่กี่วินาทีสั้นๆ คิ้วของอวี้อี่มั่วก็ผูกเป็นปมเล็กๆ แล้วเอ่ยเรียก “หร่วนซือซือ”

เสียงอันเย็นแปลบทะลุเข้าไปในโสตประสาทการได้ยินของหร่วนซือซือ ร่างกายเธอก็พลันสั่นสะท้านขึ้นมาเอง รีบเงยหน้าขึ้นไปปะทะเข้ากับสายตาอันเคร่งขรึมของอวี้อี่มั่ว

หร่วนซือซือก็พลันรู้สึกตัวว่าตนได้สูญเสียการควบคุมไป มือก็พลางเช็ดคราบน้ำตา ปากก็พลางเอ่ยพูดออกมาว่า “ขอโทษ ฉัน........” ไม่ได้ตั้งใจ

“จำเอาไว้ซะว่าเธอคือภรรยาของฉันคนนี้อวี้อี่มั่ว ไม่จำเป็นที่จะต้องพูดขอโทษไม่ว่ากับใครก็ตาม”

หร่วนซือซือยังไม่ทันได้พูดให้จบประโยค อวี้อี่มั่วก็พูดแทรกตัดบทเธอขึ้นมาเสียก่อน “และไม่จำเป็นที่จะต้องไปกริ่งเกรงใคร”

อวี้อี่มั่วทำสีหน้าขรึม ในน้ำเสียงมีทั้งความอบอุ่นและผสมปนกับความกรุ่นโกรธเจือมาอยู่ด้วยเล็กน้อย

เผชิญหน้ากับอวี้อี่มั่วที่เป็นเช่นนี้ หร่วนซือซือรู้สึกหวาดกลัวขึ้นมานิดหน่อย ทำได้เพียงเม้มปากแล้วพยักหน้ารับอย่างว่าง่าย