เจ้ามังกรพรีเมี่ยม นิยาย บท 113

บทที่113 เข้าอยู่ในอ้อมกอดด้วยความสุขใจ

เห็นชายคนนั้นเดินเข้ามาเองโดยพลการ สีหน้าหลี่ถาวเปลี่ยนทันที “ให้คุณรอด้านนอกไม่ใช่เหรอคะ เดินเข้ามาโดยพลการได้อย่างไร?”

ชายหนุ่มใบหน้าคมคายหยุดยิ้มทันที พูดว่า “ถึงอย่างไร เมื่อก่อนอาคารกั๋วจี้แห่งนี้ก็เคยเป็นของผม แต่ด้วยสาเหตุบางอย่าง ผมจึงโอนให้กับบุคคลอื่น หรือว่าตอนนี้เพียงแค่จะเดินเข้ามาก็ทำไม่ได้งั้นเหรอ?”

หลี่ถาวมองชายคนนั้นด้วยความประหลาดใจ คิดไม่ถึงว่าชายคนนี้เมื่อก่อนจะเป็นเจ้าของอาคารกั๋วจี้

“เหวินเหวยเฉิน คุณมาทำอะไรที่นี่?”

หลินชิงเสว่กลับมองชายคนนั้นด้วยสายตาเย็นชา และน้ำเสียงก็เย็นชา

ผู้ชายที่ชื่อเหวินเหวยเฉิน หมือนกับเคยชินกับท่าทีเช่นนี้ของหลินชิงเสว่ ใบหน้าก็ยังคงแย้มยิ้มเหมือนเป็นเรื่องปกติ “ก่อนหน้านี้ผมซื้ออาคารกั๋วจี้ ก็ซื้อเพื่อคุณ เพียงแต่ว่าคนในครอบครัวจู่ ๆ ก็เรียกผมกลับไป จึงจำเป็นต้องขายให้กับ เจิงเทียนเสียงอย่างไม่เต็มใจ ตอนนี้จัดการเรื่องในครอบครัวเสร็จเรียบร้อยแล้ว แน่นอนว่าจะต้องกลับมาหาคุณ”

“ตอนนี้ฉันแต่งงานแล้ว” หลินชิงเสว่ตอบเบา ๆ

“……”

ด้วยคำพูดประโยคนี้ บรรยากาศในห้องอึมครึมในพริบตา

สายตาเหวินเหวยเฉินที่เฉียบคม ประเดี๋ยวเดียวก็กลับอยู่ในสภาวะปกติเรียบเฉย ยิ้มให้กับหลินชิงเสว่พูดว่า “ชิงเสว่ คุณเข้าใจผมผิดแล้ว”

“ผมเป็นห่วงคุณในฐานะเพื่อน ไม่ว่าต่อไปคุณจะทำอะไร ผมจะคอยสนับสนุนคุณ”

“ภรรยาของผม ยังให้คุณต้องมาเป็นกังวลงั้นเหรอ”

ในขณะนั้นเอง มีน้ำเสียงที่เย็นชาดังลอยมา แฝงไปด้วยเจตนาที่เย็นชาสุดประดัง ทำให้อุณหภูมิโดยรอบทั่วทั้งห้องลดลงตามไปด้วย

ทุกคนหันหลังไปมอง เห็นแต่เพียงถังเฉาสับเท้าก้าวเข้ามาในห้อง หลัวปู้เดินตามเข้ามาติด ๆ

สีหน้าหลินชิงเสว่เปลี่ยนเล็กน้อย “คุณมาที่นี่ได้ยังไง?”

ถึงตอนนนี้เธอเพิ่งนึกออกว่า เธอรู้แต่เพียงว่าถังเฉาทำงานอยู่ที่อาคารกั๋วจี้ แต่กลับไม่รู้ว่าทำงานบริษัทไหน รับผิดชอบหน้าที่อะไร

เธอส่งสายตาแสดงเจตนาให้ถังเฉารีบออกไป แต่มันก็สายไปแล้ว

“ภรรยาของคุณเหรอ?”

ดวงตาไอสังหารของเหวินเหวยเฉินส่องประกาย มองสำรวจถังเฉาตั้งแต่หัวจรดเท้า จากนั้นหัวเราะด้วยน้ำเสียงเย้ยหยัน “ผมเป็นถึงนายน้อยตระกูลเหวินแห่งเมืองเจ้อเจียง คอยตามจีบหญิงสาวที่ชอบมาหลายปี คิดไม่ถึงว่าเจ้าเด็กน้อยแต่งตัวกะโปโลดูไม่มีราศีเอาเสียเลยได้ตัวเธอไปก่อน สวรรค์ช่างกลั่นแกล้งกันจริง ๆ”

“กล้าดียังไงถึงดูถูกคุณถัง รนหาที่ตาย!”

หลัวปู้แสดงสีหน้าดุดัน ถังเฉากลับยื่นมือไป รั้งตัวหลัวปู้ไว้

ตนกลับเดินเข้ายืนประจันหน้ากับเหวินเหวยเฉิน หรี่ตามองเล็กน้อย “คุณมาจากเจ้อเจียงเหรอ?”

“ใช่แล้ว”

เหวินเหวยเฉินพูดด้วยท่าทางเย่อหยิ่งอีกว่า “ตระกูลเหวินแห่งเจ้อเจียง!”

ถังเฉายังมีสีหน้าเรียบเฉยไม่เปลี่ยนแปลง หลัวปู้ที่ยืนอยู่ด้านหลัวกลับยิ้มเยาะอย่างเย็นชา

ตระกูลเหวินแห่งเจ้อเจียง? ร้ายกาจหรือไม่?

“ถ้าไม่อยากให้ตระกูลเหวินจะต้องล่มสลายในน้ำมือของคุณ ก็อยู่ห่าง ๆ ผู้หญิงคนนี้”

ต่อจากนั้น ถังเฉาชี้ไปที่หลินชิงเสว่ พูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย

เมื่อคำพูดนี้พูดออกมา สีหน้าของ หลินชิงเสว่ หลี่ถาว และเหวินเหวยเฉิน ต่างก็เปลี่ยนทันที

เจ้อเจียงเป็นชื่อเรียกรวมเมืองแถบนี้ ที่มีเมืองต่าง ๆ มากมาย ในนั้นมีเมืองใหญ่ที่ค่อนข้างเจริญรุ่งเรื่องอยู่สามเมืองคือ เมืองหมิงจู เมืองเจียงเหมิน เมืองซูหาง สามารถเป็นผู้มีชื่อเสียงในเจ้อเจียงได้ นับได้ว่าเป็นตระกูลที่ประวัติสืบทอดกันมาจากรุ่นสู่รุ่น ตระกูลซ่งซึ่งเป็นหนึ่งในสี่เศรษฐีผู้มั่งคั่งในเมืองหมิงจู ยังไม่หาญกล้าพูดคำพูดเช่นนี้ ถังเฉาเอาความกล้ามาจากที่ไหนกัน?

เหวินเหวยเฉินเดือดดาลสุดขีด จ้องมองถังเฉาด้วยสายตาถมึงทึง “ไม่เคยมีใครกล้าพูดกับตระกูลเหวินแบบนี้!”

“ตอนนี้ก็มีแล้วไง”

สีหน้าถังเฉาเรียบเฉยไม่แยแสพูดว่า “ผมไม่ได้พูดล้อเล่น”

หลัวปู้ยืนรอรับคำสั่งอยู่ด้านหลัง เพียงแค่ถังเฉาออกคำสั่งมาคำเดียว เขาจะลงมือกับตระกูลเหวินแห่งเจ้อเจียงในทันที

เหวินเหวยเฉินจ้องมองถังเฉาด้วยสายตาเย็นชา วางแผนจะกำราบถังเฉาที่แสดงท่าทีเช่นนี้กับเขา แต่ว่าเขาค่อย ๆสัมผัสได้ถึงความตื่นตระหนก อีกทั้งดวงตาที่เย็นชาของถังเฉา ทำให้หัวใจของเขาพลันเต้นไม่เป็นจังหวะ!

ยังมีชายวัยกลางคนที่ยืนข้างหลัง เขารู้สึกว่าคุ้นหน้ามาก ราวกับว่าเคยเห็นที่ไหนมาก่อน แต่ว่าเป็นที่ไหนนั้น ยังคิดไม่ออกในทันที

ระแวดระวังรอบคอบไว้ก่อนเป็นการดี เหวินเหวยเฉินไม่ทำอะไรบุ่มบ่ามหากไม่มั่นใจ จึงยอมรามือ

จ้องมองถังเฉาด้วยสายตาเย็นชาพูดว่า “จดจำคำพูดเมื่อครู่ที่คุณพูดออกมาไว้ให้ดี ไม่ช้าก็เร็วคุณจะชดใช้อย่างสาสม”

“อีกอย่าง คุณไม่เหมาะสมกับชิงเสว่เลยสักนิด!”

พูดจบ หันหลังและเดินจากไป