เจ้ามังกรพรีเมี่ยม นิยาย บท 150

บทที่ 150 ของขวัญชิ้นหนึ่ง

“กรี๊ดดดดดด”

ทั้งงานถูกปกคลุมไปด้วยความเงียบ มีเพียงเสียงกรีดร้องอย่างหวาดกลัวของผู้หญิงเท่านั้น

ไฟลุกไหม้อยู่บนใบหน้าของซ่งชิงหมิง ภาพตรงหน้าทำให้ทุกคนสะเทือนใจเป็นอย่างมาก ราวกับผู้นำของตระกูลต่างๆ เสียงหายไปพร้อมกัน พวกเขาพูดอะไรไม่ออกแม้แต่คำเดียว

พวกเขาไม่เข้าใจว่าถังเฉาไปเอาความกล้ามาจากไหน ถึงได้กล้าทำร้ายญาติสายตรงของตระกูลซ่ง

“คุณชาย!”

คนในตระกูลซ่งทำอะไรไม่ถูก ขนาดบอดี้การ์ดของตระกูลซ่งก็ไม่สนใจเรื่องจับตัวถังเฉา พวกเขาเข้ามาช่วยชีวิตซ่งชิงหมิงเอาไว้ก่อน

มีเพียงซ่งหมิงเวยเพียงคนเดียวที่มองถังเฉาด้วยแววตาวูบไหว

การที่มาก่อเรื่องในถิ่นตระกูลซ่ง ถือว่าเป็นการตบหน้าตระกูล แต่ถ้าหากมาทำร้ายคนในตระกูลซ่ง มันเท่ากับว่าเปิดศึกชัดๆ !

แต่ทว่าสีหน้าของถังเฉายังคงนิ่ง มองไม่เห็นความกลัวแม้แต่น้อย เห็นได้ชัดว่าเขาไม่เห็นตระกูลซ่งอยู่ในสายตา

“ชิงหมิง!”

จู่ๆ ก็มีเสียงน้ำเสียงเจ็บปวดของคนมีอายุดังขึ้น

ทุกคนพากันหันไปมอง เห็นชายชราผมหงอกที่สวมเสื้อคอจีนสีดำกำลังวิ่งกุลีกุจอเข้ามา เขาคือซ่งสวินผู้นำตระกูลซ่ง

ถังเฉายิ้มอย่างเย้ยหยัน พูดออกมาด้วยเสียงก้องกังวานว่า “จำฉันได้หรือเปล่า หมาแก่ซ่งสวิน!”

ซ่งสวินโกรธจนตาถลึง ไม่เคยมีใครมาเรียกเขาว่า ‘หมาแก่’

แต่เมื่อเขาเห็นว่าเป็นถังเฉา ความสงสัยก็กลายเป็นความตกตะลึง เขาถอยกรูดไปข้างหลัง

ชายชราชี้ถังเฉาแล้วพูดว่า “กะ..แก ถังเฉา?”

“เรื่องที่ตระกูลซ่งทำกับฉันในตอนนั้น ฉันจำได้แม่นทุกเรื่อง”

ถังเฉาแสยะยิ้มอย่างเย็นชา “ตอนแรกกะว่าจะมาหาให้ช้ากว่านี้หน่อย แต่ว่าพวกแกรนหาที่ตายเอง จะโทษฉันไม่ได้นะ…”

ซ่งสวินโกรธมาก ไม่รู้ว่าถังเฉากำลังพูดเรื่องอะไร ขณะนั้นเสียงร้องอันเจ็บปวดของซ่งชิงหมิงก็ดังขึ้น

“ปู่ ช่วยผมด้วย!”

ซ่งสวินไม่มีเวลาไปสนใจถังเฉา เขาโมโหจนเลือดขึ้นตา “พวกแกยืนบื้ออะไรอยู่ รีบไปเอาน้ำมาเร็ว!”

บอดี้การ์ดคนหนึ่งไปเอากะละมังน้ำเย็นมาอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็สาดไปที่หน้าของซ่งชิงหมิง

ซ่าาาาาา…

น้ำดับไฟจนหมด แต่ทว่าใบหน้าของซ่งชิงหมิงมีไอน้ำลอยออกมา มันเป็นไอน้ำที่เกิดจากการที่น้ำเจอกับความร้อน

ใบหน้าของเขาโดนเผาจนเป็นสีดำ ผิวหนังและเนื้อเยื่อถูกทำลายจนเสียหายทั้งหมด

“ปู่อยู่ไหน…”

ใบหน้าของซ่งชิงหมิงเสียหายทั้งหมด เขายื่นมือออกมาหาปู่

“ชิงหมิง ปู่อยู่นี่”

ซ่งสวินจับมือของซ่งชิงหมิงเอาไว้ ซ่งชิงหมิงกอดปู่เอาไว้แน่น เขาพูดด้วยน้ำเสียงแหบพร่า “ปู่ ผมอยากให้มันตาย ผมอยากให้มันรู้สึกเหมือนตายดีกว่ามีชีวิตอยู่…”

เมื่อเห็นสภาพน่ากลัวของหลานชาย ความอาฆาตในใจของซ่งสวินก็พลุ่งพล่านขึ้นมา เขาไม่เคยเกลียดใครขนาดนี้มาก่อน

“ถังเฉา!”

ซ่งสวินหันกลับไปจ้องถังเฉา เขาพูดด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม “ถึงแกจะไม่มุดหัวเอาชีวิตต่ำๆ ของแกให้อยู่ต่อไปก็ช่าง คิดไม่ถึงว่าแกจะกล้าบุกเข้ามาทำร้ายหลานชายของฉันถึงที่นี่!”

ไม่เพียงแค่ซ่งสวินที่โกรธ คนในตระกูลซ่งคนอื่นๆ ก็ทั้งโกรธและตกใจเช่นกัน

พวกเขาคิดว่าถังเฉาก็แค่กลับมาที่เมืองหมิงจูอีกครั้งหลังจากผ่านไปห้าปี ยังไงเขาก็คือสวะ จะมาต่อกรกับตระกูลยิ่งใหญ่อย่างตระกูลซ่งได้อย่างไร

มีเพียงชายวัยกลางคนคนหนึ่งที่ทอดมองมายังถังเฉา เขาคือซ่งเต้าหลิงพ่อของซ่งเทียนซาน

ถังเฉาส่งสายตาบอกให้ฟางหย่ารีบออกไปจากที่นี่ ฟางหย่าอยากจะปฏิเสธ แต่ทว่าเมื่อสัมผัสได้ถึงความน่ากลัวบนตัวของถังเฉา เธอกัดริมฝีปากและออกไปจากที่นี่

หลังจากที่ฟางหย่าไป ถังเฉาจึงไม่ต้องห่วงอะไรอีก เขาแสยะยิ้มออกมาอย่างเย็นยะเยือก “พวกแกทำอะไรผิดไปเรื่องหนึ่งหรือเปล่า”

ถังเฉาเงียบและพูดต่อ “ห้าปีก่อน ฉันยอมให้พวกแกทำอะไรฉันก็ได้ แต่หลังจากผ่านมาห้าปี คนที่เป็นเนื้อบนเขียงก็คือพวกแก!”

ซ่งสวินโกรธและแสยะยิ้มออกมา “แกมันก็แค่สวะกระจอกในตระกูลหลิน เป็นแค่ทหารโง่ๆ มาห้าปี กล้าดียังไงมาพูดแบบนี้”

ได้ยินเช่นนั้น ถังเฉาจึงยิ้มบางๆ “แกต้องการความกล้าเหรอ ได้ ฉันจะให้แก”

พูดจบ ร่างของถังเฉาก็หายวับไป และไปปรากฏตัวต่อหน้าของซ่งสวินราวกับผี เขาจับคอของชายชราเอาไว้ และยกตัวขึ้นจนลอยจากพื้น