เจ้ามังกรพรีเมี่ยม นิยาย บท 1000

“ไม่เพียงแต่หน้าตาสวยเท่านั้น แต่รูปร่างยังมีเสน่ห์อีกด้วย น่าดึงดูดจริง ๆ”

จ้าวไท่กล่าวด้วยความหื่น มองดูน้องน้อยโจวที่กำลังตื่นตระหนกอยู่ในอ้อมแขนของตนเอง

และขณะนั้น มีเสียงหัวเราะของผู้หญิงคนหนึ่งอยู่ไม่ไกล

“ไม่รู้จริง ๆ ว่าทำไมพวกคุณญี่ปุ่นถึงได้จิตวิปริต แม้แต่กอดขอนไม้ก็รู้สึกมีความสุข แล้วก็ยังพูดกับตัวเองอีกด้วย”

จ้าวไท่เงยหน้าขึ้นมองด้วยท่าทางที่ไม่อยากเชื่อ พบว่าน้องน้อยโจวยืนอยู่บนต้นไม้ มองตนเองด้วยรอยยิ้ม

“เป็นไปไม่ได้ คุณควรอยู่ใน......อ้อมแขนของผม?”

จ้าวไท่เหลือบมองน้องน้อยโจวที่อยู่ในอ้อมแขนของตนเอง และพบว่ามันกลายเป็นขอนไม้

“ตั้งแต่เมื่อไร? ทำได้อย่างไร?”

มีคำว่าทำไมเป็นหมื่นคำอยู่ในใจของจ้าวไท่ และเขาก็ค่อย ๆ โกรธขึ้นมา

“บัดซบ ถ้าคุณแน่จริงก็อย่าวิ่งหนี มาเผชิญหน้าผม คุณคอยดูสิว่าผมจะฆ่าคุณได้ไหม?”

“ไม่! จู่ ๆ ผมก็ไม่อยากฆ่าคุณ ผมอยากจับเป็นคุณ คุณเป็นคนที่น่าสนใจมาก”

ชั่วพริบตา ความโกรธของจ้าวไท่ก็หายไปโดยสิ้นเชิง เปลี่ยนเป็นหน้าตาที่แสดงความหื่น ราวกับว่าเขากำลังคิดถึงบางสิ่งอยู่

และขณะที่ จ้าวไท่เคลื่อนไหวอยู่ในป่าอีกครั้งอย่างรวดเร็ว

“ในเมื่อคุณต้องการเล่นกลอำพรางกับผม ความเร็วของคุณก็น่าเร็วมากเช่นกัน ผมอยากรู้ว่าความเร็วของคุณหรือของผมเร็วกว่ากัน ผมไม่เชื่อว่าเมื่อหาทีละจุด แล้วจะไม่สามารถหาร่างแทนทั้งหมดของคุณได้”

แม้ว่ากลร่างแทนของน้องน้อยโจวจะยอดเยี่ยม แต่เธอก็ต้องการความเร็วที่แน่นอนเพื่อรองรับวิธีการหลบหนีของตนเอง

เมื่อความเร็วของตนเองไม่สามารถตามความเร็วของศัตรูที่หาร่างแทนของตนเองได้ เมื่อเป็นเช่นนั้นกลอำพรางของน้องน้อยโจวก็ไม่มีความหมาย

ขณะนี้ น้องน้อยโจวรู้สึกกดดันเล็กน้อย และเพิ่มความเร็วของตนเองเป็นระดับสูงสุด

แม้ว่าจะเป็นเช่นนั้นก็ตาม แต่จ้าวไท่ที่เป็นเหมือนหมาบ้าก็ได้ทำลายร่างแทนของน้องน้อยโจวไปทั้งหมดอย่างรวดเร็ว

“คนสวยของผม ตอนนี้คุณไม่มีที่ให้วิ่งหนีแล้วใช่ไหม? ไม่คิดว่าการที่ผมมาหาเจ้าสาวของตนเอง จะได้แบบซื้อหนึ่งแถมหนึ่ง ผมมาที่นี่คราวนี้คุ้มจริง ๆ”

เนื่องจากการเคลื่อนไหวด้วยความเร็วระดับสูง ความแข็งแกร่งทางกายภาพและกำลังภายในของน้องน้อยโจว จึงถูกใช้ไปจนเกือบหมด แล้วเธอก็นั่งอยู่บนต้นไม้ และหายใจหอบอย่างต่อเนื่อง

“บัดซบ คนคนนี้เป็นสัตว์เดรัจฉานหรือ? ทำไมถึงวิ่งได้เร็วเช่นนี้?”

นี่เป็นครั้งแรกที่น้องน้อยโจวเห็นคนที่มีความเร็วเช่นนี้ และเธอก็ไม่สามารถมีปฏิกิริยาตอบสนองได้ครู่หนึ่ง

และขณะที่เธอกำลังกล่าวกับตนเอง จ้าวไท่ก็ปรากฏตัวอยู่ตรงข้างหลังเธอ น้องน้อยโจวหันไปมองด้วยความสิ้นหวัง

“คนสวยของผม ทำไมคุณไม่วิ่งหนีอีกล่ะ? คุณอย่าบอกผมนี่คือร่างแทนของคุณ”

หลังจากนั้น จ้าวไท่ใช้ฝ่ามือซัดไปที่น้องน้อยโจวจนเธอตกลงไปบนพื้น หลังจากที่น้องน้อยโจวถูกจ้าวไท่ซัดไปหนึ่งฝ่ามือ แขนขวาของเธอก็ไม่สามารถขยับได้

“แม้ว่าฝ่ามือนี้จะไม่เป็นอันตรายถึงชีวิต แต่พิษที่อยู่ในฝ่ามือนั้นจะทำให้คุณไม่สามารถเคลื่อนไหวได้เป็นเวลาหนึ่งวัน ผมจะคอยดูว่าคุณจะสามารถหนีไปไหนได้อีก”

หลังจากจ้าวไท่กล่าวจบเขาก็เดินช้าลง และเดินไปทีละก้าว เดินตามน้องน้อยโจวไปอย่างช้า ๆ

“ช่างเถอะ อย่าไปสนใจมากนัก เพราะว่าพวกเราก็ไม่ได้สูญเสียอะไร”

ตอนนี้จ้าวไท่ยังไม่รู้ว่าทำไมน้องน้อยโจวถึงถูกผู้ใต้บังคับบัญชาของตนเองไล่ฆ่า เขาแค่คิดผู้ใต้บังคับบัญชาของตนเองเห็นความงามของน้องน้อยโจว ก็เลยหื่นจนขึ้นสมองเท่านั้นเอง

แต่เมื่อคิดถึงตรงนี้ ยิ่งคิดจ้าวไท่ยิ่งรู้สึกว่ามันมีบางอย่างผิดปกติ จึงรีบกลับไปที่ค่ายทหารของตนเองอย่างรวดเร็ว

“บัดซบ สัญญาการแต่งงานของผม!”

จ้าวไท่มองบนโต๊ะของตนเองด้วยท่าทางงงงวย

ช่วงบ่ายตนเองเพิ่งวางสัญญาการแต่งงานไว้ที่นี่ แต่พอกลับมาดูอีกทีก็หายไปแล้ว ไม่ต้องสงสัยเลยว่าสัญญาการแต่งงานต้องถูกน้องน้อยโจวเอาไปแน่นอน แต่จ้าวไท่ก็ยังคิดไม่ออกว่าทำไมเธอถึงเอาสัญญาการแต่งงานของตนเองไป

วันรุ่งขึ้นตนเองจะไปที่ราชวงศ์ต้าเซี่ยเพื่อพบคนในราชวงศ์ แต่ถ้าตนเองไม่มีสัญญาการแต่งงาน การแต่งงานจะถูกระงับไว้ก่อนอย่างแน่นอน จ้าวไท่ที่อยากจะได้ถังเชียนเชียน รู้สึกโกรธเป็นฟืนเป็นไฟชั่วขณะหนึ่ง

“นายพล ผมคิดว่าอาจเป็นคนของตระกูลถัง อย่างไรเสียวันนี้ได้เห็นคนตระกูลถัง ทุกคนล้วนหยิ่งยโส โดยเฉพาะคนที่ชื่อถังเซียว ที่ลงมือฆ่าพวกเราคนญี่ปุ่น แล้วยังลอบโจมตีนายพลอีกด้วย”

“จากการคาดเดานี้ มันมีความเป็นไปได้ที่เขาจะทำเรื่องชั่วเช่นนี้?”

เมื่อที่ปรึกษากล่าวเช่นนี้ ในที่สุดจ้าวไท่ก็รู้ต้นสายปลายเหตุของเรื่องนี้

“ถูกต้อง ที่ปรึกษานั้นสมกับเป็นที่ปรึกษา ทำไมผมถึงไม่คิดถึงจุดนี้? เมื่อเป็นเช่นนั้น ผมก็ไม่จำเป็นต้องเกรงใจพวกเขาอีกต่อไปแล้ว”

จากนั้นจ้าวไท่ก็หัวเราะเสียงดัง

“พรุ่งนี้ตามผมไปหาราชวงศ์เพื่อเล่าเรื่องราวนี้ให้พวกเขาฟังอย่างชัดเจน ผมอยากรู้ว่าตระกูลถังจะอธิบายเรื่องนี้อย่างไร”