ดวงชีวันพสุธา นิยาย บท 13

“ห่อสบู่ดอกมะลินี่ให้ข้า” หมิงโร่ส่งสัญญาณให้จือซูจ่างเงิน

จือซูหยิบเงินออกมาจากกระเป๋าสองเหรียญ แล้วยื่นให้กับเด็กหนุ่มด้วยความประหม่า

เธอไม่เคยซื้อของในฟู่เซียงเจมาก่อน ไม่คิดว่าสบู่หอมหนึ่งกล่องจะมีราคาแพงเช่นนี้ วันนี้นางพกเงินติดตัวออกมาเพียงแค่ยี่สิบตำลึง เมื่อครู่ตอนซื้อเสื้อผ้าใช้ไปแล้วสามตำลึง หากพระชายาต้องการซื้ออย่างอื่นอีก เกรงว่าจะมีไม่เพียงพอ

เด็กหนุ่มบรรจุสบู่ดอกมะลิเข้าไปในกล่องผ้า แล้วยื่นให้กับจือซู : “เจ้าจงถือให้ดี”

หมิงโร่หยิบขวดกระเบื้องใบเล็ก ขนาดสูงประมาณสามนิ้วออกมาจากห่อผ้าที่จือซูถืออยู่ เมื่อเปิดฝาขวดออก ก็มีกลิ่นหอมฟุ้งกระจายออกมา เด็กหนุ่มดวงตาเป็นประกาย เขาทำงานในร้านมาหลายปี แต่ยังไม่เคยได้กลิ่นที่หอมเช่นนี้มาก่อน

หมิงโร่ยื่นขวดให้กับเด็กหนุ่ม : “เจ้าจงนำสิ่งนี้ไปให้ผู้ดูแลร้านของเจ้า ถามเขาดูว่ารับซื้อน้ำหอมแบบนี้ไหม”

“ขอรับ ๆ ๆ” เด็กหนุ่มเดินเข้าไปหลังร้านพร้อมขวดกระเบื้องใบเล็ก ไปช้าก็ออกมาด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม “ท่านชาย ผู้ดูแลร้านของเราเชิญท่านเข้าไปคุยด้านหลัง”

เมื่อเดินเข้าไปหลังร้าน ก็พบกับชายวัยกลางคนรูปร่างท้วม อายุราว ๆ สี่สิบกว่าปีเดินเข้ามาต้อนรับ : “ท่านชายน้อยเชิญนั่ง ข้าน้อยมีนามว่าเฉ่าถง เป็นผู้ดูแลร้านฟู่เซียงเจ ไม่ทราบว่าท่านชายชื่อแซ่อะไร”

“เถ้าแก่เฉ่ากรงใจไปแล้ว ข้าแซ่หมิง” หมิงโร่นั่งลง

“ท่านชายหมิง ไม่ทราบว่าน้ำหอมนี่ ท่านได้มาจากไหน ?” เถ้าแก่เฉ่ากะพริบตาเล็ก ๆ ที่เจ้าเล่ห์ของเขา

“นี่เป็นทักษะที่สืบทอดมาจากบรรพบุรุษ มีชื่อเรียกว่าน้ำอบ สามารถใช้ประพรมลงบนเสื้อผ้า และสามารถใช้ผสมน้ำอุ่นเพื่อชำระร่างกาย นอกจากกลิ่นหอมที่ทำให้รู้สึกสดชื่นผ่อนคลายแล้ว ยังสามารถไล่ยุงได้อีกด้วย” หมิงโร่พยายามบรรยายสรรพคุณขอน้ำอบที่ตนเองปรุงขึ้นมา

ดวงตาเล็ก ๆ ของเถ้าแก่เฉ่ายิ่งเปล่งประกายมากขึ้น น้ำอบชนิดนี้หอมยิ่งกว่าน้ำหอมที่ส่งเข้าไปในวังเสียอีก อีกทั้งยังมีสรรพคุณมากมายเช่นนี้ : “ท่านชายหมิง ไม่ทราบว่าน้ำอบชนิดนี้ราคาเท่าไร และจะขายให้พวกเราได้ในราคาเท่าไร ?”

“ทุกเดือนข้าจะส่งมาให้ห้าสิบขวด หนึ่งขวด......ราคาสิบห้าตำลึง” หมิงโร่รู้ดีว่าตนเองตั้งราคาสูงเกินไป อย่างไรเสีย เงินเดือนในแต่ละเดือนของพระชายาหยุนชินก็อยู่ที่หนึ่งร้อยตำลึง ฟังจากที่จือซูพูด เงินเดือนที่จวนหยุนชินอ๋องให้ตนเองนั้น มากกว่านางสนมหลายคนในวังเสียอีก

แต่การทำธุรกิจย่อมต้องการกำไร ราคาต่ำสุดที่หมิงโร่ตั้งเป้าเอาไว้ในใจคือขวดละสิบตำลึง หากได้ราคาต่ำกว่านี้ เธอก็จะลองไปที่หอซี๋ดูก่อน

เมื่อจือซูได้ยินพระชายาพูดว่าน้ำอบขวดเล็ก ๆ นี่มีราคาถึงสิบห้าตำลึง ก็อดไม่ได้ที่จะกอดถุงผ้าแน่นโดยทันที นางเดาออกว่าด้านในคงจะมีขวดเล็ก ๆ เช่นนี้อยู่อีกม่น้อย หากทำหล่นแตกโดยไม่ระวัง ต่อให้ขายตนเองก็คงไม่อาจชดใช้ได้พอ

“ได้” เถ้าแก่เฉ่ากัดฟันตอบรับ ราคานี้นับว่าสูงก็จริง แต่เขามั่นใจว่าจะใช้น้ำอบนี้ทำราคาที่สูงขึ้นได้ ไม่ต้องพูดถึงบรรดาฮูหยินและคุณหนูในเมืองหลวงแห่งนี้ แค่ห้าสิบขวด แม้แต่บรรดาสนมในวังก็คงแบ่งกันไม่เพียงพอแล้ว “ไม่ทราบว่าท่านชายจะส่งสินค้าเพิ่มขึ้นได้หรือไม่ ?”

“น้ำอบมีวิธีการปรุงไม่ง่ายนัก ห้าสิบขวดถือเป็นขีดจำกัดสูงสุดแล้ว” อันที่จริงแล้ว ด้วยเทคโนโลยีการสกัดของระบบการแพทย์ การทำน้ำอบนั้นถือว่าง่ายมาก แต่ว่า ของยิ่งหายากยิ่งมีราคาแพง หมิงโร่คิดว่า เรื่องอุปสงค์ยังถือว่าเป็นสิ่งที่สำคัญ

หมิงโร่ให้จือซูวางถุงผ้าลงบนโต๊ะ : “ในนี้มีทั้งหมดห้าสิบขวด น้ำอบจะต้องจัดเก็บอย่างมิดชิด ขวดเมื่อครู่ถือว่าข้ามอบให้เถ้าแก่เฉ่าเป็นสินค้าตัวอย่าง ให้ลูกค้าได้ลองดมกลิ่น”

“ขอบคุณท่านชายหมิง” เถ้าแก่เฉ่าให้ชายหนุ่มนับจำนวน จากนั้นจึงมองตั๋วเงินให้กับหมิงโร่ “ไม่ทราบแต่ละเดือน ท่านชายจะนำสินค้ามาส่งให้ช่วงไหน หรือว่า......พวกเราทำสัญญากันสักหน่อย จะได้จ่ายเงินมัดจำเอาไว้ล่วงหน้า”

“ทุกวันที่สิบห้าของเดือนจะนำสินค้ามาส่ง ส่วนเรื่องสัญญานั้นไม่จำเป็น ข้าคงไม่ได้อาศัยอยู่ในเมืองหลวงนานนัก” หมิงโร่เพียงแค่ใช้น้ำอบเพื่อทดลองตลาดเท่านั้น หากขายดีก็สามารถเปิดร้านเป็นของตนเองได้

เมื่อคิดว่าตระกูลขุนนางแพทย์เสวียนของเธอ ในยุคปัจจุบันก็ทำธุรกิจเกี่ยวกับเวชสำอางและยา ทำให้เธอเองก็ซึมซับสิ่งเหล่านี้มาตั้งแต่เด็ก ตอนนี้เงื่อนไขทางเทคนิคมีข้อจำกัด การทำเครื่องสำอางอย่างง่าย สำหรับหมิงโร่แล้วถือว่าไม่ใช่เรื่องยาก

“เช่นนั้นก็ได้” เถ้าแก่เฉ่าเองก็ไม่รู้จักท่านชายหมิงผู้นี้ดีนัก หากเขาหอบเอาเงินมัดจำหนีไป ก็คงลำบากไม่น้อย

หมิงโร่สอดตั๋วเงินเข้าไปในแขนเสื้อ แล้วพาจือซูเดินออกจากฟู่เซียงเจ จือซูมองดูแผ่นหลังที่บอบบางของพระชายา แต่กลับรู้สึกว่าการได้ติดตามเจ้านายเช่นนี้ทำให้รู้สึกสบายใจเป็นพิเศษ

หมิงโร่ซือพักมาจากร้านค้าแผงลอย เปิดพัดออก รู้สึกสมบทบาทขึ้นมาแล้ว เป็นอาวุธที่ทำให้ดูหล่อเหลา ควรค่าแก่การครอบครองจริง ๆ