บ่วงแค้นแสนรัก นิยาย บท 333

สำหรับลูกชายที่โผล่มาของโม่โยว เขาไม่ได้รู้สึกอะไร เพราะสำหรับเขาแล้วโม่โยวก็ไม่ใช่ผู้หญิงที่เขาชอบและอยากใช่ชีวิตอยู่กับเธอไปตลอดชีวิตซะหน่อย

โม่เทียนหวี๋ยิ้มได้อย่างอ่อนโยนเหมือเดิม: "หนุ่มน้อย ฉันเป็นแฟนของแม่เธอ"

ในใจลู่อันหรานเต็มไปด้วยความโมโห แต่สีหน้ากลับเต็มเปี่ยมไปด้วยความอยากรู้อยากเห็น ทำตาปริบๆ: "แฟนคืออะไรครับ?"

"แฟนก็คือ........"

"ไม่มีอะไร อันหราน ที่คุณลุงพูดหมายถึงเขากับแม่เป็นเพื่อนกันครับ"

โม่โยวขัดขึ้นก่อนที่โม่เทียนหวี๋จะได้อธิบาย เธอเลียริมฝีปากเล็กน้อย ก่อนจะมองไปที่โม่เทียนหวี๋แวบหนึ่ง ลูกชายยังเล็ก เรื่องของเธอก็ค่อนข้างซับซ้อน เธอยังไม่อยากให้ลูกชายต้องมารับรู้เรื่องพวกนี้

โดยเธอลืมไปเสียสนิทเลยว่าลูกชายของเธอฉลาดเกินเด็ก ทำไมจะไม่รู้ว่าแฟนคืออะไร

ตอนนี้ลู่อันหรานรู้สึกอารมณ์ดีขึ้นมาทันที เห็นชัดว่าแม่ไม่ได้ชอบผู้ชายคนนั้นมากเท่าไหร่ อย่างน้อยถ้าเทียบแล้วแม่ก็ดูชอบเขามากกว่า

"โอโห เค้กชิ้นนี้ดูสวยมากเลยครับแม่ ผมอยากกินครับ"

ลู่อันหรานจ้องมองไปที่ขนมเค้กที่เพิ่งขึ้นโต๊ะ ก่อนจะยื่นมือไปหยิบ

แต่ โม่เทียนหวี๋กลับรีบห้ามขึ้นอย่างตื่นตระหนก : "ไม่ได้นะ"

เด็กน้อยสะดุ้งตกใจ ก่อนจะรีบหดมือกลับ เอ็นตัวไปทางโม่โยวเล็กน้อย ก่อนจะเม้มปากด้วยสีหน้าน้อยใจท่าทางเหมือนจะร้องไห้

"แม่ครับ....."

โม่โยวรู้สึกสงสารลูกขึ้นมาทันที ในใจก็รู้สึกไม่พอใจโม่เทียนหวี๋ขึ้นมาเป็นครั้งแรก เธอรู้สึกว่าเขาไม่ชอบลูกชายเธอ

ก็แค่เค้กชิ้นเดียว ให้ลูกเธอกินหน่อยจะเป็นไร?

ที่สำคัญลูกชายเธอเป็นแค่เด็กห้าหกขวบ พฤติกรรมเมื่อครู่ก็เป็นเรื่องธรรมดาของเด็ก แต่โม่เทียนหวี๋กลับตะคอกลูกชายเธอเพี่ยงเพราะแค่เค้กชิ้นเดียว ทำให้เธอรู้สึกไม่พอใจมาก

เธอขมวดคิ้วเข้าหากันก่อนจ้องมองเขาแวบหนึ่ง: "เทียนหวี๋ เขาเป็นแค่เด็กคนหนึ่ง คุณต้องทำขนาดนี้มั้ย " พูดเสร็จเธอก็กอดปลอบอันหราน ก่อนจะเปิดเมนูอาหารดู"

"อันหรานเด็กดี ที่นี่มีเค้กมากมาย เราค่อยๆเลือกชอบอันไหนก็สั่งอันนั้นดีมั้ย"

โม่เทียนหวี๋มองโม่โยวอย่างไม่น่าเชื่อ ตั้งแต่คบกันมานี่ถือเป็นครั้งแรกที่ผู้หญิงคนนี้พูดกับเขาด้วยท่าทางแบบนั้น

ลู่อันหรานเม้มปากแน่น ตายังคงจ้องมองไปที่เค้กบนโต๊ะ: "แม่ครับ ผมอยากกินเค้กอันนี้" พูดเสร็จก็มองไปทางโม่เทียนหวี๋

"คุณลุง ผมกินเค้กอันนี้ได้มั้ยครับ"

โม่เทียนหวี๋ย่อมไม่ยอมแน่นอน ถ้าเป็นแค่เค้กธรรมดาก็จะไม่ว่าอะไรเลย แต่ในเค้กนี้มันมี...........

"เทียนหวี๋ เอางี้ ฉันจะเป็นคนจ่ายเอง" โม่โยวจำใจต้องพูดแบบนี้ เพราะเธอไม่อยากให้ลูกชายผิดหวังเสียใจ

โม่เทียนหวี๋ถูกแม่ลูกทั้งสองพูดไปมาจนหน้าดำคร่ำเครียดไปหมด นี่มันไม่ใช่เรื่องเงินเล็กน้อยนั้นซะหน่อย แต่จะให้เขาบอกตรงๆก็ไม่ได้อีก

เขารู้ดีว่าจะปล่อยให้เป็นแบบนี้ต่อไปไม่ได้แล้ว ไม่งั้นก็จะดูเป็นการรังแกเด็ก มันจะดูน่าเกียด

จากตอนแรกที่เขามองว่าลู่อันหราน่ารัก มาตอนนี้เขากลับรู้สึกไม่ดีกับเด็กคนนี้เอาซะเลย ช่างไม่มีมารยาท

"หนูชื่ออันหรานใช่มั้ย ไม่เป็นไร อยากกินก็กินเถอะ" เขาถอนหายใจ ก่อนจะฝืนยิ้มเล็กน้อย

ลู่อันหรานยิ้มตาหยีให้: "คุณลุงเป็นคนใจดีมากครับ"

มือเล็กๆเริ่มตักเค้กกินอย่างไม่เกรงใจ ขณะที่กำลังกินก็คิดในใจไปด้วย ในเค้กต้องมีแหวนขอแต่งงานของไอ้ลุงคนนี้แน่

โม่เทียนหวี๋เองก็จ้องมองเขากินอย่างจดจ่อ

หนุ่มน้อยกินไปชิ้นเค้กก็เล็กลงไปเรื่อยๆ สายตาเห็นแสงแวบๆในเนื้อเค้ก คิ้วน้อยๆย่นเข้าหากันเล็กน้อย ก่อนจะหัวเราะเยาะในใจ