ดั่งรักบันดาล นิยาย บท 4

“ฉันไม่ได้กำลังฝันอยู่ใช่ไหม?”

หร่วนซือซือนอนอยู่บนเตียง นำทะเบียนสมรสชูขึ้นเหนือศีรษะ บ่นกับตัวเอง

ตอนนี้ ในสมองหร่วนซือซือสับสนยุ่งเหยิง ทันใดนั้นเธอก็นึกถึงประโยคสุดท้ายของอวี้อี่มั่วพูดกับเธอบนรถ

อวี้อี่มั่วพูดว่า อะไรก็สามารถให้เธอได้ทุกอย่าง จะมีเพียง ความรักเท่านั้นที่ไม่มี

ความจริงถ้าคิดอย่างรอบคอบ เธอก็ไม่ใช่เช่นนั้นเหรอ?

เมื่อสองปีก่อน การทรยศที่น่าอับอายนั้น เธอสูญเสียความหวังความสัมพันธ์ระหว่างชายหญิงไปแล้ว

แม้กระทั่งหร่วนซือซือชั่วชีวิตนี้เธอไม่อาจจะรักคนอื่นอีกแล้ว

ไม่อย่างนั้น เธอก็ไม่สามารถที่จะนัดดูตัว

ในเมื่อคนสองคนไปนัดดูตัว ทั้งหมดก็นำความต้องการของตัวเองพูดออกมา ไม่ได้มีความรู้สึกใดๆ

การสมรส เพียงแค่ให้คนภายนอกได้เห็น พิสูจน์แล้วว่าตัวเองก็มีชีวิตที่“ปกติ”

คิดมาถึงตรงนี้ หร่วนซือซือก็เหมือนยกภูเขาออกจากอก

เธอสามารถจะจดทะเบียนกับอวี้อี่มั่วได้ ถึงแม้ว่าจะเกินความคาดหมาย แต่นี้ก็เป็นการสมรสตามที่เธอเคยได้วางแผนไว้ก่อนหน้านี้ไว้แบบนี้เหมือนกัน ไม่พูดคุยกันเรื่องความรัก เพียงแค่ใช้ชีวิตอยู่ด้วยกัน

เธอมีอะไรจะต้องกังวลล่ะ?

หร่วนซือซือปลอบใจตัวเองสักพัก ก็ดึงผ้านวมคลุมศีรษะและนอนหลับไป

จนกระทั่งเธอตื่นขึ้นมา ก็เป็นเวลาห้าโมงกว่าตอนเย็นแล้ว พระอาทิตย์ในยามเย็นกำลังจะลับขอบฟ้า แสงของพระอาทิตย์ส่องมาที่หัวเตียงของหร่วนซือซือ

หร่วนซือซือขยี้ตา ท่าทางเหมือนกับยังไม่ได้ตื่นนอน

“เสี่ยวอวี้ ใช่ไหม มา ดื่มน้ำ กินแอปเปิ้ล ของพวกนี้ฉันเป็นคนไปซื้อที่ตลาดเมื่อตอนเช้า แต่ยังสดใหม่อยู่”

พอดีกับที่หร่วนซือซือกำลังคิดใคร่ครวญว่าจะนอนหรือไม่นอนต่อ เสียงของแม่ที่กระตือรือร้นดังขึ้นอยู่ด้านนอกประตู ทำให้หร่วนซือซือสั่นเท่า

เสี่ยวอวี้？ดื่มน้ำ？กินแอปเปิ้ล？

นี้คือมีแขกมาที่บ้านเหรอ?

หร่วนซือซือเกาศีรษะ ช้าลงเล็กน้อย จึงคิดขึ้นมาได้อย่างรวดเร็ว อวี้อี่มั่วเคยพูดว่าจะมาที่บ้าน

หรือว่าเสี่ยวอวี้ก็คือประธานอวี้!

หร่วนซือซือรีบพุ่งออกไปเหมือนกับจรวด เพิ่งจะเปิดประตู ก็ปะทะเข้ากับคุณนายหลิวที่กำลังจะเคาะประตูพร้อมถือจานผลไม้

คุณนายหลิวมองบนให้กับลูกสาวที่งี่เง่าของตัวเอง หลังจากนั้นก็รีบเปลี่ยนสีหน้าเป็นรอยยิ้มของมารดา น้ำเสียงไม่เบาและไม่ดัง“ซือซือ ลูกออกมาพอดี เสี่ยวอวี้มาแล้ว ลูกรีบออกมานั่งคุยเป็นเพื่อนเขาสิ”

ได้ยินแม่เธอพูดแบบนี้ ในใจหร่วนซือซือก็ตกตะลึงเล็กน้อย มองนาฬิกาที่แขวนอยู่บนผนังโดยไม่รู้ตัว หกโมงตรงพอดี

เขามาแล้วจริงๆ!และยังตรงเวลาจริงๆ

หร่วนซือซือยิ้มอย่างเก้อเขิน อาการชั่ววูบอยากกลับเข้าไปหลบซ่อนอยู่ในห้อง แต่คุณนายหลิวตาไวมือไว คว้าแขนหร่วนซือซือเอาไว้ พาหร่วนซือซือจับมาส่งถึงห้องรับแขกที่โซฟาตรงหน้าของอวี้อี่มั่ว

“พวกเธอพูดคุยกันเถอะ ฉันไปทำกับข้าว”หลังจากที่คุณนายหลิวพูดจบ ก็ออกไปทันที

บรรยากาศภายในห้องรับแขกชั่วพริบตาเดียวก็แข็งตัวขึ้นมา

หร่วนซือซือยืนแข็งทื่ออยู่ที่เดิม ตอนนี้ไม่รู้ควรจะทำอย่างไร แม้แต่สายตาเธอก็ไม่รู้ว่าควรจะมองไปที่ไหน บางครั้งมองดูที่ปลายเท้า บางครั้งชำเลืองตามองไปที่อวี้อี่มั่ว

ตอนนี้อวี้อี่มั่วสวมใส่ชุดกีฬาสีขาวเทาทั้งชุด ทั่วทั้งตัวมองดูเหมือนมั่นคงและยังแข็งแรง ดูดีกว่าใส่เสื้อสูทและเนคไทสีขาวดูเป็นกันเองกว่าตอนกลางวันเยอะมาก

นี่เขากลับไป ตั้งใจเปลี่ยนเสื้อผ้า？

ความรู้สึกนึกคิดของหร่วนซือซือก็เริ่มครุ่นคิดอีกครั้ง

“ซือซือ”