เจ้ามังกรพรีเมี่ยม นิยาย บท 155

บทที่ 155 คดีลึกลับเมื่อห้าปีก่อน

ซ่งสวินพาคนของตระกูลซ่งวิ่งออกมาด้วยความเร็วสูงมาที่ลานประตูใหญ่ เมื่อจับจ้องไป ใบหน้าของเขาก็ซีดลง

เสียงดังก้อง---

เห็นแค่พื้นสั่นสะเทือนมากขึ้นเรื่อยๆ ผ่านแสงยามค่ำคืน ทุกคนมองเห็นที่ปลายขอบฟ้าว่ามีรถเกราะอีกคันตามมา

ก้อนหินบนพื้นสั่นสะเทือนอย่างรุนแรง เหล็กที่แข็งนั้นค่อยๆใกล้เข้ามา

ซ่งสวินลืมตาทั้งสองข้างอย่างแรง ผลกระทบจากสัตว์ร้ายนี้บั่นทอนความแข็งแกร่งของเขาค่อยๆหมดไป คนของเขาเองก็เตลิดไปหมด

สีหน้าของซ่งหวินนั้นเปลี่ยนไปอย่างมาก ในยุคสันติแบบนี้ รถทหารแบบนี้แทบไม่มีให้เห็นมาก่อน นับประสาอะไรกับในเขตเมือง

“โอ้พระเจ้า...”

เมื่อหวางหมิ่นเหมินและจ้าวลิ่วเห็นเหตุการณ์นี้ เขาก็กลัวจนสติหลุดไป หัวใจเต้นรัวอย่างเร็ว ราวกับว่ามันจะพุ่งออกมาจากลำคอ

สำหรับหวางเยี่ยที่นั่งอยู่กับพื้น ก็ไร้เรี่ยวแรงที่จะลุกขึ้นมา

ซ่งหมิงเวยก็ขาสั่น เกิดมานานขนาดนี้ ไม่เคยเห็นสัตว์ร้ายเช่นนี้มาก่อน

ซ่งหรูอี้เป็นคนที่ใจเย็นและเข้าใจอะไรมากที่สุด หล่อนหันกลับมาแล้วมองไปที่ถังเฉา

ถังเฉาพยักหน้าให้ โดยที่ไม่ได้คำนึงถึงเรื่องราวที่ข้องใจในอดีต อย่างน้อยในคืนนี้ เป้าหมายที่เหมือนกันของพวกเขาก็คือกำจัดตระกูลซ่งซะ

“พวกเขาขับมานี่แล้ว---”

ผู้คนต่างอุทานออกมา จากนั้นหันไปมองความสยองที่อยู่ด้านหน้า

สิ่งขนาดใหญ่นี้อยู่ใกล้มากแล้ว แต่ก็ดูเหมือนว่าพวกเขาไม่ได้ตัดสินใจที่จะเหยียบเบรกเลยสักนิด

ไฟรถสองดวงนั้นเหมือนกับดวงตาของสัตว์ร้ายที่ส่องผ่านเข้ามา

“วิ่งเร็ว----”

ซ่งเต้าหลิงตะโกนออกมา จากนั้นก็อุ้มซ่งสวินไว้ที่หลัง และวิ่งไปที่มุมห้อง

คนอื่นๆในตระกูลซ่ง ต่างพากันก้มหัว

บูม---

ท้ายที่สุด ได้ยินแค่เสียงดังอึกทึก ประตูเหล็กที่แข็งแกร่งของตระกูลซ่งนี้นั้นราวกับกระดาษที่ถูกทุบทิ้งอย่างง่ายดาย

รถพุ่งตรงและกลิ้งเข้ามาเรื่อยๆ ชายคนหนึ่งที่มีปืนบรรจุกระสุนพร้อมใบหน้าคมคายได้กระโดดออกจากรถทันทีและจัดกลุ่มอย่างรวดเร็ว

ทุกคนสมใส่ชุดสีเขียวลายพราง มองไปรอบๆนั้นราวกับมองทะเลสีเขียว

พวกเขารีบเข้าไปและล้อมทุกคนในตระกูลซ่งอย่างรวดเร็ว

ปากกระบอกปืนเย็นเฉียบชี้ไปที่หัวของซ่งสวิน ซ่งเต้าหลิงและคนอื่น ๆ ทำให้พวกเขากลัวจับหัวและหมอบลงกับพื้นทันที

พนักงานรักษาความปลอดภัยของตระกูลซ่งเองก็มีปืนเช่นเดียวกัน แต่เมื่อเทียบกับคนเหล่านั้นแล้ว ก็ช่างต่างราวฟ้ากับเหว หลังจากนั้นเพียงไม่กี่วินาที พวกเขาทั้งหมดก็ถูกปราบ

แก๊ก แก๊ก---

เสียงกระสุนถูกบรรจุอยู่ทุกหนทุกแห่ง มันยังค่อยๆอบอวลไปด้วยกลิ่นเหม็นฉุนของควันดินปืน

“วางปืนลงซะ ไม่งั้น...จะฆ่าอย่างไร้ความปราณี！”

ในไม่ช้า ชายร่างสูงผิวสีเข้มก็เดินเข้ามาและกล่าวอย่างเย็นชา

“แก..พวกแกเป็นใคร？”

ซ่งสวินที่นอนกุมศีรษะอยู่ที่พื้น ดวงตาที่หวาดกลัวมองไปที่ชายผิวสีคนนั้นและถาม

ชายร่างใหญ่อ้าปากพร้อมกับยิ้มออกมา “พวกเราสงสัยว่าพวกคนคุ้มกันของพวกคุณที่ถือปืนนี้กำลังทรยศอยู่หรือเปล่า！”

“อะไรนะ？！”

เมื่อได้ฟังคำพูดของชายร่างใหญ่นี้ ไม่เพียงแต่ซ่งสวินที่ใบหน้าซีดแล้ว คนอื่นๆในตระกูลซ่งเองก็ตกใจจนสองว่างเปล่ากันเลยทีเดียว

คนเหล่านี้เป็นพนักงานรักษาความปลอดภัยของตระกูลซ่ง จะไปเป็นการคุ้มกันส่วนตัวได้อย่างไรกัน？

ยิ่งไปกว่านั้น ทรยศสองคำนี้ ก็ทำให้พวกเขางงงวยไปหมด

นี่คือความผิดอันใหญ่หลวง！

ขณะนั้นเอง รุ่นน้องของตระกูลซ่งที่มีจิตใจอ่อนแอ ก็เป็นลมไป กางเกงเปียกชุ่มไปด้วยสีเหลืองๆ

“ปรัปรำ พวกเราปรักปรำ---”

ดวงตาของซ่งสวินเบิกโพลงอย่างรุนแรงและเขาก็ตะโกนอย่างดัง

“มีพยานทั้งนั้น ท่านปู่ซ่ง ยังต้องการที่จะเล่นลิ้นอะไรอีก？”

ในขณะนี้ มีเสียงหัวเราะติดตลกดังมา

เมื่องมองกลับไป เห็นถังเฉากับเฟิ่งหวงได้เดินออกไปอย่างสบายๆแล้ว อีกทั้งยังมีรอยยิ้มอันสดใสบนใบหน้าอีก “ที่นี่มีคนถือปืนเป็นจำนวนมากได้ถูกจับแล้ว อีกอย่างเมื่อกี้เพิ่งจะมีคนชี้ปืนมาทางฉัน และพยายามฆ่าอีกด้วย！”

“ที่มาของปืนนี้นั้นไม่แน่ชัด บางทีคุณอาจจะซื้อมันมาอย่างผิดกฎหมายก็ได้ ทำผิดสามอย่าง ก็ถือว่าเพียงพอแล้วกับพวกคุณทุกคน！”

“ใช่ไหมล่ะ พี่ใหญ่？”

ถังเฉาพูดพร้อมกับมองไปที่ชายผิวสีด้วยรอยยิ้ม

“ใช่ ใช่แล้ว...”

หลี่เถ่เช็ดเหงื่อออกจากศีรษะ คำว่าผู้นำสองคำนี้ เกือบจะทำให้เขาเป็นลมไปเพราะตกใจเสียแล้ว

“แกไอ้คนไร้ประโยชน์ เพราะแก---”

ถังเฉาดูพูดจาสนิทชิดเชื้อกับชายคนนี้ ถึงแม้ว่าจะโง่ แต่ก็พอจะเดาได้ว่าจะเกิดอะไรต่อไป

ทั้งมดนั้น ใบหน้าของเขาก็ดูเหมือนแก่ขึ้น สายตาที่มองไปที่ถังเฉานั้นเต็มไปด้วยความประหลาดใจ

เขาไม่เข้าใจเลยจริงๆว่าเมื่อห้าปีก่อนนี้ ถังเฉายังเป็นคนที่ใครๆก็สามารถทำร้ายได้ แต่ทำไมห้าปีหลังจากนั้น เขาถึงได้เปลี่ยนไปแข็งแกร่งมากมายขนาดนี้กัน？

“พ่อ พวกเราจะทำยังไงดี？”

ศีรษะของซ่งเต้าหลิงนั้นโดนปืนสามสี่กระบอกจ่ออยู่ กลัวเกินว่าที่จะขยับร่างกาย

ซุนสวินยังคงตกตะลึงจากสิ่งที่เกิดจากตัวถังเฉา หลังจากนั้นไม่นานสิตสัมปชัญญะของเขาก็กลับมา จ้องไปที่ถังเฉาและพูดว่า “คนเหล่านี้ นายเรียกมาใช่ไหม”

“จะเป็นไปได้ยังไงกัน？”

หัวเราะอย่างโง่เขลา มองไปที่หลี่เถ่และกล่าวว่า “พวกเขาอาจจะเป็นทหารของหมิงจู แม้ว่าจะมีมือมีตาเห็นทุกอย่าง ก็ไม่สามารถเรียกคนมากมายขนาดนี้มาได้หรอก”